Rozdział 8 „Wracaj do domu, przecież dzisiaj wigilia...”

Poniedziałek; 24.12.12

Koło południa

Wrocław; Dom dziadków Kai

      Znacie ten niezręczny moment, jakim jest składanie życzeń? Oj, tak - ja też od zawsze tego nienawidziłam. Na szczęście tegoroczne klepanie formułki: „Wszystkiego najlepszego, dużo szczęścia, zdrowia, miłości i wesołych świąt” dla mnie skończyło się jakąś minutę temu, przynajmniej jeżeli chodzi o tą telefoniczną część. Obdzwoniłam wszystkich najbliższych: Kubę, Sila, Nialla, Danielle, Zayna, Liama, Martę i nawet Harrego. No prawię wszytskich... został mi jeszcze Lou. Co do Emmily - pominęłam ją celowo i nie miałam zamiaru wysłać jej chociażby głupiego smsa. Po prostu nie chciałam mieć z nią już nic wspólnego. Postanowiłam też, że jeżeli Louis nie odezwie się pierwszy (tak, dalej mi nie odpisał. To już dwa dni, dziewiętnaście godzin i trzydzieści osiem minut milczenia...), to po prostu przed samą wigilią wyślę mu szybkie życzenia w wiadomości. Wiedziałam, że nie powinnam robić nawet tego, w końcu on kompletnie mnie olał, ale przecież to jest urodziny...

      Pomagając babci w lepieniu pierogów i dziadkowi w ubieraniu choinki, udało mi się odnaleźć utraconą wcześniej magię tych świąt i gdyby nie ta cała sprawa z pamiętnikiem oraz milczący Louis, tego dnia byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie. Od dziecka uwielbiałam, kiedy cała moja rodzina zjeżdżała do tego, zawsze przepełnionego radością, wrocławskiego domku. Nawet kiedy wujek Stefan godzinami wykłócał się z ciotką Basią dosłownie o wszystko, a moi najmłodsi kuzyni biegali po całym domu jak szaleni i wydzierali się najgłośniej, jak to tylko było możliwe okładając się nawzajem pięściami, dla mnie ten czas i tak był wyjątkowy. W końcu to święta!

      Z racji tego, że John Locke dawał mi wyraźne znaki, iż musi wyjść na dwór za potrzebą, postanowiłam przerwać czytanie ostatniej części serii „Jutro” (co naprawdę było ogromnym poświęceniem, gdyż już przy pierwszym tomie pokochałam twórczość John'a Marsden'a całym sercem) i po zarzuceniu na siebie ciepłych ubrań (LINK), wzięłam mojego małego, białego pupilka na spacer. Okolicę znałam doskonale, gdyż w dzieciństwie spędzałam tu prawie każde wakacje (chyba od razu muszę zaznaczyć, że to nie na wakacjach u tych dziadków poznałam Kubę. Tamci mieszkają w zupełnie innej części Polski). 

      Fala chłodnego, lecz o dziwo przyjemnego powietrza pozwoliła mi na chwilę wytchnienia. Udało mi się nawet przestać myśleć, więc nic, powtarzam nic, nie było w stanie zniszczyć mi tej chwili. Mały pomeranian biegał od krawężnika do krawężnika merdając wesoło ogonkiem, a ja przyglądałam mu się z uśmiechem na ustach. Był taki słodki, taki uroczy... Uwielbiałam na niego patrzeć. Przywoływał miłe wspomnienia. Mimo wszystko.

* retrospekcja*

      - Dzięki za śniadanie - powiedziałam odkładając talerz na szafkę po lewej.
      - Ależ nie ma za co.
      Już miałam wstać pod pretekstem pójścia do toalety, kiedy usłyszałam jakieś dziwne piski. Przeraziłam się. […]
      - Harry, co to? - zwróciłam się do chłopaka, a on odłożył na bok laptopa i praktycznie zeskoczył z łóżka, po czym wybiegł z pokoju krzycząc:
      - Zapomniałem! - Po chwili wrócił trzymając na rękach białą, puchatą i wiercącą się kulkę, którą położył mi na kolanach. - Wiedziałem, że tak łatwo mi nie wybaczysz, ale chyba nie odmówisz małemu szczeniaczkowi, który mówi: - wziął pieska z powrotem na ręce i podkładając mu głos usiadł koło mnie - Proszę Kaju, wybacz Harremu. Naprawdę mu przykro i obiecał mi, że już nigdy nie będziesz miała powodu, żeby być na niego zła...
[...]

      - Tym razem ci się upiekło Styles! Popilnuj Johna Locke'a, bo muszę wyjść - podałam mu pieska i pokierowałam się do drzwi.
      - John Locke? Po tym filozofie?
      - Ta, jasne - zaśmiałam się. - Po gościu z Zagubionych - odpowiedziałam i wybiegłam na dwór.
[...]
      - Kaja! - Styles wpadł do mojego pokoju bez pukania.
      - Co jest? - spojrzałam na niego. Cały drżał. Wyglądał na przestraszonego. Czułam, że stało się coś złego.
      - John Locke...tak jakby...zgubił mi się.
      - Jak mogłeś zgubić naszego psa?!
      - Naszego? - zdziwił się. W sumie ja również.
[...]
      - Harry, czy mógłbyś przestać to robić?
      - Ale co robić? [...]
      - No to z tymi oczami!
      - Ale że to - Styles zaczął zbliżać się do mnie pogłębiając to swoje cholerne spojrzenie.
      - Harry! Przestań! - odłożyłam pieska i zaczęłam zwiewać przed tym chorym człowiekiem.
      - No ale czemu? Czyżby spojrzenie Harrego Stylesa działało na wiecznie niedostępną Kaje Makowską? - chłopak dogonił mnie i przygniótł do ściany dołu.
      - Chciałbyś. Rozumiem, że teraz mam czuć się zaszczycona, bo Harry Styles zapamiętał moje nazwisko? Ach. Jakie to cudowne - powiedziałam z sarkazmem - poza tym czemu nazwałeś mnie wiecznie niedostępną?
      - Przecież to prawda - uśmiechnął się. [...]
      - Widzę Harry, że masz błędne informacje, bo ja nie...
      Zamilkłam, bo on znowu zaczął patrzeć na mnie tak...tak magicznie. Nie byłam w stanie wypowiedzieć już ani jednego słowa. Nie byłam w stanie oderwać wzroku od jego oczu. Nie byłam w stanie nie odwzajemnić jego pocałunku. Kolejny raz poczułam to niesamowite coś. Poczułam jak pocą mi się dłonie. Harry objął mnie i przyciągnął do siebie. W momencie, w którym mnie całował nie myślałam o niczym innym, niż jego wargi. Cała moja uwaga skupiała się wokół nich. Kiedy już zaczęliśmy oddalać się od siebie znowu spojrzałam mu w oczy. Nie wiedziałam, co mnie napadło. Nie mogłam się opanować. Sama doprowadziłam naszego kolejnego pocałunku...

* * * (cz.I roz.10)

      Przypominając sobie tamten dzień, tamtą chwilę w dole, tamte pocałunki i jego oczy zrozumiałam coś bardzo istotnego: magiczne, zielone tęczówki Harrego z tamtych dni zniknęły. Jego oczy praktyczniej takie same, rzeczywiście były dziś zupełnie inne. Czegoś w nich brakowało. Brakowało im tej magii... To jeszcze bardziej utwierdziło mnie w słuszności mojej decyzji o porzuceniu pogoni za Harrym. Nasz czas przeminął. Oboje staliśmy się inni i naprawdę mi to nie przeszkadzało. Zresztą jemu chyba też...

      I nagle usłyszałam ten dźwięk. Dźwięk nowej wiadomości. Nowej wiadomości od Louisa. Wiedziałam, jeszcze zanim wyciągnęłam telefon z czarnego placka wiedziałam, że to od niego. Tylko smsom od Tomlinsona przypisana była ta melodia.
      Zatrzymałam się i trzęsłam tak, że ledwo co byłam w stanie utrzymać smycz w dłoniach. Przywiązałam Johna Locke'a do najbliższego drzewa i przykucnęłam przy nim, a ten od razu zaczął biegać koło mnie prosząc o pogłaskanie.
      - Nie teraz mały, nie teraz - szepnęłam do psa.

      Chwila prawdy.
      Jeden wdech, jeden wydech, jeden wdech, jeden wydech, jeden wdech, jeden wydech.

      Otworzyłam wiadomość.

[tł. Nie wiem, czy poczujesz się lepiej, ale w moim sercu jestem wolny, oprócz uczucia do Ciebie]

      - I TO CI KURWA ZAJĘŁO PRAWIE TRZY DNI! - wydarłam się zwracając na siebie uwagę przechodzącej nieopodal pary starców, którzy od razu posłali mi serię karcących spojrzeń. Miałam to gdzieś.
      Przez pierwsze trzy sekundy byłam wściekła, przez następne trzy zszokowana, a po kolejnych trzech zaczęłam śmiać się w głos, piszczeć i podskakiwać ze szczęścia.
      - Aaaaaaaa! On! Aaaaaaa! Napisał, że...! Aaaaaaa! - nie mogłam się opanować.
      Euforia przepełniająca w tamtym momencie każdą cząstkę mojego ciała była co najmniej dziwna, ale nie miałam zamiaru się nad tym zastanawiać. Byłam szczęśliwa, cholernie szczęśliwa, chociaż sama nie byłam do końca pewna dlaczego.
      Pozwoliłam moim chorym emocjom dowodzić, a jak już zdążyliście się zorientować, one przy tworzeniu w głowie planu nigdy nie kontaktowały się z rozumem. Zupełnie, jak gdyby rozum i emocje mówiły w zupełnie obcych dla siebie językach. Tak czy siak, z pełną determinacją postanowiłam zrealizować ten chory pomysł.
      W drodze powrotnej do domu dziadków, którą pokonałam biegiem, zadzwoniłam do Silviana i poprosiłam go o załatwienie mi jak najszybszego lotu do Londynu. Oczywiście na początku powiedział mi, że nie mam co liczyć na jego pomoc i zachowuję się, jak kompletna wariatka, ale kiedy się dowiedział, że chcę polecieć do Louisa, od razu zmienił zdanie. Nie wiem, czy już kiedyś o tym wspominałam, ale Sil jest czarodziejem. Potrafi dokonać wszystkiego. Dla niego nie ma rzeczy niemożliwych. Mówię mu, że ma załatwić mi miejsce w samolocie za godzinę - on załatwia. Nie ważne, że już od kilku dni, wszystkie bilety były wyprzedane, on i tak to załatwił. Nie pytajcie mnie jak, bo nie znam się na czarach. Wystarczyło, że Sil najprawdopodobniej w dzieciństwie skończył Hogwart.
      Po tym telefonie już wszystko nabrało niebezpiecznie szybkiego tępa. Zostawiłam Johna Locke'a w domu, wpakowałam do plecaka portfel i dokumenty, a w ręce wzięłam dwa prezenty, które kupiłam dla Louisa i które, tak jak cała reszta, miały czekać na wysłanie dopiero po świętach, gdyż przed już nie zdążyłam. Postanowiłam jednak, że nie opłaca mi się czekać - wolałam dostarczyć mu je osobiście. Po oznajmieniu rodzinie, że wrócę za jakiś czas, bo muszę coś załatwić, zmówiłam taksówkę i pojechałam prosto na lotnisko, a w głowie miałam tylko nieodpartą chęć zobaczenia Louisa.

Tego samego dnia; 19:27
Lotnisko Heathrow w Londynie

      - Odbierz ten cholerny telefon Horan - mówiłam sama do siebie nie zważając na tłum otaczających mnie ludzi. Wszyscy wyraźnie się spieszyli, gdyż mój samolot miał opóźnienie, jeszcze zanim wystartował. Coraz bardziej się denerwowałam. Jedną ręką podtrzymywałam dwa sporawe pudełka owinięte w czerwony papier z mnóstwem reniferów tuż przed moją twarzą, a drugą przykładałam telefon do ucha. Jedna z nich zaczęła mnie strasznie boleć. Jak myślicie, która? Niall nie odbierał, a ja dzwoniłam do niego już jakiś dwunasty raz... - Błagam Horan, odbierz ten telefon.
      - Tammkmm - usłyszałam nareszcie w słuchawce.
      - Niall, czy wy właśnie jesz? - spytałam tylko proforma.
      - Yhymmm - i znowu mlaskanie.
      - Smacznego.
      - Dzięmmmkumm...
      - Spoko nie wysilaj się - przerwałam mu. - Po prostu wyślij mi smsem nowy adres Louisa i to szybko. Jeszcze raz wesołych świąt! A i pamiętaj: wysyłaj szybko! Pa! - rozłączyłam się i dosłownie w tej samej chwili na ekranie zobaczyłam połączenie od mamy.
      - Kaja, na Boga, gdzie ty jesteś? Wszyscy czekają z kolacją. Zaraz wszystko wystygnie.
      - Zjedzcie beze mnie. Samolot miał opóźnienie, więc wrócę dopiero koło północy, może później - odpowiedziałam jej najspokojniej w świecie. Nie chciałam jej dodatkowo denerwować, chociaż doskonale wiedziałam, że już jest nieźle wkurzona.
      - Jaki samolot? O czym ty mówisz dziecko? Gdzie jesteś?
      - W Londynie mamo, ale nie martw się. Wszystko jest w porządku, a i bateria mi pada, więc nie dzwoń więcej. Paaaaa...
      - CO?! NIE! CZEKAJ! - jedno moje kliknięcie i połączenie zostało zakończone.
      Oczywiście mama dzwoniła jeszcze kilkanaście razy, ale za każdym ją rozłączałam. Liczyło się tylko to, żebym wreszcie dotarła na miejsce. Udało mi się to dopiero po kolejnych dwóch godzinach, więc już wtedy miałam pewność, że nie dam rady wrócić do domu jeszcze tej nocy. Głupio się przyznać, ale miałam cichą nadzieję na to, że Louis zaproponuje mi nocleg...

      Taksówkarz wysadził mnie tuż przed willą Tomlinsona. Dookoła panowała zupełna ciemność. Przez częste chmury nie można było dostrzec ani gwiazd, ani nawet Książęca. Jedynym źródłem światła w tamtej chwili były uliczne latarnie i dwie, okrągłe lampy przy bramie. Ku mojemu zdziwieniu przed nią stał ochroniarz, którego tak właściwie już całkiem dobrze znałam, czyli Ed.
      - Cześć - przywitałam się z uśmiechem.
      - O - zdziwił się mężczyzna. - Kaja? Co ty tutaj robisz?
      - Przyszłam z urodzinową niespodzianką dla Louisa - wskazałam wzrokiem na prezenty.
      - Mam go zawiadomić, że już jesteś? - zapytał grzecznie i układnie, jak zwykle zresztą.

      - Nie, nie. Niespodzianka to niespodzianka - ponownie się uśmiechnęłam, po czym on otworzył przede mną bramę i wpuścił do środka. Dla grzeczności dodałam jeszcze: - Wesołych świąt! - a później żwawym krokiem powędrowałam w stronę drzwi wejściowych.
      Mimo mrozu, który z każdą kolejną sekundą zdawał się być coraz większy, szeroki uśmiech nie znikał z mojej twarzy. Cały czas wyobrażałam sobie to, jak Louis otwiera drzwi z zaskoczoną miną, a ja rzucam mu się na szyję i składam na jego ustach urodzinowego buziaka. Jednak ta wizja okazała się być zbyt nierealna. Przez cały czas skupiałam się na mnie i na nim i nie ani przez chwilę nie pomyślałam o niej. To był błąd, ale tak naprawdę nie sądziłam, że w ogóle ją tam zobaczę. Niestety zobaczyłam. Przez ogromne okno jego salonu. Była tam. Eleanor. Siedziała pomiędzy Louisem, a jakąś starszą kobietą. Śmiali się. Kilkanaście osób dookoła nich również. Zatrzymałam się i nie mogłam uwierzyć w to, co przecież dokładnie widziałam na własne oczy. To nie były zwidy. To była rzeczywistość. Okrutna rzeczywistość. Jeszcze raz spojrzałam na obrazek szczęśliwej rodziny w tym przeklętym oknie i wtedy już byłam pewna, co powinnam zrobić. Podeszłam do drzwi, zostawiłam prezenty na schodach i wygrzebałam z plecaka kawałek kartki i marker.

Happy B-day and Merry Christmas :)

Kaja

      Wetknęłam kawałek papieru pod tasiemkę, którą związany był jeden z prezentów, po czym obróciłam się ruszając w stronę bramy. Byłam wściekła, ale nie na niego. Byłam wściekła na siebie. Jak mogłam pomyśleć, że ja i on... Jak mogłam pomyśleć tak o chłopaku, który przecież cały czas miał dziewczynę. To było jak jakieś pieprzone deja vu. Czułam się tak, jak wtedy, kiedy Harry był z Laurą i... Dlaczego? Ja się tylko pytam dlaczego? Dlaczego to się znowu dzieje? Dlaczego on znowu z nią jest? Dlaczego nie pozwalają mu jej zostawić? A może to on nie chce? Może tylko mnie okłamuje? Może się mną bawi? Może razem z Eleanor ukradli mój pamiętnik, a teraz nabijają się z tego, jaka jestem naiwna? Może...

      - KAJA! KAJA STÓJ! - usłyszałam za sobą niesiony przez mroźny wiatr głos Louisa.

      Nie obróciłam się. Nie byłam w stanie. Chcąc nie chcąc słone zły zaczęły skapywać po moich policzkach. Nie płakałam dlatego, że byłam zazdrosna, albo że mnie zranił. Nie. Płakałam dlatego, że byłam taka głupia i pozwoliłam, żeby to wszystko, te kilka słów, żeby w mojej chorej wyobraźni to urosło do tak przeogromnej wielkości.

      Przyspieszyłam kroku. On zaczął biec. Ja też zaczęłam. On przyspieszył. Ja też. On jednak okazał się szybszy. Wyprzedził mnie tak, że nasze twarze dzieliły tylko milimetry. Dopiero wtedy zorientowałam się, co najlepszego zrobił. Wybiegł tu. Za mną. Na krótki rękaw, bez butów. Nawet nie mogłam sobie wyobrazić, jak musiało mu być cholernie zimno, gdyż ja w ciepłym swetrze, kurtce, czapce i wełnianym szaliku po prostu zamarzałam. Chciałam coś powiedzieć. Nie wiedziałam jednak co. Patrzyłam na jego dygocące, lekko posiniałe już wargi i wsłuchując się w jego szczękanie zębami, zebrałam się na siłę, żeby wreszcie coś z siebie wydusić.
      - Wracaj do domu, przecież dzisiaj wigilia... 

      Chłopak tylko lekko się uśmiechnął, co nie za bardzo mu wyszło, bo szczęka nadal latała na wszystkie możliwe strony. On jednak nie miał zamiaru wrócić. Praktycznie białą dłonią otarł mi z policzków łzy, a potem po prostu mnie przytulił. Przytulił - ot, co. Wzdrygnęłam się. Poczuł to. Czuł moją niepewność, więc objął mnie mocniej i wtulił swoją twarz w moje włosy, na których składał delikatne pocałunki. A ja? Ja stałam jak kołek i nie wiedziałam, co mam zrobić, jak zareagować.
      - Tylko jeśli wrócisz ze mną - wyszeptał łagodnym, opiekuńczym tonem prosto w moje brązowe kosmyki. 

      - Nie mogę Louis - zrobiłam dwa kroki w tył. - Nie powinnam była tu przylatywać. Popsułam ci święta. Przepraszam. Przepraszam za tego smsa. Przepraszam za wszystko. Nie wiem, o czym ja w ogóle myślałam. Przecież ty i Eleanor... Przecież wy... - Nie pozwolił mi skończyć. Zatkał mi usta swoją zimniejszą od lodu dłonią i powiedział tak dobitnie, jak to tylko w tamtej chwili było możliwe. Chciał, żeby te słowa jak najlepiej do mnie dotarły. I dotarły. Dotarły tak bardzo, że od tamtej chwili mogłam je zacytować o każdej porze dnia i nocy. Nawet wspak.
      - Ja i Eleanor nie jesteśmy już razem. Mówiłem ci przecież, że na razie mangament nie pozwolił nam na zerwanie. Wiąże nas umowa. Nic więcej. Jest u mnie na święta, bo musimy razem mieszkać, żeby paparazzi mogli nam pstrykać fotki. Poza tym nie mieszka tu sama, tylko ze swoim nowym chłopakiem. I teraz on też jest tu z nami. Nie odpisałem ci wcześniej, bo po prostu nie mogłem uwierzyć, że to naprawdę ty napisałaś tą wiadomość. Myślałem, że ktoś się ze mnie nabija. Dopiero po tym, jak udało mi się skontaktować z Silvianem i on potwierdził mi, że to naprawdę są twoje słowa, mogłem zacząć się cieszyć i w końcu ci to napisać. A wiesz kiedy ja i Eleanor zerwaliśmy? Podczas tej rozmowy w łazience, kiedy Niall wysłał jej zdjęcie. - Nawet jeżeli kłamał, to Boże, on może mnie tak okłamywać cały czas! Mówił do mnie zupełnie inaczej niż Harry. Mówił poważnie. Mówił, jak ktoś dorosły, a nie jak zakochany dzieciak. Mówił tak, jak chłopak powinien mówić do dziewczyny. Może i na co dzień wydurniał się, jak pięcioletnie dziecko. Może i lubił uchodzić za tego niepoważnego i najbardziej zabawnego. W gruncie rzeczy taki był. Ale w stosunku do dziewczyny zmieniał się diametralnie, a ja własnie tego potrzebowałam w tamtej chwili. Chciałam opiekuńczego, troskliwego chłopaka, na którym będę mogła polegać i który zawsze zachowa się tak, jak powinien.
      - Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałeś? - spytałam trzęsącym się głosem.
      - No a jak myślisz Kaja? Jak mogłem ci to zrobić? Przecież ty cały czas czujesz coś do Harrego. Nie chciałem być dla ciebie zastępstwem. Nie chciałem być jego cieniem. Nie chciałem też, żebyś pomyślała, że do czegoś cię namawiam, albo czegoś od ciebie oczekuję. Chciałem, żebyś sama do tego dojrzała... - przycichł.
      - Louis...
      - Tak? - spytał pocierając ramiona swoimi dłońmi. Zamarzał. Centralnie stawał się żywym soplem lodu. Nie chciałam dłużej go na to skazywać, więc po szybkim starciu resztek łez z policzków, uśmiechnęłam się i oznajmiłam:
      - Ja już nic nie czuję do Harrego. Od dawna nie czuję. Po prostu wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy.
      Nie odpowiedział. Jego uśmiech w tamtym momencie... Przysięgam, że nigdy, ale to przenigdy nie widziałam bardziej szczęśliwego wyrazu twarzy. W jego oczach dosłownie zaczęły wybuchać fajerwerki. Mimo otaczającej nas ciemności, jego tęczówki zaczęły świecić. Wcześniej tego nie wiedziałam, ale na tą chwilę czekałam do zawsze. Nigdy w życiu nie dostałam od nikogo szczerszego i piękniejszego wyzwania. Nie ważne, że nic nie powiedział. Nie musiał. Nie musiał, bo ja w końcu nauczyłam się czytać z jego oczu. A to, co mówiły mi te oczy...
      Złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Wiedziałam, doskonale wiedziałam, co chciał zrobić, ale mu na to nie pozwoliłam. Uprzedziłam go. Stanęłam na palcach, oplotłam rękoma jego szyję i zetknęłam swoje wargi z jego przemarzniętymi ustami. Rozchyliłam je delikatnie i zaczęłam całować, a wtedy, kiedy nasze języki właśnie zaczęły tańczyć swój pierwszy wolny, przesiąknięty na wskroś niemożliwym do opisania erotyzmem taniec, usłyszałam za sobą brawa. 

      Momentalnie odsunęłam swoją twarz od twarzy Louisa i obydwoje kompletnie zdezorientowani zwróciliśmy się do źródła dźwięków. Te z każdą kolejną chwilą przybierały na sile. To była rodzina Tomlinsona, która zebrała się tuż przed drzwiami wejściowymi. Byłam tam też El, uwięziona od tyłu w objęciu jakiegoś chłopaka i również biła nam brawo. Obróciłam się z powrotem do Lou i opierając swoje czoło o jego czoło zaczęłam się śmiać.
      - Wybacz, to u nich normalne - odezwał się, po czym jeszcze tylko spytał: - Gotowa na poznanie mojej stukniętej rodziny? - a kiedy kiwnęłam mu głową na znak, że tak, chwycił mnie za rękę i stąpając po ciemnych, kamiennych płytach chodnika w samych skarpetkach, zaprowadził mnie do środka.