Rozdział 12 "Zostanie tylko marzenie...marzenie o śmierci”

UWAGA! Rozdział może zawierać drastyczne sceny, więc czytacie na własną odpowiedzialność!

____________________________________________________________________

      Dym, a raczej smród tak gęsty, że praktycznie nieprzenikliwy podrażniał moje wrażliwe rogówki i jeszcze wrażliwsze nozdrza w przerażająco bestialski sposób. To było jak woń palącego się plastiku i rozżarzonego metalu, a może siarki? Piekło. Piekło tak, jakby za chwile miało wyżreć mi oczy, a mimo to nie byłam w stanie ich zamknąć. Nie, nie dlatego, że skamieniały i nie potrafiłam wprawić ich w ruch, tylko dlatego, że moje popuchnięte powieki przytrzymywał jakiś metal, potwornie zimny. Nie czułam, jak zakładał mi to coś oplatające najprawdopodobniej całą moją głowę, kiedy się ocknęłam, siedziałam już w tej pozycji, a moje oczy były szeroko rozwarte. Od razu wyczułam, że nie mam soczewek. Najwidoczniej wyjął mi je bym gorzej widziała, lecz mój wzrok nie był aż w tak opłakanym stanie, widziałam wszystko. Dokładnie. Stanowczo zbyt dokładnie. Dym palił żywcem moje oczodoły, które co rusz wypełniały się łzami, ten jednak jakby je wysuszał. Nie mogłam mrugać, nie chciałam mrugać, bo gdy tylko próbowałam, miałam wrażenie, że to metalowe coś rozrywa moje powieki na milion kawałków. Bolało, tak cholernie bolało.

      W zasięgu mojego wzroku nie było Louisa. Wiedziałam o tym, ale i tak miałam dziwne wrażenie, że słyszę, jak oddycha. Znałam ten rytm, z jakim jego płuca zasysały powietrze i z jakim nozdrza chłopaka je wypuszczały. To był cichy świst, szelest. Trochę jak liście w - z pozoru - bezwietrzny dzień. Niby się nie poruszały, ale jednak słychać było ich rozpaczliwe wołanie. W oddechu Louisa też je słyszałam. Miałam wrażenie, że błaga o ratunek, ale ten znikąd nie przychodzi. Tak samo, jak i u mnie.

      Jedynym źródłem światła w pomieszczeniu, w którym się znajdowałam był prostokątny otwór w drzwiach, szeroki na maksymalnie kilkadziesiąt centymetrów. Poza tym było czarno, lecz niewystarczająco czarno. Wolałabym, żeby było czarniej. Żebym nie musiała widzieć tego miejsca. Pomieszczenie wielkości mojej łazienki, które poza rozmiarem, w niczym więcej jej nie przypominało. Nie było tu karmelowych płytek z przepięknym kwiatowym wzorem, które kiedyś wybrałam z Silvianem, ani naszych kosmetyków porozrzucanych w każdym możliwym miejscu. Nie było też miękkiego dywaniku, który delikatnie pieścił moje stopy za każdym razem, gdy na niego stawałam. Zamiast tego obskrobane ze zmurszałej farby ściany, podłoga wylana chyba betonem, który swoją chropowatością ranił moje uda i te przeklęte drzwi. Mocne, chyba z jakiegoś metalu. Gdy tylko na nie spojrzałam, od razu zrozumiałam, że nie będę w stanie stąd uciec. Nie miałam najmniejszych szans...

      Moje ręce z tyłu związane były czymś bardzo cienkim, przez co jeszcze lepiej wrzynały się w delikatną skórę nadgarstków. Linka powoli odcinała moim dłoniom dopływ krwi. Miałam wrażenie, że dosłownie rozrywa mi skórę próbując dostać się aż do mięsa. Usta i nogi pozostawił mi wolne, a mimo to nie byłam w stanie się ruszyć. Ręce za plecami i to metalowe coś na głowę, które powoli, milimetr po milimetrze, rozrywało moje powieki, nie pozwalało mi na wykonanie jakiegokolwiek ruchu. I ten dym wyżerający mój nos od środka. Nie wyobrażałam sobie czegoś takiego nawet w najgorszych koszmarach. Rozpaczliwie próbowałam powstrzymać oczy przed zamknięciem się. Walczyłam z tym. Walczyłam przez długie minuty. Na próżno. Z tym nie dało się wygrać. To było silniejsze, niż strach o cierpienie. Przegrałam. Oczy zacisnęły się z taką mocą, że nie przesadzając, byłby w stanie zmiażdżyć stal. Jednak i tak nie zamknęły się całkowicie. Zawyłam z bólu. Szkarłatna ciecz polała się po mojej twarzy. Myślałam, że umrę. Odruchowo próbowałam schować twarz w dłoniach, lecz gdy tylko nimi ruszyłam, ból się spotęgował. Cienka linka jeszcze mocniej wżarła się w moją skórę. Tym razem na pewno ją rozerwała. Umierałam. Umierałam żywcem...

      Wtem usłyszałam ciężkie kroki gdzieś na zewnątrz. Brzmiały dokładnie tak, jak wtedy na schodach. Od razu wiedziałam, że to on. Zbliżał się. Zbliżała się moja śmierć. Mój kat.

      Głośne chrząknięcie.

      Dźwięk wciskanego przycisku, a zaraz potem zasysanego powietrza.

      Dym znika z pomieszczenia.

      Rozejrzałam się dookoła, czując, jak ciepła ciesz powoli płynie po mojej twarzy. Modliłam się w myślach, żeby tylko nie wleciała mi do oczu, bo wtedy ból byłby już nie do zniesienia. Na szczęście skrupulatnie je omijała. Wraz ze zniknięciem żrących oparów, w pomieszczeniu pojawiło się kilka nowych szczegółów. Więcej pęknięć w ścianach, więcej nierówności betonu i coś, co bardzo mnie zdziwiło: głośnik tuż przy suficie nad drzwiami. Do tego w każdym z czterech rogów umieszczona była malutka półkula. Przypominało mi to trochę monitoring w mojej starej szkole, tylko o wiele mniejszy.

      Klucz wciskany w zamek.
      Szereg rozsuwanych zasuw.

      Zgrzyt metalowych zawiasów.

      Wszedł.

      Widząc jego twarz moje serce zabiło miliard razy szybciej. Znałam go. Tak dobrze go znałam. Przez moją głowę od razu przebiegło miliard wspomnień. Wesołe miasteczko. Samoloty. Pierwszy pocałunek z Harrym w busie. Pogrzeb Laury. Trasa po USA. Wigilia w Londynie. Ostatnie wakacje. Spojrzałam mu głęboko w oczy zastanawiając się, jak mogłam ufać mu do tego stopnia, ale wtedy zrozumiałam, że nic nie wskazywało na to, że to kiedyś może się tak skończyć. Był tu by mnie chronić, ale przecież nie mógł ochronić mnie przed sobą.

      - To dzień - zaczął mówić zupełnie innym tonem, niż zawsze - w którym ty i twoja świadomość przekroczycie granice niewyobrażalnego cierpienia. - Każde słowo wypowiadał powoli, tak jakbym nie była w stanie zrozumieć tego, co do mnie mówi, gdyby robił to szybciej. W jego głosie słyszałam pogardę. Kiedy podchodził do mnie cała dygotałam. Dlaczego on? - Stracisz cele w życiu, pragnienia... - kontynuował - zostanie tylko marzenie, marzenie o śmierci i świadomość tego, że ona nie chce nadejść, jedynie dlatego byś cierpiała bardziej i bardziej. Za całe swoje życie i za życia innych.
      Nie rozumiałam znaczenia jego słów. Nie widziałam, żadnego celu w tym co robi, a mimo to Ed nadal brnął powoli w moją stronę. Niósł coś w lewej ręce. Nie byłam w stanie dostrzec, co to. Jeszcze raz spojrzałam mu w oczy i od tego momentu zaczęłam się ich bać. Raptownie spuściłam wzrok na moje nogi znowu skamląc z bólu. Przez strach kompletnie zapomniałam o tym, jakie potworne cierpienie sprawia mi ruch powiekami. Słyszałam koło siebie jego oddech - najgorszy dźwięk świata. Przykucnął przy moich plecach delikatnie odpychając je od ściany. Był tak blisko mnie, a ja tak strasznie bałam się na niego spojrzeć. Nie chciałam nawet myśleć o tym, co teraz może mi zrobić, jak tym razem popchnie mnie w stronę śmierci. Tak strasznie bolały mnie oczy, nos, ręce...
      Znowu doznałam szoku. Ed, mój ochroniarz, przez którego cierpiałam największe katusze w całym swoim życiu, zdjął mi z głowy to potworne coś i śnieżnobiałą, mięciutką chustą starł z twarzy krew.

      - Znam cię Kaju. Wiem co masz tu - przyłożył swoją wielką łapę do tyłu mojej głowy - i tu - tym razem do serca. Jego dotyk zabijał. - Przeczytałem każde twoje wspomnienie i każde marzenie, przez co sama wszystko mi uprościłaś.
      Dalej nie do końca rozumiałam, co do mnie mówił, choć tym razem zapewne chodziło mu o mój pamiętnik. Zebrałam w sobie ostatki odwagi porozrzucane gdzieś w najciemniejszych zakamarkach mojego umysłu i spytałam, ochrypłym, cichym głosem spytałam:
      - Co z Louisem?
      Ed przesunął się przykucając bliżej mojej twarzy i pokiwał głową z dezaprobatą. Potem tą samą chustą, którą wcierał moją krew, zakneblował mi usta. Poczułam na języku gorzki smak szkarłatnego płynu. Zakręciło mi się w głowie, ale chociaż mruganie nie bolało już tak bardzo. Od razu zamknęłam i otworzyłam oczy kilkanaście razy, żeby chociaż trochę nawilżyć obolałe spojówki. Ulga w tamtym momencie była nie do opisania. Niestety mogłam delektować się nią jedynie przez niewielki ułamek sekundy.

      Ed podciągnął do góry mój przepocony top odsłaniając tym samym cały brzuch i związał go z boku. Następnie wstał, zrobił dwa kroki w tył, schylił się wyciągając w stronę brzucha małą szklaną buteleczkę, po czym rozlał trochę jej zawartości na moją skórę, a ja w tamtym momencie wydałam z siebie najgłośniejszy wrzask, jaki kiedykolwiek którykolwiek człowiek na tym świecie wydał. Był tak głośny, że nawet poplamiony moją własną krwią materiał nie był w stanie go stłumić. Śmiercionośna ciecz na moim brzuchu zaczęła palić. Paliła żywcem moją skórę. Płakałam, darłam się wniebogłosy, szamotałam próbując rozerwać linki na rękach. Nie udało się. Wszystko było nie tak. Przy każdym ruchu nadgarstki bolały jeszcze bardziej. Czułam pulsującą w nich krew. Tak samo pulsowało w moich skroniach. Nawet najmniejsze drgnięcie sprawiało, że ogień na brzuchu się rozprzestrzeniał. Z przerażeniem patrzyłam na niegdyś ulubioną część mojego ciała i nie mogłam uwierzyć w to, że skóra gotuje mi się na własnych oczach. Po chwili zrozumiałam, że próbując się bronić wyrządzam sobie jeszcze większą krzywdę. Pomimo tego z trudem przyszło mi uspokojenie się. Nie byłam w stanie okiełznać mojego ciała, które bolało. Bolało tak pieklenie, że gdyby kiedyś ktoś powiedział mi, że będę w stanie znieść coś takiego, wyśmiałabym go. Zastanawiałam się, jakim cudem jeszcze w ogóle żyje.

      Przez ten cały czas Ed stał nade mną i patrzył zupełnie obojętnym wzrokiem na to, jak kwas wyżera mi skórę. Słuchał, jak krzyczę, lecz nie reagował. Kiedy tylko się uspokoiłam, on odwrócił się i jak gdyby nigdy nic podszedł do drzwi.

      - A co do Louisa... - zwrócił się do mnie zimnym tonem - śmiem przypuszczać, że bywało u niego lepiej.

      Później wyjął z kieszeni telefon - mój telefon - i zaczął dzwonić, jednak nim ktokolwiek zdążył odebrać, Ed zatrzasnął za sobą drzwi, a te przeklęte metalowe zawiasy znowu zgrzytnęły.
      Wsłuchana w cichnący dźwięk jego kroków kolejny raz przejechałam wzrokiem po swoim brzuchu pokrytym okropnymi czerwonymi bąblami. Czułam, jak trucizna wżera się w głąb mojej skóry, czułam ciążącą nade mną śmierć. Bałam się jej, tak strasznie się bałam...