Rozdział 15 „Zielony (nie) spokój”

      - I co? Znaleźliście to miejsce? - menadżer poderwał się ze swojego biurowego fotela, gdy tylko dwóch umundurowanych mężczyzn przekroczyło próg jego gabinetu.
      - Tak, znaleźliśmy - odpowiedział jeden z nich, ten wyższy - jednak napotkaliśmy przy tym pewien problem. Proszę usiąść. Musimy to przedyskutować.
      Mężczyzna w nieskazitelnym garniturze bez słowa wykonał polecenie usadawiając się z powrotem na swoim miejscu, natomiast dwójka funkcjonariuszy zajęła krzesła po przeciwnej stronie jego dębowego biurka.
      - Droga do tego budynku wyglądała niemalże identycznie, jak ta, którą wskazał nam pan Tomlinson, więc trafiliśmy bez problemu. Po wnikliwych badaniach rozpoznaliśmy w krwi stamtąd DNA jego, Kai i Eda, jak i również odnaleźliśmy tam wszystkie narzędzia zbrodni, jednakże we wskazanym miejscu oraz w całym budynku nie odnaleźliśmy żadnego ciała. Rozpoczęliśmy już akcję przeczesywania okolicy, a zdjęcie Eda zostało rozesłane do każdego możliwego posterunku, we wszystkich możliwych krajach, więc z pewno...
      - Chwila! - przerwał zaskoczony menadżer. - Czy to znaczy, że ten bydlak żyje i jest na wolności?! - wrzasnął podrywając się z krzesła. - Jakim cudem?! - Uderzył w blat biurka otwartymi dłońmi. Szyby kredensu w gabinecie zadrżały.
      - Niekoniecznie. Możliwe jest również, że ktoś po prostu przeniósł ciało, lecz musimy być przygotowani na każdą sposobność - odpowiedział nadal spokojnym głosem ten sam mężczyzna.
      - Musimy się skonsultować z panem oraz rodzinami ofiar i spytać o to, czy możemy rozesłać fotografię z wizerunkiem Eda do mediów - odezwał się niższy. - W takim wypadku łatwiej byłoby go odnaleźć, a skoro świat już i tak dowiedział się o porwaniu to...
      - Już dzwonię.

๑ ๑ ๑

POWRÓT DO NARRACJI PIERWSZOOSOBOWEJ

      Najgorsze było przeraźliwe uczucie chłodu bezwzględnie atakujące moje ramiona i klatkę piersiową od szyi aż po same łokcie. Nie wiem, czy wtedy kierował mną szok, czy też strach, ale widok wenflonów wbitych w zewnętrzne strony obu moich dłoni... Krzyknęłam. Wrzasnęłam tak potwornie głośno, że ucisk w tyle czaszki spotęgował się miliardy razy. Nie chciałam mieć tego w sobie. Nie mogłam mu znowu na to pozwolić. Musiałam z nim wygrać. Dla siebie. Dla Louisa. Dla wszystkich. Najpierw prawą ręką pociągnęłam za to potworne coś u drugiej i wyrwałam nie zważając na brunatną ciecz, która momentalnie zalała skórę dłoni i przeszywający ból w całym lewym ramieniu, gdyż nie robiło to już na mnie żadnego wrażenia. Chciałam się tego pozbyć. Musiałam. Musiałam się pozbyć!

      - Hej! Hej, przestań! - krzyknął ktoś zupełnie mi obcy zaraz po tym, gdy zakrwawiona dłoń zaczynała brać przykład z bliźniaczki.
      - Kaja! Córciu! - Poczułam silny, obezwładniający uścisk blokujący moje barki i przedramiona. Dłoni było kilka. Sześć, albo i osiem. Szamotałam się. Wyrywałam, a raczej próbowałam wyrwać. Na próżno. Osoby wokół mnie były za silne. Cały czas coś krzyczeli. Słyszałam swoje imię wypowiadane głosami, które wydawały się być znajome. A może tylko mi się przesłyszało? Wiedziałam, że ktoś mnie otacza, mówi do mnie, płacze, lecz w głowie miałam tylko i wyłącznie czerń. Taką samą jak... jak wtedy. Identyczną. A skoro identyczną, to czy coś naprawdę się zmieniło? Kolejny wrzask dobył się z moich ust. Kamera. Louis. Ed na ziemi.

      Naprawdę jestem już wolna?

      Zamknęłam oczy próbując przy tym uspokoić nieco ciało i oddech. Serce, które zerwało się do szaleńczego galopu przy wyrywaniu wenflonu zaczęło stopniowo zwalniać. Modliłam się, błagałam, żeby to wszystko było prawdą, by ci wszyscy których koło siebie słyszałam naprawdę stali obok mnie. Nie miałam pojęcia, ile prawdy jest w tym, co wydawało się być prawdą, a jaką jej część w rzeczywistości stanowi kłamstwo. Przecież od tak dawna to właśnie ono było jedyną, zgrabnie udającą prawdę całością...

       Nie mogłam dłużej zwlekać. Musiałam sprawdzić, gdzie jestem. Najpierw moje powieki drgnęły o milimetr. Potem o dwa. Siedziałam już całkiem spokojnie. Kilka kolejnych milimetrów do góry i przerażająca jasność dotarła do moich źrenic. Odruchowo je zmrużyłam, a potem zamrugałam kilka razy. Oddech zwolnił, ale też zrobił się przeraźliwie płytki i ciężki. Bolały mnie od niego całe płuca. Pierwszą dostrzegłam mamę. Płakała. Drżącymi rękoma przysłaniała usta, a w oczach miała troskę i przerażanie. Żelazne uściski kolejno ustępowały. Dalej lustrowałam ludzi wokół. Po lewej stał tata i Patrycja, a po prawej Marta, Silvian, Niall i jakieś dwie kobiety w białych kitlach, których nie znałam. Przez chwilę przestałam oddychać. Ponownie przejechałam wzrokiem po najbliższych. Powoli. Chciałam wchłonąć ich widok najdokładniej, jak to tylko było możliwe. Miałam zamiar coś powiedzieć, jednak nie odważyłam się. Milczenie wokół było zbyt przytłaczające. Wszyscy w pomieszczeniu czuli jego ciężar i z początku nikt nie był w stanie go udźwignąć. Po chwili odważyła się na to jedna z obcych mi kobiet, wyraźnie starsza i pulchniejsza od drugiej.
       - Od dwóch dni jesteś w szpitalu w Houston. - Odruchowo przeleciałam wzrokiem już nie po ludziach, tylko po samym pomieszczeniu. Leżałam w białej pościeli, która z jednej strony ubabrana była w ciemnoczerwonej cieczy. Beżowe ściany. Jasna podłoga. Kilka metalowych szafek pomalowanych na biało i gigantyczne okna, na prawie całej ścianie po mojej lewej. Wyglądając przez nie spokojnie mogłam stwierdzić, że znajdowaliśmy się na którymś z nastych pięter. Ludzie na ulicach wyglądali jak mrówki. Sala niczym nie wyróżniała się spośród innych szpitalnych pomieszczeń. Za to poranne Słońce tego dnia było... takie piękne. - Gdy cię tu przywieziono byłaś w bardzo złym stanie, jednak nie mogliśmy zwlekać. Wczoraj przeszłaś ciężką operację usunięcia tętniaka, który najprawdopodobniej w wyniku odczuwania skrajnie silnych emocji zaczął stanowić bezpośrednie zagrożenie dla twojego życia. Opatrzyliśmy wszystkie rany i podaliśmy leki, więc twój stan jest już stabilny. Niestety, musisz zostać w szpitalu jeszcze kilka najbliższych dni... - lekarka mówiła i mówiła, lecz ja najprościej w świecie przestałam jej słuchać. Już nawet na nią nie patrzyłam. Zamiast tego skupiłam się na otaczających mnie osobach. Łapiąc z każdym z nich kontakt wzrokowy, byłam w stanie wyczytać z ich tęczówek najprawdziwszą radość. Cieszyli się, że mnie widzą i nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, jak bardzo ja się z tego cieszyłam. Druga kobieta w kitlu zaczęła z niezwykłą ostrożnością opatrywać moją zalaną krwią dłoń. Z początku odruchowo wyrwałam rękę, gdy tylko mnie dotknęła, ale przywracając sobie resztki rozsądku, w końcu pozwoliłam jej wykonać swoją pracę. Pierwsza bezustannie mówiła. Nie do końca docierało do mnie, że naprawdę byłam tam, gdzie byłam, lecz pieczenie środków odkażających na wierzchu lewej dłoni pomogło mi się w tym utwierdzić. Byłam wolna. W o l n a. Koszmar nareszcie dobiegł końca.
      - Kaju? - kobieta delikatnie musnęła moje prawe ramię, przez co gwałtownie odsunęłam się do tyłu. Przestraszyłam się. Gdzieś bardzo, bardzo głęboko odczułam tak przeogromny lęk, że aż cała zaczęłam się trząść i zrobiło mi się strasznie duszno.
      - Przepraszam... - odezwała się półszeptem kobieta zabierając z powrotem dłoń. - Kaju, pytałam... jak się czujesz - dodała bardzo niepewnie.
      - Ja...j-ja - mój głos łamał się na każdym możliwym wyrazie. Brzmiałam strasznie. Wraz z kolejnymi wypowiadanymi przeze mnie sylabami serce waliło coraz mocniej. Huczało. W moich uszach przypominało pioruny. Coraz częstsze. Zbliża się burza. - Do-d-dobrze. - Przy mówieniu znowu zaczęłam strasznie się bać. Nie wiedziałam co i kto mnie przeraża, ale to uczucie opanowało każdą komórkę mojego wątłego ciała. Na szczęście cały ten strach uleciał, gdy tylko mama podbiegła do mnie i objęła tak delikatnie i zarazem tak pewnie, że aż zaczęłam płakać. Najpierw po prostu cicho łkałam, lecz po kilku chwilach nie byłam w stanie nad sobą panować. Zapomniałam już nawet, jak to jest płakać. W tamtym momencie wydawało mi się to czymś skrajnie nienormalnym, a równocześnie skrajnie cudownym. Objęłam mamę rękoma oplatając jej ciało jakimiś dziwnymi rurkami i nie chciałam jej wypuszczać już nigdy. Chwilę później przytulił się do nas również mój tata, a potem dołączyli też Pati, Sil, Marta i Niall. Czułam na sobie tak wiele łez, że po jakimś czasie przestałam orientować się, które są moimi. Miałam ich wszystkich tak blisko... Byłam tu. W szpitalu. I już nic nie bolało. Co powinnam zrobić, żeby udało mi się w to uwierzyć?




      Czas mijał. Czas... Tak, wrócił do mnie. Znowu stał się moim władcą i ani trochę nie miałam mu tego za złe. Za wszelką cenę chciałam wyzbyć się nawyku liczenia mrugnięć, ale to było strasznie trudne. Zazwyczaj wracałam na Ziemię dopiero przy stoktórymś...
      Wiedziałam, że każdy z mojej rodziny, tak samo jak i Silvian, Marta i Niall chce ze mną porozmawiać. Zdecydowanie mieli mi coś do powiedzenia, lecz ja... Naprawdę cieszyłam się ich obecnością, ale nie byłam gotowa rozmawiać. Moje gardło zaciskało się, gdy tylko słyszałam padające z czyichś ust pytanie. Równocześnie pragnęłam wypłakać się im w ramie i wyrzucić ich na korytarz, żeby pobyć trochę samotnie. Tylko, że wcale nie chciałam być sama. Moje serce nie chciało. Tylko ta chora frustracja, której nijak nie mogłam rozładować, potrzebowała chwili odizolowania, żeby na spokojnie ogarnąć te wszystkie wydarzenia. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje i czego żąda mój umysł. Ta przeraźliwa sterylność i zapach szpitala przyprawiały mnie o ciarki, a przez ułamek sekundy nawet zatęskniłam za brudem.
      - Kaju, może napiłabyś się czegoś? - spytała niepewnie mama, a ja tylko przecząco pokiwałam głową. Mimo że moje usta były tak pospiekane, że przy nawet najmniejszym ruchu skóra na nich pękała, a pragnienie rozpierało każdą cząstkę mojego ciała, niezrozumiała obawa przed zanurzeniem ust w szklance wygrała.
      Dystans pomiędzy mną i praktycznie najbliższymi mi osobami zabijał i mnie i ich. Nikt nie wiedział, jak ma się zachować, ale wiadome było, że ktoś musiał wykonać pierwszy krok. Co-chwilowe, chaotyczne pytania mamy, na które odpowiadałam jej niemym wzrokiem lub skinięciem głowy, zaczęły przerażać nas wszystkich. Mnie również.
      Nagle, ni stąd ni zowąd, moja mama szepnęła coś na ucho tacie, a ten Patrycji, która porozumiewawczym spojrzeniem rzuconym w stronę pozostałej trójki wygoniła ich z sali. Po niecałej minucie zostałam sama z mamą. Przeniosła się na krzesło najbliżej mnie kładąc swoją dłoń na mojej. Znowu to samo. Znowu ciarki przerażenia na ciele i niekontrolowany unik. Czy ja zdziczałam?

      - Boże, Kaja... - zaczęła roztrzęsionym głosem rozklejając się - Kiedy zadzwonili do nas, że zostałaś porwana... Wszyscy tak bardzo się o ciebie baliśmy. To było takie straszne... Mogłaś... Przecież mogłaś... Ale nic ci nie jest. Tak strasznie cię kocham. Wszyscy cię kochamy. A tobie... Boże, to moja wina. To wszystko moja wina. Mogłam cię tam nie puścić, albo pojechać z tobą, albo w ogóle nie puszczać pierwszy raz do Londynu... - Odchodziła od zmysłów. Widziałam to w jej oczach otoczonych sinymi kręgami. Nie spała od wieków.
      - Mamo...
      - Mogłam cię ochronić... Przecież mogłam...
      - Mamo! - powtórzyłam zdecydowanie zbyt głośno. Momentalnie rozbolało mnie gardło. Kobieta spojrzała na mnie ze zdziwieniem. Chyba nie sądziła, że jeszcze w ogóle jestem w stanie wykrzesać z siebie aż tak wysokie dźwięki. - To nie twoja wina. Nikt nie mógł przypuszczać, że to się tak skończy - powiedziałam już nieco ciszej. Chciałam ją uspokoić.
      - Masz rację kochanie. Masz rację - uśmiechnęła się. To był wspaniały uśmiech. Pełen miłości, której tak bardzo mi tam brakowało. - Jakie to szczęście, że Louisowi udało się was uratować... - Na dźwięk tego imienia poczułam nagły wstrząs, jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł zimnej wody. Jak mogłam o niego nie spytać? Przez tyle czasu? Tyle godzin od przebudzenia?!
      - Co z nim? - Na dźwięk mojego pytania przepełnionego niezmierzonym wstydem, mama aż się wzdrygnęła. Przeraziło mnie to, a w głowie od razu pojawiły się najczarniejsze wizje. Kobieta przez dłuższy czas broniła się od odpowiedzi totalnie zamyśloną miną, więc w końcu odważyłam się zapytać: - Żyje?
      - C-co? A! Tak! - odparła z nerwowym entuzjazmem. - Jest bardzo poturbowany, ale wyjdzie z tego - uśmiechnęła się blado.
      - W której sali leży? Mogę się z nim zobaczyć?
      - Um... Nie. To znaczy, on nie leży w tym szpitalu. Nalegał na jak najszybszy powrót do Anglii, więc...
      - Muszę do niego zadzwonić.
      - Przykro mi Kochanie, ale on naprawdę ciężko to wszystko przechodzi i na razie nie chce z to... nie może z tobą porozmawiać.
      Zabolało. Nie chce, a nie nie może. Moja mama nigdy nie umiała kłamać.
      - Muszę się przespać. - Ja w przeciwieństwie do niej zdążyłam się już tego nauczyć...
      - Dobrze - uśmiechnęła się niepewnie. Od razu zrozumiała, co zrobiła. Żałowała tego, ale ja nie. Wolałam nie mieć złudzeń... Już wtedy mnie nienawidził. Może Ed nie kłamał? Może naprawdę spytał się go o to, kogo ma uwolnić? Może Louis uratował mnie tylko dlatego, żeby później nie mieć mnie na sumieniu? Przecież po tym, co przeze mnie przeszedł... On mnie znienawidził, prawda?

      - Nie! - krzyknęłam, gdy tylko mama zaczęła zasłaniać okna ciemnobrązowymi roletami. - Zostaw tak. - Momentalnie odsunęła się od okien i tylko pokiwała głową z uśmiechem. Ten zdecydowanie nie był szczery. Miałam wrażenie, że mama zaczęła się mnie bać. A może to był strach o mnie? Kto wie...
      - Słodkich snów skarbie. Poczekamy w korytarzu, aż się obudzisz.
      Opuściła pokój w totalnej, przytłaczającej ciszy. Nieznacznie przymknęłam powieki, a po chwili zostałam w sali całkiem sama. W uszach cały czas dźwięczał mi odgłos niedokładnie dociśniętej klamki, przez którą pomiędzy drzwiami a ścianą utworzyła się nieznaczna przerwa.
      Jasne, że nie spałam. Nie mogłam spać. Chciałam myśleć. Tylko nie byłam w stanie tych myśli ogarnąć. Ed, Louis, smród, ból i dzisiejszy dzień. Wszystko naraz, a jednocześnie osobno. Za dużo i zarazem za mało. W którym miejscu życia jestem? Przy początku, czy końcu? Co robić? Jak wrócić do normalności? Czy w ogóle wracać?
      Nie wiem, po jakim czasie udało mi się wychwycić stłumione głosy rodziców pośród miliona dźwięków dobiegających gdzieś z zewnątrz, ale pożałowałam tego tak szybko, jak tylko to zrobiłam.
      - Dlaczego jej nie powiedziałaś? Przecież wiesz, że musi wiedzieć. - To był mój tata. Zdenerwowany tata.
      - Żartujesz sobie? Widziałeś w jakim jest stanie? - zbulwersowała się mama.
      - To nie są żarty.
      - Przecież teraz nie odstąpimy jej na krok. Nic się nie stanie.
      - Jak to sobie wyobrażasz? Cały świat już wie. Mówią o tym na każdym kanale. Nie da się jej od tego odciągnąć.
      - Jeszcze parę dni. Niech dojdzie do siebie. Proszę, nie róbmy jej tego teraz...
      Najprościej w świecie zatkałam uszy i przestałam słuchać. Zaczynałam mieć dość. Nie mówili mi wszystkiego, więc jak mogłam być spokojna? O czym mi nie mówili? I dlaczego pytań było tysiąc razy więcej, niż odpowiedzi?
      Później pamiętałam już tylko Słońce chylące się ku zachodowi, które układało się na mojej kołdrze w rozmaite wzory i dziwne uczucie w tyle głowy oraz brzuchu, gdy postanowiłam położyć się na boku.

      Zgrzyt metalowych zawiasów i ...ciemność.

      Automatycznie poderwałam się do góry łapiąc obiema dłońmi za serce. Byłam pewna, że zaraz wyskoczy mi z piersi. Ciemność. Zabrakło mi powietrza. Nie potrafiłam nabrać go w płuca. Jakby przestały działać. Ciemność. Rozbolały mnie skronie, a przed oczami wirowały czarno szare plamy, w których ukryła się rzeczywistość. Ciemność.

      Nie zorientował się, co się dzieje. Widocznie nie widział mnie tak samo, jak ja jego. Pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że już nie śpię... Potem usłyszałam wciskany przełącznik. Moment, w którym żarówka w lampie nade mną zaskwierczała, zaskoczył mnie tak bardzo, że w ułamku sekundy zapomniałam o strachu. Jego idealna fryzura, idealny strój i idealne oczy wydawały mi się być tylko snem. Śniłam? Nie. Nie mogłam śnić. Moje serce nadal zbyt boleśnie rozbijało się wewnątrz klatki piersiowej. Spojrzał mi w oczy i nieznacznie się uśmiechnął zaciskając mocno wargi. W zieleni jego tęczówek tak naprawdę pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna udało mi się odnaleźć spokój. Kiedy kierował się w stronę łóżka, zauważyłam, że kuśtyka. Spod nogawki jego spodni wystawał kawałek bandaża, lecz z wyrazu twarzy nie wyczytałam żadnego bólu.
WŁĄCZ [LINK]

      Gdy tylko stanął przy łóżku odruchowo przesunęłam się robiąc koło siebie miejsce. Położył się. Obróciłam się na bok. Nasze twarze dzieliło od siebie zaledwie kilka centymetrów. Światło z lampy rzucało na nas jakieś dziwne, żółte promienie. Milczeliśmy. Uśmiechnęłam się pociągając przy tym nosem. Naprawdę ucieszył mnie jego widok. Zachichotał niemalże bezdźwięcznie, po czym uniósł nieco głowę i szybko cmoknął mnie w czubek nosa. Niesamowity dreszcz, jakby kopnięcie prądem, przebiegł od mojego karku aż po sam koniec kręgosłupa. Jego głowa znowu opadła na poduszkę. Zieleń otoczona ciemnymi rzęsami wprawiła mnie w jakiś dziwny stan uniesienia, całkowitego spokoju... Czy właśnie to buddyści nazywają nirwaną?
      - Nie zostawiaj mnie już więcej Harry... - szepnęłam tak samo nieświadomie, jak on nieświadomie się uśmiechnął.
      - Nie zostawię. Obiecuję.