Rozdział 16 „Oszukana”

Piątek; 5.04.2013
Szpital w Houston
Popołudnie 

       Przez ostatni czas najbardziej wyczekiwaną przeze mnie porą dnia był świt. Kilka pierwszych promieni Słońca przecinających czerń nocnego nieba. Cudowny moment. Uspokajający... To taka chwila, w której nie patrzy się na zegarek, tylko na obraz rozciągający się za szybą. Można przestać myśleć... a ja nienawidziłam myśleć...
       Dwa tygodnie, które miałam spędzić w szpitalu przerodziły się w dwa miesiące ciągnące się w nieskończoność. Chociaż właściwie ciągnął się tylko marzec. W lutym miałam jeszcze towarzystwo, mimo że nie byłam wtedy zbyt rozmowna. Póki chłopcy nie ruszyli w trasę, dość często wpadali. Harry praktycznie nie ruszał się ze szpitala przez prawie trzy tygodnie. Tata z Pati musieli wrócić do Polski po kilku dniach. Marta zresztą też. Na końcu wszyło na to, że zostałam sama z mamą. Przewrażliwioną mamą. A nie... przepraszam. Nie można było zapomnieć o prasie, która zdecydowanie zbyt często gromadziła się przed szpitalem próbując wtargnąć do środka, przez co ze względów bezpieczeństwa zamknięto całe piętro, na którym leżałam. Tylko ja, mama, pielęgniarka, lekarze odwiedzający moją salę zdecydowanie zbyt często i ataki panicznego lęku, które dopadały mnie ni stąd, ni zowąd niszcząc szczątki jakiegokolwiek poczucia bezpieczeństwa. Raz na jakiś czas dostawałam od losu malutkie prezenciki, w których znajdowały się niewielkie dawki tego uczucia. Najczęściej zdarzało się to, gdy dzwoniła Marta, Niall, Silvian, albo Harry. Zdecydowanym przeciwieństwem ich telefonów były szepty, które otaczały mnie przez osiemdziesiąt procent dnia. Nie mówili mi wszystkiego. Ani mama, ani lekarze. To było przerażające i zarazem nieznośnie wkurzające.
       Z mojej sali zniknęły wszystkie lustra. Nie chciałam na siebie patrzeć. W zupełności wystarczał mi widok opatrunku na moim brzuchu, gdy się przebierałam. W pierwszym tygodniu pielęgniarka musiała zmieniać mi go codziennie. Później co dwa dni. Nie spojrzałam na to ani razu. W tamtym momencie moje powieki dosłownie się ze sobą zrastały i nie było nawet mowy o próbie ich rozdzielenia. Świadomość tego, że w niektórych miejscach skóra na moim brzuchu nie miała szans na regenerację, dosłownie zabijała mnie od środka. Potrzebna była seria przeszczepów i późniejsza rekonstrukcja, żeby odzyskał jakikolwiek wygląd. Takie operacje mogły się ciągnąć kilka miesięcy, a nawet lat. Zdaniem lekarza pierwszy zabiegł przebiegł znakomicie, co chyba było jedynym pocieszeniem w tym wszystkim.
       Ułożyłam się wygodniej na łóżku podciągając kołdrę pod samą brodę. Słońce zaczynało pomału chylić się ku zachodowi, więc odruchowo pociągnęłam za sznureczek po prawej, żeby włączyć światło, nim cień wkradnie się do sali. Mama jak zwykle rozmawiała z kimś na korytarzu. Tym razem chociaż nie szeptała i wiedziałam o czym: o tym jak bezpiecznie przetransportować mnie ze szpitala do auta, a później z niego na lotnisko. Nie byłam zła za eskortę policji, lecz jej rozmiar z lekka mnie dziwił. Mama powiedziała, że to dla dobrej ochrony przed paparazzi, ale żeby aż trzy wozy? Ściśle tajny transport w środku nocy dla mnie? Przecież nie byłam aż tak sławna...

       Kątem oka zbadałam odległość Słońca od horyzontu i stwierdziłam, że do przyjazdu Marty, która jako totalna wariatka postanowiła przylecieć do Houston tylko po to, żeby kilka godzin później wsiąść ze mną w samolot powrotny do Polski, mam jeszcze koło dwóch godzin na małą drzemkę. Musiałam dobrze wykorzystać tą chwilę, bo na zaśnięcie po zmroku nie miałam szans. Za bardzo się bałam, a dzień to przecież bezpieczniejsza opcja...
       Niestety, tego popołudnia nie było mi dane zasnąć. Mózg za nic nie chciał się wyciszyć i ze mną współpracować. Zamiast tego kolejny raz odtwarzał w głowie wspomnienia zmuszając do ich analizy.

* retrospekcja *

dwudziesty lutego...

       Było bardzo późno. Cisza na korytarzach przerażała. Słyszałam tylko plastikowe klapki pielęgniarki ocierające się o linoleum na podłodze i cichy bas, który początkowo pomyliłam z biciem własnego serca. Jednak ono miało zupełnie inny rytm. Spojrzałam na drzwi. Te jak zazwyczaj pozostawały niedomknięte. Białe światło korytarzowej jarzeniówki zmieszało się z żółtym w mojej sali do tego stopnia, że praktycznie nie dało się ich rozróżnić. Harry którąś już noc z rzędu spędzał na zielonkawo-niebieskich krzesełkach w holu, zaraz obok moich drzwi. Nie wiedziałam, czy sypiał tam celowo, czy tylko padał ze zmęczenia byle gdzie, ale prawdę mówiąc: nie miałam głowy do tego typu pytań. Ta tona leków, którą mi podawali potwornie otumaniała. Co noc po kryjomu zrywałam się z łóżka, żeby chociaż okryć go kocem. Przez długotrwałe zmęczenie wyglądał tak samo potwornie jak ja. Wyjrzałam za okno, a czerń świata momentalnie zmroziła mi krew w żyłach, ale to stało się już normą...
       Jedna noga na ziemi.
       Druga. 

       Plask, plask, plask – gołe, spocone stopy co krok przyklejały się do linoleum. Znowu nie znalazłam kapci... a może w ogóle ich tu nie miałam? Chwyciłam w rękę beżowy koc pofałdowany na mojej pościeli i razem z nim ruszyłam w stronę chłopaka. Chwiałam się na boki nie zważając na dziwne, pooperacyjne kłucie w brzuchu. Byłam dumna z tego, że w ogóle stoję na własnych nogach.
       WŁĄCZ [LINK]

       Plask, plask, pla... Bum. Plask, plask. Bum. Plask. Bum – głęboki bas zmieszał się z moimi krokami. Jak się okazało dźwięk wydobywał się ze słuchawek Harrego. Jego zaciśnięte powieki i twarz oparta na jednej z pięści pozwoliły mi myśleć, że śpi, jednak nakrywając wczorajsze (lub może nawet przedwczorajsze) ubrania chłopaka kocem okazało się, że nie.
       - Dźźźźźź-dzięki - ziewnął pocierając powieki. W odpowiedzi posłałam mu jedynie nieznaczny uśmiech. Nie miałam pojęcia, na ile w tamtym momencie był przytomny, a na ile pogrążony we śnie, ale nie zaprotestował, gdy usiadłam na krześle obok. Ucieszyłam się, bo miałam już szczerze dość tego, jak co pięć minut powtarzał mi: Nie wstawaj. Masz odpoczywać. Lekarz kazał ci leżeć. Bla, bla, bla...
       Jeżeli spanie na jawie jest możliwe, to w takim właśnie stanie znajdował się wtedy Harry. Niby siedział koło mnie, ale tak naprawdę ukrywał się gdzieś pośrodku swoich myśli. Po wyrazie jego twarzy niechętnie musiałam stwierdzić, że były paskudne.
       - Czego słuchasz?
       Nie odpowiedział. Może nawet niedosłyszał. Muzyka leciała przerażająco głośno.
Wyjęłam słuchawkę z jego prawego ucha i wsadziłam do swojego.

       […]

       This is how an angel dies – To sposób, w jaki umiera anioł

       Blame it on my own supply – Wiń za to moją własną dumę

       […]

       Maybe I should cry for help – Może powinienem wołać o pomoc

       Maybe I should kill myself – Może powinienem się zabić

       Blame it on my A.D.D baby

       Sail!

       […]

       Ciernisty dreszcz przemaszerował po moim karku. This is how an angel dies. Blame it on my own supply.
       - Nie strasz mnie Harry - szepnęłam bardziej do siebie, niż do niego. Bałam się... Właściwie to od tamtego czasu przerażało mnie praktycznie wszystko. Wzięłam do ręki jego iPod'a. Jedyną piosenką było „Sail” zespołu Awolnation, które sądząc po temperaturze urządzenia musiało lecieć w kółko przez ostatnie kilka godzin. Metal obudowy dosłownie parzył w dłonie.
       „Maybe I should kill myself” przyprawiało mnie o gęsią skórkę, zwłaszcza dlatego, że ostatnim nowo nabytym zwyczajem Harrego stało się przepraszanie i ciągłe obwinianie się za wszystko. Nie umiał zrozumieć, że TO nie jest jego winą, że tak naprawdę winnym jest ktoś zupełnie inny. Od pobudki w szpitalu był jedną z niewielu osób, przy których czułam się dobrze. Nie wiedziałam dlaczego. Po prostu. Tym bardziej obawiałam się tego mrocznego nastroju, w który wpadał ostatnio zdecydowanie zbyt często. Do tego nie mogłam już dłużej go pilnować. Następnego dnia wylatywał do Londynu, no bo przecież skoro Louis zdołał jako-tako wrócić do formy, to nie było mowy o przesunięciu trasy na później... W końcu w tej branży liczą się zyski, nie ludzie...
       - Nie zrób nic głupiego, jak wyjedziesz - powiedziałam błagalnym tonem, choć nawet nie łudziłam się, że to usłyszy. Przez cały czas był gdzieś zbyt daleko. Mocny bas wprowadził go w trans, a mnie zaczął stopniowo przyprawiać o kolejny napad lęku.
       Duszności.
       Zamazanie obrazu.
       Łomoczące serce.

       Nie było szans na okiełznanie tego. Jak zwykle zresztą...

* * *

* retrospekcja*

dwudziesty pierwszy lutego...

       - Nie. Nawet nie ma mowy. Tak postanowiłam i nie zmienię zdania. Wiem, że nigdy nie lubiłeś Harrego, ale ostatnio zaczęliście się w miarę dogadywać, a ja naprawdę się o niego martwię. Ktoś musi mieć go teraz na oku. Zresztą Louisa też. Chcę mieć przy nich kogoś zaufanego. Niall się przecież nie rozdwoi.
       - Kaja...
       - Proszę Sil, zrób to dla mnie.
       - Kaja...
       - No proszę. Poleć z nim. Chociaż do tej przerwy w kwietniu... Martwię się o nich. Naprawdę.
       - A ja się martwię o ciebie - zaznaczył stanowczym tonem.
       - Przecież wiesz, że ze mną już wszystko w porządku. - Kłamałam.
       - Pracuję dla ciebie, a nie dla nich.
       - Proszę...

       Zgodził się. Nawet łatwiej, niż początkowo przypuszczałam.

* * *

* retrospekcja *

piąty marca...

       - Kaja, śpisz? - mama zaświergotała nad moim uchem. Nie spałam, ale nie miałam ochoty na rozmowę. Zacisnęłam mocniej powieki wtulając się w kołdrę. - Kaja! - Mama potrząsnęła moim ramieniem.
       - Co znowuuu? - jęknęłam z lekka rozgoryczonym tonem.
       - Telefon. Chcesz rozmawiać?
       - Nie - rzuciłam momentalnie nakrywając głowę kołdrą. - Daj mi spać.
       - W porządku. Powiem Louisowi, żeby zadzwonił później - oznajmiła kierując się w stronę wyjścia.
       - Chwila! - W mgnieniu oka zrzuciłam z siebie kołdrę i usiadłam. - Louis? Louis Tomlinson? Louis Tomlinson z One Direction? - Nie dowierzałam tak bardzo, że aż moja twarz skrzywiła się w dziwacznym grymasie. Minęło tyle czasu, że nawet marzenia o tej sytuacji były dla mnie niczym góra nie do przeskoczenia.
       - Innego nie znam - odpowiedziała mama podając mi komórkę.
       Miałam na tyle śliskie ręce, że urządzenie wyśliznęło się z nich i upadło na pościel obok mnie. Pospiesznie je w nią wytarłam i przyłożyłam telefon do ucha.
       Równomierny oddech Louisa był tak bardzo inny od tego, który słyszałam będąc z nim w Piekle... Wiedziałam, że muszę się odezwać, ale nie miałam bladego pojęcia, co powinnam powiedzieć. Dziękuję za to, że uratowałeś mi życie, ale czemu potem zabijałeś półtoramiesięcznym milczeniem?

       - Kaja? - spytał, a ja o mało nie dostałam zawału. - Słyszę, jak oddychasz. Możesz się odezwać. - Był zniecierpliwiony, przez co ja jeszcze bardziej się spłoszyłam, a wielka gula zablokowała moje gardło. - Kaja... - ponaglił mnie raz jeszcze.
       - Cześć - wykrztusiłam wreszcie.
       - Co u ciebie? Jak się czujesz? - mówił jak maszyna. To było straszne. Nie musiałam go widzieć, ani rozmawiać z nim godzinami, by zdać sobie sprawę z tego, jak bardzo został skrzywdzony i jak bardzo go to wszystko zmieniło, zniszczyło... przeze mnie.
       - Przepraszam - wyraźnie zdołałam powiedzieć jedynie tyle, później łzy paskudnie zniekształciły moją mowę. - Przepraszam. Tak strasznie przepraszam.
       - Nie przepraszaj.
       - Ale...
       - Niepotrzebnie dzwoniłem. To zły moment.
       I tyle. Nic więcej. Zakończył połączenie. Zostawił mnie z rozdartym sercem i czarną dziurą w umyśle. Tylko tyle. Nic więcej.

* * *

       Im dłużej byłam przykuta do szpitalnego łóżka, tym mniej rozumiałam otaczający mnie świat. Gubiłam się we wszystkim nie mogąc pojąć dlaczego. Dlaczego rok wcześniej myślałam o wysyłaniu pracy na konkurs One Direction, a teraz leżałam brzydząc się własnej siebie? Dlaczego przed porwaniem Louis powiedział, że mnie kocha, a teraz nie chciał mnie znać? Dlaczego pogodziłam się ze stratą Harrego, a teraz jego oczy znowu stawały się zielone? Po wszystkim, co przeszłam, byłam pewna już tylko jednego: w Piekle straciłam człowieczeństwo. Tego nie da się odbudować z dnia na dzień. Tego nie da się odbudować nigdy.

Kilka godzin później...

       - Najwyższy czas wyciągnąć cię z tej nory - oznajmiła Marta bezczelnie rzucając we mnie poduszką. Trafiła prosto w nos... - No dalej! Dupa do góry księżniczko! - Uśmiechnęłam się. Uwielbiałam w niej to, że jako jedyna choć starała się traktować mnie normalnie. Nie jak ofiarę. Nie jak reszta... Nie cackała się. Dosłownie, jakby nic nigdy się nie stało. Jakbym się nie zmieniła. Jeszcze bardziej bezczelnie zerwała ze mnie kołdrę, przez co chłodnawy powiew otulił moje ciało. - Jenyyyyy... - jęknęła nagle.
       - Co jest?
       - Gdybym miała się utrzymywać z robienia emotikonek, to umarłabym z głodu.
       - Cooo?
       - Nie co, tylko współczuj głupku! Od pięciu minut chcę zrobić uśmiech, ale moje palce nie chcą współpracować z tym chorym telefonem!
       - Pokaż mi to - prychnęłam próbując za wszelką cenę nie wybuchnąć śmiechem. Gdy tylko wyciągnęłam rękę, by przechwycić od niej telefon, ta zrobiła krok w tył.
       - O nie, nie, nie! Nie ma tak łatwo. Jak chcesz zobaczyć, to musisz wstać - rozkazała, a mi od razu zrzedła mina.
       - Ugh... - jęknęłam. - Nie chce.
       - Chcesz.
       - Nie. Nie chce stąd wychodzić.
       - Chcesz.
       - Naprawdę nie chce. Tu mi dobrze - obróciłam się na bok i schowałam głowę pod poduszkę. To nie tak, że nie chciałam wyjść ze szpitala. Po prostu coś silniejszego ode mnie zamieniało w przerażające wszystko wokół niego.
       - Przyleciałam po ciebie aż z tej cholernej Polski... Dwadzieścia, kurde, godzin plus dojazd do Warszawy i dwie przesiadki, więc nawet mnie nie denerwuj... Ciesz się, że chociaż wracamy bezpośrednio.
       - Prywatnym.
       - Nie gadaj? - wytrzeszczyła oczy. - Nie gadaj, że lecimy prywatnym! - krzyknęła pociągając mnie za ręce do pozycji siedzącej.
       - Ał... - syknęłam z bólu. Znowu ten cholerny brzuch.
       - Boże, przepraszam - brunetka naprawdę się przeraziła. - Przepraszam, nie chciałam. Nic ci nie jest?
       - Spokojnie głupku. Żyje - uśmiechnęłam się. Bolało już zdecydowanie mniej, niż dawniej. I to dopiero było przerażające. Przerażająco miłe. Choć nadal przerażające.
       - Widziałam policjantów przed salą - zgrabnie zmieniła temat, za co byłam jej ogromnie wdzięczna. Miałam serdecznie dość rozmów o moim zdrowiu. - Ilu ich było? Chyba z pięciu. Normalnie jakbyś prezydentem była.
       - To jeszcze nic. W nocy mają być trzy pełne wozy...
       - Jesteś więcej niż prezydentem. Hahaha. Ale poważnie, to prawidłowo. Jak już mają kogoś chronić to tylko ciebie.
       - To zabrzmiało, jakbym była jakimś pępkiem świata - wytknęłam jej język, po czym delikatnie podniosłam się z łóżka, a dziewczyna od razu rozłożyła ręce tak, że mnie nimi otoczyła. - Spokojnie. - Pociągnęłam je w dół. - Nie upadnę. Może jeszcze nie biegam, ale chodzić mogę. Lepiej wróćmy do tego, z kim tak esemesujesz.
       - A co cię to tak interesuje? - spytała lekko się zaczerwieniając.
       - Dobra, skoro migasz się od odpowiedzi, to tym bardziej chcę wiedzieć!
       - Ehh... ale nie oceniaj, okej?
       - Mów wreszcie z kim, a ja się przebiorę - oznajmiłam podchodząc powoli w stronę półki z ubraniami.
       - Z Zaynem.
       - Malikiem? - odwróciłam się, by móc spojrzeć na jej twarz. Nie kłamała i zdecydowanie się cieszyła. - I Emmily jeszcze nie zafarbowała Ci rąk na zielono? Dziwne - uśmiechnęłam się do niej.
       - A no bo wiesz... Oni tak jakby zerwali - przycichła.
       - I teraz on podrywa ciebie, tak?
       - Od razu podrywa... Po prostu sobie gadamy.
       - Jaaaasne - zaśmiałam się. Wyciągając z szafy szare dresy, czarną kamizelkę i koszulkę z napisem I never liked you anyway. [LINK] - A wiesz, czemu zerwał z Emmily? Bo rozumiem, że to on zerwał, a nie ona?
       - Tak, on. W sumie to nie wiem. Powiedział tylko, cytuję: fałszywi ludzie są mi w życiu tak samo potrzebni, jak dziwce majtki.
       - Dobrze gada! Polać mu! Ale i tak się dziwie - wystawiłam jej język.
       - Co cię dziwi?
       - No bo myślałam, że ty to tak bardziej na Nialla lecisz, no ale Zayn też zły nie jest - centralnie się z nią droczyłam. Fajnie się czerwieniła.

       - Wiesz... to wszystko przez tą jego stylóweczkę i zgrabną dupeczkę - obie wybuchnęłyśmy śmiechem, ale wtedy weszła mama w eskorcie czterech policjantów i chwila normalności prysnęła niczym mydlana bańka. Trzeba było wrócić do rzeczywistości.
       - Za pięć minut wychodzimy. Idź się przebrać i załóż to - mama podała mi okulary przeciwsłoneczne.
       - Przecież jest noc - stwierdziłam zmieszanym tonem.
       - To dla bezpieczeństwa.
       - Absurd nie jest bezpieczny, tylko głupi.
       - Nie pyskuj, tylko wkładaj. Za pięć minut masz być gotowa.

       Trzymałam Martę pod ramię i powoli sunęłam w stronę windy. Czułam się dziwnie. Nie wiedziałam, czy to przez leki uspokajające, które mi podali, czy dlatego, że najprościej w świecie bałam się opuszczać przestrzeni, która wydawała mi się być bezpieczną, ale coś niepokojącego czaiło się w dźwięku oznajmiającym otwarcie drzwi.
       Nie puściłam się Marty nawet przez ułamek sekundy. Ona była po mojej lewej, a mama po prawej. Dookoła otaczał nas prawdziwy mur policjantów ubranych w kamizelki kuloodporne i z pistoletami w kaburach, co już naprawdę wydawało mi się przesadą. Przecież nie mogli strzelać do paparazzich... Poza tym był środek nocy, więc mało prawdopodobne, żeby jeszcze któryś czaił się przed szpitalem.
       Póki przemieszczaliśmy się po jasnym szpitalu nie było aż tak źle. Nie wiedziałam, jak ludzie w nim reagowali na widok naszego pochodu, gdyż najprościej w świecie moje pole widzenia kończyło się na plecach policjantów. Szliśmy dość wolno. Tak, bym nie zostawała w tyle. Chodzenie nadal mnie bolało i cholernie męczyło, ale wolałam to, niż wózek inwalidzki. Patrzyłam w dół na swoje czarne trampki. Wtedy czułam się mniej klaustrofobicznie w tej całej klatce z ludzi. Potem niestety ogromne, przeszklone drzwi szpitala w Houston się otworzyły, a moje bezpieczne światło wyparowało. Została tylko ciemność. Paskudna ciemność, którą nieudolnie próbowały rozświetlić uliczne latarnie. Żeby przestać o niej myśleć zaczęłam liczyć w myślach kroki.
       Jeden, dwa, trzy... osiem, dziewięć... trzynaście, czter...
       Nagle oślepił mnie jakiś błysk. Potem następny. I kolejny. I jeszcze jeden. Zamieszanie wokół z każdą kolejną chwilą narastało. Usłyszałam swoje imię gdzieś w oddali. Głos, a potem głosy, różne głosy, były mi zupełnie obce. Ci ludzie coś krzyczeli. Trudno było mi zrozumieć co. Byli zbyt daleko. Policjanci nadal szli równo ze mną. Kilka następnych kroków. Gdzie te auta? Krzyki i błyski wokół przybierały na sile. Przez szparę między ciałami mignęła mi twarz jakiegoś mężczyzny. Nie udało nam się wygrać z tymi hienami...
       - Ktoś musiał ich poinformować - odezwał się jeden z otaczających mnie policjantów.
       - Jeden idzie ze mną, a reszta odstawia Kaję do auta. Rozgonimy to zbiegowisko - rozkazał inny.
       Kiedy tylko szereg nieco się rozluźnił, widziałam już zdecydowanie więcej. Mocniej złapałam Martę za ramię, bo inaczej już pewnie dawno potknęłabym się o własne nogi. Przez flesze kręciło mi się w głowie. Jakbym zaczęła tracić świadomość.
       - Jak się czujesz wiedząc, że Ed żyje? - Tylko to pytanie udało mi się usłyszeć dokładnie. Wtedy też nogi się pode mną ugięły. Marta to zauważyła i przyciągnęła mnie mocniej do siebie. Później już tylko czułam, jak policjanci z tyłu popychają mnie do przodu, a nogi plączą się razem. Coś w brzuchu znowu boleśnie zakuło. Wsiadłam do auta, a ono ruszyło w mgnieniu oka. Nie zdążyłam się nawet zorientować, kiedy mój mały konwój zgubił natrętnych fotoreporterów, a łzy zaczęły bezwładnie skapywać z  rozgrzanych do czerwoności policzków. Ludzie w aucie chyba coś do mnie mówili, ale w ogóle ich nie słyszałam. W myślach cały czas krążyło mi tylko jedno jedyne pytanie: Jak się czujesz wiedząc, że Ed żyje?
       - Jak to żyje? - zapytałam po cichu, ale nikt nawet nie zwrócił na to uwagi. - Jak to Ed żyje? - powtórzyłam już dużo głośniej, a wzrok wszystkich spoczął na mnie. Zapanowała nagła cisza. Mama była bliska płaczu, a we mnie wzbierała złość. - JAKIM CUDEM ON ŻYJE?! DLACZEGO NIKT MI NIE POWIEDZIAŁ!!! - Kiepskie mają te leki. W ogóle nie podziałały.
       - Kaja, to nie tak. Chcieliśmy cię chronić, bo... - zaczęła mama.
       - CHRONIĆ?! KŁAMSTWO JEST TWOIM ZDANIEM OCHRONĄ?!
       - Nie kłamaliśmy, tylko...
       - DAJCIE MI JAKIŚ KOMPUTER, TELEFON... NIE WIEM!
       - Kaja, proszę...
       - POTRZEBUJĘ POŁĄCZENIA Z INTERNETEM! JUŻ!!! - Furia to mało powiedziane. W tamtym momencie gotowa byłam zgładzić cały świat. Czułam się oszukana. Oszukana przez świat, przez ludzi, przez bliskich! Do cholery przez bliskich! Chwilę później miałam w trzęsącej się ręce jakiegoś tableta i nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Liczba nagłówków na temat tej sprawy była przerażająco długa.

Ed P. nadal poszukiwany. Tomlinson nie wychodzi bez ochrony.

Trwają poszukiwania porywacza Kai Makowskiej i Louisa Tomlinsona. Czego policja dowiedziała się przez te dwa miesiące?

Makowska ciągle w szpitalu. Lekarz potwierdził: jej stan jest stabilny.

Bilety na koncerty One Direction rozchodzą się w mgnieniu oka. Każdy chce zobaczyć Tomlinsona na żywo.

Jak goiły się rany Louisa Tomlinsona? ZDJĘCIA!

Menadżer Kai ogłosił, że promocja „Listów do Beaty” zostaje zawieszona na czas nieokreślony.

Natrafiono na ślady porywacza Makowskiej i Tomlinsona w Meksyku.

Louis Tomlinson w coraz lepszej formie, jednak nadal nie chce mówić o porwaniu i torturach.

Policja na temat Ed'a P. - Jakby rozpłynął się w powietrzu. Nie przestajemy szukać.

Paparazzi pod szpitalem w Houston. Kaja Makowska nadal nie pokazała się publicznie po porwaniu.

Wizja lokalna porwania i tortur Louisa i Kai już ukończona!

Porwanie i tortury Kai Makowskiej i Louisa Tomlinsona zmyślone? Informator donosi: to tylko ustawka, żeby sprzedać więcej biletów na koncerty One Direction! 

       Myślałam, że zaraz postradam zmysły. Nie wiedziałam, co robić, ani jak funkcjonować. Wzięłam od mamy i wybrałam numer Silviana.
       - Daj mi Louisa - powiedziałam starając się przygłuszyć łzy i panicznie brzmiący oddech.
       - Kaja? Co się stało? Czemu płaczesz?

       - Zamknij się i daj mi Louisa! CHOĆBY SIŁĄ! JUŻ!!!
       - Dobra, zaraz ci go dam. Poczekaj. - W słuchawce usłyszałam kroki, a moment później szepty tłumione chyba koszulką. Niczego z nich nie zrozumiałam.
       - Ta-tak? Halo? Kto tam? - Odezwał się nagle.
       - To ja! On żyje! Słyszysz?! Żyje! Jest na wolności! Boże, Louis przecież widzieliśmy jego ciało...przecież...
       - Kaja, uspokój się. Przecież wiem, że żyje. Policja go szuka - ściszył głosy, jakby w obawie przed kimś.
       - Jak to wiesz?! Czemu ja nie wiedziałam?! Czemu tylko ja do cholery nic nie wiedziałam?! I jak w ogóle możesz być taki spokojny, kiedy on żyje!
       - A jaki mam wybór?
       - Czy ty do końca zwariowałeś?! Co z tobą?! Jeszcze wychodzisz codziennie na scenę przed kilkutysięczną publiczność?! Przecież on może być wszędzie! Louis, przecież...
       - Kaja, błagam. Nie teraz. Jestem w trakcie wywiadu. Zadzwoń, jak dolecisz do Polski i uspokój się. - Znowu. Znowu to zrobił. Znowu został mi tylko sygnał przerwanego połączenia. Do cholery znowu!