Rozdział 7 "Koszmar czas zacząć"

Sobota; 22.12.12

Szczecin, Niebuszewo; Przed blokiem Kai

Kilka minut po jedenastej

      - Ale uważaj na siebie, dobrze? - spytał Silvian ściskając mnie z całej siły.

      - To raczej ty powinieneś na siebie uważać! Kto wie ilu terrorystów może się kryć w tym samolocie!
      - Kaja, ja mówię poważnie. Uważaj na siebie i nie rób nic głupiego - powiedział łagodnym, opiekuńczym tonem patrząc mi prosto w oczy. - Obiecaj, że w nic się nie wpakujesz.
      - Przecież nie jestem dzieckiem Sil... - jęknęłam.
      - Obiecaj - powtórzył śmiertelnie poważnie.
      - Oj no dobra, już dobra. Obiecuję - odparłam w końcu, a wtedy wysoki chłopak ścisnął mnie jeszcze mocnej, zmierzwił mi fryzurę i odsunął się skazując moje ciało na bezpośredni kontakt z mroźnym, grudniowym powietrzem.
      - Czas na mnie - uśmiechnął się, kiedy kolejny raz taksówkarz zaczął trąbić, żeby nas pospieszyć. - Do zobaczenia za tydzień mała.
      - Do zobaczenia za tydzień duży - wytknęłam język, co jednak nie było zbyt mądrym posunięciem, bo mimo że śniegu nadal brakowało, było tak cholernie zimno, że aż ślina zaczęła mi zamarzać tworząc na języku lodową skorupkę.
      Jeszcze chwilę stałam przed klatką machając mu na pożegnanie, lecz gdy tylko srebrna taksówka zniknęła z zasięgu mojego wzroku, wróciłam z powrotem do cieplutkiego mieszkanka, w którym bez Sila było jakoś tak strasznie cicho. Ogólnie strasznie dziwnie się bez niego czułam, ale nie ma co się dziwić. Od czasu jego przeprowadzki do Polski praktycznie się nie rozstawaliśmy. Przyzwyczaiłam się do niego. Był dla mnie trochę jak taki starszy brat, którego nigdy nie miałam.

      Z braku laku rozsiadłam się na kanapie z największą paczką chipsów, jakie znalazłam w mieszkaniu i włączyłam telewizor, co było dość dziwne, bo ani razu nawet na niego nie spojrzałam. Chodził tylko dlatego, że głupio mi było siedzieć samotnie w zupełniej ciszy.

      Zamknęłam oczy zaciskając powieki tak mocno, jak to tylko było możliwe. Dlaczego? Dlaczego jeszcze nie odpisał? Nic. Zero odzewu. Louis milczał, od kiedy tylko wysłałam tamtego nieszczęsnego smsa. Od dziewiętnastu godzin i czternastu minut. Przecież... przecież to nienormalne! Ostatni raz milczał tak długo... o matko, nawet nie pamiętam kiedy.

      - LOU! BŁAGAM! ODPISZ MI! - wydarłam się wprost do telefonu. Miałam nadzieję, że to jakimś cudem pomoże. Nie pomogło.

      I nagle telefon. „Fix You” przebija się przez głośną reklamę jakiegoś proszku do prania. Na ekranie miga napis „Harry”. Odebrać czy nie? - pytanie, które zadawałam sobie ostatnio stanowczo zbyt często.
      - Tak? - Odebrałam.
      - Kaja! Cześć! Dzwonię z życzeniami świątecznymi, bo obawiam się, że jak wrócę do domu, to rodzina nie da mi nawet chwili spokoju.
      - Nie teraz, błagam Harry. Nie mam nastroju... - oznajmiłam prawie niesłyszalnie.

      - Wszystko w porządku? - spytał niby zatroskanym, ale chyba bardziej przestraszonym tonem.
      - Ta... - zaczęłam i już miałam odpowiedzieć mu to, co zwykle, żeby tylko mieć z głowy rozmowę, ale wtedy coś we mnie pękło. Nie mogłam. Już dłużej nie mogłam tego zmieść. - W sumie to wiesz co Harry? Nic nie jest w porządku! Co z tego, że w końcu spełniłam marzenia, skoro nie umiem się z nich cieszyć tak, jak powinnam?! Co z tego, że mam to, co mam, że żyję, jak żyję, że w ogóle żyję, skoro zamiast być szczęśliwą przejmuję się uczuciem, które nigdy nie powinno się nawet pojawić?! I uwierz, że twoje telefony mi w tym nie pomagają!
      - Rozumiem, że jesteś zła. Gdybym był na twoim miejscu, też bym był. Ta akcja z pamiętnikiem to jakaś masakra, wiem, ale nie musisz się na mnie za to wyżywać. Poza tym o jakim uczuciu ty mówisz? - Chłopak brzmiał jakoś dziwnie. Niby mówił spokojnie i miło, ale pod tą przykrywką czaiła się wściekłość.
      - Jaka akcja z pamiętnikiem? - spytałam już nieco cichszym głosem, a wtedy on na chwilę zamilknął. Słyszałam, jak oddycha. Towarzyszył temu jakiś dziwny pogłos.
      - Naprawdę nic nie wiesz? Kaja, gdzie ty byłaś przez ostatnią dobę?
      „Gapiłam się w telefon i czekałam na wiadomość od Louisa” - odparłam w myślach. Nie odważyłam się wypowiedzieć tego na głos.
NASTRÓJ [KLIK]
      - Jaka akcja z pamiętnikiem? - ponowiłam pytanie poirytowanym tonem, po czym wzięłam do ręki pilota i wyłączyłam telewizor, gdyż jego dźwięk zaczął doprowadzać mnie do istnej furii.
      - A ten twój nowy menadżer też nic ci nie mówił? No ten, jak mu tam...Silvian?
      - HARRY! Jaka akcja z pamiętnikiem?! - nie wytrzymałam. Znowu zaczęłam się wydzierać.
Chłopak wziął głęboki oddech i wydmuchując powietrze wprost do słuchawki powiedział jedynie:
      - Twój pamiętnik jest w sieci. Wejdź na pierwszą lepszą stronę plotkarską, to zobaczysz.
      - Dzięki - rzuciłam szybko i bez słowa się rozłączyłam.

      Laptop.

      Internet.

      Zgon.

[Kliknij na obrazek, żeby powiększyć]

      Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła po zobaczeniu tego, był dziki bieg w stronę mojej nowej sypialni. Zaczęłam przeszukiwać swoje rzeczy. Wyrzucałam na ziemię wszystko z mebli i nierozpakowanych jeszcze kartonów. Wpadłam w panikę. Nigdzie nie było mojego dużego czarnego zeszyty z milionem wspomnień. Zniknął. Ale gdzie? Jak? Kiedy? Fakt - nawet nie pamiętałam ostatniego razu, gdy w nim pisałam, ale to nie znaczy, że mogłam od od tak zgubić!
      Moje serce zaczęło bić zdecydowanie za szybko. Zrobiło mi się potwornie gorąco mimo to czułam, jak zimny pot oblewa całe moje czoło. Rozchyliłam usta i przymknęłam lekko oczy starając się wyrównać oddech. Ręce drżały, a przez całe ciało przemknęła seria przeraźliwego zimna, a zaraz po niej ciepła, później znowu zimna i chyba znowu ciepła, w efekcie czego straciłam jakiekolwiek poczucie temperatury. Nie wiedziałam już czy się gotuję, czy zamarzam. Miałam wrażenie, że te obie rzeczy dzieją się jednocześnie. Obraz przed moimi oczami zaczął migać. Raz widziałam stertę ubrań rozrzuconą po puchatym dywanie, a raz zupełną ciemność.

      - Nie teraz, błagam. Nie teraz, kiedy nikogo nie ma. Nie mogę zemdleć. Nie mogę się przewrócić. Przecież tu nie ma nikogo, kto mógłby pomóc w razie... - zamilkłam. Nie mogłam dłużej kontynuować tego monologu. Za bardzo zaczął mnie przerażać. Za bardzo przerażała mnie świadomość, że jeśli teraz coś mi się stanie, to znikąd nie uzyskam pomocy.

      Usiadłam na ziemi. Zamykając oczy zaczęłam skupiać się już tylko na moim ciężkim oddechu. Głowa potwornie bolała. Uczucie pulsowania w jej tyle, nie dawało mi spokoju. Bałam się. Pierwszy raz od dawna bałam się tego cholernego tętniaka w mojej głowie.

      - Nie teraz. Błagam. Nie teraz...
      Nie wiem, jak długo tkwiłam w takiej pozycji, ale na pewno była to długa, bardzo długa chwila. W końcu jednak udało mi się opanować sytuację. Uczucie w tyle czaszki zniknęło, a ja znowu zaczęłam normalnie oddychać. Wtedy też dotarło do mnie, co tak naprawdę się stało. Wcześniej chyba nie do końca byłam w stanie w to uwierzyć, ale niestety teraz musiałam. Ktoś ukradł mój pamiętnik, w którym od trzech lat zapisywałam wszystkie najskrytsze myśli. Ktoś był w posiadaniu moich wszystkich wspomnień i teraz postanowił pokazać je światu. Ktoś miał w swoich rękach cały mój świat. Ktoś. Zupełnie obcy ktoś.

      Zmuszając swoje ciało do wstania ruszyłam w kierunku salonu, gdzie został mój telefon. Musiałam zadzwonić. I to pilnie zadzwonić. Najpierw spróbowałam do Silviana, jednak odezwała się automatyczna sekretarka. No tak – przecież on pewnie dopiero co wsiadł do samolotu, więc przez najbliższe kilka godzin nie mogłam nawet liczyć na jego pomoc. W takiej sytuacji pozostało mi zadzwonić prosto do mojego szefa – menadżera chłopaków.

      - Przepraszam, że niepokoję, ale mam ważną sprawę - odezwałam się zaraz po tym, jak odebrał. Zrobił to dopiero za szóstym razem...
      - Kaja! Od godziny próbuję się dodzwonić do Silviana, ale cały czas ma wyłączony telefon - oznajmił podniesionym, słyszalnie zestresowanym tonem.
      - Jest teraz w samolocie do Nowego Jorku, więc...

      - A no tak! Przecież dzisiaj miał wracać...
      - Szefie, dzwonię w sprawie pamię...
      - Ja również i chyba wiem, co najlepiej będzie z tym teraz zrobić - zaczął dość entuzjastycznie. Przyznaję, że zdziwił mnie jego ton, a podejście do sprawy i pomysł na jej rozwiązanie przez chwilę wydawały mi się śmieszne, jednak im dłużej nad tym myślałam, tym więcej widziałam w tym sensu.
      Szef uświadomił mi, że im bardziej poważnie i emocjonalnie będę reagować, tym ludzie bardziej będą się domyślać, iż pamiętnik jest prawdziwy. Oboje wiedzieliśmy, że był, ale kto miał na to dowody? Każdy mógł go podrobić, więc tego scenariusza postanowiliśmy się trzymać. Poza tym zainteresowanie wokół mojego życia odbiło się pozytywnie na sprzedaży „Listów od Beaty”, więc ogółem ta cała sytuacja nie wydawała się być aż taka zła. Gdyby wykluczyć fakt, że ktoś obcy przeczytał sobie całą historię mojego życia, wszystkie myśli, najskrytsze marzenia... Starałam się jednak o tym nie myśleć, bo im dłużej to robiłam, w tym większą panikę wpadałam. Szef powiedział, że mam udawać, że wcale się tym nie przejmuję, a on już powiadomił policję, która utajniła całą sprawę i zaczęła szukać złodzieja, niestety do tego potrzebna była im lista podejrzanych, gdyż uznali, że na początku trzeba wykluczyć opcję, iż złodziejem jest ktoś zupełnie obcy. Do końca grudnia dali mi czas na sporządzenie i przesłanie listy. Szef powiedział, żebym dobrze to przemyślała i zastanowiła się, czy przypadkiem ktoś z mojego otoczenia nie zachowywał się ostatnio podejrzanie i miał jakiś powód, żeby chcieć się na mnie zemścić. Oczywiście najpierw pragnęłam zająć się tym od razu i z miejsca podyktować imiona, ale okazało się, że nie potrafiłam.

      Kto mógł to zrobić? Emmily? Za to, że nie wzięłam na siebie części jej winy? Za to, że nie pożyczyłam jej pieniędzy? Ryzykowałaby ponowny pobyt w więzieniu dla jakiejś głupiej zemsty? A może któryś z chłopaków? Może żywili do mnie jakąś urazę, a ja o tym nie wiedziałam? A może Kuba, za to że znowu go zostawiłam? Albo Pati z czystej zazdrości o moje nowe życie? Lub Sil? Przecież mógł tylko udawać, że mnie lubi. A co z Martą? W końcu znałam ją tylko niecały tydzień, kto wie do czego może być zdolna...

      To było chore. Każdy mógł być podejrzanym. Przez myśl przemknęli mi nawet - o zgrozo - moi rodzice. Tylko, że tak naprawdę nie wierzyłam w to, że ktokolwiek z nich mógłby to zrobić. Chociaż może byłam zbyt naiwna? Nie miałam bladego pojęcia. Postanowiłam na razie się tym nie przejmować i zostawić to na „po świętach”, a skupić się na, jak to powiedział szef: wyśmiewaniu i prowokowaniu tej całej sytuacji. Miałam po prostu z tego żartować i sprawić, że ludzie zaczną wariować od ilości powodów do możliwych plotek. 
      - Mówili, ze masz romans z Harrym i Niallem? No to teraz daj im powód, żeby myśleli tak jeszcze o innych! Poza tym już rozmawiałem z chłopcami i zgodzili się nam w tym pomóc - oświadczył podczas naszej rozmowy menadżer One Direction. 
      Doskonale wiedziałam, co mogłabym zrobić w tym kierunku, więc postanowiłam zająć się tym od razu. Wcisnęłam nogi w o wiele za duże kapcie Sila i pobiegłam prosto pod drzwi Marty, w które zapukałam z taką siłą, że aż nabiłam sobie siniaka na kostkach prawej ręki. 
      - Boże, Kaja! Pali się coś?! - brunetka wyskoczyła zza drzwi. Była dosłownie przerażona.
      - Nie, ale musisz mi pomóc! - złapałam dziewczynę za ramiona i patrzyłam na nią śmiertelnie poważnym wzrokiem.
      - Dobrze, ale w czym?
      - Masz jeszcze tą bluzę z napisem: „Keep calm and love Louis Tomlinson”? - spytałam, a ona nieco skołowana odpowiedziała:
     - No tak.
     - Więc zabierają ją i przyjdź do mnie jak najszybciej.

Chwilę później...

      - Dobra, wkładaj i stań tam - rozkazała Marta wskazując na pustą ścianę w holu. Od ubrałam na siebie granatową bluzę i przemieściłam się we wskazane miejsce. - A teraz uśmiech - powiedziała ciemnooka brunetka, po czym pstryknęła mi zdjęcie.

      Wraz z dźwiękiem wciskanej migawki poczułam wielką ulgę, gdyż...

      - Matko duszę się! Zdejmij to ze mnie! - zakaszlałam wdychając łapczywie powietrze. Marta w mgnieniu oka pomogła mi wyswobodzić się spod uciskającej w tchawicę bluzy. - Dziewczyno, jaki ty masz rozmiar?! Minus zero?! - znowu kaszlnęłam.
      - XS... - szepnęła niemal niesłyszalnie.
      - No to nici z wymieniania się ciuchami... - westchnęłam teatralnie, po czym obie zaczęłyśmy się śmiać.

      Dosłownie kilka sekund później wykonane przez Martę zdjęcie znalazło się na moim Twitterze z podpisem: look what I've got! :) [tł: patrzcie, co mam! :)].
      Tak, to bez dwóch zdań sprowokuje ludzi. Poza tym miałam wrażenie, że z tym napisem jest mi nawet do twarzy. Chyba mogłabym do niego przywyknąć...

Tego samego dnia; 15:05
Pociąg
Odjazd z Dworca Głównego w Szczecinie

      Kiedy w końcu nadeszła pora wyjazdu do rodziny, byłam bardzo szczęśliwa. Tęskniłam za nimi. Za mamą, za tatą, za Pati, za Johnem Lock'iem, którego przez mój niestabilny tryb życia nie mogłam zabrać ze sobą, za dziadkami, za wujostwem, za kuzynostwem... Przed wejściem do pociągu nie zdawałam sobie chyba sprawy z tego, jak bardzo mi ich wszystkich brakuje. Niby to tylko kilka tygodni rozłąki, ale za jakiś czas będzie to już kilka miesięcy, a później lat. Wyruszyłam w świat młodo i wiem, że jestem na to gotowa, ale to niestety nie zmienia faktu, że tęsknię...
      Do Wrocławia miałam jechać bite sześć i pół godziny, lecz wliczając przeprawę przez miasto do domu dziadków, który mieścił się w dzielnicy Bartoszowice, na miejsce zjadę pewnie dopiero koło dwudziestej drugiej trzydzieści.
      Po kilku godzinach siedzenia w okropnie trzęsącym się pociągu, zaczęło mi odwalać. Moje myśli chyba same chciały wpędzić mnie do psychiatryka. Najpierw miliard podejrzanych osób, które mogłyby ukraść mój pamiętnik, potem słowa Sila, które za żadne skarby nie chciały wyjść mi z głowy...
      „Obserwuję cię już od jakiegoś czasu i nie rozumiem,dlaczego uganiasz się za pajacem, który cię krzywdzi, a nie za kimś, kto uszczęśliwia cię przy pomocy jednego głupiego smsa i tak, mówię tu o Louisie”.

      Doskonale pamiętam, jak powiedział mi to na początku grudnia, jeszcze przed przeprowadzką do Szczecina. Doskonale pamiętam, co wtedy czułam i co myślałam. Pamiętam moją zazdrość o Harrego i to, jak bardzo chciałam go z powrotem. W gruncie rzeczy od tamtej rozmowy wcale nie minęło tak dużo czasu, za to ja miałam wrażenie, że upłynęły już całe wieki, a to wszystko przez to, jak bardzo zmieniło się moje myślenie. Przestałam uganiać się za Harrym. Przestałam czuć, to co czułam, ale czy to znaczy, że byłam gotowa na Louisa? Zresztą, jak mogłam być na niego gotowa, skoro on nawet nie odpisał mi na tego głupiego smsa?

      Byłam kompletnie zagubiona. Przez kilkadziesiąt dobrych minut bezsensownie wpatrywałam się na przemian w dwa zdjęcia – moje z Harrym i moje z Louisem, zastanawiając się, na którym byłam szczęśliwsza. 

      W tamtym momencie jedynym źródłem w moim przedziale były te dwa obrazki. Dookoła mnie panowała ciemność, jednak się nie bałam. Nie miałam kogo. W tamtych dniach jeszcze nie myślałam o strachu przed ludźmi. Poza tym byłam zupełnie sama. Od innych pasażerów pociągu odcinała mnie bariera, jaką stanowiła ściana przedziału.

      Było już bardzo późno i najwidoczniej mój zdesperowany umysł przestał kontaktować się z rozumem, gdyż włączając rażące, żółte światło, od którego aż paliły mnie oczy, postanowiłam napisać do Louisa.

      Najpierw wystukałam: Lou...daj spokój..porozmawiaj ze mną, ale szybko to skasowałam i zaczęłam od początku: Lou...jesteś na mnie zły? Kasuj, kasuj kasuj. Lou...wiem, że nie powinnam wysyłać tej wiadomości, ale nie żałuję. I kolejny raz kasuj, kasuj kasuj.

      Pisałam, kasowałam, pisałam, kasowałam, a koniec końców zrezygnowałam, gdyż pociąg wjechał na Dworzec Główny we Wrocławiu.
      Biorąc swoją czarną walizkę wysiadłam z wagonu i uśmiechnęłam się na widok znajomego miejsca. Wtedy też przydarzyło mi się coś dziwnego. Zaczepiła mnie jakaś starsza kobieta, której nigdy wcześniej nie widziałam.
      - Przepraszam, że pytam... - zwróciła się do mnie z uśmiechem. Jej pomarszczone powieki przysłaniające niewielkie, niebieskie oczy nieznacznie się napięły. - ...to ty jesteś tą dziewczynką, o której książce ostatnio jest tak głośno? - spytała niepewnie.
      - Jeżeli chodzi pani o „listy od Beaty”, to tak - zachichotałam cichutko odwzajemniając ciepły uśmiech kobiety. - To moja książka.
      - Ojejku! Cudownie się składa, bo moja wnuczka poprosiła, żebym kupiła ją jej na święta i mam ją gdzieś tu... - zaczęła pospiesznie przekopywać swoją przepastną, widocznie starą już torbę, za to ja stałam przy niej nie zmieniając swojej pozycji nawet o milimetr. - O tu mam! - wyciągnęła w końcu moją książkę oraz długopis. - Mogłabyś się popisać?
      - Jasne - odparłam od razu.- Jak wnuczka ma na imię?
      - Kasia.

Dla Kasi, która ma niesamowitą babcię!
Pamiętaj, że najlepsze historie pisze za nas życie :)
Kaja Makowska xx

Kilkadziesiąt minut później w taksówce...

      Przez te wszystkie dręczące mnie sprawy, kompletnie zagubiłam gdzieś swój świąteczny nastrój. Nie czułam magii, radości, ani miłości, którymi przecież powinny być przepełnione te dni. Cieszyłam się, że właśnie dojeżdżam do celu, ale nawet widząc dom moich dziadków, jak co roku skrzący się milionem kolorowych światełek, nie potrafiłam zebrać się w garść. Zamiast tego traciłam czas na główkowanie nad tym, kto może być złodziejem mojego drogocennego zeszytu. To znaczy w tamtym momencie myślałam, że marnuję czas poświęcając na to swoją uwagę, ale tak naprawdę nie marnowałam. Szkoda tylko, że wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak niebezpieczna może być dla mnie, ta z pozoru typowa dla show-biznesu afera...

___________________________________________________
W imieniu organizatorki zapraszam do akcji:
http://twitition.com/x8qzs/