Rozdział 9 "Sylwester"

Chciałam zaznaczyć, że One Direction w moim opowiadani nie ma wiele wspólnego z tym, w jaki sposób chłopcy postrzegani są przez fanów.

______________________________________________

Niedziela 29.12.12

Szczecin, kuchnia w mieszkaniu Kai

Popołudnie

      Siedziałam z Martą w mojej kuchni. Od dłuższego czasu żadna z nas się nie odzywała. Para unosząca się znad kolorowych kubków przyjemnie muskała nasze twarze, wypełniając nozdrza ciepłym zapachem owoców leśnych, wśród których zdecydowanie przeważała aronia. Dzielnie czekałyśmy, żeby herbata nieco ostygnęła i stała się zdatna do picia. Marta kręciła łyżką malutkie kółeczka w herbacie i wpatrywała się w nią z takim skupieniem, że na poważnie zaczęłam się zastanawiać, co aż tak hipnotyzującego ma w sobie parująca zawartość naczynia, lecz nijak nie dałam rady tego odgadnąć. Może to przez ten cykliczny ruch, w który wprawiała łyżeczkę? A może przez obezwładniający zapach aronii? Nie wiedziałam, a z wyrazu jej twarzy od razu wyczytałam, że nie ma najmniejszego zamiaru zdradzić mi tej słodkiej tajemnicy.

      Chciałam się do niej odezwać, ale tego nie zrobiłam. Patrzenie w tamtej chwili wydawało mi się o wiele łatwiejsze, chociaż wiedziałam, że nie ważne, co powiem, ona mnie wysłucha i nie będzie zła. Mimo że nie znałam jej nawet całego miesiąca, wszystkie zachowania oraz rytuały Marty nie były ani trochę obce mojemu umysłowi. W błyskawicznym tempie zdołałam zapamiętać i poznać jej charakter, który momentami przerażająco mocno przypominał mój. W sumie to chyba dlatego do razu załapałyśmy tak dobry kontakt. Mówią, że potrzeba czasu, by dobrze poznać człowieka, że czasami to może trwać całe miesiące, a nawet lata, albo, że nigdy nie damy rady poznać drugiego człowieka do końca – może to i prawda. Może tak jest. Może z normalnymi ludźmi tak, to właśnie wygląda, ale z Martą od początku było inaczej. I jest inaczej. Ona po prostu jest mną. Nie – nie wyglądamy tak samo, nie zachowujemy się tak samo, ani nie mamy takich samych upodobań (przynajmniej w większości przypadków), ale jeżeli chodzi o pojmowanie świata, myślenie i podejście do życia – jesteśmy niemal identyczne. Dlatego też tak łatwo mogłam jej zaufać. Możecie nazwać mnie naiwną. Możecie powiedzieć, że jestem zbyt łatwowierna i za mało ostrożna. Możecie zamiast Kaja, mówić mi Głupia – nie przeszkadza mi to. Doskonale wiem, że nie powinnam aż tak bardzo wierzyć w niektórych ludzi, tym bardziej, że mój pamiętnik nadal był w czyichś, niezidentyfikowanych rękach, ale Marcie po prostu nie dało się nie ufać. Powtórzę jeszcze raz: ona jest mną! W przerażający, zadziwiający i prawdziwie uszczęśliwiający sposób jest mną.

      Nagle brunetka wypuściła z ręki łyżeczkę, która od razu osunęła się dźwięcznie uderzając o krawędź kolorowego kubka, po czym z niewiarygodnie szerokim uśmiechem na ustach zaczęła pocierać obiema dłońmi swoje uda.

      – Kaja! – krzyknęła entuzjastycznie. – Nie opowiedziałaś mi jeszcze, co się stało po tym pocałunku z Lou!

      Momentalnie zrzedła mi mina. Fakt, jeszcze jej o tym nie mówiłam. Z jednej strony naprawdę chciałam to zrobić, jednak z drugiej coś mnie przed tym powstrzymywało. Coś bardzo silnego. Strach? Nie. To zdecydowanie nie strach. Wstyd? Nie. Wstyd też nie. Nie miałam, czego się wstydzić. Rozczarowanie? Hmm... tak. Możliwe, że tak. Jak miałam jej powiedzieć, że wigilia o tak magicznym wstępnie, miała aż tak nienasycające zakończenie? Przecież to zniszczy całą bajkową otoczkę tej historii...

      – Jak by nie było, możesz mi powiedzieć. Wiesz, że nikomu nie wygadam... – odezwała się zawiedzionym, a zarazem rozżalonym tonem, wyrywając mnie przez to ze stalowych objęć potwora Myśli. W jej tonie wyczułam urazę. Była urażona. Urażona tym, że w jej oczach nie potrafiłam jej do końca zaufać, że nie ufałam nawet na tyle, by o tym opowiedzieć, ale prawda była taka, iż po prostu nie chciałam przyznać się do tego, jak niezadowalająco wyglądała dalsza część tej opowieści.

      – Wiem. – Postałam jej blady uśmiech i umaczając usta w herbacie, która oparzyła lekko moją górną wargę, zebrałam wszystkie myśli do kupy. Odstawiłam kubek z powrotem na blat kuchennej wyspy, po czym odchrząknęłam dość głośno. – Uciekłam z domu dziadków w wigilię. Wsiadłam do samolotu i wylądowałam w Londynie. Zdobyłam nowy adres Louisa. Pojechałam tam. W oknie zobaczyłam śmiejącą się Eleanor. Zostawiłam prezenty dla Tomlinsona pod jego drzwiami i zaczęłam zawracać. Po chwili usłyszałam za sobą jego wołanie... – ucichałam na chwilkę, żeby zaczerpnąć powietrza, gdyż mówiłam w niesamowicie szybkim tempie, przez co najprościej w świecie moje płuca przestały współpracować z resztą ciała. Marta postanowiła wykorzystać przerwę w moim słowotoku.
      - Nie żeby coś, ale się powtarzasz – zauważyła unosząc do góry prawą brew.

       - Nie powtarzam – zaprzeczyłam od razu. – Po prostu robię wprowadzanie – oświadczyłam, a następnie wróciłam do mojej relacji: – Jak już wcześniej mówiłam – postałam Marcie wymowne spojrzenie – podczas pocałunku z Louisem, usłyszałam oklaski i tak jak już wspominałam – znowu spojrzałam na nią dosadnie – to była jego rodzina. Później Louis zapytał, czy jestem gotowa ich poznać i wtedy bajka się skończyła... – zamilknęłam wlepiając swój wzrok w herbatę. Była ciemna. Nie mieszałam jej, więc wydawała się zastygła. Jak taki brązowawy kamień. Tylko który normalny kamień paruje? Wydaje mi się, że żaden... więc moja herbata była jak... jak magiczny kamień. Magiczny, brązowawy, parujący kamień. W tamtym momencie odkryłam wreszcie, co hipnotyzującego kryje się w tym na pozór zupełnie zwykłym płynie. Niezwykle uspokajająca prostota. – Weszliśmy do środka. Czułam się trochę niepewnie, kiedy pani Tomlinson kazała mi usiąść na kanapie, czyli w centralnym punkcie całego salonu, a cała reszta zgromadzonych na wigilii osób rozsiadła się wokół gapiąc się na mnie. Dobra nie ma się co oszukiwać... – Westchnęłam głośno. – Byłam cała roztrzęsiona, przerażona, zażenowana, zawstydzona, a do tego czułam się winna, że zepsułam wigilię nie tylko swojej rodzinie, ale także ponad dwudziestu osobom w domu Louisa. Co najgorsze po wejściu on bez słowa gdzieś zniknął. Jak się później okazało, poszedł się przebrać... Tak czy siak przez jakieś dwadzieścia minut byłam skazana na towarzystwo jego gości. Wyobrażasz to sobie? Ja. Sama. Przemarznięta. W resztkach rozmazanego tuszu. A dokoła gapiący się na mnie tłum. Masakra jakaś... – Wciągnęłam powietrze napełniając płuca tak bardzo, jak to tylko było możliwe, po czym wypuściłam je świstem z ust.

      – Nie wzdychaj, bo nie urośniesz... Przecież na pewno nie było takiej porażki.

     Zaśmiałam się króciutko marszcząc oczy i pochylając przy tym głowę.

      – Małe jest piękne – wyszczerzyłam się.

      – Małe jest wredne – odpowiedziała z przekąsem Marta.

      – Przypominam, że ty jesteś ode mnie mniejsza.

      – A czy kiedykolwiek zaprzeczyłam, że jestem wredniejsza? Poza tym nie zmieniaj tematu. Miałaś mi opowiadać o wigilii.

      – Przecież to ty... – skrzywiłam się wybałuszając oczy, jednak Marta nie pozwoliła mi nawet dokończyć. Wystawiła palec wskazujący i z miną a'la profesor na sympozjum weszła mi w słowo:

      – Znowu zmieniasz temat.

      – Ehhh... wariatka – uśmiechnęłam się do niej, po czym wróciłam do mojej opowieści. – Kiedy Louis zjawił się w końcu w salonie, zrobiło się trochę luźniej. W sumie nie było aż tak źle. Tylko momentami czułam się, jak na przesłuchaniu, bo mama Louisa zasypywała mnie miliardem pytań o wszystko. Dosłownie o wszystko. Przez ten cały czas on siedział w drugim krańcu pokoju i jedynym naszym kontaktem były kilkusekundowe spojrzenia, bardzo zawstydzone, rumieniące się, ale za to przyjemne spojrzenia. Cholernie przyjemne spojrzenia. Potem całe zgromadzenie, a w tym ja i Louis, przeniosło się do jadalni. I tu znowu pojawił się problem. Wszyscy usiedli, a jedyne wolne miejsce było o pięć krzeseł dalej od Lou. Kiedy się zorientował, jak wygląda sytuacja, momentalnie zrzedła mu mina. Wszyscy już zdążyli usiąść, ja też, a on stał jak kołek i myślał, jakby tu poprosić pięć osób o zmianę miejsc, żebyśmy mogli być koło siebie. Popatrzyłam na niego i lekko pokiwałam głową na znak, żeby sobie odpuścił, po czym się uśmiechnęłam, a on posłał mi cholernie smutne, przepraszające spojrzenie. Wiesz jakie to beznadziejne uczucie? Byłam tak blisko niego, a jednocześnie tak strasznie daleko. Na ustach nadal czułam jego wargi, więc co chwila dotykałam swoich i wstyd się przyznać, ale później podnosiłam palce pod nozdrza wwąchując się w zapach skóry Louisa, który nadal utrzymywał się na moich ustach. Tak, zachowywałam się jak popieprzona. Po tej nieszczęsnej kolacji myślałam już tylko o tym, żeby chociaż zamienić z nim pięć słów. Nic więcej. Jednak potem jego mama zarządziła śpiewanie kolęd, a kto inny mógł być głównym solistą, jak nie jej syn piosenkarz? – Marta słuchała mnie uważnie. Bardzo uważnie. Nie przerywała i praktycznie w ogóle się nie poruszała. Przez to było mi dużo łatwiej. Chciałam opowiedzieć tą historię do końca i mieć już to z głowy. Naprawdę nie miałam ochoty więcej wracać do tego uczucia. To było trochę jak świadomość, że na wyciągnięcie ręki znajduje się najlepsze na świecie ciastko, a ja za żadne skarby świata nie mogę go dosięgnąć. Mimo że jest tak blisko. Tak cholernie blisko. – Przez kilka chwil przysłuchiwałam się śpiewom rodziny Tomlinson i reszty zgromadzonych, a potem cichaczem wymknęłam się do łazienki za potrzebą. – W tym momencie Marta prychnęła chichotem, a ja zaraz po niej. – No i jak już załatwiłam, co musiałam i zorientowałam się, że moja twarz nie wygląda aż tak źle, jak myślałam, wróciłam z powrotem do kolędników. Matko... ile oni śpiewali. Pół nocy. No mówię ci to trwało z pół nocy. Kiedy nareszcie skończyli śpiewać, ktoś włączył durną, świąteczną komedię, której tytułu i fabuły nawet nie pamiętam. Towarzystwo znowu przeniosło się do salonu. Usiadłam na kanapie i nareszcie znalazłam się koło Louisa. Co prawda, żeby zająć miejsce przy mnie, musiał jak szalony przebiec cały pokój, ale koniec końców się udało. Objął mnie prawym ramieniem, przy czym lekko musnął mój policzek. Nic więcej. Czaisz? Nic... Film trwał w zaparte i najwidoczniej wszystkich wciągnął, to znaczy wszystkich oprócz mnie i Lou, przez co przejęty oglądaniem spęd nie pozwolił nam nawet na wymianę kilku zdań szeptem. Było późno, ja byłam zmęczona, a do tego oni mnie jeszcze wkurzali. Uwierz mi, że gdyby nie obecność Louisa i to, że zależało mi na jego zdaniu, na milion procent urządziłabym im tam awanturę stulecia. Byłam totalnie sfrustrowana. On chyba zobaczył, że się denerwuję, więc lewą dłoń ostrożnie przeniósł ze swojego uda na moje i delikatnie zaczął jeździć palcem po wnętrzu mojej prawej dłoni, którą opierałam o swoje nogi. Gdy tylko zaczął mnie tak dotykać, tak przeraźliwie subtelnie i czuje, cała zadrżałam. Cholera! Niby nic, ale jednak! Muskał mnie palcem po wnętrzu dłoni, nic więcej, a ja umierałam tam z podniecenia! Na bank byłam czerwona jak burak, a do tego moje wargi zaczęły żyć własnym życiem i dygotały na zmianę w górę i w dół. Louis doskonale widział moją reakcję. Widoczne mu się podobała, bo objął mnie mocniej prawym ramieniem, a do tego odgarniając z ramienia włosy, umieścił opuszki palców na moim prawym obojczyku. Wtedy na milion procent umarłam, tak więc teraz rozmawiasz z zombie. Ewidentnie jestem zombie. Po kilkunastominutowej śmierci poczułam się tak senna, że nawet nie wiem, kiedy odpłynęłam. Wiem jednie, że budząc się rano, znajdowałam się w pokoju Louisa. Moje ubranie było nietknięte a łóżko, w którym spałam przeraźliwie wygodne. Wstając zorientowałam się, że Louis spał przykryty kocem na krześle przy łóżku. Później dowiedziałam się, ze zaniósł mnie na górę zaraz po tym jak zasnęłam, ale sam nie odważył się położyć koło mnie. Nie wiedział, czy cytuję: „życzę sobie tego”, a nie chciał mnie budzić, więc spał na krześle. Strasznie mi zaimponował swoim zachowaniem... Harry pewnie od razu wcisnąłby się koło mnie i jeszcze zagarnął dla siebie całą kołdrę... a on... a Louis wolał przespać noc na krześle, niż zrobić coś, czego mogłabym sobie nie życzyć – powiedziałam z rozmarzeniem w głosie, a w moich tęczówkach zapłonęły iskierki. – Niestety kilka sekund po pobudce do pokoju wparowała mama Lou i od tamtej pory już nie mieliśmy okazji pobyć sami... nawet na lotnisku, gdyż zabrała się z nami jedna z jego ciotek, która nie odstępowała nas na krok, tak więc nie mieliśmy żadnej szansy na pożegnalny pocałunek, czy coś. Potem wsiadłam do samolotu, wróciłam do domu dziadków, dostałam opiernicz od mamy, a dzisiaj dotarłam do Szczecina. Koniec historii.

      – Jesteś zakochana. – stwierdziła Marta, dumnie się prostując.

     Na serio? To jej jedyna reakcja? Tylko tyle? Nic więcej?

     Nie odpowiedziałam jej. Nie byłam do końca pewna, co mam odpowiedzieć, a w momencie niewiedzy milczenie jest najlepszym rozwiązaniem.

Kilka godzin później...

      – Ty cholerna szczęściaro! – wydarła się Marta kładąc mi na kolanach laptopa z otwartym Twitterem.

      Przeleciałam wzrokiem po monitorze komputera, a potem rzuciłam brunetce siedzącej po mojej prawej pytające spojrzenie, gdyż nie miałam bladego pojęcia, o co jej do diabła chodzi.

      – Patrz ślepaku! – postukała palcem w tweet dodany przez Zayna, w którym umieścił jakieś stare zdjęcie ze mną.

"with my favourite writer :) love u @jestemkaja xx"

[tł: z moją ulubioną pisarką :) kocham cię @jestemkaja xx]

po czym powtórzyła jeszcze raz z niewiarygodnie szerokim uśmiechem na ustach: – Cholerna szczęściara. – Za to właśnie ją uwielbiałam. Umiała cieszyć się moim szczęściem. Nie tak, jak większość tego durnego, zazdrosnego świata...

      Ponownie zdając sobie sprawę z tego, jak cudowne jest moje życie – mimo wszystko – zalogowałam się na swój profil o wdzięcznej nazwie „jestemKaja” i już chciałam coś mu odpisać, kiedy zauważyłam, że dokładnie w tym momencie z mojego konta został już wysłany tweet.

@zaynmalik thank u my fauvorite singer! see you soon xx"

[tł: @zaynmalik dzięki mój ulubiony piosenkarzu! do zobaczenia wkrótce xx]

       Marta spojrzała na mnie z miną typu wtf?! i w sumie przez chwilę ja również taką miałam. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, co tu tak właściwie jest grane...

       – Mangament – wyjaśniłam Marcie niemal niesłyszalnie, na co ta jedynie się skrzywiła.

      Tak. Mangament...

      Co prawda to był pierwszy raz, kiedy bez mojej wiedzy się pode mnie podszyli, ale podpisując kontrakt wiedziałam, że tak będzie, więc nie miałam prawa protestować. Przechwycili wszystkie moje hasła. Sprawdzali połączenia telefoniczne. No i nie można zapomnieć o tym, że mieszkał ze mną sam menadżer (który aktualnie przebywał na przerwie świątecznej po drugiej stronie globu). W pewnych sprawach straciłam prywatność. Wiedziałam. Od początku wiedziałam, że tak będzie. Pewnie dla niezorientowanego w świecie show-biznesu człowieka, coś takiego jest niedopuszczalne, ale dla mnie było czymś normalnym. Już mieszkając z chłopcami poznałam większość mrocznych stron sławy, a ograniczona prywatność i manipulacja również się do nich zaliczały. Zdjęcie z Zaynem było oczywiście częścią planu odwracającego uwagę, a raczej powinnam powiedzieć: drwiącego z tego, co wyciekało z mojego pamiętnika.

      Wtedy jeszcze tego nie wiedziałam, ale to w tamtym momencie zaczęłam tracić kontrolę nad swoim życiem, przez co osobiście przyczyniłam się do późniejszej tragedii...

31.12.2013

Nowy Jork; hotel „Happiness”

Osiemnasta zero trzy.

      Weszłyśmy z Martą (która dała się ubłagać, żeby polecieć ze mną) do jednego z pokoi hotelu „Happiness” i rozglądając się dookoła, po niezwykle stylowym wnętrzu, w którym przeważały odcienie bieli, beżu i kawy z mlekiem, zaczęłyśmy śmiać się w głos. Właściwie, to od kiedy tylko wsiadłyśmy do samolotu, rechotałyśmy jak po spożyciu gigantycznej ilości pewnych niedozwolonych substancji i same nie wiedziałyśmy dlaczego. Chyba po prostu przez tą chwilę byłyśmy szczęśliwe. Odstawiłyśmy na bok wszystkie smutki i problemy, w pełni ciesząc się nadchodzącą nocą. W końcu nie co roku nadarza się okazja spędzenia sylwestra w Nowym Jorku.

      Nastrojowe oświetlenie dodawało niezwykłego uroku całemu pomieszczeniu, a wygodnie wyglądające łóżka, aż prosiły się o to by się na nie rzucić.

      Skakałyśmy, każda po swoim posłaniu, próbując nawzajem prześcignąć się w tym, która wyżej podniesie nogi, albo pierwsza dotknie ręką sufitu. Zachowywałyśmy się jak typowe, cieszące się chwilą dzieciaczki. I to właśnie było mi wtedy potrzebne...

      Nagle do moich uszu dobiegła niezwykle głośna seria stuknięć w białe drzwi pokoju. Bez zbędnego zwlekania zeskoczyłam z łóżka pędząc w ich stronę. Z niewiarygodnie szerokim uśmiechem chwyciłam za klamkę i kiedy tylko go zobaczyłam, zaczęłam podskakiwać piszcząc:
      – Aaaaaaaa! Jesteś! Jesteś! Strasznie tęskniłam! – Po czym zaczęłam go ściskać. Mocno. Strasznie mocno. Nie byłam w stanie opanować swojej ekscytacji. Zdecydowanie za bardzo mi go brakowało. – Silvian!!! – pisnęłam jeszcze raz wciągając roześmianego chłopaka do środka.

      – Fajnie cię znowu widzieć – poczochrał moje włosy.

      – Tylko tyle? – odskoczyłam od niego z udawanym oburzeniem.

      – Haha, nie! Chodź no tu! – roześmiał się widząc moją minę, a następnie przytulił podnosząc do góry i kręcąc moim ciałem na wszystkie możliwe strony. – Cześć Marta! Świetnie, że jesteś – przywitał się z brunetką zaraz po tym, jak łaskawie oddał moim stopom bezpośrednie połączenie z podłogą.

      – Hej – uśmiechnęła się do niego przyjacielsko.

     Ten dzień z każdą kolejną chwilą był coraz lepszy. Miałam tylko ogromną nadzieję, że konfrontacja z Harrym pójdzie mi równie gładko, jak cała reszta planu na ten wieczór.

Tego samego dnia;

Kilka minut po dwudziestej;

Pierwotne miejsce imprezy

      Już z kilometra można było usłyszeć głośną muzykę i poczuć niewidzialną falę, jaką wytwarzały dudniące basy. Co, jak co, ale na porządnym nagłośnieniu na tej imprezie nikt nie postanowił zaoszczędzić.

      Wstyd się przyznać, ale troszkę się denerwowałam. Dobra... przestaję ściemniać. Bałam się, jak cholera. Matko! Chyba wpadłam w jakieś dziwaczne uzależnienie objawiające się nadmiernym używaniem słowa cholera! Cholera, no! Cholera, znowu! Cho... ehhh. Czas z tym przystopować.

      Przechodząc do tego, jak miał wyglądać ten wieczór... Harry zaprosił nas na imprezę do willi jakiegoś swojego kumpla, który podobno urządzał balangę stulecia. Mieliśmy się tam spotkać koło dwudziestej, a przed dwudziestą trzecią pojechać w samo centrum największej ulicznej imprezy sylwestrowej Nowego Jorku, czyli na Time Square. Nikt z nas nie miał nic przeciwko.

      Stając naprzeciw najgłośniejszego domu w okolicy poczułam nieprzyjemne ukłucie w okolicach podbrzusza, które spowodowane było widokiem pewnego bruneta o burzy loków i przenikliwych, szmaragdowych tęczówkach, ubranego w ciemne dżinsy, beżową kurtkę spod której wystawała jednolita, czarna koszulka idealnie opinająca jego ciało oraz niebiesko białą czapkę ze śmiesznym pomponem. Chyba wiecie już kim on był, prawda? Ogólnie wyglądał uroczo. Trzymał ręce w kieszeniach i niepewnie stąpał po chodniku przed schodami domu na przemian: raz do przodu, raz do tyłu. Patrzyłam na niego i nawet się uśmiechnęłam, kiedy w końcu mnie dostrzegł, ale nie czułam w środku radości. Nie widziałam w nim już tego Harrego, którego widywałam kiedyś. To dziwne. Od naszego rozstania minęło zaledwie kilka miesięcy, a ja miałam wrażenie, że upłynęły już całe lata. Skinęłam głową do Sila i Marty, przesyłając im w ten sposób bezdźwięczny znak: wszystko jest dobrze, a po kilku kolejnych sekundach staliśmy już przy Harrym. Przywitał mnie cztero-sekundowym uściskiem. Po tym, jak przedstawiłam mu Silviana i Martę, chłopak wprowadził nas do środka.

       Na wejściu przywitały mnie rytmiczne bity „Feel So Close” Calvina Harrisa [LINK], przez które bezwiednie przysunęłam się w stronę Harrego. Szłam z nim ramię w ramię. Dosłownie ramię w ramię, bo to właśnie nimi się o siebie ocieraliśmy. Obróciłam się w lewo. W jego stronę. Uśmiechnięty profil bruneta i mnie zmusił do uśmiechu. Nie pomyślcie sobie, że moja reakcja była wymuszona, czy coś. Nie była. Gdzieś w głębi serca cieszyłam się z tego, że znowu jest dane mi go widzieć. Po prostu to już nie było to...

      Harry pokazał nam, gdzie możemy zostawić nasze okrycia, a kiedy pozbył się swojego, gdzieś zniknął. Sil rozpłynął się równie szybko, przez co ja i Marta byłyśmy lekko skołowane.

      – A tych gdzie wywiało? – spytała ze zdziwieniem ściągając z głowy neonową czapkę z napisem „Bang”.

      Wzruszyłam ramionami.

      – Olać ich. Jest sylwester! Idziemy się bawić! – krzyknęłam radośnie ciągnąc Martę w samo centrum imprezy.

      Szalałyśmy w rytm „Feel So Close”, które DJ ku uciesze imprezowiczów postanowił puszczać na okrągło, śmiejąc się przy tym z byle powodu.

Ręce w górze. Nogi co chwila odrywały się od drewnianej podłogi. 

Buty wystukiwały bity piosenki. Radosna twarz Marty idealnie zrównała z moją. 

Ktoś dźgnął mnie w plecy. To Harry. Jego dłoń złapała moją. 

Okręcił mnie. Zatrzymałam się w jego ramionach. 

Moje niebieskie oczy wyłapały jego zielone. Śmialiśmy się. Razem. 

I feel so close to you right now... 

Czterdzieści sekund obezwładniającego bitu. 

Piosenka się skończyła.

      Kiedy zeszliśmy z parkietu od razu zjawiła się ona.

       – Szukałam cię Harry – odezwała się przesłodzonym tonem łapiąc chłopaka pod rękę. Potem skoncentrowała swój wzrok na nas. – O... znam cię – Taylor bezczelnie wskazała na mnie palcem, którym w dodatku pokiwała. Pogardliwym wzrokiem zmierzyła bordowy gorset ze srebrnymi wstawkami i czarną spódnicę, którą miałam na sobie [LINK], po czym cicho prychnęła. – Kaja, tak? – Uśmiechnęła się niby przyjaźnie, ale ja dobrze wiedziałam, że pod tą układną maską kryje się jakaś zgnilizna... Wydawała się być chyba nawet trochę zazdrosna. Mocniej przysunęła się do Harrego i skinęła do mnie głową dając znak, że teraz moja kolej, aby się odezwać. Niechętnie, ale zrobiłam to:

      – Tak – odwzajemniłam fałszywy uśmiech. – Miło cię poznać. Twoja ostatnia płyta jest fantastyczna. – Chociaż w drugim zdaniu udało mi się nie skłamać.

      – Dzięki... a kim jest panienka Neon? – spytała lustrując wzrokiem Martę.

      – Słucham?!

      – Och, wybacz. Mój błąd – poprawiła się Swift. – Bardzo... ciekawa sukienka [LINK]. Tylko jak się nie mylę, to to połączenie kolorystyczne już dawno wyszło z mody.

      – Właściwie to gorset i spódnica, ale jak widać po twoich krzywo-pomalowanych ustach, wprawnego oka to ty nie masz. Ale nie martw się, chociaż odwracają wzrok od tych męskich dżinsów na twoim tyłku – brunetka odgryzła się teatralnie-współczującym tonem, pocieszająco klepiąc Taylor w ramię. – Marta – dziewczyna wyciągnęła do niej rękę, jednak blondynka nie zdążyła jej nawet uścisnąć, gdyż w ekspresowym tempie zaczęła kierować się w stronę łazienki zasłaniając swoje czerwone wargi prawą dłonią.

      Posłałam szesnastolatce wściekłe, ale zarazem roześmiane spojrzenie, na co ta szepnęła mi do ucha:

      – No co? Przecież mówiłam, że nie dam sobie w kasze dmuchać.

      – Wybacz Marcie – zwróciłam się do Harrego – ona jeszcze nie za dobrze posługuje się angielskim, przez co czasami... – Nie dokończyłam. Widząc, jak Styles pokłada się ze śmiechu, nie wytrzymałam i zaczęłam robić dokładnie to samo, co on. Marta z tryumfalnym wyrazem twarzy również szybko do nas dołączyła. Ta dziewczyna powinna być moim osobistym słownym-ochroniarzem! Zdecydowanie!

      Potem Harry powiedział coś Marcie na ucho i bez słowa wytłumaczenia zamknął mój nadgarstek w silnym uścisku ciągnąc w kierunku schodów. Kątem oka spojrzałam na brunetkę, która w tamtym momencie znajdowała się już spory kawałek za mną, jednak dziewczyna tylko się uśmiechnęła i wzruszyła ramionami. Przed wejściem do pokoju, jaki Harry obrał sobie za cel naszej mini-wycieczki, zobaczyłam też Taylor wychodzącą z jakiegoś pomieszczenia. Co śmieszniejsze już bez czerwonej pomadki, którą wcześniej miała na ustach. Znowu wybuchłam gromkim śmiechem.

      Styles wydawał się być bardzo pewny siebie. Praktycznie wepchnął mnie do pokoju zatrzaskując za nami drzwi. Uśmiechnął się, a dwa urocze dołeczki zagościły w jego policzkach. Zaczął się do mnie zbliżać, przez co ja instynktownie cofałam się, aż w końcu dotknęłam plecami ściany. Przestraszyłam się tego, co poczułam. Dalej mnie pociągał. Mimo to już nie czułam do niego tej odmiany miłości, która normalnie kazałaby mi teraz rzucić się na niego i wpić w jego intensywnie zaróżowione wargi. Widząc, że się nie zatrzymuje dalej brnąc w moim kierunku, zamarłam. Posłałam mu oburzone spojrzenie, którego on najwidoczniej nie zrozumiał. Przylgnął swoim torsem do mojej klatki piersiowej i odgarniając puszczone swobodnie loki, zaczął namiętnie całować prawy bok mojej szyi stopniowo kierując się ku pomalowanym na bordowo wargom. Odepchnęłam go lekko od siebie, to znaczy spróbowałam odepchnąć, ale chyba nawet nie poczuł ciosu wymierzonego w swój brzuch.

      – Nie, Harry! Przestań! – w końcu odważyłam się krzyknąć.

     Momentalnie ode mnie odskoczył.

      – Co się stało?

     Zignorowałam jego pytanie. Od razu postanowiłam przejść do sedna.
     – Nie po to tu przyjechałam. Wręcz przeciwnie...

      – To znaczy? – Harry był kompletnie skołowany, a ja rozdrażniona jego podejściem.

      – Przemyślałam sobie wszystko i doszłam do wniosku, że powinniśmy wrócić do bycia przyjaciółmi ograniczając naszą relacje do czysto przyjacielskiego zachowania.

      – Kaja... ja wiem, że ostatnio byłaś na mnie wkurzona za Taylor i w ogóle, ale też wszystko sobie przemyślałem i zrozumiałem, że... – nagle urwał swoją wypowiedź. Spojrzał mi prosto w oczy. Widocznie czegoś w nich szukał. Ja też postanowiłam poszukać w jego tęczówkach tego, co kiedyś stanowiło samo centrum mojego wszechświata. Szukałam w zielonych oczach miłości, której jednak nadal w nich nie było. Więc się nie pomyliłam... Poczułam ulgę. Oboje zrozumieliśmy, że to koniec. Jego oczy były na to najlepszym dowodem.

      – Możliwe, że masz rację – odezwał się z zaskoczenia.

     Uśmiechnęłam się blado. Głośne dudnienie na dole w tym pokoju gdzieś znikało. Nie słyszałam nic oprócz naszych oddechów. Ale wiecie, co? Wcale nie czułam się źle. Nie byłam smutna. Wiedziałam, że żeby zacząć coś nowego, muszę na dobre skończyć z przytłaczającą, obezwładniającą przeszłością, a to właśnie Harry był przeszłością i to właśnie on blokował mi drogę do przyszłości, która nosiła imię Louisa.

      – To nie jest tak, że ja już nic do ciebie nie czuję i przestałeś się dla mnie liczyć Harry. Nie. Tak się nigdy nie stanie, bo zawsze będziesz dla mnie kimś ważnym. Kiedy będziemy gdzieś razem, zawsze będę wypatrywać cię w tłumie i szukać twoich magicznych oczu. Zawszę ci pomogę... – Kąciki jego ust jakby porozumiewawczo uniosły się ku górze. Kolejny dowód na to, że to odpowiedni moment na odgrodzenie od siebie przeszłości. Mimo że chyba oboje wiedzieliśmy już, co jest grane, poczułam, że należy mu się jakieś wyjaśnienie. Zasługiwał na nie, nawet jeśli w tamtej chwili było już zbędne. – Po prostu nie będę cię kochać tak samo, jak wtedy, gdy byliśmy razem. Dałeś mi potwornie dużo szczęścia Harry, ale oboje wiemy, że teraz jest inaczej. Czasami chciałabym wrócić do tamtego dnia, w którym pierwszy raz przekroczyłam próg waszej limuzyny i przeżyć naszą historię jeszcze raz, jednak niczego bym w niej nie zmieniła. Nie wymazałabym żadnego błędu, ani żadnej łzy... Pamiętam, jak kiedyś budziłam się z myślą, że jesteś mi pisany, że los chciał, żebyśmy byli razem już do końca, ale najwidoczniej jesteśmy dowodem na to, że nie każda wielka miłość trwa wiecznie... Zabawne. Poznaliśmy się jakieś siedem miesięcy temu, a tyle zdążyliśmy razem przejść... Od kiedy was poznałam wszystko działo się i nadal dzieje się tak cholernie szybko, tak intensywnie...

      – U mnie – wtrącił się niepewnie Harry, któremu milczenie widocznie za bardzo przeszkadzało – w moim życiu to normalne. Zresztą w twoim już też. Tylko czasami ta intensywność sama pcha nas prosto nad przepaść. – Przyznam się, że nie do końca wiedziałam, o co mu w tym wszystkim chodziło, ale powiedział to tak strasznie uczuciowo... nie miałam serca teraz psuć mu tej chwili swoim: ale o co ci tak właściwie biega?
      – Tak... masz rację – spróbowałam się uśmiechnąć, ale nie wiem, czy mi wyszło. – Mimo że ciągły pośpiech bywa czasami potwornie meczący, to nie zamieniłabym go na nic innego. Mam wrażenie, że teraz jestem w stanie przeżyć więcej, że tydzień dla mnie jest jak miesiąc dla kogoś innego. To trochę jakby wydłużano mi życie, jakbym po części stawała się nieśmiertelna i pomyśleć, że to wszystko dzięki wam... Tobie i chłopakom. To wy daliście mi to, kim jestem dzisiaj.
      – Nie – uśmiechnął się w taki sposób, przez jaki miliony dziewczyn nie mogą spać po nocach. Uśmiechał się tak do mnie. Inne pewnie mógłby za to zabić. A ja? Ja chyba już dawno przestałam myśleć o nim w kategoriach „gwiazdy”. Od dawna był dla mnie tylko Harrym. Niezwykle przystojnym Harrym, którego kiedyś kochałam i z którym właśnie raz na zawsze zrywałam. Tylko tym razem nie byłam już taka smutna. – To, kim jesteś jest tylko twoją zasługą Kaju. Twoją i twojego talentu.
      – Kto by pomyślał, że nasza żarliwa miłość i możność bycia razem naprawdę kiedyś odejdą... W końcu zrozumiałam, że tak miało być. Teraz jestem tego pewna. A wiesz skąd mam tą pewność?
      – Skąd?
      – Z twoich oczu Harry. Bo wiesz... kiedy mnie przytulasz, to wtedy widzę, że to już nie są te same oczy, którymi patrzyłeś na mnie kiedyś.

      – Tak. Zdecydowanie to już nie te same oczy – wyszeptał, po czym obrócił się do mnie plecami i chyba chciał wyjść, bo po zaledwie kilku sekundach znalazł się niebezpiecznie blisko drzwi. – Odpowiesz mi tylko na jedno pytanie?
Zaskoczył mnie. Znowu obrócił się w moją stronę, a w jego oczach zobaczyłam... gniew? Skinęłam lekko głową na znak, że tak.

      – To przez Louisa?

     Zaskoczył mnie jeszcze bardziej. Podeszłam do niego bliżej i z pewną złością w głosie wycedziłam:
      – Nie. Żaden chłopak nie ma z tym nic wspólnego. To tylko i wyłącznie moja decyzja.
      – Ale nie zaprzeczasz, że łączy cię coś z Lou?
      – Nie mam zamiaru o tym mówić Harry...
      – Czyli coś cię łączy - szepnął bardziej do siebie, niż do mnie. – Powiesz mi chociaż, jak długo jesteście ze sobą?
      – Nie jesteśmy ze sobą! – wzburzyłam się.
      – Jak chcesz – skinął przepraszająco głową, podnosząc do góry otwarte dłonie.
      – Poza tym nigdy nie związałabym się z nim, dopóki nie zakończyłabym wszystkiego z tobą.
      – Miło z twojej strony – uśmiechnął się, a jego twarz przybrała nawet przyjacielskiego wyrazu. – Ale jak kiedyś będziecie razem, to będę wam życzył szczęścia. – O dziwo wyglądało na to, że mówi szczerze.
      – Serio? – wolałam dopytać.
      – Serio, serio. Jesteśmy przyjaciółmi i chce twojego szczęścia – przytulił mnie lekko, ostrożnie, po przyjacielsku.
      – Dzięki. A jak to jest z tobą i Tay? Prawdziwe, czy ustawka?
      – Możliwe, że prawdziwe.
      – W takim razem wam też życzę szczęścia – powiedziałam i w gruncie rzeczy nie kłamałam. Co prawda nie przepadałam za nią, ale chciałam jego szczęścia. A skoro ona mogła mu je dać...

Jakiś czas później;

Główny parkiet

      – A teraz na specjalne zamówienie mojego przyjaciela, coś wolniejszego – powiedział DJ do mikrofonu. – Tony w coverze „I can't make you love me”. [LINK]

Chwile później mężczyzna w okularach usiadł przy pianinie w rogu pokoju i zaczął śpiewać.

      – Mogę panią prosić? – zapytał grzecznie Sil, wyciągając rękę w moją stronę. Chwyciłam ją, a wtedy on zaprowadził mnie na sam środek parkietu.

     Powoli kołysaliśmy się w rytm piosenki nie odzywając się ani słowem. Przymknęłam oczy zastanawiając się nad tym, czy dobrze zrobiłam prosząc Harrego tylko o przyjaźń. Wiedziałam, naprawdę wiedziałam, że postąpiłam słusznie, ale jeszcze raz pragnęłam utwierdzić samą siebie w tej decyzji.

      Otworzyłam oczy i przez lukę w otaczającym mnie tłumie zobaczyłam, że kawałek dalej na parkiecie tańczą Harry i Taylor.

[…]
I can't make you love me If you don't – Nie sprawię byś mnie kochała, jeśli nie kochasz
You can't make your heart feel something it won't – A ty nie zmusisz swojego serca, żeby biło dla mnie, jeśli nie bije

[…]

I'll close my eyes and then I won't see – Zamknę oczy, by nie wiedzieć
The love you do not feel, when you're holding me – Że w twoim spojrzeniu nie ma miłości, gdy mnie przytulasz
Morning will come, and I'll do what's right – A kiedy nastanie świt, zrobię co trzeba
Just give me til then, to give up this fight – Daj mi trochę czasu, żebym przestał próbować
And I will give up this fight – A przestanę
[…]

      Patrzył na mnie, a ja na niego. Uśmiechnęłam się nieznacznie. Odwzajemnił to. Wiedziałam, że się rozumiemy, że nie znikniemy ze swojego życia już nigdy. Mimo że coś się pomiędzy nami skończyło, my nadal jesteśmy dla siebie ważni. I to było piękne. Nareszcie pogodziłam się z tym, z czym powinnam pogodzić się po naszym zerwaniu. Uśmiechałam się do niegdyś najważniejszego człowieka w moim życiu i czułam się szczęśliwa, spokojna. Za to w jego oczach znowu zobaczyłam tą dziwną emocję, która wcześniej wydała mi się być gniewem. Jednak teraz określiłabym ją bardziej jako rozczarowanie...

Time Square

Dwie minuty przed północą

      Harry i Taylor zginęli gdzieś w tłumie. Marta dzwoniła do mamy, a Sil rozmawiał z jakimś chłopakiem centralnie oblukując tyłek drugiego, stojącego nieopodal. Uśmiechnęłam się i wcisnęłam zieloną słuchawkę, akceptując tym samym połączenie od Louisa.
      – Poczekaj chwilkę – powiedziałam podniesionym tonem do telefonu, po czym weszłam do tak zwanego pomieszczenia dla VIP'ów, do którego mieliśmy dostęp dzięki Stylesowi.
      Całe Time Square szalało w oczekiwaniu na nadejście nowego roku, a ja zamknęłam się w łazience, gdyż najlepiej tłumiła dźwięki ulicznej zabawy, dzięki czemu mogłam swobodnie porozmawiać z Louisem.
      – Już jestem – przystawiłam urządzenie z powrotem do prawego ucha uśmiechając się przez samą świadomość tego, że o mnie pomyślał. – Czemu dzwonisz wariacie? Przecież zaraz odliczanie!
      – Dzwonie wariatko, bo chce wejść w ten rok z tobą! – odkrzyknął radośnie i zarazem niezwykle dosadnie.
      – Jesteś niemożliwy.
      – I vice versa. Jak tam zabawa? Jak Harry? – Przy drugim pytaniu wyraźnie spoważniał. Czyżby naprawdę był jeszcze o niego zazdrosny?
      – Zabawa dobrze, a z Harrym już pogadałam i wszystko w porządku. Powiedział, że jeśli się kiedyś zwiążemy, to będzie nam życzył szczęścia.
      – O! – zdziwił się, po czym w słuchawce usłyszałam jego melodyjny śmiech. – No tego to się po nim nie spodziewałem, powiem szczerze, ale to dobry znak.
      – Znak na co?
      – No, że musimy się związać.
      – Chciałbyś – zażartowałam.
      – Chciałbym – odpowiedział najpoważniej, jak tylko zdołał, na co ja momentalnie poczerwieniałam. Nie za bardzo wiedziałam, co powinnam mu na to odpowiedzieć, ale na szczęście Louis mnie ubiegł. – Dziesięć – zaczął odliczać.
      – To już? – zdziwiłam się.
      – Tak – znowu usłyszałam jego śmiech. – Sześć.
      – Pięć – liczyłam razem z nim.
      – Cztery.
      – Trzy.
      – Dwa.
      – Jeden
      – Szczęśliwego nowego roku Kaju – powiedział niezwykle czule.
      – Szczęśliwego nowego roku Lou... Szkoda, że nie ma cię tu teraz ze mną.
      – Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo pragnę cię teraz przytulić.
      – I pocałować? – zaczęłam się z nim droczyć.
      – A może jeszcze frytki do tego? – podłapał moje poczucie humoru.
      – Tak, dwie porcje poproszę – zaśmiałam się dźwięcznie.
      – Spoko. Przywiozę, jak tylko się zobaczymy.
      – Oby szybko.
      – Najszybciej jak się tylko da Kaju.

      Następnego dnia z prasy dowiedziałam się, że w momencie, kiedy ja rozmawiałam w łazience z Louisem, Harry i Taylor odbyli swój pierwszy publiczny pocałunek, który oczywiście uwiecznił tłum otaczających ich osób i wiecie co? Cieszyło mnie to. Harry z Tay. Ja z Louisem. Wszystko w porządku, prawda?

      Miałam wrażenie, że w końcu wszystko zaczęło się jakoś układać. To była moja chwila na szczęście i miałam ogromną nadzieję, że tym razem już nic nie spróbuje mi go zniszczyć. 

_________________________________________________
Zapraszam do przeczytania: LINK i obejrzenia LINK (:

A tak przy okazji... ktoś pamięta jeszcze to? :)