Rozdział 6 "SMS"

      Wiecie, co mnie dziwi? Moje życie. Ja. Mam siedemnaście lat. Tylko lub aż.

      Nigdy jakoś szczególnie nie wyróżniałam się z tłumu. Mało kto się do mnie odzywał i w ogóle zwracał na mnie uwagę. Żyłam sobie swoim własnym życiem, a resztę świata oddzieliłam grubym murem. W moich czterech ścianach wspólnie z rodzicami zmagałam się z moją „chorobą”. Pamiętam przerażenie w oczach mamy, które pojawiało się zawsze wtedy, gdy poczułam się choć odrobinę gorzej. W tamtych chwilach w jej tęczówkach dostrzegałam czarne wizje mojej śmierci. Pamiętam cały ten czas spędzony na badaniach w szpitalu i wizytach u rozmaitych lekarzy, które prawdę mówiąc nic nie zmieniły. Pamiętam strach o własne życie, o to, że gdy zasnę, mogę się już nigdy nie obudzić... Potem przyszedł ten dzień. Poznałam Beatę. Ta dziewczyna dała mi dosłownie wszystko. Przyjaźń, siłę, odwagę... To dzięki niej umiem się cieszyć i żyć tak, jak to robię dzisiaj. To dzięki niej zapomniałam o strachu. To dzięki niej zasypianie przestało być dla mnie koszmarem. Tylko dzięki niej. Niestety Beata odeszła. Odeszła, ale to, czego mnie nauczyła, zostało.
      Wcześniej byłam wściekła na świat za tego tętniaka w mojej głowie i za to, że mi ją zabrał, ale teraz... Teraz wiem, że to wszystko zdarzyło się po coś. Przecież gdybym wcześniej nie przeżyła tego, co przeżyłam i nie opisałabym tego w opowiadaniu, które wysłałam na konkurs zorganizowany przez ukochany zespół mojej siostry, nigdy nie poznałabym Harrego, ani Louisa, ani Nialla, ani Liama, ani Zayna, ani Danielle, ani Emmily, ani Laury...ani nawet Sila. Gdybym nie wygrała, nie żyłabym dzisiaj tak, jak żyję, nie przeżyłabym miłości do Harrego, nie spełniłabym swoich marzeń, świat nie wiedziałby o moim istnieniu. Wiele razy zastanawiałam się, czy gdyby jakaś inna dziewczyna zajęła moje miejsce w czarnej limuzynie chłopaków tamtego majowego dnia, byłaby teraz na moim miejscu... Kochałaby tak samo? Cierpiałaby tak samo? Zaznałaby tyle samo szczęścia? Dzięki Bogu, to wszystko się zdarzyło. Wygrałam i mimo że zrezygnowałam z konkursu, to spełniłam marzenia. Widocznie los tak chciał. Louis tak chciał...
      Mam siedemnaście lat i własne mieszkanie oddalone czterysta kilometrów od rodzinnego domu. Mam siedemnaście lat i pracuję w zawodzie, którego pragnęłam od zawsze. Mam siedemnaście lat i wydałam własną książkę. W Polsce, w Anglii, a niedługo również w Ameryce. Mam siedemnaście lat i mimo wszystko jestem największą szczęściarą, jaką znał ten świat, nawet jeżeli w każdej chwili mogę umrzeć...

Poniedziałek; 10.12.12
W okolicach dziewiętnastej
Nowe mieszkanie Kai

      Pierwsze kroki w nowym domu pamięta się na zawsze. Wydaje mi się, że to właśnie od nich zależy to, czy będziemy w stanie pokochać kolejne miejsce tak samo, jak kochaliśmy poprzednie, albo nawet i bardziej. Jeśli już na wstępie będzie kojarzyło ci się z czymś złym, nie będzie dla ciebie tym, czym powinien być prawdziwy dom - miejscem bezpiecznym, dającym wyciszenie i ukojenie, twoim małym królestwem. Ja zapamiętałam swoje pierwsze kroki i mimo że witający mnie widok nie był zbyt zachwycający, rozkoszowałam się każdym, nawet milimetrowym ruchem wykonanym w głąb mojego własnego miejsca na tym ogromnym świecie. Moje własne siedemdziesiąt pięć metrów kwadratowych ukryte gdzieś na pierwszym piętrze Osiedla Pod Żaglami w niebuszewskiej dzielnicy Szczecina. Moje królestwo. Mój dom. 
      Niby w tym mieszkaniu nie ma nic szczególnego - hol, dwie sypialnie, salon z aneksem kuchennym, łazienka, spiżarnia (która pierwotnie miała być drugą łazienką) i balkon, niemniej jednak czułam w nim magię. Wszystko na razie zastawione mnóstwem kartonów czekających na rozpakowanie, przez które z ledwością można było dostrzec jasne ściany i cieniowane panele. Wiedziałam, że zanim cała zawartość pudeł znajdzie się na swoim miejscu, a mieszkanie zostanie doprowadzone do ładu minie dużo czasu, ale jakoś mnie to nie przerażało. 

      Po przyjeździe postanowiliśmy z Silem, że zaczniemy od rozpakowywania pudeł z salonu i kuchni. Tak też zrobiliśmy. Do dziewiętnastej nie zajmowaliśmy się niczym innym, więc kiedy już umordowani rzuciliśmy się na kanapę po skończonej robocie, jedynym ruchem na jaki się zdobyliśmy było sięgnięcie pilota leżącego na ciemnobrązowej półce na telewizor.

      W tamtym momencie byłam cholernie zmęczoną i zarazem cholernie szczęśliwą dziewczyną, która zapomniała o wszystkich problemach i która nie miała najmniejszej ochoty przypominać sobie o nich przynajmniej przez sto najbliższych lat. Szkoda tylko, że świat nie chciał mi na to pozwolić...

Jakąś godzinę później...

      - Kaaaaaaaaaaaaaaaaajaaaaa! - jęknął przeciągliwie Silvian łapiąc się przy tym za brzuch. - Głoooodny!
      - Oj, przecież wiesz, że nie mamy już nic w lodówce. Jak coś chcesz, to musisz iść do sklepu - rzuciłam bez większego entuzjazmu.
      - No to zamówmy coś.
      - Co?
      - No jedzenie, a co?!
      - Ale jakie jedzenie?
      - Takie, żeby się je dało zjeść! Jestem głoooooooooooodny! Kaja! Zamów mi coś, bo umrę!
      - Jak dziecko. Normalnie jak dziecko - prychnęłam pogardliwie sięgając po laptopa w celu zlokalizowania jakiejś pizzerii w okolicy, której prawdę mówiąc jeszcze w ogóle nie znałam i aż wstyd się przyznać, ale o Niebuszewie wiedziałam tyle, co nic.



Jeszcze trochę później...

      W całym mieszkaniu rozległ się natarczywy dźwięk dzwonka do drzwi.

      Momentalnie poderwałam się do góry i sięgając z torby portfel, ruszyłam prosto do holu. Pod naciskiem zimnej, metalowej klamki przez moją rękę przebiegł dziwaczny dreszcz, a po otwarciu drzwi, poczułam się kompletnie zdezorientowana.
      - Cześć! - stojąca na mojej wycieraczce brunetka niemalże krzyknęła. Widać było, że jest bardzo przejęta i zestresowana, choć nie do końca byłam pewna dlaczego. Mogła mieć maksymalnie szesnaście lat. Od razu rzuciły mi się w oczy jej duże, brązowe tęczówki i znerwicowany uśmieszek. Była bardzo zgrabna i ładna, a puchate, białe króliko-kapcie tylko dodawały jej uroku.
      - Hej? - odparłam po chwili z dziwnym grymasem na twarzy.
      - Jestem Marta - uśmiechnęła się szeroko wyciągając rękę w moją stronę.
      - Kaja - od razu uścisnęłam jej dłoń, jednak nadal byłam widocznie skołowana.

      - Nie musisz mówić, przecież wiem - powiedziała tak, jakby znajomość mojego nazwiska była dla niej oczywistą oczywistością. - Czytałam twoją książkę i normalnie jaram się nią, jak Król Julian swoją nową kolędą!
      - Yyyy...miło mi - uśmiechnęłam się. Mimo rozkojarzonej miny naprawdę poczułam się lepiej dzięki słowom Marty. To był pierwszy raz, kiedy ktoś obcy powiedział mi twarzą w twarz, że podobała mu się moja książka. Genialne uczucie, wiecie?
      - No tak! Ja to gadu, gadu, a ty nie masz bladego pojęcia, kim ja w ogóle jestem.
      - Tak jakby...
      - A więc jestem twoją sąsiadką, mieszkam o tu - obróciła się i prawą ręką wskazała na drzwi dokładnie naprzeciwko moich. - No i przy okazji jestem twoją wielką fanką! One Direction też, ale ty... Wow! To takie niesamowite, że tu mieszkasz i w ogóle co osiągnęłaś i że zna cie cały świat i że przyjaźnisz się z chłopakami i wiesz jacy oni są i w ogóle! Matko, co ja plotę - dziewczyna się zaczerwieniła i robiąc rasowego facepalm'a dodała: - Przepraszam, że cię nachodzę i zajmuję ci czas takimi pierdołami, ale naprawdę nie wiesz, ile to dla mnie znaczy rozmawiać z tobą i pewnie to głupio zabrzmi, ale dzięki twojej książce uwierzyłam, że marzenia, nie są tylko marzeniami, ale czymś, co naprawdę może się spełnić. Sama też piszę, ale nigdy nie odważyłam się tego pokazać światu... - ucichła.
      Zatkało mnie. Zgubiłam gdzieś język. Zapomniałam, jak się mówi. 

      Milczałam i tylko gapiłam się na nią z lekko rozchylonymi ustami. Nigdy nawet nie pomyślałam, że to, co robię może mieć wpływ na innych i to taki pozytywny wpływ! Marta przez chwilę patrzyła na mnie niepewnie czekając na jakikolwiek odzew, ale ja nadal byłam jak w transie. Naprawdę miałam na nią wpływ tylko przez jakąś głupią książkę. Wow...
      - To ja już chyba sobie pójdę - szepnęła ledwo słyszalnie kierując się w stronę swoich drzwi. Dopiero wtedy zdołałam się ocknąć i wrócić do rzeczywistości.
      - A może wejdziesz? Zaraz dowiozą pizze i chęcią porozmawiam o twoim pisaniu - zaproponowałam niepewnie.
      - Jasne!
      - Od razu ostrzegam, że jest bałagan, a i mój menadżer jęczy umierając z głodu na kanapie, ale nie przejmuj się nim. To fajny koleś, tylko nie rozumie po polsku - oznajmiłam otwierając przed nią szerzej drzwi.

      Wiecie, jak to jest spotkać swoją bratnią duszę? To ten moment, w którym już podczas pierwszej rozmowy rozpoznajecie w kimś siebie. To ten moment, w którym podczas pierwszej rozmowy wiecie, że spotkaliście kogoś, kto was rozumie, kto nadaje na tych samych falach, kto zostanie w waszym życiu już na zawsze. To ten moment, w którym już podczas pierwszej rozmowy jesteście w stanie obdarzyć kogoś bezgranicznym zaufaniem. Bratnia dusza to osoba, która pomimo zewnętrznych różnic w środku jest waszym idealnym uzupełnieniem. Wiem, że to zabrzmi jak naciągana, tandetna historia, ale od razu zrozumiałam, że Marta jest takim moim odbiciem. Nie drugą Beatą, o nie. Beata była przyjaciółką, ukochaną siostrą, ale nie moim idealnym dopasowaniem i to właśnie dlatego byłam w stanie tyle się od niej nauczyć, natomiast z Martą jest inaczej. To trochę jak uzewnętrznienie własnych myśli w drugiej osobie. To po prostu magia.

Piątek; 21.12.12
Koło szesnastej
W taksówce

      Siedziałam na tylnym siedzeniu, zaraz za taksówkarzem i wsłuchując się w cudowne dźwięki Coldplay rozbrzmiewające w moich słuchawkach, robiłam sobie z nudów samojebki, a Silvian siedzący obok mnie zawzięcie rozmawiał z kimś przez telefon. Wracaliśmy właśnie ze spotkania w moim wydawnictwie, podczas którego podano mi ostateczne daty premier „Letters from Beata” w USA. W połowie drogi postanowiliśmy, że zamiast do domu, wybierzemy się na świąteczne zakupy. W końcu za trzy dni wigilia, a my nie mieliśmy jeszcze żadnych prezentów dla bliskich...

      Kilka kliknięć w dotykowy ekran mojego tabletu i nowy tweet wysłany. 

"New Year in NY with H. Next premieres "Letters from Beata" USA: 4.01 NY, 6.01 Denver, 11.01. LA. This will be two great weeks in America!"

[tłumaczenie: Nowy Rok w NY z H. Następnie premiery „Listów od Beaty” USA: 4.01 NY, 6.01 Denver, 11.01 LA. To będą dwa świetne tygodnie w Ameryce!x]

      Parę sekund później dodałam jeszcze: "Time for Chrismas shopping (: I'm going!"

[tł: Czas na świąteczne zakupy (: Jadę!]

      W tamtym momencie poczułam, że ktoś zaczyna szturchać mnie w ramię. To był Sil. Zsunęłam słuchawki na szyję i spytałam:
      - Co?
      - Jesteśmy na miejscu. Ubieraj się - wcisnął mi w ręce kurtkę (LINK), zapłacił taksówkarzowi i wysiadł z auta.
      Po założeniu ciemnozielonej parki zrobiłam to samo. Już miałam zacząć gonić Sila, który pogrzał w kierunku wejścia do galerii tak szybko, że o mało co nie straciłam go z oczu, kiedy nagle zauważyłam na moim tablecie pewną niesamowicie miłą niespodziankę.

"@jestemKaja and the gift for me?"

[tł: @jestemKaja i prezent dla mnie?]

      - SIL! CZEKAJ! - krzyknęłam za nim, a chłopak natychmiastowo się zatrzymał. Mimo chłodnego wiatru, który miotał moimi włosami na wszystkie możliwe strony przysłaniając mi widoczność w jakichś osiemdziesięciu procentach, uśmiech i tak nie schodził mi z twarzy. 

"@Louis_Tomlinson of course Lou! :)"

[tł: @Louis_Tomlinson oczywiście Lou! :)]

      Po wysłaniu odpowiedzi podbiegłam do Silviana, a następnie nie odrywając wzroku od urządzenia, szłam za nim krok w krok. W tamtym momencie zupełnie straciłam kontakt z rzeczywistością i pewnie gdyby jakieś dziecko wbiegłoby mi w drogę, zabiłabym i je i siebie. 

"@jestemKaja finally someone thought of me! I miss you, come to London :)"

[tł: @jestemKaja Nareszcie ktoś pomyślał o mnie! Tęsknię za tobą, przyjedź do Londynu :)]

"@Louis_Tomlinson soon :)"

[tł: @Louis_Tomlinson wkrótce :)]

"@jestemKaja NOW :((!!!"

[tł: @jestemKaja TERAZ :(!!!]

"@Louis_Tomlinson SOON :) !!!"

[tł: @Louis_Tomlinson WKRÓTCE :) !!!]

      Ta rozmowa mogłaby pewnie trwać w nieskończoność, gdyby nie piosenka (LINK), którą usłyszałam przechodząc koło jednego ze sklepów. Zatrzymałam się dosłownie w miejscu. Zrobiłam to tak gwałtownie, że aż podeszwy moich butów drażniąco zaskrzypiały. Wcisnęłam Silowi tableta, a sama weszłam do sklepu i stając na jego środku zamknęłam oczy, żeby móc lepiej przywołać wspomnienie tamtego dnia...

* retrospekcja*

      Leżałam na prawym boku i uważnie wpatrywałam się w zielone tęczówki [...] Jego opadające na twarz brązowe loczki otulone śnieżnobiałą pościelą przesiąkniętą jego zapachem stały się moim osobistym obrazem szczęścia. [...] Byłam tam. W tym łóżku. Jego łóżku. Byłam tam z nim [...]
      - Słyszysz to? - Spytał nadal nie odrywając swoich oczu od moich.
      - Nie, nic nie słyszę - odparłam z nieco skołowaną miną.
      - A to? - Chwycił moją rękę i przyłożył do swojej klatki piersiowej dokładnie tam, gdzie znajduje się jego serce. - Zamknij oczy i posłuchaj. To moje serce, które właśnie śpiewa.
      - Co śpiewa? - zachichotałam wykonując jego polecenie.
      - Jak bardzo cię kocha - szepnął, po czym szybko przemieścił się tak, że znajdował się dokładnie nade mną. Kosmyki jego włosów delikatnie muskały moją twarz, a magia nadal nie opuszczała zielonych tęczówek. I nagle ni stąd ni zowąd zaczęłam płakać. Łzy rytmiczne spływające po moich policzkach wprawiły Harrego w zakłopotanie.
      - Co się dzieje?
      - Nic. Wszystko dobrze Harry - wydusiłam z siebie nie przestając łkać. - Nie przejmuj się. To ze szczęścia. Po prostu nikt wcześniej nie dał mi go tyle, co ty - uśmiechnęłam się i razem z ostatnią łzą, jaka spłynęła po moim policzku sprytnie wysmyknęłam się spod Harrego, który od razu zaczął mnie gonić i śmiać się przy tym przeraźliwie głośno. Oczywiście zaraz mu zawtórowałam. Pobiegłam włączyć radio. Leciała jakaś kompletnie nieznana mi piosenka.
      - Mogę panią prosić? - Spytał Harry robiąc przesłodki ukłon.       - Oczywiście - wyszczerzyłam się.
      Take my hand - Wyciągnął rękę w moją stronę. Złapałam ją nie przestając się śmiać.
      I'll teach you to dance
      I'll spin you around
      Won't let you fall down
      Would you let me lead?
      ...

* * * (r.35 cz.I)

      - Nie! - krzyknęłam sama do siebie, przez co ściągnęłam na mnie spojrzenia wszystkich osób w sklepie, włącznie z ekspedientką zawzięcie konwersującą z jakąś klientką przy kasie.

      Zacisnęłam mocniej powieki i wzięłam kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić. Nie poskutkowało. Byłam wściekła. Cholernie wściekła. Wybiegłam ze sklepu, a Sil ruszył za mną. Nie do końca wiedziałam, co robię. Biegłam, ale nie wiedziałam dokąd. Ludzie, których mijałam po drodze dziwnie się mi przyglądali. Czułam na sobie ich spojrzenia, ale nie przeszkadzały mi. Były przerażająco przyjemne, chociaż nie wiedziałam dlaczego. Miałam wrażenie, że nawet manekiny na wystawach gonią mnie wzrokiem. To było chore. Cała ta sytuacja była chora. Poczułam się bezsilna. Zakręciło mi się w głowie. Zatrzymałam się i oparłam o jeden z filarów. Sil dogonił mnie po kilku sekundach. Coś do mnie mówił, wiedziałam to, ale nie byłam w stanie niczego usłyszeć.

Przecież nie mogłam od tak przestać go kochać! 

Byliśmy razem tacy szczęśliwi! Wtedy był dla mnie całym światem.

 Jedynym powodem do szczęścia. 

To nie mogło się tak po prostu zmienić! 

Ale teraz...teraz wydaje się jakiś inny. 

Jakby stracił swój czar, jakby Harry tańczący ze mną tamtego poranka - naszego ostatniego wspólnego poranka - był kimś innym, niż Harry, którego znam dzisiaj.
Muszę coś zrobić, żeby go odzyskać, żeby TO odzyskać! 

Żeby przywołać uczucia. One przecież nie mogły od tak zniknąć! 

Nie chcę, żeby zniknęły! Nie pozwolę!

      Wyjmując z czarnego plecaka telefon układałam sobie w głowie to, co chciałam mu napisać. Byłam kompletnie roztargniona, nie kontrolowałam swoich ruchów, gestów, słów. Zastanawiałam się przez kilka chwil, jak podejść do tej sytuacji, tym bardziej, że on teraz prowadzał się z tą całą Tay...ale w końcu się zdecydowałam:

[tł: Wiem, że to wszystko nie jest prawdziwe..ale moje serce naprawdę pragnie teraz ciebie jako singla...]

      Przez tamtych kilka sekund chciałam, żeby mi odpisał, że mnie kocha i dla mnie może z nią skończyć, że znowu możemy być razem, ale nie napisał tego. Nic dziwnego. Nie miał jak. Zrozumiałam to, kiedy tylko otrzymałam raport.

 

      Wysłałam to do...do Lou!
      - O.MÓJ.BOŻE!!! - wydarłam się na cały głos. Nogi się pode mną ugięły i gdyby nie refleks Silviana, rąbnęłabym o podłogę, jak nic!
      - Kaja, wyjaśnisz mi wreszcie, co się do cholery stało?!
      - Wysłałam do Lou! Do Lou, a nie do Harrego! Rozumiesz?! Ale co on sobie teraz pomyśli?! Przecież...przecież...
      Silvian bez słowa wyrwał mi telefon z ręki i zerkając na ekran, zaśmiał się dźwięcznie:
      - No w końcu się dowie, co do niego czujesz!
      - Ja nic do niego nie czuję! - zaprotestowałam stając pewniej na nogach.
      - Tak, tak. Wmawiaj to sobie dalej - mruknął niemal niesłyszalnie, po czym spytał już dużo wyraźniej: - Poczułaś ulgę?
      - Słucham?
      - Pytam, czy poczułaś ulgę. Oczywiście się przestraszyłaś, to zrozumiałe, ale jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, czy coś do niego czujesz... - urwał w połowie dania. Nie musiał dokańczać. Zrozumiałam, o czym mówił. Wzięłam kilka głębszych wdechów i przejeżdżając wzrokiem po witrynach otaczających mnie sklepów, postanowiłam zadać sobie to pytanie.

Czy poczułam ulgę wiedząc, że ta wiadomość trafiła do Lou?

Tak.

_____________________________________________________________________________

Na prośbę od teraz będę tłumaczyć tweety napisane po angielsku :)

Kochani, mam do Was prośbę :) Pewna dziewczyna założyła się z koleżanką o to, która zdobędzie więcej followersów na tt. Założyły się o „Take Me Home”, więc jeśli możecie to zróbcie follow:https://twitter.com/celaa_bejbee