Rozdział 10 "Premiere"

      Pierwszego stycznia z samego rana zadzwonił mój telefon. Szef. Mimo że byłam na wpół przytomna, bo jak to po sylwestrze przystało – położyłam się spać bladym świtem, musiałam odebrać. Doskonale wiedziałam, czemu dzwonił. Byłam gotowa na opieprz. Nie liczyłam na wyrozumiałość, ani łagodność. Fakt – to ja nosiłam miano ofiary w tej sprawie, ale nie przesłanie na czas listy z potencjalnymi złodziejami mojego pamiętnika, stanowiło bezapelacyjny powód do obarczenia mnie surową reprymendą.

      Oczywiście w niczym się nie myliłam. Mój szef, czyli osobisty menadżer One Direction, zaczął rozmowę od: Co ty sobie do diaska wyobrażasz?!, a skończył słowami: Jeśli nie wyślesz listy dzisiaj, to przyjadę do tego przeklętego Nowego Jorku i własnoręcznie cię uduszę! Zaleciało groźbą, co nie? Jednak szef miał rację, dlatego też nie broniłam się ani przez ułamek sekundy. Jak mogłam zbagatelizować coś, co nie dawało mi spać po nocach? Dobra...przesadziłam. Od wigilijnego pocałunku z Lou sypiałam lepiej, niż kiedykolwiek, co było chyba najmocniejszym dowodem na to, że jego usta są po prostu zaczarowane.

      Ostatnimi czasy mój mózg zaczął się psuć. Przybrał jakąś dziwną metodę chronienia mnie przed sprawami, które raniły – najprościej w świecie wymazywał je z głowy. Sprawę pamiętnika też wymazał... Niestety, problemy nie znikają ot tak sobie. Żeby się ich pozbyć, trzeba stanąć do walki, trzeba ruszyć na wojnę. Wiedziałam to. Wiedziałam, a mimo to nie miałam siły podjąć się tego starcia. Nie potrafiłam myśleć o moich najbliższych, jak o złodziejach. W głębi serca nie chciałam uwierzyć w to, że ktokolwiek z nich mógł mi to zrobić. Byłam pewna, że gdy tylko zacznę ich podejrzewać, zwariuję. A naprawdę nie chciałam zwariować. Koniec końców moją listę zamknęłam w słowach: Sprawdźcie albo wszystkich, albo nikogo. Nie jestem w stanie wybrać. Sprawdzili wszystkich.

      Tego samego dnia zadzwoniła do mnie Patrycja... wściekła Patrycja.
      - Nienawidzę cię! - wydarła się na przywitanie. - Jak mogłaś mi to zrobić?!
      - Ale co? - zdziwiłam się.
      - Jak mogłaś na sylwestra zabrać tamtą dziewczynę, a nie mnie! Kim ona w ogóle jest?!!!
      - To moja przyjaciółka - odpowiedziałam przyciszonym głosem.
      - A ja jestem twoją siostrą kurwa! Przyjaciółek ci się zachciało?! Super! Ja siedzę w tej dziurze i pilnuję twojego psa, a ty... Nienawidzę cię!!! - Przerwała połączenie.

      Przyznaję, na początku zrobiło mi się jej trochę żal, ale... potem przypomniałam sobie jak zwykła mnie traktować i ile razy umyślnie zrobiła mi na złość, więc przeszło mi.

      Niedługo po sylwestrze Harry i Taylor wyjechali na Wyspy Dziewicze, a ja, Marta i Silvian spędzaliśmy czas na ostatecznym przygotowaniu do premiery oraz zwiedzaniu miasta. Mój menadżer, jako rodzimy nowojorczyk, doskonale wiedział, co naprawdę warto tu zobaczyć. Naprawdę fajnie upłynął nam ten czas.

      Potem przyszedł piątek – dzień mojej pierwszej premiery w USA. Z rana miałam wywiad telewizyjny dla „GDay New York”, gdzie spotkałam niejaką Judy Finch, która tak jak ja promowała tam swoją książkę, a później udałam się do księgarni Brive, gdzie odbywała się premiera, która praktycznie niczym nie różniła się od tej w Warszawie i Londynie. Ścianka, przedstawienie mnie, kilka słów o książce, odczytanie dwóch pierwszych rozdziałów, odpowiadanie na pytania, podpisywanie pachnących świeżym drukiem egzemplarzy „Letters from Beata”, zdjęcia z „fanami” i after party z tzw. największymi szychami mojej branży w tym mieście. Koniec. Niby nic, niby nie pierwszy raz, niby powinnam się już przyzwyczaić, a ja cały czas byłam bardziej zestresowana i zarazem bardziej szczęśliwa, niż tylko można to opisać.

      Następny dzień spędziliśmy na podróży do Denver, gdzie w niedzielę odbyła się kolejna promocja mojej książki. Potem obraliśmy kierunek na ostatni punkt premierowy w tym kraju, czyli na Los Angeles.

Poniedziałek; 7.01.2013

Późny wieczór

Hotel w Los Angeles

      Wiesz, jak człowiek reaguje na wieść, że nienawidzi go cały świat? Zaczyna się od szoku i lekkich drgawek, które po chwili przejmują władzę nad całym Twoim ciałem. Trzęsiesz się. Zęby szczękają tak szybko, że musisz cofać język, żeby przez przypadek go sobie nie odgryźć. Na początku kilka razy upewniasz się, czy dowody, jakie na to masz, na pewno są prawdziwe. Kiedy już wiesz, że są, całe Twoje ciało oblewa zimny pot. Drgawki wzbierają na sile. Zasycha ci w gardle na dobre odbierając mowę. Nie. Nie płaczesz. To jeszcze nie ta chwila. Najpierw kolej na to, żebyś popełnił największy i niestety nieodzowny błąd... Jeśli jest tak, jak w moim przypadku – zaczynasz czytać. Zapoznajesz się z „opinią” ludzi, którzy są wobec ciebie bezlitośni. Wraz z każdym kolejnym słowem kapiącym nienawiścią, w twoich oczach gromadzi się coraz więcej łez. Zimnych, słonych, nieprzyjemnych łez. Czytasz dalej. Za wszelką cenę starasz się być silnym, ale nie wytrzymujesz. W którymś momencie pękasz. Bezbarwna ciesz zalewa Twoje rozgrzane policzki. Mimo to nie przestajesz czytać. Podtrzymujesz twarz dłońmi bujając się przy tym w przód i w tył. To jeden z tych momentów, w których jednocześnie chcesz być sam i z kimś. Pragniesz niesamotnej samotności. Potrzebujesz kogoś, kto cię przytuli, kto wesprze, kto po prostu będzie. Żebyś nie był sam... żebyś tylko nie był sam...

      Niestety, gdy to zobaczyłam, byłam sama. Zupełnie sama. Samiutka. Marta z Silem poszli na kolację, a ja zostałam, bo byłam zmęczona. Chciałam odreagować ostatnie stresy związane z premierami, lecz zamiast tego dostałam od życia jeszcze więcej nieprzyjemności. Ja. Tylko ja. Sama w momencie, w którym przeciwko mnie stanął cały świat.

      #KajaWillDestroy1D

      Dwadzieścia nowych tweetów na sekundę. Tysiące wiadomości, w których mnie obrażano, obwiniano i wyzywano od najgorszych. Jednak spomiędzy tych wszystkich okropnych słów, najbardziej zabolało mnie zdanie dziewczyny z mojego własnego kraju: Mam nadzieję, że ten „tętniak” niedługo ją zabije.

      Podciągnęłam swoje kolana tuż pod brodę, a pięty oparłam na krańcu kanapy, na której w tamtej chwili siedziałam i za wszelką cenę starałam się jakoś oddychać. Objęłam nogi. Oparłam o nie brodę. Kołysałam się. W przód. W tył. W przód. W tył... Wiedziałam, że to prawda. Wiedziałam, ale naprawdę nie chciałam w to wierzyć.

Ukradli mój pamiętnik.

Ukradli moje wspomnienia.

A teraz kradli moją duszę.

      Mogli mnie nienawidzić za to, że wygrałam konkurs zabierając im miejsce. Mogli mnie nienawidzić za to, że związałam się z Harrym, a nawet za to, że go skrzywdziłam. Mogli mnie nienawidzić za to, że „zrobiłam karierę dzięki 1D”. Mieli tyle realnych powodów, przez które mogli mnie nienawidzić, a oni uczepili się tego, że zniszczę zespół. Tylko dlaczego?

      Fakt – to nie był pierwszy raz, kiedy czytałam przykre wpisy na swój temat, albo jakieś durne plotki typu: „Kaja wyszła z Harrym ze szpitala, na pewno jest w ciąży”, co już przecież miało miejsce. Mimo to teraz bolało bardziej. Dziwne, nie? Zamiast się uodparniać poprzez doświadczenie, ja stawałam się coraz podatniejsza, wrażliwsza i czulsza na to wszystko. Ten cały nieprzyjemny rozgłos zaczął mnie przytłaczać. Okropne uczucie.

      Siedziałam i jak głupia wpatrywałam się w dziesiątki bezustannie napływających tweetów. Nie mówię, że wszystkie były obraźliwe. Zdarzały się też miłe, tylko co z tego? Nienawiść i tak bolała.

      Wtedy usłyszałam, jak ktoś łapie i przekręca klamkę do mojego pokoju hotelowego. Odruchowo odwróciłam się do tyłu. Nie wiedziałam czemu, ale byłam przerażona. Nie chciałam, żebym ktokolwiek widział mnie w takim stanie. Byłam słaba, a słabość zdecydowanie nie zaliczała się do cech, które pragnęłam pokazywać światu.

      Dębowe drzwi powoli przesuwały się do przodu. Usłyszałam śmiechy. Znajome śmiechy. W szale nieprzyjemnych emocji, wstydu i słabości, które wtedy mną kierowały, zaczęłam ścierać z twarzy łzy. To jednak nie pomagało. Cały czas czułam na policzkach nowe. Całkowicie syzyfowa praca.

      Najpierw zza drzwi wyłoniła się duża niebieska walizka, a zaraz po niej trampek. Mój oddech stał się ciężki. Śmiechy coraz głośniejsze. Coraz bliższe. Drewniana przeszkoda raptownie przesunęła się do granic swoich możliwości odsłaniając przede mną grupkę radosnych ludzi, z którymi dawniej zwykłam spędzać całe dnie.

      - NIESPODZIANKA!!! - wydarli się jednocześnie, lecz kiedy tylko dostrzegli, w jakim stanie obecnie się znajduje, momentalnie ucichli i spoważnieli.

      Na samym przodzie stał Louis, który trzymał rączkę od niebieskiej walizki na kółkach. Zza niego wystawał kawałek Nialla, pół głowy Liama, ćwierć Danielle, czupryna Zayna i chyba nawet blond pasemko Emmily.
      - Co się stało?! - przejął się Horan. Próbował wyminąć Tomlinsona, by do mnie podbiec, jednak ten zablokował ramieniem przejście.
      Ja stałam jak wryta. Rozwarłam lekko usta. Chciałam coś powiedzieć. Naprawdę chciałam. Zmarszczyłam brwi ku dołowi, a moje oczy błądziły po podłodze zataczając na niej jakieś chore piruety.
      - Idźcie stąd na razie - szepnął Louis do pozostałych, po czym wszedł do środka dokładnie zamykając za sobą dębowe drzwi. Podszedł do mnie i mocno przytulił, a jego walizka została porzucona gdzieś z tyłu. - Co się stało? - zapytał, lecz ja nadal nie byłam w stanie nic z siebie wydusić.
      Delikatnie wyswobodziłam się spod ramion chłopaka, po czym chwyciłam go za dłoń i pociągnęłam w stronę kanapy. Posadziłam na niej, położyłam na kolanach laptopa, a następnie przyglądałam się jego reakcji, tyle tylko, że żadnej reakcji nie było. Przez kilka minut z całkowicie niewzruszoną miną przeglądał obrażające mnie tweety, później powoli zamknął komputer, wstał pozostawiając oszołomioną mnie na kanapie, podszedł do walizki, wyjął z niej chyba telefon, postukał w niego - długo stukał, odłożył go, wrócił, z powrotem usiadł na kanapę, otoczył mnie ramionami i delikatnie pocałował w czoło.
      Podniosłam wzrok na jego zmęczone oczy o totalnie niezidentyfikowanym kolorze, wąskie usta i kilkudniowy zarost, przez co mimowolnie się uśmiechnęłam.
      - Tęskniłam...

Jakieś pół godziny później...

      Louis poszedł do łazienki, a ja w końcu odważyłam się ponownie włączyć komputer. Wzięłam dwa głębsze wdechy, po czym wpisałam hasło do profilu „jestemKaja”, który już dawno przestał być tylko mój.

      To, co zobaczyłam w trendach wprawiło mnie w niemały szok. Wszędzie przewijało się hasło #RespectForKaja.

      Z początku nie miałam pojęcia, skąd wzięła się ta zmiana, lecz kilka sekund później skojarzyłam fakt: Louis stukający w telefon pół godziny wcześniej. Nie myliłam się. Wchodząc na jego konto dostrzegłam serię broniących mnie wpisów.

"You hates destroys human who I care about alot. Congratulations... Remember that words can hurt. Kaja doesn't deserve that."

[Tł: Wasze hejty niszczą człowieka, na którym bardzo mi zależy. Gratulacje... Pamiętajcie, ze słowa potrafią ranić. Kaja na to nie zasługuje.]

"If you hate her, you have to hate me too, cause I won't let trear her in this way any longer. She's my best friend and she deserces respect"

[Tł: Jeśli nienawidzisz ją, musisz znienawidzić też mnie, ponieważ nie pozwolę traktować jej w ten sposób ani chwili dłużej. Ona jest moją najlepszą przyjaciółką i zasługuje na szacunek.]

"Show me and the world that you aren't only insensitive haters... #RespectForKaja"

[Tł: Pokażcie mi i światu, że jesteście tylko nieczułym hejterami... #SzacunekDlaKai]

      W jednej sekundzie poprawił mi się humor. Przyjemne ciepło opanowało całe ciało. Odetchnęłam z ulgą. Miałam nadzieję, że to koniec.

      Popędziłam pod łazienkę. Drzwi były otwarte. Louis mył ręce. Dostrzegł mnie w lustrze. Uśmiechnął się. Podeszłam do niego, przytuliłam od tyłu i wyszeptałam:
      - Jesteś moim bohaterem. Dziękuję.

      W odpowiedzi dostałam od niego pocałunek, o którym od tak dawna marzyłam. Słodki, delikatny pocałunek od Louisa = moje szczęście.

Noc z 7/8.01.13

Godzina nieznana.

Hotel w LA.

Leżę w wannie, co chwila schodząc pod wodę.

Przez około minutę jestem kompletnie

zanurzona w przeźroczystej cieczy.

Mimo to mam otwarte oczy i wpatruję się

w światła umieszczone na suficie łazienki, znajomej łazienki.

Próbuję sobie przypomnieć, skąd ją znam, ale nie mogę.

Zaczyna brakować mi powietrza. Wynurzam się.

Biorę głęboki wdech i znowu zanurzam.

Leżę i leżę oglądając świat zdeformowany przez

z lekka falującą wodę. Jest jakiś dziwny.

Nagle widzę ją przed sobą. Wszystko mi się przypomina.

Łazienka miętowego pokoju. Laura.

Ja w wannie, a Laura przede mną. Znowu.

Zaczyna się schylać. Kasztanowe kosmyki

już prawie dotykają tafli wody.

- Watch out. I'm your train - mówi.
Mięśnie w moim ciele boleśnie kurczą się w sposób,

który zmusza mnie do wynurzenia się.

Przecieram oczy mokrymi dłońmi.

Już jej nie ma.

      Obudziłam się cała zlana zimnym potem. Przeraził mnie ten sen, a jeszcze bardziej jej słowa, których znaczenia kompletnie nie rozumiałam. „Uważaj. Jestem twoim pociągiem.” Bezsens. Zupełny bezsens. Zupełnie przerażający bezsens.

      Wstałam i po cichutku wsmyknęłam się pod kołdrę koło Marty. Nie chciałam spać tej nocy sama. Jak dobrze, ze była koło mnie...

Wtorek; 8.01.2013

Późne popołudnie

Hotel w LA

      Siedziałam w moim pokoju hotelowym razem z Danielle, Niallem, Martą, Louisem i oglądaliśmy razem jakiś horror. Reszta postanowiła nie marnować pobytu w LA, dlatego też wyruszyli gdzieś w miasto. Nasza „hotelowa” grupka była na to albo zbyt zmęczona, albo po prostu nie miała ochoty na kontakt z ludźmi na zewnątrz.

      - Ciekawe, czy ta laska z dupą jak Taylor Swift przeżyje... - odezwała się nagle Marta. Nie ma to jak rozładować napięcie w najstraszniejszym momencie filmu. Wszyscy parsknęli śmiechem.

      - Wątpię, koleś z dupą jak Louis ją zabije.
      - Ej! - Siedzący obok Tomlinson walnął mnie w ramię.
      - No co?! Może powiesz, że on nie ma takiego tyłka jak ty? - oburzyłam się.
      - Ma! Hahaha. - Z odpowiedzią ubiegła go Danielle.
      - Zepsuliście mi cały film! Dzięki noooo - jęknął zdegustowany Niall. - Jak mam teraz bać się tego kolesia, skoro wiem, że ma siedzenie jak Lou?
      - To akurat wina Kai - odezwała się roześmiana Marta.
      - Och, czyżby? - Rzuciłam w nią popcornem. - Ty zaczęłaś.
      - Fakt - wyszczerzył się blondasek.
      - W takim razie przepraszam - spojrzała na niego ze smutnym uśmiechem, trzepocząc przy tym uroczo rzęsami, na co ten spalił buraka.
      - Uuuuuuuuuu... - w tym momencie oboje go spalili.
      - Czyżby nowy związek?
      - Nie żartuj tak Dan, bo jeszcze mangament to podchwyci i wyjdzie z tego druga Haylor - zaśmiał się Louis.
      - Oj przestań, nie nabijaj się z Haylor. Może Harry naprawdę coś do niej czuje - odezwałam się, a wtedy wszyscy pozostali wybuchli śmiechem.
      - Taaaa, jasne hahaha i dlatego powiedział mi, że nigdy w życiu nie przedstawi jej Katie hahaha.
      - Serio? - zdziwiłam się.
      - No. Serio powiedział tak Niallowi. Byłam przy tym - przytaknęła Danielle.
      - A w ogóle to co u małej?
      - Aktualnie uczy się chodzić - uśmiechnął się Tomlinson. - Poza tym Nick przywiezie ją jutro Harremu, więc sama zobaczysz.

Jakiś czas później...

      - Mam dla ciebie propozycję - odezwał się Louis, gdy reszta gdzieś się ulotniła i zostaliśmy sami.

      - Jaką propozycję?
      - Wakacje - wyszczerzył się.
      - Co masz na myśli mówiąc wakacje?
      - Ty, ja, Machu Pihhu, a później prywatna plaża na wyspie - Na te słowa moje oczy dosłownie zapłonęły. - no i jeszcze Silvian i dwóch ochroniarzu, bo inaczej szef nas nie puści.
      - Żartujesz, tak?
      - Nie - wyraźnie posmutniał. - Jeśli to zły pomysł, to zaraz wszystko odwołam.

      - Nie! - zaprotestowałam w mgnieniu oka. - To jest dobry pomysł! Wspaniały! Tylko powiedz mi kiedy, na ile i w ogóle wszystko mi powiedz!
      - Zaraz po twojej premierze, na tydzień, może dwa. Zależy czy będzie ci się podobało.
      - Matko Louis! Dziękuję! - krzyknęłam entuzjastycznie, po czym mocno się w niego wtuliłam.
      - Nie ma za co. Mam nadzieję, że to pomoże ci trochę odreagować ostatnie dni...
      Takiego Louisa właśnie uwielbiałam. Chciał gdzieś wyjechać – uzgadniał to ze mną, a na miejsce wycieczki wybierał coś, co od zawsze chciałam zobaczyć. Za to Harry – on zapewne znowu wpakowałby mnie do samolotu bez słowa wyjaśnienia i wywiózł tam, gdzie akurat jego palec dotknął mamy. Fakt, taka spontaniczność jest urocza, zaskakująca i ekscytująca, ale nie na dłuższą metę. Przynajmniej nie dla mnie. Ja potrzebowałam spokoju i stabilności. W tamtej chwili nie chciałam od życia niczego więcej.

I jeszcze trochę później...

      - Halo, kto mówi? - spytałam, gdyż na wyświetlaczu pokazał mi się numer zastrzeżony.

      - Kaja... - usłyszałam w słuchawce zachrypnięty głos Harrego.
      - Tak?
      - Potrzebuję przyjaciółki. Zerwałem z Taylor. Możemy się spotkać? - powiedział na jednym wdechu, po czym świstem wypuścił powietrze.
      Rozejrzałam się po pokoju szukając wzrokiem Louisa. Siedział na kanapie i oglądał jakiś film. Naprawdę nie chciałam go teraz zostawiać, ale czułam, że jestem coś winna Harremu. Jakbym miała u niego dług, którego nigdy nie będę w stanie spłacić. I miałam. W końcu to przeze mnie musi dzielić się Katie z Nickiem.
      - Jasne, a gdzie jesteś?
      - W tym hotelu co wy. Pokój 213.
      - Zaraz będę - rozłączyłam się.
      Stanęłam przed Louisem zasłaniając mu przez to cały ekran telewizora. Ten pytająco uniósł prawą brew uśmiechając się przy tym szeroko.
      - Harry zadzwonił i poprosił mnie o spotkanie, bo zerwał z Taylor - powiedziałam, jak gdyby nigdy nic, bo dla mnie to naprawdę było nic takiego. Totalnie zwykła sprawa.

      - I pójdziesz? - z deka zrzedła mu minia.
      - A mam nie iść? Chyba nie jesteś o niego zazdrosny? - zaśmiałam się.
      - A jak myślisz?
      - A ufasz mi?
      - Tak.
      - W takim razie nie masz się czego obawiać - schyliłam się cmokając go przy tym delikatnie w usta, po czym uśmiechnęłam się słodko i wyszłam na korytarz.

      Po chwili znalazłam się pod drzwiami pokoju numer 213 i zaczęłam w nie pukać. Czekając, aż Harry mi otworzy, przygryzłam dolną wargę mono przejeżdżając po niej zębami. Czyżbym się denerwowała? Ale czemu? Przecież nie miałam żadnego powodu...
      - Hej - usłyszałam nagle jego głos. Był gdzieś tuż przy mnie.
      - Cześć.
      Szarmanckim gestem prawej ręki zaprosił mnie do środka. Weszłam.
      Pierwsze kilka chwil naszego spotkania było stosunkowo niezręczne. Wymieniliśmy kilka zdań odnośnie moich premier, jego prób i wspomnień z zabawy sylwestrowej (rzecz jasna tylko tych przyjemnych). Było dziwnie. Nasze tony były wręcz oficjalne, a pozycje nad wyraz „ostrożne”, ale na szczęście w którymś momencie cała ta paskudna otoczka gdzieś się ulotniła, przez co my znowu staliśmy się nami z wakacji. Przesiedliśmy się na ziemię, a plecami oparliśmy się o ścianę. To była idealna pozycja. Patrzyliśmy przed siebie – nie na siebie, ale czuliśmy swoją obecność, przez co łatwiej było nam rozmawiać.

      - Jak dziewczyny reagują na zerwania? Bo męskie sposoby są stanowczo do dupy...
      - W większości słuchają smętnych piosenek o miłości, oglądają filmy i najeżdżają na byłych.
      - Najeżdżałaś na mnie?
      - A czy ja jestem większość?
      - Nie. Zdecydowanie nie... - przycichł. 

      Poczułam na sobie jego wzrok, przez co nieznacznie przekręciłam się w lewo. Patrzył na mnie kątem oka i uśmiechał się szeroko. Tak, że w jego policzkach pojawiły się dołeczki. Mimo to w jego oczach widziałam ból. Naprawdę było mi go żal. Cierpiał. Tylko, czy ta Swift była tego w ogóle warta?
      - Kochałeś ją?
      - Ta... - prychnął, po czym dodał po cichu z równie wielką ironią w głosie - ...ją.

      Rzuciłam mu pytające spojrzenie, jednak ten kompletnie je olał i zmienił temat:
      - Mówiłaś piosenka, tak?
      - Tak. Musi być smętna i dołująca - uśmiechnęłam się niemrawo.

      Chłopak poderwał się do góry i zniknął z zasięgu mojego wzroku. Wrócił po dwóch, albo nawet i trzech minutach niosąc w ręce laptopa. Znowu usiadł po mojej lewej.

      Wpatrywałam się w ekran obstawiając w głowie, co Harry może włączyć, jednak nic nie przychodziło mi do głowy. Chwilę mu to zajęło, ale w końcu się na coś zdecydował. W milczeniu odstawił urządzenie na podłogę po swojej lewej, po czym gwałtownie przywarł plecami do ściany. Naprawdę mocno w nią przywalił. Aż poczułam za sobą wibrację, nie wypominając o huku, jaki się przy tym wytworzył. Milczeliśmy.

      Kątem oka zlustrowałam jego postawę. Przymknięte powieki, prawie całkowicie przysłaniające jego zielone tęczówki, wyprostowane nogi, wycierające dębowe panele ciemnym materiałem spodni i ręce zaciśnięte w pięści do tego stopnia, że ich kostki całe zbielały.

      Delikatnie, z odrobiną obawy sięgnęłam po jego prawą dłoń, rozprostowując ją, a później splatając ją z moją. Czując mój dotyk znacząco się wzdrygnął i z szeroko rozwartymi oczyma spojrzał w prawo – zlekceważyłam to. Mocniej zacisnęłam lewą rękę na jego prawej posyłając mu przy tym pocieszający uśmiech. Odwzajemnił obie czynności, po czym wrócił do swojej pierwotnej pozycji zaczynając cicho nucić słowa piosenki, którą chwilę wcześniej włączył. [LINK]

      […]

      - Her best days will be some of my worst - Jej najlepsze dni będą moimi najgorszymi
        She finally met a man that's gonna put her first - Ona w końcu spotkała mężczyznę, który będzie stawiał ją na pierwszym miejscu
        While I'm wide awake she's no trouble sleeping - Podczas gdy ja jestem rozbudzony, ona nie ma problemów ze snem
        Cause when a heart breaks, no it don't break even - Ponieważ kiedy serce pęka, nie pęka równo

      Przekręcił głowę w prawo i oparł swój podbródek o moje lewe ramie tak, że jego usta znajdowały się idealnie na wysokości mojego ucha. Poczułam na sobie jego oddech. Jakby kopnął mnie prąd. Moje serce przyspieszyło. Mocno. Bardzo mocno.

      - What am I suppose to do when the best part of me was always you? - Co powinienem zrobić, skoro najlepszą częścią mnie zawsze byłaś ty? - śpiewał wprost do mojego ucha. 

      Skamieniałam. Chyba nawet przestałam oddychać. Miałam wrażenie, że te słowa dotyczą mnie. Przestraszyłam się.
      - What am I suppose to say when I'm all choked up and you're OK? - Co powinienem powiedzieć, kiedy czuję, że nie mogę wydusić z siebie słowa, a z tobą wszystko w porządku?
        I'm falling to pieces, yeah - Rozpadam się na kawałki
        I'm falling to pieces

      […]

      Nagle zamilkł. Wstał ciągnąc mnie za sobą. Byłam w zbyt dużym szoku, żeby protestować. W tamtej chwili stałam się marionetką, do której sznurki trzymał nikt inny, tylko Harry. Gdy moje ciało znalazło się w pionie, rozplótł nasze dłonie, automatycznie przenosząc swoje ręce na moje barki.

      - Muszę ci coś powiedzieć - oznajmił dosadnie.

      Przez wcześniejsza sytuację, którą chyba niechcący sprowokowałam, naprawdę przeraziłam się wizji tego, co za chwile może wypłynąć z jego ust. Do cholery, przecież wszystko miało być skończone! Chciałam uciec, żeby do niczego nie dopuścić. Chciałam go znienawidzić za to, że nadal ma w sobie coś, co mnie tak skutecznie obezwładnia. Chciałam wyrwać się z jego uścisku, by znów nie sprowokować u niego czegoś, czego później będę żałować. Przecież miało mu przejść...

      Spojrzał mi prosto w oczy i chyba sam się przestraszył tego, co widzi. Przez moment wydawało mi się, że nad czymś główkuje, ale kilka sekund później po prostu parsknął śmiechem przytulając mnie, ale tak po przyjacielsku.
      - Dzięki, że mi pomagasz. Fajne te kobiece sposoby. Co było dalej? Film?
      - T-tak - odparłam totalnie zawstydzona.

      O czym ja do cholery przed chwilą myślałam? Jak w ogóle mogłam! Przecież wszystko sobie ustaliśmy. Jesteśmy przyjaciółmi. Nie muszę się niczego bać. Do niczego już między nami nie dojdzie. On nigdy nie wypali przy mnie słownej bomby typu: Cały czas cię kocham. Wybacz, że skłamałem, bo przecież ten rodzaj miłości już dawno ulotnił się z jego serca. No.

Piątek; 11.01.2013; Dzień premiery
Popołudnie
Los Angeles

      Przygotowania do premiery przebiegały w jeszcze bardziej nerwowej atmosferze, niż zwykle, a to dlatego, że to miała być pierwsza, na której pojawią się chłopcy, więc chciałam, żeby wszystko wyszło perfekcyjnie. Na całe szczęście cała współpracująca ze mną tego dnia ekipa była przemiła.

      Samo umalowanie i uczesanie mnie nie zajęło zbyt wiele czasu. Gorzej było z ciuchami. Strasznie wybrzydzałam. Nie mogłam się na nic zdecydować. Wiedziałam jedynie, że nie chcę sukienki. Miałam już ich powyżej uszu. Po godzinnej debacie z Silvianem i stylistką stanęło w końcu na bardzo prostym i eleganckim zestawie [LINK], który w połączeniu z makijażem i fryzurą wyglądał bardzo efektownie.

      Po kilku komplementach ze strony Marty, Sila i chłopaków, a nawet jednym od Emmily, której unikałam przez cały wyjazd możliwie bardzo, poczułam, że jestem gotowa zmierzyć się z fotoreporterami i w końcu wyszłam razem z nimi na ściankę. Czułam się niesamowicie, milion razy lepiej, niż na poprzednich premierach. Tym razem miałam ich przy sobie i to było wspaniałe. Znalazłam się tu dzięki One Direction i nareszcie mogłam świętować to z One Direction. Poza tym miałam przy sobie też Martę, Sila, a nawet Katie, którą Harry zabrał ze sobą. Gdyby tylko wyciąć z tła Emmily, byłoby perfekcyjnie.

Jakiś czas później;
Moment rozdawania autografów

      Usiadłam w specjalnie przygotowanym dla mnie miejscu za ciemno brązowym stołem i kiedy tylko zobaczyłam, kto zajmuje pierwszą pozycję w kolejce po autograf, zaczęłam uśmiechać się najszczerzej, jak to tylko było możliwe.
      - Co ty tu robisz wariacie? - spytałam go chowając na chwilę twarz w dłoniach. Nie chciałam, żeby ktokolwiek dostrzegł łzy w moich oczach. Bałam się, że mogą to źle odczytać, ale to były łzy wzruszenia. Dość szybko zdołałam opanować emocje, przez co byłam gotowa znowu pokazać światu moją twarz.
      - No jak to co? Przyszedłem po autograf od mojej ulubionej pisarki! - odpowiedział rozochocony Lou. - Wszyscy przyszliśmy.
      Wychyliłam się zza niego i rzeczywiście. Byli tam wszyscy. Zajmowali całą czołówkę kolejki. Marta, Niall, Liam, Danielle, Harry z Katie na rękach, która strasznie wyrosła, Zayn, a nawet Emmily i Silvian. Znowu zaczęłam się szczerzyć jak głupia. To była cudowna premiera, ba! Najcudowniejsza premiera!
      - Ehkm... - chrząknął Louis wymachując mi przed nosem nowiutkim egzemplarzem „Letters from Beata”. - To jak? Dostanę ten autograf?
      - Jasne! - wzięłam od niego książkę i napisałam:

For Lou (my reason to smile),
always and forever your little

Kaja xx

________________________________________________
Moja mała rada: zapamiętajcie, co Laura powiedziała Kai podczas snu.

Zapraszam Was tu: [LINK] i tu [LINK]

I dzięki za wszystkie cudowne pytania na asku! :))