Rozdział 5 cz.2

      - To nie ze strachu – burknął pod nosem.

      Na początku nie rozumiałam, o czym on mówi, ale wtedy zorientowałam się, że ściskam go tak mocno, że zaraz połamię mu żebra. Dosłownie w mgnieniu oka odskoczyłam od niego i przesunęłam się na drugi koniec samolotu.
      - Wracaj tu! - krzyknął do mnie z uśmiechem.

      Spojrzałam na niego ze zdziwieniem w oczach i lekko rozchylonymi ustami. W myśląc pytając: że co?

      - Nie rób takiej miny tylko wracaj tu. Już! Chcesz, żebym umarł ze strachu?

      - Mhm...Jeśli tu chodzi o twoje życie to chyba muszę się zgodzić – powolutku przysunęłam się w stronę Stylesa, a gdy tylko znalazłam się przy nim, przytulił mnie z całej siły – No ale dusić to mnie nie musisz.

      - Przepraszam – poluźnił uścisk, jednak nadal ledwo co mogłam się ruszać – nie wspominałem o tym wcześniej, ale mam lęk wysokości.

      - I zaciągnąłeś mnie tu?! Czy ty jesteś niepoważny?! A tak w ogóle to przestańcie mnie wreszcie wszyscy przepraszać! Mam tego dość!

      - Dobra, nie mów tyle, bo ścisnę cię mocniej.

      - Jak to zrobisz to cię ugryzę – powiedziałam starając się, by mój głos zabrzmiał groźnie. Nie znosiłam, gdy ktoś mnie uciszał, a tym bardziej grożąc przy tym. W tym momencie Harry był bliski stania się kandydatem do mojej czarnej listy. Ciekawe czy był tego świadomy...

      - Ściemniasz! Nie ugryziesz!

      - Ugryzę!

      - Blefujesz. Nie zrobisz tego – w jego głosie wyczułam nutkę zadowolenia. Tylko z czego? Lubi być gryzionym przez obce dziewczyny? Jakiś fetysz czy coś?

      - Ależ zrobię. 

      - No to się przekonamy – powiedział i ścisnął mnie tak mocno, że sekundy dzieliły moje żebra od pęknięcia i przebicia płuc. Nie zastanawiając się z całej siły ugryzłam go w tył szyi, bo przez to jak mnie trzymał tylko tam miałam dostęp – Ała! - jęknął i momentalnie puścił mnie chwytając się za szyję.

      - Ciesz się, że nie jestem wredna, bo wtedy dodałabym: obyś dostał od tego raka – spojrzałam na jego zbolałą minę, która po chwili zmieniła się diametralnie. Na twarzy Harrego pojawił się uśmiech i zaczął mówić patrząc mi prosto w oczy: 

      - Właściwie to było fajne. Powtórka, ale tym razem w usta?

      - Chciałbyś – za wszelką cenę pragnęłam odwrócić głowę od tych jego zielonych tęczówek, ale za cholerę nie mogłam. Nie byłam w stanie zmienić pozycji choć o milimetr.

      - No – mówiąc to przysunął mnie bliżej do siebie i zaczął bawić się moimi ciemnobrązowymi kosmykami opadającymi na policzki. 

      - Jeśli ze mną flirtujesz to masz przestać – wydusiłam po chwili, choć sama nie wierzyłam w co mówię. Przecież Harry Styles, w którym podkochuje się jedna czwarta nastolatek w tym kraju, przecież on...przecież ja...

      - Dobra, ale tylko jak powtórzymy gryzienie. Oczywiście po mojemu – wyszczerzył się najbardziej jak tylko był w stanie i zaczął 'spacerować' palcami po oparciu (w moją stronę rzecz jasna...).

      - Gdyby nie to, że masz lęk wysokości, już dawno wysłałabym cię na przymusową lekcje latania.

      - Lubię cie – skrzyżował dłonie i spojrzał na mnie badawczym wzrokiem – masz fajne włosy.

      - Gdybym była jedną z tych dziewczyn na dole, zapewne popuściłabym teraz w majtki. W końcu jestem taaaaaką szczęściara, bo Harry Styles powiedział, że mnie lubi a do tego skomplementował moje włosy...teraz mogę spokojnie czekać na śmierć – rzuciłam kręcąc głową i podnosząc brwi – przykro mi Harry – poklepałam go po ramieniu – u mnie nie masz szans.

      - Mam. Tylko ty jeszcze o tym nie wiesz – dziwiło mnie jakim cudem on jest dla mnie taki miły. Przecież ja i moje sarkastyczne wypowiedzi nie byłyśmy przyjemnymi towarzyszkami. A może on nie bierze na poważnie tego co do niego mówię, bo uważa, że jestem jak reszta dziewczyn i bujam się w nim bez pamięci starając to ukryć? Jaka szkoda, że nie zna mnie lepiej.

      Naszą 'konwersację' przerwał głos Louisa dobiegający z megafonu: 

      - Harry, Hazza, kochanie! Nie bój się zaraz ruszę ci na ratunek.

      - Tylko się pospiesz, bo Kaja ma mnie już dość! - odkrzyknął mu. 

      - Nie przesadzaj. Na pewno nie jest tak źle! Jeszcze tylko kilka minut, więc rozkoszujcie się tym pięknym widokiem z góry. Harry, przecież wiem, że to uwielbiasz!

      Fakt faktem, że widok był przepiękny. Nasz mały niebiesko-biały samolocik na chwilę stał się centrum całego wszechświata. Górował nad otaczającymi go kolorowymi atrakcjami w parku rozrywki, a wspaniała pogoda była wisienką na torcie o smaku 'piękno'. 

      - Chwila! - wychylam się i krzyknęłam do Lou – To on nie ma lęku wysokości?! - zauważyłam, jak Styles zaczyna odwalać jakieś kalambury, czy coś w tym stylu. Chłopak zaśmiał się do megafonu, a po chwili dodał: 

      - Hazza?! Coś ty! On mógłby skakać na bungee bez przerwy! 

      Spojrzałam na Harrego morderczym wzrokiem, a ten złapał się za głowę. Zacisnął usta i przełknął ślinę. Chyba wyczuwał, że za chwilę dosięgnie go śmierć, którą zadam mu własnoręcznie. 

      - Lepiej się pomódl, bo zaraz zafunduje ci darmowy skok na bungee, tylko bez liny! - rzuciłam się na niego i zaczęłam go dusić przyciskając z całych sił do krawędzi. Wtedy samolot znów przesunął się w dół. Wczepiłam się w Harrego z całej siły i krzyknęłam. On objął mnie (tym razem delikatnie) lewą ręką, a prawą zaczął gładzić po włosach. 

      - Policzymy się później – wydusiłam cicho. Miałam wrażenie, że wszystkie wnętrzności powędrowały w górę i ściskały się w klatce piersiowej. 

      Zaraz po tym zdarzeniu pojawiła się straż i telewizja...Musieli przecież uwiecznić akcję ratunkową Stylesa i bliżej nieznanej im brunetki...Gdy tylko znaleźliśmy się na ziemi obskoczyli nas reporterzy. Przez chwilę stałam jak zahipnotyzowana, przyglądając się mikrofonom trzymanym tuż przy moich ustach. Na szczęście Edd wyprowadził mnie stamtąd i zabrał do samochodu. Za to Harry z łatwością odpowiadała na wszystkie zadawane mu pytania.  

      Przez całą drogę powrotną ja i Harry nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. Od czasu do czasu tylko zerkałam w jego kierunku, za to on siedział pogrążony w myślach i wyglądał, jakby na chwilę wyłączył świat, który go otaczał. W domu byliśmy około siedemnastej. Od razu powędrowałam do swojego pokoju i napisałam na kartce: „Nie pukać. Nie wchodzić. Śpię.” i przykleiłam ją na drzwi. Przekręciłam klucz i usiadłam na łóżku z laptopem. Musiałam opisać całą tą sytuację (oczywiście nie w celach publikacji, tylko dla siebie, żeby oczyścić się z tych dziwacznych wspomnień). Przez całe dwie i pół godziny nikt nie złamał mojego polecenia wywieszonego na drzwiach. Skończyłam pisać, więc zaczęłam się nudzić. Weszłam na Facebooka, by sprawdzić co słychać u moich znajomych, gdy tylko zrobiłam się dostępna wyświetliła się wiadomość od mojej siostry: Kaja!!!!!!!!!!!!!(wszystkie wykrzykniki razy milion) Harry do mnie dzwonił!!!!!!(tutaj razy dwa miliony). Spojrzałam ze zdziwieniem na treść wiadomości. Widziałam, że siostra nie skończyła jeszcze pisać, ale czytanie przerwało mi głośne stukanie, a raczej kopanie do drzwi. Poderwałam się z łóżka z myślą: zabije tego, kto jest za nimi. Chwyciłam za klamkę, a przed moimi oczami zobaczyłam ogromne djembe (taki afrykański bęben), o którym zawsze marzyłam, tzn miałam w domu trzy, ale mniejsze. Zza mojego nowego ulubionego drewnianego giganta wychyliła się głowa Harrego:

      - Na zgodę? - uśmiechnął się. 

      - Jednak słusznie miałam wrażenie, że jesteś stuknięty – odpowiedziałam otwierając szerzej drzwi. Chłopak wszedł do środka i postawił bęben na podłodze.

      - To cholerstwo jest stanowczo za ciężkie – stwierdził rzucając się na łóżko.

      - Nie obrażaj Larrego! - rzuciłam w niego jedną z poduszek leżących na łóżku i usiadłam koło niego – dzięki – uśmiechnęłam się – ale naprawdę nie trzeba było.

      - Po pierwsze: trzeba było, bo pewnie inaczej w nocy udusiłabyś mnie poduszką – rzuciłam mu kolejne już tego dnia mordercze spojrzenie, a on usiadł i złapał mnie za ramiona – żartuje oczywiście – uśmiechnął się.

      - Dużo lepiej, a po drugie?

      - Po drugie: nie chciałem, żebyś była na mnie zła no i jest jeszcze po trzecie – spojrzałam na niego pytającym wzrokiem – chcę zobaczyć jak się na tym gra. Mam nadzieję, że ci się podoba.

      - Bardzo! - chwyciłam instrument i położyłam go na ziemi, a potem usiadłam na nim (inaczej trudno byłoby mi zagrać na tym wielkoludzie!).

      - Ekhm – chrząknął Harry i zaczął stukać palcem o usta.  

      Podeszłam do niego i ucałowałam w policzek.  

      - Dziękuję – powtórzyłam mu do ucha.

      - No dalej! Na co czekasz? Zagraj coś – wyszczerzył się.

      - Ależ nie ma sprawy – wróciłam na bęben i uderzyłam w sam środek membrany. Był na tyle głośny, że aż szyby w oknach zaczęły drgać – słyszysz jaki ma bas?!      Jego odpowiedzią był uśmiech. Spojrzałam na Harrego, potem na bęben, później znowu na Harrego i znowu na bęben. Zaczęłam wygrywać kombinacje znanych mi rytmów, a on siedział jak zaczarowany (zresztą, jak praktycznie każdy widzący tą magię!).

      Przez następną godzinę 'jarałam się' moim nowym cackiem. Zachwycał mnie każdy dźwięk, który zdołałam z niego wydobyć. Nawet nie zauważyłam, kiedy wszyscy przywędrowali do mojego pokoju przysłuchując się temu jak gram. Razem z Niallem i jego gitarą zrobiliśmy niezły duet! Nie mogę ukrywać, że Harry bardzo zapulsował w moich oczach. Przez tą wspólna godzinę zdołałam go nawet trochę polubić i nie wyglądało na to, żeby moje towarzystwo było dla niego katorgą. Naprawdę miło spędziliśmy te sześćdziesiąt minut. Potem Harry wyrzucił wszystkich z mojego pokoju i usiadł na łóżku. Nie wiedziałam po co, ale nie protestowałam. Właściwie to chciałam zostać z nim sam na sam. 

      - Uuuuu – usłyszałam Harrego za moimi plecami – widzę, że o mnie pisałaś!

      - Zostaw mojego laptopa! - krzyknęłam i rzuciłam się na Stylesa, by wyrwać mu moją własność. Chwile mocowaliśmy się na turkusowej pościeli, aż w końcu udało mi się odzyskać to co moje.

      - No weź, powiedz co tam było napisane. Zrozumiałem tylko moje imię – wtedy zorientowałam się, że cała ta nasza 'walka' była nie potrzebna, bo on i tak nie rozumiał tego co napisałam, gdyż całość była po polsku.

      - Nie ma szans – uśmiechnęłam się i odłożyłam laptopa na szafkę koło łóżka.

      - W takim razie wyciągnę to z ciebie siłą – Styles rzucił się na mnie i zaczął łaskotać. Brzuch bolał mnie ze śmiechu tak bardzo, jak jeszcze nigdy – więc, co tam było? 

      - Nic o tobie. 

      - Nie kłam! Widziałem swoje imię! Sama się o to prosiłaś! - znowu zaczął łaskotać i przygniótł mnie do ziemi (bo wcześniej zwalił mnie z łóżka!).

      - No dobra powiem! 

      - Słucham – ucieszył się. 

      - Tam było cytuję: Harry nie jest taki zły, jak myślałam na początku. 

      - Powiedzmy, że ci wierzę – schylił się do mnie. Nasze twarze dzieliło od siebie co najwyżej pięć centymetrów. Spojrzałam mu w oczy. On zrobił to samo (tylko rzecz jasna w moje). Powili, milimetr po milimetrze zaczął obniżać się jeszcze bardziej. Jego prawa ręka wylądowała na moim lewym policzku. Zamknęłam oczy. Byłam gotowa, lecz zamiast dotyku ust Harrego usłyszałam głośny krzyk: 

      - Hazza, Kaja na dół! Już!  

      Poderwaliśmy się z podłogi i zbiegliśmy na dół. Na ogromnym płaskim ekranie wiszącym na ścianie w salonie pokazywali naszą 'akcje ratunkową'. Spojrzałam na Harrego. Na jego policzkach pojawił się rumieniec, ale wtedy zobaczyłam coś, co stało się moim koszmarem na jawie: 

     „- Harry, zdradź nam kim jest ta tajemnicza brunetka – usłyszałam głos jednego z prezenterów. 

       - To nikt taki. Wygrała konkurs i tymczasowo mieszka z nami – odpowiedział. 

       - Czyżby kroił się jakiś romans? - spytał inny głos. 

       - Nie. Kompletnie nic nas nie łączy, no oczywiście oprócz kontraktu...” 

      Wywiad ciągnął się jeszcze chwilę, ale ja pobiegłam na górę. Z oczu poleciały mi łzy. Tylko czemu? Przez co? Przez jakiegoś pajaca, który raz mnie podrywa, a za chwilę słyszę jak mówi, że kompletnie nic nas nie łączy? 

       Zamknęłam się w pokoju. Próbowałam się pozbierać. Nie miałam zamiaru wpuścić nikogo, a tym bardziej Stylesa. Chciałam być sama. Czy oni naprawdę nie potrafili tego zrozumieć?! Kilka godzin spędziłam wpatrując się w ciemność za oknem i myśląc. W końcu usiadłam, chwyciłam duży czarny zeszyt i zaczęłam pisać: „Dzisiaj jest piątek, czyli trzeci dzień...”