Rozdział 14 „Źródło”

NASTRÓJ DO ROZDZIAŁU [LINK]

      Od ostatniego krzyku Louisa Kaja mrugnęła zdecydowanie zbyt dużo razy. Z początku nawet odliczała, ale przy tysiąc siódmym mrugnięciu dała sobie spokój. Nie widziała światła słonecznego od bardzo, bardzo dawna. Nie od dni, czy tygodni, lecz od setek tysięcy niekontrolowanych ruchów powiekami. Z jednej strony nienawidziła tego, że czas najprościej w świecie przestał dla niej obowiązywać, lecz z drugiej była za to wdzięczna. Bała się tej wiedzy. Bez niej łatwiej było wmówić sobie, że to trwa już na tyle długo, że już musi się skończyć. Niestety, błaganie o koniec nie działało. Nikt nie był w stanie usłyszeć jej niemego krzyku. Nikt nie był w stanie pomóc.

      W rany na brzuchu wdało się jakieś zapalenie. Cały napuchł. Stał się twardy. Z rozognionych blizn bezustannie sączyła się jakaś ciecz. Najprawdopodobniej ropa. Niektóre miejsca poczerniały, a inne przy nabrzmiewaniu zaczęły na nowo pękać. Zapomniała już, jak to jest bez bólu, jak to jest czuć się dobrze. Godziła się na wszystko co jej robił, gdyż nie była w stanie walczyć. Już nie... Przerażające jest tępo w jakim człowiek przyzwyczaja się do cierpienia i zaczyna traktować je jako normę. Jeszcze bardziej przerażające jest to, że dla Kai normą stał się strach i nieustający ból. Zresztą dla Louisa też.

      Ed przez ostatnie dni przychodził do nich coraz rzadziej. Wcześniej zmieniał im kroplówki dość regularnie, natomiast teraz większość czasu siedzieli podłączeni do pustych plastikowych woreczków, co równało się z potwornym uczuciem głodu, pragnieniem i chorobami. Byli coraz słabsi fizycznie. Ed był tego doskonale świadom. Oto mu właśnie chodziło - żeby podczas „wielkiego finału” nie mieli możliwości stawić mu czoła. Fizyczne cierpienie wymieszał w nich z myślami, które razem stanowiły całkowicie destrukcyjną mieszankę wybuchową, gotową pomóc w zgładzeniu ich z niemalże stuprocentową skutecznością. Przecież mało komu udaje się wygrać z samym sobą, a zdaniem Eda ta dwójka zdecydowanie była na to zbyt wyniszczona...

๑ ๑ ๑

      Klucz wciskany w zamek.
      Szereg rozsuwanych zasuw.

      Zgrzyt metalowych zawiasów.

      Kaja nieco podniosła do góry zmęczony wzrok. Przez ostatnie mary senne coraz większym trudem było dla niej wrócenie do rzeczywistości. W sumie to przestała mieć pewność, czy w ogóle jest jeszcze w stanie całkowicie do niej wrócić... Nie przyglądała się Edowi. Spojrzała tylko na jego ręce, żeby sprawdzić, czy coś przyniósł. Chciała wiedzieć, czy powinna zacząć przygotowywać się na ból.

      Z początku mężczyzna sprawiał wrażenie rozkojarzonego. Jego wzrok ślepo błądził po ziemi wylanej betonem, a puste ręce podrygiwały w przerażającym, psychopatycznym tańcu. Kompletnie pogrążony we własnym świecie stanął przy Kai. Wraz z ostatnim wykonanym krokiem wyraz jego twarzy zmienił się diametralnie. W oczach zapłonął mu jakiś dziwny rodzaj niezrozumiałej dla dziewczyny pewności i coś, co przypominało jej bezkresną radość.
      - Ostatni dzień - rzucił przyglądając się Kai. - Cieszysz się?
      Nie zareagowała. Siedziała starając się być tak bardzo nieruchomą, jak to tylko było możliwe. Nie chciała go zdenerwować i chyba właśnie przez to nie zrozumiała tego, co do niej powiedział.
      - Słuchasz mnie? - warknął robiąc kolejne dwa kroki w jej stronie. Teraz jeden z jego butów dotykał jej prawego uda. Nienawidziła, gdy był tak blisko. - Słuchaj. Nie będę się powtarzał. - Mocniej wprawił w drgania swoje struny głosowe, przez co jego ton był jeszcze niższy, niż zazwyczaj.
      Kaja zacisnęła mocniej powieki i wciągając powietrze podniosła głowę go góry. Kiedy otworzyła oczy, przed sobą miała twarz Eda.

      - Pewnie masz mnie za potwora, ale to nie ja nim jestem. To on doprowadził do twojego cierpienia. Nie ja. Ale ty tego nie zrozumiesz. Jesteś za głupia. Na tyle głupia, żeby dać mu się omotać... Widzisz... Nie znasz mnie. Tak naprawdę nic o mnie nie wiesz. Nie masz pojęcia na jakim świecie żyjesz. Za to ja wiem wszystko aż za dobrze. Znam ludzi... - Nagle przerwał. Obrócił się do niej plecami i złapał za brodę. - Postanowiłem okazać wam trochę łaski i jedno wypuścić. - Oczy Kai błysnęły zaciekawieniem. On żartował, prawda? Tylko sobie z niej żartował? - Nie umiałem podjąć decyzji, które z was zasługuje na to, żeby żyć, więc zostawiłem ją Louisowi. - Dziewczyna kompletnie zgłupiała. Nie mogła uwierzyć w to, że ten potwór naprawdę jest zdolny do tego, żeby kogoś z nich uwolnić. Próbowała przypomnieć sobie jakąkolwiek sytuację, w której przejawiał względem niej jakieś ludzkie uczucia. Pamiętała z jaką delikatnością otarł jej kiedyś twarz i że czasami podczas wymiany kroplówki obchodził się z nią całkiem ostrożnie, więc może naprawdę ruszyło go sumienie? - Zadałem mu bardzo proste pytanie: kogo mam uwolnić, ciebie czy ją? Wiesz co odpowiedział? Że mam uwolnić jego. I uwolniłem - oświadczył beznamiętnie. - Jak widać nie kochał cię na tyle, żeby oddać za ciebie życie. Przykre, prawda? Bo ty pewnie wybrałabyś jego... - powiedział prześmiewczo, po czym wyszedł zostawiając ją z pytaniem, na które sam już odpowiedział. Ona wybrałaby jego. Louisa. Poczuła mocne ukłucie w sercu, które tym razem nie było spowodowane fizycznym bólem, lecz uczuciem... rozczarowaniem. Tylko czy w ogóle miała prawo do rozczarowania? Po tym wszystkim, co przez nią wycierpiał? Nie miała. Nie mogła mieć. Nie po tym, jak usłyszała jego krzyk...

๑ ๑ ๑

      - Postanowiłem okazać wam trochę łaski i jedno wypuścić. - Louis zmierzył twarz Eda ostrym spojrzeniem. - Dżentelmeńsko spytałem o zdanie Kaję. Niestety, zdecydowała, że mam uwolnić ją, a poświęcić ciebie. Teraz ona będzie żyć długo i szczęśliwie z Harrym, a ty cóż... umrzesz.

๑ ๑ ๑

      - Nick już odjechał. Zabrał Katie - oznajmił Silvian, który od czterdziestu minut czekał na Harrego w poczekalni jednej z prywatnych londyńskich klinik.
      - Dobrze.
      - Założyli ci szwy? - nowojorczyk wskazał wzrokiem na zabandażowaną stopę bruneta. Ten jednak nie odpowiedział. Zamiast tego schylił się, żeby założyć na nią but. Sil spytał z rozgoryczeniem: - Założyli, czy nie?
      - C-coo? - Harry jakby ocknął się z transu.
      - Szwy. Założyli ci te cholerne szwy, czy nie?
      - Tak - kolejna jednosłowna odpowiedź.
      - Ile? - Brunet w odpowiedzi wzruszył ramionami. - Boli? - spytał Silvian, lecz on tylko pokiwał przecząco głową. Z małomównego stał się niemową. Super.
      - A teraz? - Blondyn kopnął Stylesa w nogę, a on natychmiastowo zawył z bólu łapiąc się za nią. - Zaczniesz wreszcie ze mną rozmawiać, czy tym razem mam zrzucić cię ze schodów?
      - Niby o czym mamy rozmawiać?
      - Słuchaj... - zaczął niespokojnie Silvian. Postawa Harrego ani trochę go nie satysfakcjonowała. - To co się dzisiaj zdarzyło mogę zostawić dla siebie, ale moje milczenie nie odznacza, że teraz...
      - Ogarnę się - przerwał mu zdecydowanym tonem, co nieźle zdziwiło blondyna. - Obiecuję, że się ogarnę. Daj mi tylko trochę czasu i nikomu o tym nie mów. Zwłaszcza Kai. Ona tego nie zro...
      Nagle w całym pomieszczeniu rozległ się cykliczny dźwięk telefonu dobiegający z kieszeni w spodniach Stylesa. Na wyświetlaczu migało zdjęcie jego blond kolegi z zespołu i napis „Niall”. Nie miał ochoty na rozmowę, więc odrzucił połączenie. Nim zdążył schować urządzenie z powrotem na swoje miejsce, telefon zaczął dzwonić raz jeszcze. Znowu odrzucił, a Niall znowu zaczął dzwonić. W końcu Harry się poddał.
      - Nie mogę teraz rozmawiać - oświadczył wściekle i po raz kolejny miał wcisnąć czerwoną słuchawkę, lecz tym razem powstrzymał go przed tym płacz przyjaciela.
      - Harry przyjeżdżaj... Boże... Louis. Kaja. Przyjeżdżaj. - Horan mówił tak nieskładnie, że dało się zrozumieć jedynie pojedyncze słowa.
      - Co się stało? Gdzie mam przyjeżdżać? - Harry naprawdę się przestraszył. Niall jeszcze nigdy nie płakał mu w słuchawkę, więc to musiało być poważne...
      - Do twojego domu. Szybko.

      Przyjechali na miejsce z zawrotną prędkością. Po drodze Horan zadzwonił również do Silviana, jednak i tym razem nie można było go zrozumieć, więc chłopak odpowiedział mu jedynie, że zaraz tam będzie. Parkując oboje mieli przed oczami już tylko pędzącego w ich stronę blondyna. Cały czerwony, zalany łzami z impetem przywalił dłońmi w przednie drzwi od strony kierowcy, a gdy tylko Harry i Silvian wysiedli, próbował wytłumaczyć im, co się stało. Niestety, wykrzykiwał same chaotyczne zdania gestykulując przy tym tak przeraźliwie mocno, że żaden z nich nie był w stanie go zrozumieć.
      - Niall... Niall... - Harry złapał go za ramiona - weź głęboki oddech i spróbuj opowiedzieć wszystko po kolei. Blondyn zaparł się dłońmi na kolanach i po chwili milczenia zaczął raz jeszcze.
      - Szukałem kluczyków do Range Rover'a, żeby pojechać na jakiś obiad i przy okazji znalazłem klucze do twojego domu, co zostawiłeś... wtedy no... wtedy...
      - Mniejsza już o to, mów co się działo dalej - przerwał mu Sil. W tym czasie koło nich podjechał samochód Liama, z którego wysiadł on z Zaynem i Emmily. Cała trójka była ubrana w stroje golfowe, a Zayn nadal trzymał w ręku jeden z kijów.
      - Jesteśmy. Szybciej się nie dało. Te cholerne korki się nie kończą! - wydarł się zdenerwowany Payne.
      - Co z Louisem i Kają? - zapytała Emm.
      - Właśnie mówię - odpowiedział Niall. - Szukałem kluczyków do Range Rover'a, żeby poje...
      - Niall, kurwa! Przejdź do sedna! - wściekł się Harry.
      - Nie krzycz na mnie, denerwuję się! - blondyn znowu zaczął płakać.
      Liam podszedł do niego i położył mu rękę na plecach.
      - Wiemy, ale musisz nam powiedzieć - jego współczująco-pocieszający ton pozwolił Niallowi nieco się uspokoić.
      - Zapukałem do drzwi, ale Harrego nie było. Przed drzwiami leżała jakaś paczka, no to wziąłem ją i otworzyłem sobie drzwi... coś mnie tknęło... nie wiem co. Otworzyłem tą paczkę, ale była tylko płyta... Żadnego adresu zwrotnego, żadnego listu, ani nawet stempla z poczty. To był dziwne, więc włączyłem tą płytę i Boże... Boże w życiu nie widziałem niczego gorszego! Musimy im pomóc!
      - Co jest na tej płycie? - spytała Emmily, ale Niall nie był w stanie odpowiedzieć. Jedynie skrzyżował ręce z tyłu głowy i kręcąc się w kółko patrzył na zachmurzone niebo.
      - Niall? - Liam delikatnie złapał go za ramię, na co ten podskoczył jak poparzony wydzierając się:
      - Tortury! Tam są tortury Kai i Louisa!

      Później już wszystko potoczyło się przeraźliwie szybko. Mimo protestów Nialla włączyli nagranie. Obraz z kamery termowizyjnej. Ekran podzielony na dwie części: po lewej stronie Kaja z rękoma związanymi za plecami, siedząca na ziemi; po prawej Louis, również związany, lecz on siedział na krześle. Nie byli w stanie obejrzeć wszystkiego. Po kliku sekundach przewijali dalej z nadzieją, że to koniec, ale po paru minutach zrozumieli, że tu chyba nie ma końca. Do domu Harrego wpadł menadżer chłopaków razem z kilkoma policjantami. Widok, który zastali na miejscu był przerażający i nie chodziło nawet o lecące w tle nagranie, tylko o to, co działo się z ludźmi w tym pokoju. Emmily wtulała się w Zayna zasłaniając oczy dłońmi. Liam łaził po pokoju w tę i z powrotem dzwoniąc do Danielle. Był kompletnie roztrzęsiony. Niall siedział na kanapie. Nogi podciągnął pod samą brodę i oplatając je rękoma trząsł się dalej płacząc. Obok niego siedział Sil obsługujący pilota, a dalej Harry z zaszklonymi oczami, który bijącą od siebie wściekłością był w stanie zabić każdego otaczającego go człowieka, a szczególnie jednego... Eda. Przed wybuchem i zniszczeniem każdego przedmiotu na swojej drodze powstrzymywał go jednak stalowy uścisk Sila na lewym ramieniu, który po ostatnim wydarzeniu będącym ich wspólną tajemnicą, czuł się za niego w jakiś sposób odpowiedzialny. Nie mógł pozwolić Harremu na zrobienie jakiegoś głupstwa, choć gdyby sam dorwał Eda w swoje ręce...
      Policja rozłożyła swój sprzęt w pokoju obok zabierając im płytę. Panująca atmosfera była przerażająca. Dlaczego on im to robił? Jak mogli w ogóle zatrudnić Eda? Gdzie jest Barney? I czy Kaja z Louisem jeszcze w ogóle żyją? Jak okazało się chwilę później, żyli. Żyli, ale już nie długo...
      Ni stąd ni zowąd ekran telewizora, na którym wcześniej oglądali to potworne nagranie rozbłysł. Na białym tle pojawiło się hasło „Kliknij, aby otworzyć”. Menadżer od razu zawołał do salonu policjantów.
      - Czy ten telewizor jest połączony z internetem? - spytał jeden z nich patrząc na mężczyznę w garniturze, lecz ten zamiast odpowiedzieć, spojrzał pytająco na Harrego.
      - Tak. Jest zintegrowany z komputerem.
      - A gdzie on jest?
      - W szafce po lewej - wskazał wzrokiem Styles.
      Policjanci wyjęli urządzenie i po podłączeniu do niego swojego sprzętu rozkazali:
      - A teraz otwórzcie. Może uda nam się znaleźć źródło połączenia.
      Silvian natychmiast wykonał polecenie, jednak po kliknięciu praktycznie nic się nie stało. Ekran stał się cały czarny. Nic więcej. Nic przez jakąś minutę. Potem przed nimi pojawił się Ed.
      - Jesteś tam Harry? - spytał, a Styles poczuł dreszcz przerażenia w każdym milimetrze swojego ciała. - Mam ci coś do powiedzenia...

๑ ๑ ๑

      Gdy Ed rozstawiał obok niej kamerę, dziewczyna nie bardzo wiedziała, co ma o tym myśleć, ani do czego ma mu to służyć. Właściwie im dłużej z nim przebywała, tym mniej sensu widziała w jego zachowaniu, tak jak i w całej reszcie świata, a nawet w życiu. Cały czas rozmyślała o tym, czy Ed naprawdę uwolnił Louisa i czy gdyby temu udało się dotrzeć do ludzi, wezwałby dla niej pomoc. Czy miałby taką możliwość i czy po tym wszystkim co przez nią wycierpiał, w ogóle chciałby to zrobić? Niestety Kaja nie wiedziała, że Ed powiedział to tylko po to, żeby zniszczyć jej psychikę i że cały czas miał zamiar zabić Louisa zaraz po tym, jak skończy z nią...
      Chwilę po tym, gdy Ed skończył rozstawiać sprzęt, coś zapikało w jego kieszeni.
      - Zaczynamy - oświadczył zwracając się w stronę dziewczyny, po czym sięgnął do torby koło statywu kamery i wyjął z niej nóż, który błysnął w świetle różnokolorowych lampek kontrolnych. Miał około piętnastu centymetrów i był przerażająco mocno naostrzony. Potem wyprostował się, obleśnie przeczesał dłonią krótkie, ciemne włosy i kierując obiektyw prosto na swoją twarz zaczął mówić:
      - Jesteś tam Harry? Mam ci coś do powiedzenia... Słuchaj uważnie, bo to ty jesteś wszystkiemu winny. Jestem ochroniarzem od bardzo dawna i wiem sporo o zachowaniu takich pustych gwiazdeczek, jak ty. Myślisz, że wszystko ci wolno, że coś takiego jak konsekwencje ciebie nie dosięgną... Jak widzisz to nie prawda. Teraz będziesz żył ze świadomością, że osoba, którą kochałeś, cierpiała za twoje błędy, a ty nie mogłeś jej pomóc. Będzie umierać na twoich oczach za to, co zrobiłeś mojej córce i za to, co robisz mojej wnuczce... Widzisz Harry... Laura nigdy o mnie nie wiedziała, ale ja zawsze starałem się być blisko, żeby ją chronić i wychodziło mi to. - Słysząc to serce Kai zabiło miliard razy za mocno. Nie mogła uwierzyć, że ktoś taki jak Laura... jak ta Laura, z którą rozmawiała wtedy w samolocie o wymarzonych podróżach, może być spokrewniona z takim potworem. Jak Katie, która w oczach nie miała nic poza niewinnością, może być wnuczką kogoś takiego... Jednak przywołując w głowie twarze tej trójki naprawdę zauważyła podobieństwo. Kolor włosów. Idealnie zarysowany nos, a nawet wargi... Jak mogła nie zauważyć tego wcześniej? Widziała ich przecież nie raz. Widziała, ale czy tak naprawdę patrzyła? - Potem Laura poznała ciebie. One Direction szukało ochroniarzy. Dostałem pracę. Chciałem być na tyle blisko córki, na ile to tylko było możliwe, ale odebrałeś mi to. Przez cały wasz związek cierpiała. Najpierw złamałeś jej serce, doprowadziłeś do jej wyjazdu na drugi koniec Europy, co akurat było dla niej czymś dobrym, ale przy pierwszym lepszym spotkaniu zamiast dać jej odejść, ty się jej oświadczyłeś. Tylko czemu? Przecież wtedy już była Kaja. Na własne oczy widziałem, jak tkwisz w tym chorym trójkącie. Kiedy zrozumiałem, że moja córka jest dla ciebie kolejną zabawką i że tak naprawdę kochasz kogoś innego... Byłem w połowie drogi do niej. Chciałem ją ostrzec. I wtedy co? Wtedy Barney zadzwonił do mnie i kazał wracać, bo sam nie jest w stanie opanować kłótni pieprzonych małolatów. Tylko, że jak wróciłem, było spokojnie. „A teraz kiedy jestem z Laurą, żeby Kaja została cała dla ciebie...” pamiętasz to Harry? Przypominasz sobie traktowanie mojej córki, jak zwykłego zastępczego śmiecia? Louis od zawsze ją tak traktował i już za to zapłacił. Barney również. Ty też to zrobisz. Przysięgam... Gdyby nie wasza przeklęta kłótnia i telefon Barneya dojechałbym na miejsce przed pożarem... Później Laura umarła. Siedziałem koło zabójcy mojej własnej córki na jej pogrzebie. - Kaja od razu sięgnęła pamięcią do tamtego dnia i rzeczywiście... tak jak myślała. Ed siedział wtedy koło Harrego. - Już wtedy miałem ochotę cię zabić, jednak to byłoby za proste. Musisz cierpieć dokładnie tak, jak ja. A tylko świadomość tego, co przez ciebie zrobię Kai, może do tego doprowadzić. Przez ciebie moja wnuczka nigdy nie będzie miała normalnego życia. Jak to sobie wyobrażasz? Życie z dwoma ojcami mieszkającymi na dwóch różnych kontynentach? Przecież tym zniszczysz też ją... A teraz patrz uważnie - rozkazał Ed przekręcając kamerę tak, że w kadrze pojawiła się siedząca w rogu Kaja. - Teraz wezmę do ręki ten nóż - uniósł ku górze ostrze - i wbije go tu - nacisnął palec w brzuch Kai, w efekcie czego ona od razu zawyła. Strumień świeżej krwi i ropy polał się po jej nabrzmiałej skórze. - Potem przeciągnę to aż do końca. Bez żadnego znieczulenia rozetnę jej wszystkie wnętrzności.

๑ ๑ ๑

      - Potem przeciągnę to aż do końca. Bez żadnego znieczulenia rozetnę jej wszystkie wnętrzności. Będzie czuła wszystko, a ty będziesz wszystko widział. Jesteś bezpośrednim źródłem najgorszego koszmaru w jej życiu Harry. Spoczniesz w grobie z tą świadomością. - Mimo słów Eda połączenie nagle zostało przerwane, a cały ekran telewizora poczerniał. 

      Brunet siedział, jak w transie. Mimo całego zamieszania, jakie wokół niego panowało - płaczących, wrzeszczących lub robiących wszystko naraz ludzi i przerażonych policjantów obdzwaniających wszystkie możliwe jednostki oraz rodzinę Kai i Lou - jedynymi dźwiękami jakie słyszał były głos tego przeklętego potwora i cichy jęk jego ukochanej tłumiony kneblem w jej ustach. Patrzył na nią i w myślach przepraszał za wszystko. Wiedział, że jeśli ona umrze, dla niego również zabraknie miejsca na tym świecie. Dźwięki wokół powoli zaczynały cichnąć, a spojrzenia wszystkich stopniowo spoczywały na Harrym. Nie mógł tego znieść. Nie mógł znieść tego napięcia. Nie mógł znieść tego, że obraz zniknął, a ten potwór może właśnie rozcinać brzuch jedynej dziewczynie, którą tak naprawdę kiedykolwiek prawdziwie kochał.

      - Zróbcie coś! Do cholery! Zróbcie coś! Znajdźcie ją! - wydarł się, lecz nawet na to nie miał już sił. Chwilę chwiał się na nogach, po czym upadł na kolana prosząc Boga o pomoc. Niestety miał świadomość tego, że ona nie nadejdzie. Jego twarz była cała mokra, a łzy kompletnie pozbawiły go wzroku....

      - Robimy, co możemy - odezwał się nagle jeden z policjantów - ale to połączenie, jakby w ogóle nie istniało w sieci. Jeszcze nigdy nie mieliśmy do czynienia z czymś takim. 

      - Wiedziałem... wiedziałem! - Silvian nagle poderwał się z kanapy. - Mówiłem ci! - wydarł się popychając obiema rękoma menadżera chłopaków. - Mówiłem ci, że tamte ostatnie smsy od Kai były dziwne! Mówiłem! Powtarzałem, że to nienormalne! Przecież ostatnio w ogóle z nami nie rozmawiali. Ciągle tylko on! - Liam i Zayn musieli przytrzymywać Sila, bo inaczej on już dawno zabiłby mężczyznę w garniturze. Mimo to krzyczał dalej. - Ten pieprzony psychopata! Jak mogłeś zatrudnić kogoś takiego?! Jak mogłeś go do nich dopuścić?! Do cholery! Po co sprowadzałeś mnie do tego przeklętego Londynu?! Gdybym został z nimi... 

      - Gdybyś z nimi zostało, to co? - odwarknął menadżer. - Wtedy skończyłbyś, jak oni, więc dziękuj mi, że w ogol żyjesz!

      - Zabije! Zabije gnoja! - Nagły przypływ siły umożliwił Silowi wyrwanie się chłopakom i przywalenie mężczyźnie pięścią prosto w twarz. Menadżer momentalnie poleciał do tyłu uderzając z hukiem o podłogę.

๑ ๑ ๑

      - Potem przeciągnę to aż do końca. Bez żadnego znieczulenia rozetnę jej wszystkie wnętrzności. Będzie czuła wszystko, a ty będziesz wszystko widział. Jesteś bezpośrednim źródłem najgorszego koszmaru w jej życiu Harry. Spoczniesz w grobie z tą świadomością...
      Wtem Kaja znowu usłyszała ten dziwny dźwięk z kieszeni Eda, a wszystkie kontrolki od sprzętu do nagrywania zgasły. Ciemność w pomieszczeniu momentalnie się pogłębiła. Nagle usłyszała huk. Coś ciężkiego walnęło o podłogę. To było trochę, jak trzask łamanego drewna. Ed wyprostował się i podnosząc do góry nóż wyjrzał przez szybkę w drzwiach. Kaja nie mogła niczego zobaczyć, jednak w sumie nie było tam nic do zobaczenia. Wąski korytarz był tak samo pusty i tak samo oświetlony jak zawsze. Mężczyzna niepewnie otworzył drzwi, chwilę później za nimi znikając.
      Ed szedł przed siebie rozglądając się uważnie dookoła, lecz dalej niczego, ani nikogo nie widział. Odpuścił. Wracając do pomieszczenia zauważył, nad drzwiami Kai wywalone korki. Widocznie ilość sprzętu, jakie tam po-podłączał była za duża. Wspiął się więc na palcach, żeby przestawić przełączniki na właściwe pozycje i wtedy usłyszał za swoimi plecami wyraźne kroki. Odwrócił się szybko, lecz nie wystarczająco szybko. Ktoś był szybszy. Ktoś, kto walczył o własne życie. Ktoś, kto był w stanie oddać za nie wszystko. Louis, któremu przed chwilą udało się złamać jedną z lekko spróchniałych nóg krzesła, do którego był przywiązany i dzięki temu uwolnić swoje ciało z więzów, walnął mężczyznę kawałkiem drewna prosto w tył głowy. Włożył w to całą możliwą siłę, jednak wielkolud był odporny na ból. Jedynie zachwiał się nieco do przodu. Louis uderzył raz jeszcze i jeszcze i jeszcze kilka razy. Odszedł od niego dopiero wtedy, kiedy ten leżał na ziemi w kałuży swojej obrzydliwej, szkarłatnej krwi.
      Kaja widząc w drzwiach chłopaka, który ledwo co był w stanie utrzymać się na nogach w pozycji pionowej, dosłownie zaniemówiła, a łzy szczęścia od razu spłynęły po brudnych policzkach. Nie zostawił jej. Nie zostawił, tylko uratował. Uratował jej życie. Chłopak z wyraźnymi ranami na całym ciele, sinikami pod oczami i krwią wszędzie, gdzie to tylko było możliwe pospiesznie dokuśtykał się do niej. Przykucnął mocując się z więzami na rękach i odłączeniem zużytej kroplówki, po czym pomógł jej wstać. Przez kilka pierwszych chwil nie była w stanie zrobić samodzielnie nawet kroku. Właściwie Louis na siłę ciągnął ją za sobą do przodu. Ból promieniował po każdej komórce jej ciała. Najgorzej było z brzuchem. Nawet maleńkie drgnięcie wypalało go od środka. Mimo to dla Kai to był dobry ból. Ból wolności.

      Wychodząc z miejsca, w którym doświadczyła najgorszego cierpienia w życiu, Kaja odczuła niewyobrażalną ulgę. Nie mogła myśleć w tej chwili o niczym innym, niż wyjście z tego piekła i wrócenie do domu, do bliskich. Na całe szczęście jednego bliskiego miała już przy sobie...

      Mijając ciało Eda oboje nieświadomie się uśmiechnęli. Mimo że brzmi to okropnie: widok tego martwego człowieka dla obojga stał się najszczęśliwszym obrazem w życiu. Byli wolni. Czuli to. Teraz wystarczyło już tylko znaleźć wyjście, co jak się okazało wcale nie było takie trudne, gdyż ono cały czas było obok nich. Niestety... los najwyraźniej nie chciał wypuścić Kai z objęć śmierci. Dziewczyna w jednej milisekundzie poczuła miliard ostrzy wbijanych prosto w tył jej czaszki. Zachwiała się. Spojrzała na Louisa szepcząc niemalże bezgłośne: dziękuję, po czym zupełnie straciła świadomość kolejny raz pogrążając się w ciemności...


________________________________________________________________
Przy okazji nadmienię tylko, że Marta obchodzi dzisiaj urodziny! Jeszcze raz wszystkiego dobrego mała! ;*