Rozdział 11 „Daleko od ludzi”

Sobota; 12.01.2013

Ósma zero dwie

Lotnisko LA

      - Ile można? - spytałam sama siebie kolejny raz zerkając na godzinę w telefonie. Ósma zero dwie. Super. - Marta! - wydarłam się kopiąc w drzwi łazienki. - Marta, wyłaź! - Niestety brunetka znowu olała to, że zaraz obie nie zdążymy na odprawę, ona do Polski z Niallem, a ja do Peru z Lou i Silem po urzeczywistnienie pierwszej pozycji z mojej listy marzeń...

      - No zaraz!!! Jak będziesz walić mi w drzwi, to nigdy nie wyjdę! Daj mi się skupić!
      - Skupić? Kto normalny skupia się przy sikaniu?!
      - Ja, do cholery, ja!
      - Pytałam, kto normalny!
      - Dobra, Kaja. Wyłaź stąd! Jak skończę to was dogonię!

      - No okej. Idę. Miłego... hmm. Sikania?
      - KAJA!!!
      Wyczułam poziom jej poirytowania, więc najszybciej jak to tylko było możliwe wybiegłam z łazienki. Jeżeli maksimum na skali stanowiło sto, to - nie przesadzając - Marta była bliska tysiąca. Nie to, żebym się jej bała, ale wolałam nie wprowadzać jej bardziej z równowagi, gdyż to mogło grozić mi śmiercią... ze śmiechu rzecz jasna, bo wkurzona Marta, to diabelsko śmieszna Marta.
      Kilkadziesiąt kroków później znalazłam się koło Louisa i Nialla, którzy zajęci byli rozmową i robieniem sobie zdjęć z fanami (mówię fanami, bo wśród kilku dziewczyn znalazł się też dziwny brunet z grzywką zaczesaną na bok). Kawałek dalej stali trzej ochroniarze, Barney oraz Ed (ci mieli lecieć z nami do Peru) i jeszcze jeden pilnujący bagaży, który wybierał się razem z Niallem i Martą do Polski. Reszta zespołu wraz z Emmily i Katie była już w drodze do Londynu. Nigdzie nie widziałam Silviana, ale ten zapewne kręcił się gdzieś w pobliżu i nadawał przez telefon w sprawach służbowych, co ostatnio na nieszczęście dla mnie robił coraz częściej. Dlaczego na nieszczęście? A no dlatego, że przez to miał coraz mniej czasu na wygłupianie się z taką jedną Kają Makowską, która nigdy nie dałaby sobie rady ogarnąć się w tej nowej, pokręconej rzeczywistości, w jaką z każdym kolejnym dniem coraz bardziej się zanurzała.
      - Gdzie Marta? - spytał blondasek, gdy tylko do niego podeszłam. Właśnie skończył robić sobie zdjęcie z sympatycznie wyglądającą nastolatką, która była sporo młodsza ode mnie.
      - Powiedziała, że zaraz będzie.
      - Louis, a dasz mi autograf? - jazgotliwie pisnęła inna fanka, dwudziestokilkuletnia. Jej głos doprowadzał mnie do szału. Chłopak posłał jej przelotny uśmiech i wziął od czarnulki marker. - Gdzie podpisać?
      - Tu! - wyszczerzyła się naciągając dekolt koszulki do dołu tak, że prawie było widać jej sutki. Mina Louisa w tamtym momencie...bezcenna. O mało nie dostał zawału, a jego ręce trzęsły się tak bardzo, że składając swój podpis na jędrnych piersiach dziewczyny, zamiast „Louis”, napisał „Iuuiz”. Wykonując tą jakże, z pozoru przyjemną dla niego czynność, cały czas patrzył prosto na mnie, a ja dosłownie pękałam ze śmiechu. Jasne, powinnam być zazdrosna, ale po prostu nie mogłam. Strach i zmieszanie w jego oczach stanowiły wtedy kwintesencję czystego komizmu. Dopiero kiedy przy oddawaniu jej mazaka, czarnulka zaczęła delikatnie smyrać go po prawej ręce, mówiąc przy tym wkurzająco-jazgotliwe: dziękuję, aż się we mnie zagotowało. Podciągnęłam rękawy cieniutkiego swetra do góry i zaciskając pięści podeszłam do niej. Nie, nie uderzyłam jej. Kiedy zorientowałam się, co najlepszego wyprawiam, wzięłam kilka głębszych wdechów i najprościej w świecie odpuściłam.
      - Matko, Kaja! - pisnęła panienka Jazgotliwa. - Zrobisz sobie ze mną zdjęcie?
      - Jasne - odparłam przez zaciśnięte zęby. Pomimo wszystko zdołałam wysilić się do uśmiechu, jednak kiedy dziewczyna prosiła swoją koleżankę o cyknięcie nam fotki, ja chwyciłam Louisa za nadgarstek i przyciągnęłam do siebie. Nie miałam najmniejszej ochoty być sama na zdjęciu z Jazgotliwą. Pstryk i po sprawie.

      - Jestem!… Już jestem! - krzyknęła Marta uwieszając się na mnie. Pociągnęła mój lewy bark do dołu tak bardzo, że o mało się nie przewróciłam. Przez kilka chwil próbowała przywrócić sobie rytmiczny oddech. Nic dziwnego, w końcu przebiegła pół lotniska z prędkością światła. Dziewczyna dotknęła swojego czoła i wybuchła gromkim śmiechem. Wszyscy przyglądali jej się ze zdziwieniem, na co ta odparła jedynie: - No co? Spociłam się prawe jak pedofil w Smyku.

Kilkanaście minut później...

      - To do zobaczenia - uścisnęłam szybko Martę wciskając jej do ręki pęk kluczy do mojego domu. - Podlej mi fikusa.
      - Nie ma sprawy. Baw się dobrze z sama wiesz kim - mrugnęła do mnie porozumiewawczo.
      - Będę - odpowiedziałam ze szczerym uśmiechem, po czym zrobiłam kilka kroków w lewo, przez co znalazłam się prosto przed Horankiem. - Niall... - westchnęłam - już tęsknię.
      - Ja też - poczochrał mnie po włosach. Naprawdę, ale to naprawdę nie chciałam się z nim rozstawać. No ale ktoś musiał odstawić moją przyjaciółkę bezpiecznie do domu i nawet nie wiecie, jak bardzo się ucieszyłam, kiedy blondasek zaoferował, że zrobi to osobiście.
      - Uważaj na nią - szepnęłam mu do ucha.
      - Po to tu jestem. Bez obaw - odpowiedział mi szeptem.
      - Dziękuję.
      - Nie ma za co. To będzie dla mnie przyjemność. - Jego twarz w tamtym momencie się rozpromieniła. Dla mnie było to jednoznaczne.
      - Jaaaaasne - przeciągnęłam powoli unosząc brodę do góry.

      Zajmując miejsce w samolocie cały czas myślałam o tym, jak fajnie byłoby, gdyby Marta związała się z Niallem. I ją i jego strasznie kochałam. Wiedziałam, że obojgu im brakuje w życiu miłości. Oczywiście nie mówię o tym, że nikt ich nie kochał, ale stanowczo brakowało im takiej miłości, jaka kiedyś łączyła mnie i Harrego i jaka chyba teraz zaczyna rodzić się pomiędzy mną i Lou... Jejku, jaką ta dwójka stanowiłaby cudowną parę... Jaką ja stanowiłabym cudowną parę z Lou...

      Podczas tamtego lotu moje myśli, jak nigdy przepełnione były tylko i wyłącznie marzeniami, które ku mojemu zdziwieniu zdawały się być nad wyraz realne. Cudowne uczucie. Cudowne...

Piątek; 18.01.2013

Późny wieczór

Prywatna Wyspa w Zatoce Meksykańskiej

      Siedziałam z Louisem na drewnianej ławce ustawionej przy krańcu pięknej, piaszczystej plaży i po raz setny zachwycałam się minionymi dniami. Otoczeni ciemnością nocy czuliśmy się cudownie. Ognisko rozpalone za naszymi plecami emanowało przyjemnym żarem. Wszystko było idealnie.      

      Wspominaliśmy wyprawę na Machu Picchu i moje łzy, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ten widok. To była prześmieszna sytuacja, ponieważ Tomlinson zobaczył, jak ściągam ciemne okulary i ścieram bezbarwny płyn ze zgrzanych policzków, gdy on sam znajdował się kilkanaście metrów dalej. Oczywiście od razu rzucił się do biegu, bo jak się później tłumaczył: myślał, że coś mi się stało. Rzecz jasna płakałam wtedy tylko i wyłącznie ze szczęścia, ale skąd on mógł to wiedzieć? Podczas swojego dzikiego maratonu potknął się o kamień, przez co popchnął Silviana, który lecąc do przodu wpadł na lamę, a ta z kolei uciekając przed Silem Zabójcą Lam, staranowała ochroniarza Barneya, który sturlał się z górki, na szczęście niewysokiej. Grupka turystów idąca szlakiem za nami o mało nie umarła ze śmiechu, zresztą tak samo jak i my. Przez następne dziesięć minut ganiałam za tą lamą, jak jakaś wariatka, gdyż usilnie chciałam zrobić jej zdjęcie. I wiecie co? Zrobiłam!

      Cała nasza wycieczka do Peru była pełnia cudownych momentów. No może pomijając fakt, że z każdym kolejnym dniem byłam coraz bardziej opalona, czego w gruncie rzeczy nigdy nie lubiłam i starałam się unikać, jednak na próżno. Nie dało się wygrać ze Słońcem Ameryki Środkowej. 

      Po kilku dniach popłynęliśmy na wynajętą przez Tomlinsona wyspę w Zatoce Meksykańskiej, która była po prostu najpiękniejszym miejscem na świecie. Czułam się totalnie spełniona i naprawdę niczego więcej nie potrzebowałam od życia. 

      Niestety Silvian rano dostał telefon od szefa, przez co już w południe wyruszył do Londynu. Głupio przyznać, ale strasznie się z tego powodu cieszyłam. Ochroniarze praktycznie nie wchodzili nam w drogę i zajmowali się sobą, a na drodze do pełni swobody przy Louisie stał mi tylko Sil, przy którym czasami krępowałam się robić to, na co tak strasznie miałam ochotę.

      W tamtej chwili jednak byliśmy tylko my. Tylko ja i on na tej ławce przy ognisku. Coś idealnego. Pełnia księżyca przed nami sprawiała, że świat wydał mi się jeszcze piękniejszy. Od pierwszego wejrzenia pokochałam sposób, w jaki jego światło odbijało się od czarnych fal. Perfekcja w każdym calu.

      - Oh, I love the moonlight... - rozmarzyłam się bezwiednie uśmiechając.

Louis wstał ciągnąc mnie za rękę.
      - Dancing in the moonlight [LINK] - Zaczął śpiewać prowadząc mnie wprost do czarnej, skrzącej się od księżycowego światła toni.
        Everybody's feeling warm and bright - Podskakiwaliśmy na pisaku w rytm jego głosu. Nie przeszkadzało mi drapanie w stopy, jakie fundowały mi zimne już ziarenka. W gruncie rzeczy było nawet przyjemne.
        It's such a fine and natural sight
        Everybody's dancing in the moonlight
      Znaleźliśmy się przy linii wody. Ścisnęłam mocniej dłoń Louisa zwracając wzrok w jego stronę. On nie odrywał swoich oczu ode mnie nawet na ułamek sekundy. Zarumieniłam się, jednak przez ciemność nie był w stanie tego dostrzec. Księżyc odbijał się od jego oczu i zębów odsłoniętych przez uśmiech. Nigdy w życiu nie widziałam go aż tak przystojnego. Cienie nocy idealnie podkreślały rysy twarzy Tomlinsona, a szum wody stanowił perfekcyjny akompaniament dla jego głosu.
      - We like our fun and we never fight - Zaczął wypstrykiwać palcami prawej ręki rytm piosenki, a lewą, którą ściskałam, nagle okręcił mnie dookoła. 

        You can't dance and stay uptight - Wylądowałam wprost w jego ramionach. Zaśmiałam się cicho. 

        It's a supernatural delight - W jego ramionach czułam się bezpieczna, kochana. To było to. To było moje miejsce. Miejsce, do którego idealnie pasowałam: jego ramiona.

        Everybody was dancing in the moonlight - Nagle chłopak zamilknął. Patrzył na mnie tak przenikliwym wzrokiem, że aż miałam wrażenie, iż wdziera się do mojej duszy, do mojego serca. Nie miałam nic przeciwko.
      - Kocham cię Kaju - powiedział, a moje ciało zadrżało. Wyprostowałam się, zrobiłam dwa kroki w tył, spojrzałam w jego odbijające księżyc oczy i zamarłam. To była chwila, na którą podświadomie czekałam, której podświadomie pragnęłam, więc czemu moje dłonie się spociły? Denerwował się, a brak odpowiedzi z mojej strony tylko potęgował w nim to uczucie. Postanowiłam mu tego oszczędzić.
      - Też cię kocham Harry...

      - Louis! Stój! Nie chciałam! Słyszysz?! - Biegłam za nim ile sił w nogach, jednak on nadal był potwornie daleko. Może gdyby otrząśnięcie się z prawdopodobnie największego błędu w moim życiu nie zajęło mi aż tak dużo czasu, byłabym w stanie dogonić go o wiele prędzej. Nie reagował na moje wołania. - Nie chciałam tego powiedzieć! Nie chciałam! Przepraszam!!!
      Wszedł do naszego drewnianego domku. Minutę później ja też się w nim znalazłam. Chłopak właśnie rzucał na łóżko swoją wielką walizkę. Doskonale wiedziałam, co zamierzał z nią zrobić. Podbiegłam do niego i złapałam za ramię, na co ten odskoczył. Wyglądało to tak, jakby mój dotyk go parzył. A może rzeczywiście tak było?... Nie wiem.
      - Louis, przepraszam... - zaczęłam, gdy tylko odwrócił się w moją stronę. - Nie wyjeżdżaj. Pozwól mi wytłumaczyć...
      - Co ty chcesz tłumaczyć?! - W życiu nie widziałam go aż tak wściekłego, aż tak wściekłego na mnie.
      - Ja naprawdę nie chciałam tego powiedzieć. Zrobiłam to z przyzwyczajenia i...
      - Z przyzwyczajenia?! - przerwał mi. - Chyba sobie żartujesz!
      - Nie, ja... - zaczęłam cicho, jednak on znowu mi przerwał.
      - Daruj sobie Kaja! I przestań okłamywać siebie i mnie! Kochasz Harrego! Zawsze kochałaś tylko jego!
      - Nie, Lou...
      - Przestań! Nic nie mów! Taka jest prawda i obydwoje to wiemy! Skończmy tą farsę, wróć do niego, wtedy chociaż wy będziecie szczęśliwi.
      Moje oczy przysłoniła ściana łez. Drżałam. Czułam pulsacje w całym ciele. To chyba przez ciśnienie. Nie wiedziałam, jak mam wybić mu z głowy to, że nadal kocham Harrego. Nie kochałam. Byłam tego pewna. Byłam...prawda?
      Chłopak nie zwracając na mnie uwagi otworzył swoją walizkę leżącą na łóżku, a ja widząc co się w niej znajduje dosłownie doznałam szoku. Mój Duży Czarny Zeszyt z Milionem Wspomnień. Był tam! W walizce Louisa! Momentalnie chwyciłam go w ręce ściskając z całych sił okładkę.
      - Jak mogłeś?! Ty?!
      Louis wydawał się totalnie zmieszany. Już nie mógł mnie oszukać. Świetnie udawał przez ten cały czas. Martwił się o mnie. Pomagał. Wpierał. Mówił, że chroni, ale jak mógł chronić przez samym sobą?! Nawet w najczarniejszych wizjach nie byłam w stanie go o to posądzić. Nigdy, przenigdy nie powiedziałabym, że to on. A jednak! I jeszcze powiedział, ze mnie kocha! Kocha? Kocha?! Kocha i kradnie cały mój świat publikując go później w internecie?!
      Wbiegłam do łazienki zabierając ze sobą zeszyt. Machinalnie przekręciłam klucz w drzwiach zjeżdżając po nich plecami.
      - Kaja, otwórz! To nie ja! - „Nie ty? Jasne.” pomyślałam i prychnęłam. - Kaja proszę! Nigdy nie miałem go w rękach, ktoś musiał go podłożyć!
      Nie reagowałam. Zamiast tego zaczęłam powoli wertować skradzione mi strony. Powoli przekładałam kolejne zapisane moim życiem kartki papieru, kiedy nagle natrafiłam na coś, przez co o mało nie umarłam ze strachu.

20.03.2012

Stoję pośrodku ciemnego tunelu.
W oddali dostrzegam małe światełko.
Mam dwa wyjścia: iść do niego, albo stać.
Kto wie, może tam właśnie znajduje się wyjście?
Albo to nadjeżdżający pociąg, który za chwilę

przerobi moje ciało na kałużę krwi?

Co robię? Ryzykuję.
Idę do światła z nadzieją, że okaże się być dla mnie czymś dobrym.
Jak to się skończy? Nie wiem.
W ostateczności zginę.

      Doskonale pamiętałam ten wpis. To był mój sen. Pamiętałam nerwy, gdy kreśliłam na tej kartce każdą z kolejnych liter, każdy z kolejnych wyrazów, każde z kolejnych zdań. Śniłam to w noc przed tym, jak wysłałam swoją pracę do konkursu chłopaków. Prawda była taka, że to właśnie on ostatecznie skłonił mnie do wsadzenia koperty w skrzynkę. A teraz? Teraz patrzyłam na te wszystkie litery, na które skapywały rytmicznie moje łzy, gdyż pod nimi urzeczywistnił się mój koszmar. Na marginesie czarnym markerem ktoś napisał słowa Laury.

WATCH OUT. I AM YOUR TRAIN.

      Wtedy właśnie zrozumiałam znaczenie pociągu. Pociąg w moim śnie zwiastował moją śmierć. Zaryzykowałam pójście w stronę światła i przez to zginę.
      Podniosłam się i otworzyłam drzwi. Pokazałam Louisowi zeszyt pytając:
      - Napisałeś to?
      - Nie! Kaja, przysięgam! Ktoś mi to podłożył! - Spojrzałam mu w oczy i uwierzyłam. To nie mógł być on. Nie z tymi oczami.

      Bez słowa podeszłam do niego wtulając się w tors chłopaka. Rozpaczliwie łaknęłam poczucia bezpieczeństwa, jakie dawały mi jego ramiona. Potrzebowałam kogoś bliskiego. Bałam się być wtedy sama.
      Wtem dźwięk śmierci wstrząsnął naszymi ciałami. Mogę przysiąc, że widziałam, jak kula rozdziera powietrze. Mocniej ścisnęłam Louisa. Jego serce biło jeszcze szybciej niż moje. To nie był pierwszy raz, kiedy słyszałam strzał, w końcu oglądałam w życiu mnóstwo filmów, ale nigdy wcześniej nie miałam z tym do czynienia w rzeczywistości. Przez wcześniejszą pokrętną groźbę, którą wyczytałam ze swojego pamiętnika, poczułam się tak, jakby ta kula wycelowana była we mnie, jednak nie była. Dźwięk dochodził z daleka, lecz mimo to nadal pozostawał głośny. Za głośny. Rozbrzmiewał w moich uszach, jak echo, przez co nie byłam do końca pewna, czy strzały, które później słyszałam były prawdziwe, czy tylko urojone.
      Louis odsunął się ode mnie i wziął do ręki jakąś twardą, kanciastą figurkę z komody obok, po czym stanowczym, lecz zarazem wystraszonym głosem powiedział:
      - Idę sprawdzić, co to. Zostań tu.
      - Nie ma mowy! - zaprotestowałam od razu. - Nie możemy się teraz rozdzielać.
      Tomlinson przez chwilę bił się z myślami łażąc w tę i z powrotem po pokoju, aż w końcu westchnął ciężko. Podał mi do ręki drugą figurkę, po czym poważnym tonem zaznaczył.
      - Tylko trzymaj się za mną.
      Wyszliśmy z naszego domku. Stąpaliśmy cicho. Jak na szpilkach. Jednym dźwiękiem, jaki z siebie wydawaliśmy było łomotanie serca i przyspieszony, płytki oddech, nad którym nie byliśmy w stanie zapanować. Lekko zgięci chowaliśmy się za kolejnymi obiektami na naszej drodze. Rozglądałam się dookoła i widząc wszędobylską ciemność, którą wcześniej tak się zachwycałam, czułam ciarki na całym ciele. Sunęliśmy przed siebie, chyba sami nie wiedząc dokąd tak właściwie zmierzamy, jednak powtórny wystrzał wskazał nam cel - kwatera ochroniarzy. Na dźwięk broni oboje podskoczyliśmy. Ja zakryłam dłonią usta, a Louis złapał się za serce. Baliśmy się jeszcze bardziej. Mimo wszystko nie zatrzymaliśmy się nawet na chwilę. Powoli brnęliśmy przed siebie.

      Nawet nie zauważyłam, kiedy znaleźliśmy się przy drzwiach drewnianego domku ochroniarzy, a Louis łapał za klamkę odbijającą księżyc. W myślach krzyczałam: Nie Lou, nie rób tego, jednak moje usta pozostawały uwięzione w bezdźwięcznej pułapce.
Przekraczając próg znowu usłyszeliśmy wołanie Barneya dobiegające z piętra. Błagał o pomocy. Momentalnie wbiegliśmy schodami na górę, ale wtedy znowu rozległ się strzał. Potem kroki. Ciężkie i powolne.

Mężczyzna stojący przed nami.

Broń w jego prawej dłoni.

Zgrzyt jego zębów.

      Chwyciłam chłopaka i zaczęłam uciekać. Zbiegając ręka Louisa gdzieś mi się wysmyknęła. Skręciłam w lewo, potem w prawo i chyba znowu w lewo. Zgubiłam się w ciemności. Coś gruchnęło. Zdecydowanie zbyt blisko. Usłyszałam za sobą kroki. Sparaliżowało mnie. Nie mogłam drgnąć nawet o milimetr. Kroki były coraz bliższe, coraz głośniejsze. Ciemność dookoła wycisnęła z mojego ciała resztki odwagi. Nie odwróciłam się, by spojrzeć w twarz oprawcy, co było moim największym błędem. Poczułam potworne ukłucie w szyję. Ostatnim co zdołałam usłyszeć był dźwięk zasysanego przez strzykawkę powietrza, a ostatnim co zdołałam zobaczyć, ciało Louisa na podłoże, które mrok odsłonił mi przy upadku.


___________________________________________________________________
KLIK 
KLIK
KLIK
KLIK
KLIK

KLIK

KLIK