Rozdział 13 „Bez człowieczeństwa”

Uwaga: Rozdział może zawierać odrażające sceny. Czytacie na własną odpowiedzialność. Za wszelkie odruchy wymiotne z góry przepraszam.

____________________________________________________________________

ROZDZIAŁ PISANY W NARRACJI TRZECIOOSOBOWEJ

______________________________________________________________

      Nie było już godzin. Nie było minut, sekund. W ogóle nie było już czasu. Przestał istnieć. Wszystko stało w miejscu, wykute w posągu Koszmaru. Utknęła w miejscu, w którym nie obowiązywała żadna strefa czasowa. Nie funkcjonowało coś tak trywialnego, jak dzień, czy noc. Gąbka Ciemności pochłonęła wszystko. Ją również.

      Bywały momenty, w których przestawało boleć, w których zapominała i zatracała się gdzieś w półchwili - stosunkowo kojącej, jednak nie lubiła tego. Wolała, gdy bolało. Wtedy przynajmniej czuła, że jeszcze żyje.

       Od kiedy trafiła do tego miejsca, jej życie dzieliło się na mrugnięcia, pomiędzy którymi widziała mrok oraz te, w których wyłaniał się z niego dręczyciel. Mimo to jego wzrok spoczywał na niej bezustannie, czuła go w każdej z tych przeklętych półkul przymocowanych w rogach sufitu. To zdecydowanie musiały być kamery. Jak przez mgłę pamięta próby walki z nim. W końcu strach wygrał. Za bardzo się go bała, żeby walczyć. Straciła poczucie rzeczywistości. Nie rozróżniała co jest jawą, a co snem, który ból jest realny, a który tylko urojony. Łzy przestały cieknąć po policzkach, gdyż najprościej w świecie zabrakło ich. Godzinami gapiła się w ten przeklęty monitoring i wsłuchiwała w coś, co uważała za oddech Louisa, choć możliwe, że jedynie go sobie wymyśliła. Mózg coraz częściej płatał Kai figle. Słyszała głosy bliskich, widziała ich twarze, a czasami nawet czuła zapachy znajomych ciał. Nienawidziła tego. Nienawidziła, jak powtarzali, że jej pomogą, choć nigdy tego nie robili. Nienawidziła, kiedy obiecywali, że wszystko będzie dobrze, choć ona miała pewność, że już nigdy nie będzie. Nienawidziła ich nawet za to, że pozwolili, żeby wsiadła do tego przeklętego samolotu w Los Angeles. Powoli wpadała w paranoję.
      Ból zadawany przez Eda zniszczył każdą jej cząstkę. Kai już nie było. Odeszła, a to co z niej zostało, z każdym kolejnym mrugnięciem coraz bardziej przestawało istnieć. Najgorsze nie było cierpienie fizyczne, o nie. Najgorsze działo się w jej głowie. Utraciła swoje człowieczeństwo w momencie, w którym pierwszy raz narobiła pod siebie. Nie zaznała w swoim życiu niczego gorszego, niż leżenie, straszliwe długie leżenie we własnych fekaliach. Ten smród będący mieszaniną odchodów, potu, krwi, a nawet wymiocin, odebrał jej wszystko to, co sprawiało, że przynależała do takiego gatunku jak „ludzie”. Zdecydowanie nie była już człowiekiem. Nie była i wiedziała, że już nigdy nie będzie. Nie po tym, czego tu doświadczyła.

      Poił ją i karmił przez kroplówki. Chyba również podawał w ten sposób leki. „Nie możesz jeszcze umrzeć. Nie tak szybko” - powtarzał za każdym razem, kiedy podłączał wenflon wbity w którąś z dłoni dziewczyny długą przeźroczystą rurką do woreczka z bezbarwnym, czasami klarownym, czasami mętnym płynem. O tym co w nią „wlewał”, wiedziała tylko tyle, że po klarownej cieczy czuła się odrobinę lepiej, a po mętnej miała rozwolnienie.

      Nie bała się już o swoje życie, miała pewność, że było stracone. Bała się za to o Louisa. Nie wiedziała, do czego ten potwór jest zdolny. Często powtarzał, że musi obchodzić się z nią delikatnie ze względu na tętniaka, a jeżeli to, co jej robił było czymś „delikatnym”, to nie mogła mieć pewności, czy Louis jeszcze w ogóle żyje. Tylko ten jego ledwo słyszalny oddech – rzeczywisty, czy też nie – dawał Kai nadzieję. Niestety, z każdym kolejnym mrugnięciem kurczyła się ona coraz bardziej.

      Nagle do uszu siedemnastolatki dobiegł przeraźliwie głośny huk, jakby zderzenie dwóch metalowych przedmiotów. Przypominał trochę wystrzał z broni, jednak to nie mogło być to. Ed nie postawiłby na coś tak prostego, jak użycie pistoletu, chociaż prosiła go o to już nie raz. On wolał grać w tą swoją chorą grę, w której to właśnie oni stanowili jego ulubioną część, a przynajmniej takie odnosiła wrażenie.
      Ze wschodzącej gwiazdy, Kaja Makowska stała się osobistym workiem treningowym psychopaty... lub też jego metodą na odstresowanie – nazywajcie to, jak chcecie. Ratunek znikąd nie nadejdzie – tego była pewna. Nie nadejdzie, bo nigdy nie został wezwany. Ed odbierał wszystkie telefony do Kai i Louisa oświadczając, że do końca ich małych wakacji chcą mieć spokój od reszty świata, a przecież nikt normalny nie oskarżyłby ochroniarza z piętnastoletnim stażem o uprowadzenie i torturowanie swoich klientów. To brzmi jak czysty absurd. I w gruncie rzeczy nim jest...
      Następny huk. Ten wprawił w drżenie metalowe drzwi do jej aktualnej trumny o wymiarach trzy na trzy metry, wykończonej zgrabnie wylanym, chropowatym betonem. O ironio! To rzeczywiście miała być jej trumna, przecież tu właśnie umrze - ta myśl nie opuszczała Kai nawet na ułamek sekundy.

      Kolejny. Tym razem wymierzony w jej drzwi. Zatrzęsły się wszystkie zawiasy. Dziewczyna była coraz bardziej pewna, że uderzyła w nie kula. Niestety, światło w „trumnie” niemalże całkowicie pochłonęła Gąbka Ciemności, więc nie dostrzegła tego, czy pocisk zostawił jakieś wgniecenie w metalowych drzwiach.
      Przez cały czas Kaja odczuwała potrzebę, wręcz przymus mówienia. Musiała mówić. Po prostu musiała. Mimo że knebel na ustach jej to uniemożliwiał, a brak towarzysza rozmów coraz bardziej dobijał, praktycznie bezustannie prowadziła ze sobą wewnętrzny monolog. Nie ważne jak głupi i niedorzeczny był – bez niego nie dawała rady. Ot, taka metoda ochronna dla mózgu. Szkoda tylko, że dla normalnego człowieka kompletnie niezrozumiała. Psychika Kai zahaczała o granicę normalności i wariactwa niebezpiecznie przesuwając się na tą drugą stronę.

      Po chwili ciszy na zewnątrz usłyszała szereg znajomych dźwięków.

      Klucz wciskany w zamek.
      Szereg rozsuwanych zasuw.

      Zgrzyt metalowych zawiasów.

      Wszedł.

      Odruchowo spojrzała w jego stronę. Strach przed jego oczami i nim samym wprawił jej ciało w drżenie. Pogrążona w stanie agonalnym, w którym nie było miejsca na nic innego, niż strach i marzenie... marzenie o śmierci, nie potrafiła znieść widoku oprawcy. Dosłownie ranił jej oczy. Rozpaczliwie pragnęła końca. Najlepiej szybkiego i bezbolesnego, jednak na taki niewątpliwie nie miała szansy. Ed również spojrzał na nią krzywiąc się, po czym postawił na ziemi nieopodal jakąś szarawą torbę.
      - Śmierdzisz - stwierdził pogardliwie.
      Przy niektórych ich „spotkaniach” ściągał Kai knebel, żeby porozmawiać, a raczej wymusić od niej odpowiedzi na różne pytania. Czasami chciał dowiedzieć się czegoś o rodzinie nastolatki, innym razem o przyjaciołach, a raz nawet spytał o uczucie do Harrego i Louisa. Nigdy nie chciała odpowiadać. Bała się, że może to wykorzystać przeciwko niej, że może ich skrzywdzić i nie miała nawet skąd się dowiedzieć, czy już przypadkiem tego nie zrobił. Chcąc, nie chcąc stanowił jej jedyne źródło informacji, które nawiasem mówiąc, nie było nawet pewne.
      - Dzisiaj musimy pogadać - oznajmił obojętnie zbliżając się do niej. Dziewczyna ponownie zadrżała, a jej serce zakołatało.
      Nie minęło kilka sekund, a Ed już pochylał się nad Kają rozwiązując przekrwiony knebel. Kiedy w końcu przestała czuć go w ustach, nabrała w płuca łapczywy haust powietrza omal się nim nie krztusząc. Przez chwilę myślała, że zapomniała już, jak się oddycha... Ed wybuchnął nieprzyjemnym rechotem, po czym przykucnął za jej plecami odłączając starą kroplówkę z mętnym płynem. Potem kątem oka dostrzegła, że zawiesza na haczyku u góry woreczek z klarowną, na co bezwiednie odetchnęła z ulgą. Ed niestety nie był człowiekiem, który pozwoliłby jej na nawet tak małą chwilę względnej radości - o co to, to nie.

      - Żeby nie było ci za wesoło - mruknął pod nosem kręcąc jej wenflonem tak, że pewnie nie raz przebił nim żyłę. Syknęła z bólu, jednak nie odczuwała go już tak bardzo, jak dawniej, gdyż jej związane z tyłu ręce praktycznie nie miały czucia, ani nawet możności poruszenia się. Jakby zostały amputowane.
      - Z przykrością muszę stwierdzić, że nie zostało nam zbyt dużo czasu Kaju - nienawidziła u niego tego pretensjonalnego tonu. Zachowywał się jak arystokrata, który w miły sposób odnosząc się do plebsu (czytaj: do niej) tylko podkreślał swoją wyższość. - Dziś zaczniemy prosto. Adres szkoły twojej siostry.
      Dziewczyna się nie odezwała. Jedynie spróbowała rozruszać lekko język. Nie chciała go sprowokować. Miała pewność, że wtedy kolejny raz zrobi jej coś strasznego. Ale jednocześnie wiedziała, że nie może podawać mu takich informacji. Już i tak miał ich za dużo. Ed zbliżył się do jej twarzy. Nie okazywał żadnych emocji. Położył swoją obleśnie wielką łapę na prawym policzku Kai i lekko go pogładził.
      - Nie chcesz mówić? Duży błąd - zamachnął się. Uderzył tak mocno, że jej głowa o mało nie zrobiła pełnego obrotu wokół własnej osi. Poczuła w ustach krew. Obrzydliwą, lecz rzadką. Plujnęła. I to dopiero był błąd. Niechcący trafiła w Eda.
      Z obrzydzeniem starł krew z polika rękawem ciemnej koszuli. Widziała, że się zdenerwował, a jeżeli to widziała, było źle, bo zazwyczaj piorunował ją swoim opanowaniem. Zacisnął pięści tak mocno, że aż pobielały mu kostki. Była pewna, że zaraz ją uderzy, więc zacisnęła tylko wargi w wąską linię lekko przymykając powieki, jednak cios nie nadszedł. Ze zdziwieniem spojrzała na mężczyznę, który ewoluował w widocznie zadowolonego z siebie. Zauważyła w jednej z jego dłoni knebel.

      Ku jej zdziwieni mężczyzna pochylając się nie zawiązał go jak zwykle z tyłu jej głowy, tylko zaczął wycierać nim podłogę, a ściślej odchody. Rozrzedzone, śmierdzące i odrażające. Widząc, jak potem zbliża knebel niebezpiecznie blisko ust, dziewczyna mocniej je zacisnęła. Nic to nie dało. Miał za dużo siły. Dosłownie rozerwał jej nim wargi, o mało nie wybijając przy tym zębów. Zawiązał go mocniej, niż zwykle. Czując woń odchodów tuż pod nosem, ich smak w ustach... mocz wymieszany z kałem. Jej mocz i jej kał w jej ustach. Wymiociny od zaczęły napływać do przełyku nastolatki. Nawet nie starała się ich powstrzymać, czy też przełknąć. Gorzki, wodnisto-grudkowy płyn wypełnił całe jej usta, gdzie wymieszał się tylko z fekaliami na kneblu. Nie mając żadnej drogi ujścia poszedł nosem. Dławiła się. Dusiła tym obrzydlistwem. Organizm Kai próbował się bronić, za to umysł dał za wygraną. Była gotowa umrzeć, byleby to wszystko się już skończyło, byleby przestała czuć to w ustach, w nosie, wszędzie! On jak zwykle na to nie pozwolił. Rozwiązał knebel, a ona momentalnie wypluła go razem z wymiocinami, które trafiły na brzuch. Oblały jego rany, przebiły chyba nawet bąble. Ogień znowu go ogarnął. Ogień i ten okropny smród. Nic więcej. Kiedy już zwróciła wszystko, co tylko mogła - a trwało to trochę - i zaczęła normalnie oddychać, knebel znowu znalazł się na jej ustach. Tym razem luźniejszy, lecz tak samo obrzydliwy. Tyle tylko, że na jej języku i tak tkwił smak wymiocin, więc tym razem nie zareagowała zbyt specjalnie. W głowie kolejny raz błagała go o śmierć. O wiele bardziej wolałaby, żeby palnął jej w łeb uśmiercając raz na zawsze. Egzystowanie bez poczucia człowieczeństwa było najgorszym, co jej zafundował. Rany na ciele były nieporównywalnie małe z tymi w umyśle...

      - Kiedyś miałem cię za mądrzejszą... - zaczął krążąc po pokoju w te i z powrotem. Stąpał twardo. Tak, jakby chciał udowodnić Kai, ile ma w sobie siły. - ...ale potem zaczęłaś robić te wszystkie głupstwa i niszczyć sobie życie. - Przy każdym dźwięku wydobywającym się z ust oprawcy dziewczyna wpadała w panikę, która kompletnie wytrącała ją z równowagi zakazując logicznego myślenia. - Trzeba płacić za swoje błędy. Moja córka zapłaciła. Ty i on też zapłacicie. Już niedłu...

      W pomieszczeniu rozbrzmiało [LINK]. Kaja od razu wiedziała, że dzwoni telefon Louisa. Na jej twarzy pojawił się cień zadowolenia. Oczywiście nie znaczyło to, że będzie w stanie krzyknąć, żeby wezwać pomoc, ale to, że Ed wyjdzie, żeby odebrać, a z reguły gdy już wychodził, wracał dopiero po kilku tysiącach mrugnięć. Wysportowany mężczyzna wyciągnął urządzenie z szarej torby leżącej na betonie, który blaskiem emanującym z ekranu oślepił dziewczynę. Już dawno nie widziała czegoś tak jasnego. Przed oczami od razu pojawiły jej się kolorowe plamki, które sprawiały, że widziała jeszcze gorzej. Ed w pośpiechu opuścił pomieszczenie zatrzaskując za sobą kawał metalu z niewielką szybką w środku. Ten łomot przyprawił Kaję o potworny ból głowy. Miała wrażenie, że walec prasuje jej mózg. Jej myślenie przestało mieć już jakikolwiek sens. Rzeczywistość zmieszała się z imaginacją do tego stopnia, że Kaja znowu widziała przed sobą bliskich. A może to były wspomnienia? Już nawet tego nie była w stanie rozróżnić.

WŁĄCZ [LINK]

       Zielone tęczówki.

       Poczuła bombę wybuchającą wprost w jej czaszce.
       Panorama Nowego Jorku z Birdy w tle.

       Zimno ogarnęło każdy milimetr jej ciała. Kropelki potu zajęły całą powierzchnię czoła i skroni.

       Uderzenie w bęben przy dźwięku pianina w sklepie muzycznym.       Przepełniła ją frustracja i złość na świat.
       Poranek w domu Harrego.
       Straciła wszystko.
       Louis mówiący „kocham cię” w świetle księżyca.

       Tak bardzo chciała się rozpłakać, lecz nie potrafiła. Odebrano jej nawet to. Nie miała jak okazać swojej słabości.

       Laura.

       Chciała krzyczeć, ale knebel o smaku jej koszmaru zatykał usta na dobre.

       Uśmiechnięta Laura.

       Poczuła do siebie wstręt. Brzydziła się własnym ciałem, a raczej tym co z niego zostało.
       Laura i jej oczy. O wiele ciemniejsze, niż zwykle.

       Brzydziła się tym, co musiała robić. Brzydziła się tym, o czym musiała myśleć. Brzydziła się własnym umysłem.

       Wtem wokół niej zaczął rozchodzić się jakiś szmer. Dźwięk gniecionego materiału i jakby trzask, jakieś pękniecie. Potem upadek czegoś twardego, co przejechało przez kawałek chropowatego betonu zatrzymując się kilkanaście centymetrów od jej prawej stopy. Oniemiała. Znała ten przedmiot. Należał do niej. Wiedziała, że mógł ją uratować, ale przez kilkanaście mrugnięć i tak myślała, że to tylko pułapka, jakiś głupi test Eda na posłuszeństwo. Telefon wyglądał prawie jak nowy. Nikłe światło odbijało w nim tylko tyle zarysowań, ile sama zrobiła. Nie miała pojęcia, czy powinna, ani jakie to będzie miało dla niej skutki, ale musiała spróbować skoro i tak miała umrzeć.
       Przez zamglone ze stresu oczy co chwila spoglądała na metalowe drzwi. Wypatrywała go w głębi duszy błagając o to, żeby nie wracał tu jak najdłużej. Spięła każdy mięsień swojego ciała, a nowa, wzmożona fala bólu ogarnęła je w całości. Poczuła, jak na ciele odnawia jej się każda zadana przed Eda rana. Najgorszy był brzuch. Spróbowała poruszyć rękoma, jednak przywrócenie czucia w nich równało się z przerażającym bólem w każdym ich milimetrze. Nadal nie potrafiła rozróżnić, która z nich jest prawą, a która lewą. Wrzasnęłaby, gdyby tylko miała jak. Los zlitował się nad nią, dał jej szansę na ratunek, na jakąkolwiek pomoc, a ręce odmówiły posłuszeństwa. Związane z tyłu były całkowicie bezużyteczne. Rozpłakałaby się, gdyby tylko miała jak. Wzięła głęboki oddech i ruszyła nogą. Ugryzła się w język próbując zrównoważyć to, co poczuła na brzuchu, kiedy tylko drgnęła jej dolna kończyna. Przeklęłaby, gdyby tylko miała jak. Wiedziała, że nie ma wyboru, więc mimo że czuła, jak skóra na jej brzuchu zaczyna pękać, wzięła się w garść i prawą nogą przysunęła urządzenie bliżej siebie. Wciągnęła nosem przesiąknięte smrodem powietrze, a później odetchnęła kilka razy. Wysiłek jakiemu się poddała był dopiero początkiem, lecz poziom jej cierpienia już dawno przekroczył wszelkie granice dopuszczalnej normy. Lewą stopę przysunęła do urządzenia sycząc z bólu. Wyciągnęła głowę do przodu tak bardzo, jak tylko pozwalały jej na to związane z tyłu ręce i przyjrzała się dokładniej telefonowi. Prawą stopą spróbowała wcisnąć jedyny przycisk na dole dotykowego ekranu, żeby go odblokować, ale nie dala rady. Celność jej palców u nóg była wprost uwłaczająca. Z trudem wcelowała nimi w urządzenie, które prawdę mówiąc wcale nie było takie małe. Płakała w duchu. Jak ma wezwać pomoc dla niej i Louisa, skoro nie jest w stanie zapanować nad własnym ciałem? Pomimo wszystkiego nie poddała się. Wiedziała, że woli próbować, dopóki tylko będzie miała na to okazję, niż poddać się Edowi bez jakiejkolwiek walki. Miała obowiązek wobec siebie, wobec Louisa i wobec ich bliskich, żeby w tej sytuacji chociaż próbować uratować ich życia. Spróbowała raz jeszcze i tym razem skupiając się bardziej, niż kiedykolwiek, zrobiła to. Kiedy tylko ekran się zaświecił, przejechała po nim stopą, żeby go odblokować. Telefon był w stanie oświetlić całe pomieszczenie. Przeraziło ją to. Bała się, że Ed mógł to zobaczyć, więc odruchowo spojrzała w górę na okienko w drzwiach. Po obecności mężczyzny nie było nawet śladu. Odetchnęła z ulgą. Wiedziała, że nie będzie w stanie się odezwać, kiedy zdoła już się do kogoś dodzwonić, więc zamiast tego wcisnęła na wielkim ekranie ikonkę z nieodczytanymi wiadomościami od Silviana. Bateria była na wykończeniu, a zasięg pokazywał jedynie jedną kreskę. Zaczęła się modlić, żeby tylko jej się udało. Wkładała cały możliwy wysiłek w to, co robiła. Mimo diabelskiego cierpienia, jakie odczuwała przy każdym, nawet najmniejszym drgnięciu, nie miała zamiaru się poddać. Z ledwością operowała palcami u nóg, przez co jeszcze bardziej siebie nienawidziła. Miała wrażenie, że sama zaprzepaszcza swoją szansę na ratunek. Z „help ed kidnapped us barney is dead” i późniejszego „help”, które miała zamiar napisać, wyszło:

Mimo to wierzyła, że Sil ją zrozumie. Oby tylko zrozumiał...

       Przez chwilę naprawdę wyglądało na to, że Kai się udało, że może mieć szansę na pomoc, jednak los znowu na to nie pozwolił. Ed na to nie pozwolił. Pisząc drugą wiadomość była zestresowana i zaabsorbowana tym do tego stopnia, że nie usłyszała kroków na korytarzu i nie dostrzegła cienia w szybce drzwi.

       Klucz wciskany w zamek.
       Szereg rozsuwanych zasuw.

       Zgrzyt metalowych zawiasów.

       Dopiero wtedy zorientowała się, że idzie. Odepchnęła od siebie telefon tak mocno, jak tylko była w stanie, lecz ten odbił się od ściany przed nią lądując prawie tam gdzie za pierwszym razem. Jej całe ciało opanowały drgawki. Dosłownie nią rzucało. Rzucało i bolało, wręcz paliło od środka. Nie było szansy, żeby Ed nie zauważył tego telefonu, gdyż mimo hałasu, jaki narobiła swoim kopnięciem, ekran nadal się świecił.

       Mężczyzna był mocno zdziwiony widząc jarzące się urządzenie na betonowej podłodze, lecz podnosząc je nawet nie spojrzał na Kaję. Przyjrzał się dokładniej wysłanym wiadomościom, po czym sam napisał: Wybacz, pomyłka. Wracamy za cztery dni.

       - Naprawdę myślałaś, że wywiniesz się tak łatwo ty żałosna dziwko? - Ed pokiwał głową z dezaprobatą, po czym wyszedł z pomieszczenia ściskając w ręku jej własność. Delikatnie zamknął za sobą drzwi zostawiając Kaje samą sobie.

       Szedł jasnym, obskurnym korytarzem. Jego kroki były pewne. Doskonale wiedział dokąd zmierza. Po przeciwległej stronie korytarza znajdowały się identyczne drzwi, jak te do pomieszczenia, w którym siedziała Kaja. Właśnie one były jego celem, lecz przed wejściem skręcił jeszcze w drugie, zupełnie inne drzwi po lewej, gdzie wcisnął dwa guziki: jeden uruchamiający głośnik nad drzwiami Kai, a drugi włączający mikrofon u Louisa. Wyciągnął z szuflady obok długi, cienki i niewiarygodnie ostry szpikulec zakończony z jednej strony drewnianą rączką, po którym z dumą przejechał wzrokiem.
       - Twoja ukochana nabroiła - oświadczył stanowczo wchodząc do celi chłopaka. W oczach Tomlinsona malowało się przerażenie, za to kiedy Kaja usłyszała głos Eda w głośniku, momentalnie zamarła.
       Mężczyzna ściągnął chłopakowi knebel. Jego nogi przywiązane były do drewnianego krzesła przymocowanego do podłogi a ręce związane za oparciem. Pod nosem zaschła mu stróżka brunatnej krwi, a oczy otaczały sine kręgi.
       - Chcę, żeby wszystko słyszała - powiedział wbijając szpikulec w udo chłopaka.
       Jego krzyk opanowały obydwa pomieszczenia. To, w którym był z Edem i to, w którym przebywała Kaja.
       Dziewczyna zaczęła płakać. Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna. Bezustannie słyszała wrzask Louisa. Słyszała, jak cierpiał. Słyszała wszystko, co ten potwór mu robił. Nie mogła w to uwierzyć. Sama też próbowała się wydrzeć. Chciała błagać, żeby to na niej się odegrał, żeby to jej zadawał ból, żeby zostawił Louisa w spokoju. Przecież to jej wina, tylko jej. To przez nią teraz cierpiał. Nie mogła tego znieść. W głośniku cały czas słyszała jego ciężki, a zarazem przerażająco płytki oddech. Zupełnie jakby ciosy zadawane przez Eda pozbawiały go resztek życia, jakby on naprawdę miał go za chwilę zabić. Kaja nie mogła sobie tego wybaczyć. Krzyk Louisa wwiercił się w jej mózg. Słyszała w nim, dokładnie słyszała jak cierpi. Cierpiał przez nią. Tylko przez nią. A ona cierpiała słysząc jego rozpaczliwe wołanie, jego płacz, jego zanikający oddech. Traciła go. Bała się, że zaraz straci na dobre...