Rozdział 5 "Narodziny obojętności"

Środa; 5.12.12;
Warszawa
Dzień polskiej premiery „Listów od Beaty”

      - Telefon do ciebie. Musisz to odebrać - wyciągnął mnie za rękę z sali pełnej wpatrzonych w nas ludzi i zaciągnął do pomieszczenia, w którym wcześniej mnie przygotowywano.
      Tym razem nie było tam nikogo oprócz mnie i zestresowanego Silviana, który bez słowa podał mi telefon uważnie wpatrując się w urządzenie.
      - Halo? - odezwałam się nieco skołowanym tonem.
      - Matko, Kaja! Jak dobrze, że odebrałaś! Musisz mi koniecznie pomóc!
      - Emmily? Ale co się dzieje? W czym mam ci pomóc?
      - Chcą mnie wsadzić do więzienia! - wydarła się, a jej słowa rozbrzmiały echem w moich uszach. 
      - Do więzienia? Za tą akcje ze zdjęciem Hannah?
      - No nie! Za zdeptanie trawinka przed kościołem - zakpiła. - Jasne, że za to! - Głos blondynki był jedną wielką mieszaniną wściekłości, zdenerwowania i strachu. Ale nie ma się co dziwić...W końcu nie co dzień grozi ci odsiadka w więzieniu...
      - Emmily, uspokój się i powiedz mi dokładnie, w czym mam ci pomóc.
      - No więc tak... Jako że to mój pierwszy proces, sędzia zaproponował trzy wyroki. I albo odpracuję trzysta pięćdziesiąt godzin prac społecznych typu: czyszczenie kibli w ośrodkach opieki społecznej lub zbieranie śmieci w lasach przy autostradzie, co oczywiście w ogóle nie wchodzi w grę, bo chyba prędzej bym umarła, niż robiła coś takiego! To jest takie obrzydliwe i te wszystkie zarazki w...!
      - Emm! - przerwałam jej. - Przejdź wreszcie do rzeczy - zarządziłam stanowczo.
      - Ach, tak! No więc zamiast prac społecznych mam do wyboru jeszcze dwie opcje.
      - Jakie? - spytałam już lekko podirytowana całą tą sytuacją.
      - Albo dziesięć dni w więzieniu, albo wypłacenie odszkodowania Hannah i w tej właśnie sprawie do ciebie dzwonię. Nie chcę, żeby chłopcy się dowiedzieli, a ich menadżer nagle uznał, że go na to nie stać i chciałabym poprosić ciebie o małą pożyczkę...
      - Ile?
      - Sto dwadzieścia tysięcy - rzuciła bez zastanowienia. Bała się. Cholernie się bała. Była na skraju wytrzymałości. Wiedziała, że teraz tylko ja mogę jej pomóc. Nie wiedziała jednak, że tak naprawdę nie jestem w stanie tego zrobić.
      - Sto dwadzieścia tysięcy funtów?* - spytałam, żeby się upewnić. Czy ona naprawdę myślała, że ja dysponuję tak ogromną ilością pieniędzy? Fakt. Mój kontrakt na „Listy od Beaty” opiewał na dużo, dużo więcej, ale to wcale nie wygląda tak, jak to sobie wszyscy wyobrażają. Taka umowa realizowana jest w transzach, a z tych, które do tej pory otrzymałam, nie dałoby się nawet uzbierać takowej sumy. Poza tym nie zapominajmy, że przecież za większość otrzymanej sumy kupiłam już mieszkanie...

      - Tak.
      - Wybacz Emm, ale nie mam takich pieniędzy i nawet gdybym chciała ci pomóc, nie miałabym jak tego zrobić. Przykro mi.
      - Ale przecież twój kontrakt...i...i...i co ja mam teraz zrobić?
      - Nie mam pojęcia Emmily. Poproś o pomoc Zayna. Na pewno ci nie odmówi - zaproponowałam, na co ta od razu wybuchła śmiechem.
      - Żartujesz sobie, tak? Przecież jak chłopcy się dowiedzą, co zrobiłyśmy, nigdy więcej się do nas nie odezwą!
      - Zrobiłyśmy? - zdziwiłam się.
      - A nie? Nie pamiętasz już „pozbyć się Hannah”? Jesteś tak samo winna, jak ja!
      - Wybacz, ale to nie ja kazałam ci wysyłać to głupie zdjęcie do sieci. To był tylko i wyłącznie twój pomysł. Przykro mi, że tak to się dla ciebie skończyło, ale nikt nie kazał ci tego robić - zamilkłam. Kiedy uświadomiłam sobie, co właśnie jej powiedziałam, dosłownie ugryzłam się w język i to tak mocno, że aż pisnęłam z bólu. Byłam pewna, że Emmily zaraz na mnie naskoczy, zacznie wrzeszczeć i prawić mi morały, ale tego nie zrobiła. Po prostu milczała, a w słuchawce dało się wysłyszeć tylko jej przyspieszony oddech. - Przykro mi Emmily, ale właśnie jestem na premierze i nie mogę rozmawiać. Wszyscy na mnie czekają - oznajmiłam po chwili, gdyż nie miałam najmniejszej ochoty na dalsze ciągnięcie tej konwersacji.
      - No dobrze. Ale zrób dla mnie tylko jedną rzecz, dobrze?
      - Jaką?
      - Nikt nie może się dowiedzieć, że jestem w więzieniu, więc musisz mnie kryć. Jeśli chłopcy, albo ktokolwiek zapyta, jestem u ciebie. Zgoda?
      - No dobrze, ale czemu nie weźmiesz prac społecznych? Nie sądzisz, że to lepsze niż spędzenie dziesięciu dni w więzieniu?
      - Wiesz ile to jest trzysta pięćdziesiąt godzin? Ponad dwa tygodnie! Chyba nie myślisz, że przez ponad dwa tygodnie dwadzieścia cztery na dobę będę się babrać w czyimś gównie...
      - Jak wolisz. A teraz już naprawdę muszę kończyć. Cześć - rozłączyłam się nie dając jej szansy, żeby cokolwiek odpowiedzieć.

      Nie chciałam dłużej słuchać tego, co ma do powiedzenia. Nienawidziłam jej. Współczułam i czułam się trochę współwinna, ale równocześnie nienawidziłam. Jedyne czego pragnęłam, to żeby ta jej odsiadka jak najszybciej się skończyła i żebym mogła w końcu zapomnieć, że kiedykolwiek ją znałam. Pragnęłam, żeby Emmily Jefferson na dobre zniknęła z mojego życia i żebym już nigdy nie miała z nią do czynienia. Mam ogromną nadzieję, że tak właśnie będzie...

Poniedziałek; 10.12.12
Godzina trzynasta zero dwie

Droga z Lipek do Szczecina w czerwonym 

garbusie Sila

      Nie pytajcie mnie, dlaczego Silvian kupił sobie czerwonego garbuska, bo naprawdę nie mam bladego pojęcia. Ten koleś chyba po prostu lubi być inny, niż reszta osobników jego płci... Prawdę mówiąc, to jest inny i to właśnie w nim lubię. Może sobie być gejem, jeździć w czerwonym garbusiku i śpiewać na cały głos piosenki Eda Sheerana płacząc przy nich ze wzruszenia (co właśnie teraz robił) - dla mnie liczyło się tylko jego wnętrze. A poza tym fajnie popatrzeć się od czasu do czasu na jego ładną buźkę i jeszcze ładniejsze ciało i najzwyczajniej w świecie popodziwiać. Rzecz jasna nie w celu zakochania się, o nie. Nie miałam najmniejszej ochoty zadurzyć się w kimś bez wzajemności, a do zadurzenia ze wzajemnością brakowało mi pewnego bardzo istotnego szczególiku dyndającego pomiędzy nogami. Cóż... Nie każdy fajny facet musi być hetero.

      Czarny, podgrzewany fotel w aucie nawet w najmniejszym stopniu nie umywał się do mojego najwygodniejszego na świecie łóżka z Lipek, z którym pożegnałam się kilka godzin temu. Niby był miękki a perforowana skóra obicia przyjemna w dotyku, ale to nie było to samo. Zajmując wpółleżącą pozycję, wpatrywałam się w potwornie ciemne i potwornie gęste nimbostratusy za oknem. Był środek grudnia, a po śniegu pozostało już jedynie ulotne wspomnienie. Biały puch zniknął z tych okolic Polski i chyba nie miał najmniejszego zamiaru wrócić. Zamiast niego dookoła tylko deszczowe chmury, zero słońca i w efekcie tego szarość. Potworna, szara Polska straszyła.

      Po minie Sila szybko zrozumiałam, że ten kraj w ogóle mu się nie podoba, a przez utrzymującą się od dłuższego czasu, okropną pogodę, nie było chociażby cienia szans, żeby jednak dało się przekonać go do zmiany zdania. Nie narzekał na głos, ale po jego skrzywionej, oceniającej i smutnej w jakimś sensie minie, dosłownie słyszałam jego myśli, jego narzekania i jego tęsknotę za ojczyzną, którą uważał za najlepsze miejsce na świecie. Żadna tam „byle jaka Polska” nie była w stanie wygrać z jego królestwem.
      Przez chwilę zastanawiałam się, jakie to uczucie wyprowadzać się z własnego kraju... Fakt - w ostatnim czasie wyjeżdżałam z niego dość często i często pomieszkiwałam za granicą, ale nigdy nie wyjechałam z myślą, że od teraz to będzie mój prawdziwy dom, że porzucam mój kraj dla innego, nowego, gorszego... Silvian musiał się czuć okropnie. Nie znał języka, miejsc, ludzi. Jedynie mnie, moją rodzinę, Kubę i kilka osób z wydawnictwa. Poza tym nie miał tu nikogo. Niczego. Naprawdę mu współczułam i jeszcze bardziej byłam pod wrażeniem tego, co poświęcił dla swojej pracy, dla pasji, dla mnie...
      - Jeżeli ta nawigacja nie kłamie, to za dziesięć minut wjedziemy do Szczecina - ucieszył się Sil wystukując na kierownicy jakiś pokręcony rytm.
      - Jedziemy już pięć godzin? - zdziwiłam się. Naprawdę, ale to naprawdę nie miałam bladego pojęcia, jakim cudem ten czas minął mi aż tak szybko.
      - Yep - pokiwał twierdząco głową, po czym schylił się, żeby przełączyć piosenkę lecącą z jego Ipoda podłączonego do samochodowego radia.

      Kiedy już znalazł utwór, który chciał, znacząco ściszył muzykę i spojrzał na mnie unosząc do góry prawą brew. Znowu zrobił tą minę. Znowu chciał porozmawiać. Porozmawiać na temat, którego ja unikałam od dnia premiery w Warszawie.
      - Patrz na drogę - odezwałam się od razu, a chłopak niechętnie wykonał moje polecenie. - Dobrze wiem, o kim chcesz teraz rozmawiać, ale ja nie mam na to ochoty.
      - I nie masz też wyboru. 
      - Mam. Mogę zamilknąć. 
      - Kaja, błagam. Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie i jesteś wolna - jęknął Sil rozglądając się dookoła.
      - Obiecujesz, że tylko jedno? 
      - Tak.
      - No więc pytaj - powiedziałam z wielką łaską w głosie.
      - Co będzie teraz z Emmily?
      - Co z nią będzie? Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia Sil. Zostało jej jeszcze pięć dni odsiadki, więc jeszcze przez pięć dni musimy ją kryć, a potem pewnie wyjdzie i wróci z powrotem do chłopaków. Mam tylko nadzieję, że wtedy nasze kontakty urwą się na dobre, bo naprawdę nie mam ochoty jej więcej widzieć. Jest podłą kombinatorką, a będąc przy niej, ja również się taka staję, więc naprawdę bardzo dobrze zrobi mi odcięcie się.
      - A masz zamiar powiedzieć chłopakom, co zrobiła?
      - Ej, to już drugie pytanie. Umowa była na jedno.
      - Oj no nie zgrywaj się i odpowiedz.
      - Umowa to umowa. Przykro mi - poklepałam go pocieszająco po ramieniu, po czym zaczęłam mu się uważnie przyglądać. Nadal kręcił głową na wszystkie możliwe strony wytężając przy tym wzrok do granic swoich możliwości.
      - Czego tak wypatrujesz? - spytałam po chwili.
      - Niedawno na drodze zaczęły się pojawiać bilbordy, więc szukam twojego - wyszczerzył się nadal rozglądając się na wszystkie możliwe strony. 
      - Premiera była pięć dni temu, więc pewnie jeszcze nawet nie zostały wywieszone.

      - Och, czyżby? - zapytał wymądrzającym się tonem, po czym zaczął zwalniać. - Patrz - wskazał wzrokiem na prawą stronę jezdni.

       - O mój Boże! - krzyknęłam ze zdumienia widząc moją twarz i okładkę książki na bilbordzie. 
      Nic nie było w stanie zepsuć tej chwili. Ani zła pogoda, ani brak śniegu w grudniu, ani nawet to, że chciało mi się siku tak bardzo, że miałam wrażenie, iż mój pęcherz zaraz wybuchnie i wywoła istną powódź w promieniu dziesięciu najbliższych kilometrów. Uśmiechałam się tak szeroko, że aż kąciki ust zaczęły mnie boleć, a później piec. Silvian jechał na tyle wolno, że kilka mijających nas aut zaczęło niemiłosiernie głośno trąbić, ale miałam to gdzieś. Przez szybę czerwonego garbusa widziałam urzeczywistnienie moich najskrytszych marzeń. To się działo naprawdę. Każda przejeżdżająca tędy osoba mogła zobaczyć moją twarz i dowiedzieć się o mojej książce. To wszystko było tak cholernie cudowne, że kiedy minęliśmy bilbord, obróciłam się i starałam dostrzec go w tylnej szybie, ale nie dałam rady. Widok tej reklamy był moim kolejnym małym triumfem, kolejną dawką mojego małego szczęścia, kolejnym prezentem od życia, za który byłam przeogromnie wdzięczna.

      „Właśnie widziałam swój pierwszy bilbord!! :)” - wystukałam na na ekranie mojego telefonu i od razu wysłałam do Kuby i mamy, a drugą wiadomość:
      „I've just saw my first billboard! :)” - do Louisa, Harrego i Nialla.
      Pierwszy jak zwykle odpisał Tomlinson, a ja znowu zaczęłam szczerzyc się do telefonu, jak głupi do sera.
      - Niech zgadnę - Silvian uśmiechnął się zadziornie. - Louis pisze - powiedział przedłużonym, wymądrzającym się tonem. Najprościej w świecie drwił ze mnie i z tego, jak reagowałam na tego bruneta.
      - Oj zamknij się - wytknęłam mu język i wtedy też poczułam, że moje policzki płoną. 

      Odruchowo spojrzałam w lusterko nade mną. Wyraźnie się zarumieniłam.

      Już miałam zabrać się za odpisywanie na jego smsa, kiedy nagle mój telefon zaczął wydawać z siebie pierwsze dźwięki „Fix You”. Silvian odruchowo wyłączył radio, więc w aucie nie było słychać nic oprócz melodyjnego głosu Chrisa Martina. Widząc, kto dzwoni, na moich ustach od razu pojawił się nieprzyjemny grymas i przez chwilę miałam nawet zamiar w ogóle nie odbierać tego połączenia, ale...
      - Znowu zgaduję. Teraz dzwoni Harry - powiedział dużo oschlej, a jego mina momentalnie zrzedła. Nie da się ukryć, że Sil od dłuższego czasu cierpiał na Stylesofobię i przy każdym wspomnieniu o istnieniu Harrego, momentalnie tracił humor i stawał się strasznie drażliwy. To było coś więcej, niż zwykłe nielubienie. Silvian go wręcz nie cierpiał.
      - Oj, daruj sobie - jęknęłam wgapiając się w urządzenie.
      - Nie daruję. Dziewczyno, spójrz na siebie. Kiedy pisze Lou, jesteś szczęśliwa, kiedy dzwoni Harry, wyglądasz jak śmierć, a i tak robisz wszystko, co ten debil ci karze.
      - Przymknij się i skup na drodze - syknęłam, po czym jeszcze raz spojrzałam na ekran mojego telefonu, wzięłam głęboki wdech i wypuszczając powietrze z płuc wcisnęłam zieloną słuchawkę.

      - Gratuluje bilbordów - usłyszałam zaraz po nawiązaniu połączenia. 

      Przyjemny głos loczka tym razem nie był wystarczającym powodem do tego, żeby na mojej twarzy zagościł uśmiech. Wręcz przeciwnie: jego radosny ton, jakby siłą ściągał kąciki moich ust w dół i przyprawiał o natychmiastową migrenę - przynajmniej od dnia londyńskiej premiery mojej książki (patrz: ostatniego piątku), kiedy to zamiast być przy mnie w tak ważnym dniu, wolał szlajać się gdzieś z tą przeklętą Swift.
      - A przywitać się nie łaska? - spytałam z wyraźnym wyrzutem.
      - Wybacz mi to uchybienie słoneczko. Cześć, miło cię słyszeć - poprawił się z zawadiacką chrypką w głosie. Słysząc jego głos chciało mi się płakać. Nie dlatego, że byłam na niego zła, ani dlatego, że mnie skrzywdził. Nie byłam już nawet zazdrosna. Pomijając to, że nie było go na premierze, zachowywał się w stosunku mnie wzorowo. Był miły i układny, a mimo to czegoś mi brakowało. Słysząc, jak nazywa mnie słoneczkiem, poczułam przyjemny szmer w brzuchu, ale co z tego? Równie mocny szmer czuję przy jedzeniu ciepłego Big Mac'a...
      - Hej...- szepnęłam do słuchawki ledwo słyszalnie.
      - Co tam u ciebie słychać? Wszystko OK? Ostatnio ciągle jesteś w melancholijnym nastroju?

      - Co? Nie. Nie no coś ty - zaśmiałam się nerwowo. - Wszystko u mnie w porządku. Po prostu to całe pakowanie i przeprowadzka są strasznie męczące. A co u ciebie? - zagaiłam szybko, żeby przypadkiem nie zdążył mnie spytać o coś więcej.
      - A ja chodzę tu i tam reklamować „Take Me Home”...
      - Tak. Widziałam nowe zdjęcia z Taylor - wtrąciłam chłodno, chociaż teraz zrobiłam to już bardziej z przyzwyczajenia, niż napływu emocji, bo żadnych emocji nie było. Nie było zazdrości, złości, żalu. Nie było nic. A nie. Przepraszam. Był strach. Strach o to, że nie ma nic innego, niż obawa o pustkę w moim sercu. Ale co się tak nagle zmieniło? Czy to ja? A może on?
      - Tay jest tylko zgraniem mangamentu... Przecież już ci to mówiłem.
      - Tak, wiem i moim zdaniem zupełnie niepotrzebnym. Wybacz Harry, ale właśnie wjechaliśmy na parking i muszę zająć się rozpakowywaniem. Miłego wieczoru. Pozdrów ode mnie chłopaków.
      - Jasne, pozdrowię. Powodzenia z rozpakowywaniem. Paaa... - pożegnał się jakimś dziwnym, bezuczuciowym tonem, a co gorsza, wcale się tym nie przyjęłam.

      Odkładając telefon z powrotem do mojej torby, poczułam na sobie wzrok Silviana.
      - Czy ja mam omamy, czy ty prze chwilą naprawdę spławiłaś Stylesa?
      - Tak, spławiłam. No i co? Zadowolony?
      - Nawet nie wiesz jak! - wyszczerzył się. - Kiedy dojedziemy do nowego domku, będziemy to świętować.
      - Taa... - przytaknęłam mu dla świętego spokoju i schyliłam się po Ipoda, żeby włączyć jakąś odpowiednią do mojego nastroju piosenkę. Nie musiałam długo wybierać. Dokładnie wiedziałam, czego chcę podsłuchać.
Lana Del Ray - Damn you [LINK].
      - Idealna piosenka na idealną okazję - prychnęłam pod nosem słysząc pierwsze dźwięki utworu.
      Te słowa oddawały wszytko. Całą moją obojętność. To, jak pośrodku szaleńczej gonitwy za nim i za wspomnieniem najpiękniejszych dni mojego życia, które były takie właśnie dzięki obecności Harrego, zagubiłam gdzieś to, co skłoniło mnie do wykonania pierwszego kroku. Nie wiedziałam, jak długo to jeszcze będzie trwało, ale miałam nadzieję, że nie dłużej niż chwilę. Mocno zacisnęłam pięści wbijając paznokcie w ich wewnętrzną stronę. Zabolało. Czyli jednak nie straciłam czucia. Odczuwałam. Nadal odczuwałam, tylko nie to, co przecież od tak dawna nie dawało mi spokoju. Powinnam być wściekła widząc, jak inna dotyka jego dłoni, jak patrzy mu w oczy, jak się uśmiecha, ale nie byłam. Już nie. Nie wiedziałam, kiedy to wszystko zniknęło, gdzie zniknęło. Wyparowało, ot tak? Po tym wszystkim? On też czuł tą dziwną pustkę? Ten dystans? W ogóle zauważył, że coś się zmieniło?
      Schyliłam się i wyciągnęłam z torby płaskie, czarne urządzenie, z dużym dotykowym ekranem.

W jednej chwili nadmuchałam ogromny balon miłością do niego.

Kiedyś.

Przez pół roku nie przestawałam pompować w niego powietrza płynącego wprost z moich płuc.

Moje serce wypełniało się uczuciem.

Balon rósł i rósł, a wraz z nim moje uczucie do niego.

Nagle pękł.

Niespodzianie wszystko zniknęło.

Teraz..

...po balonie nie było nawet śladu.

Stał się jedynie ulotnym wspomnieniem i mimo że niektóre jego skrawki nadal leżały blisko mnie, nie mogłam znaleźć żadnego sposobu, żeby posklejać je w całość.

Balonu nie da się skleić, głupia.

Wygasłego uczucia nie da się uratować.

      - wystukałam na ekranie mojego tabletu. Kilka razy przeczytałam tych parę nieskładnie zapisanych zdań i zastanawiałam się, skąd te wszystkie myśli wzięły się w mojej głowie. Miałam ochotę paść na kolana i błagać świat, żeby oddał mi to, co tak bezczelnie wykradł z mojego serca, żeby oddał moją miłość.

______________________________________________
* Sto dwadzieścia tysięcy funtów = ok. sześćset tysięcy złotych.

UWAGA! Od teraz będę dodawać krótsze rozdziały, ale za to dużo częściej.

PS - celowo ominęłam dalszy opis przebiegu premiery i premierę w UK, gdyż mam zamiar o nich wspomnieć w nieco inny sposób, a dokładnie opisać dopiero tą w USA.