Wprowadzenie + Wywiad

Wprowadzanie,

czyli zbiór najważniejszych wpisów pochodzących z dużego czarnego zeszytu z milionem wspomnień i wydarzeń, które miały miejsce pomiędzy czwartym września, a jedenastym listopada.

10.09

      - Postawię sprawę jasno - usłyszałam w słuchawce
poważny ton „mojego” menadżera. W sumie bardzo podobało
mi się to, w jaki sposób do mnie mówił. Miałam wrażenie,
że traktuje mnie nie jak jakąś rozpieszczoną gówniarę,
tylko jak prawdziwą dorosłą osobę, z którą od teraz będzie
pracował. - Mamy bardzo mało czasu, gdyż każdy kolejny
dzień odkładania premiery, to dzień, w którym ludzie
coraz bardziej o tobie zapominają, a przecież chcemy
dotrzeć do jak największej ilości odbiorców, więc twoja
osoba musi, no po prostu musi być na ustach wszystkich!
      - Do rzeczy proszę pana - wtrąciłam ściągając go
na ziemię, gdyż miałam wrażenie, że znowu zaczyna
uciekać myślami do swojej ulubionej krainy
mówię-co-mi-ślina-na-język-przyniesie, z której

niezwykle blisko jest do przez-moje-gadanie-kaja
-spóźnia-się-do-szkoły-pierwszego-dnia-po-”odwieszeniu”.
      - Ach, tak! Już przechodzę do konkretów! Powiedz mi,
moja droga, czy masz już może gotową jakąś książkę
nadającą się twoim zdaniem do wydruku? Bo jeśli tak,
to oszczędzimy sobie czas, który byłby potrzebny ci na
pisanie i...
      - Tak - znowu wcięłam się w jego wypowiedź - mam
coś takiego. To znaczy prawie mam. Dopiszę jeszcze
tylko dwa, albo trzy rozdziały i wszystko będzie gotowe.
      - Doskonale! W takim razie...

20.09

Stało się.

Przed chwilą wyjęłam ze skrzynki kontrakt na swoją

własną książkę i podpisałam go! Matko! Nigdy nie sądziłam,

że którekolwiek z moich dzieł doczeka tego dnia, ale..

ale nareszcie się udało! Tylko czy powinnam to robić?

W końcu „Listy od Beaty” są tak bardzo osobiste...

W tej książce jest całe moje życie. To jak ją poznałam.

To jak stałyśmy się siostrami, to co połączyło mnie i Kubę,

jak trudno było mi na nich patrzeć, jak ona umierała, to, co potem

się ze mną działo, a w ostatnich, niedawno dopisanych

rozdziałach i to, jak poznałam chłopaków, jak pokochałam

Harrego i jak go zraniłam. A wszystko zakończone jest jej listem.

Autentycznym listem, w którym uświadomiła mi, że o miłość trzeba

walczyć. A ja co? Poddałam się. I teraz to wszystko ma ujrzeć

światło dzienne? Przecież to niczym nie różni się od pokazania

mojego pamiętnika całemu światu. Co prawda pozmieniałam

wszystkie imiona i miejsca, ale ten, kto mnie zna i kto przeżył

to wszystko razem ze mną, będzie wiedział, jak bardzo ten tekst

jest prawdziwy. Tyle że ja do tej pory nigdy nie napisałam

jeszcze niczego równie dobrego... Co robić? No co?

Gubię się w swoich myślach i pragnieniach. Nie wiem już czego

chcę. Chociaż nie. Wiem. Chcę z powrotem mojego Harrego.
Czuje się jak pięciolatka, którą pozbawiono ulubionego misia,
mającego za zadanie chronić ją przed groźnymi potworami
mieszkającymi w szafie. Dokładnie wiem, co mu zrobiłam
i nienawidzę się za to. Naprawdę nienawidzę. Nie mogę już
nawet patrzeć w lustro. Mam ochotę rzucić się na swoje

odbicie i przywalić tej idiotce z nadzieją, że wróci jej rozum.
Tęsknota za nim mnie dobija. Wszędzie go widzę. Wszędzie słyszę.
Wyglądam przez okno i dosłownie rysuje sobie w głowie jego
sylwetkę podążającą w stronę mojego domu. Widzę go przy drzwiach
lecz gdy tylko zbiegam na dół i je otwieram - on znika. Jeśli chodzi

o moją książkę, to faktem jest, że cholernie się boję. Najbardziej

reakcji Harrego, który czytając napisane przeze mnie słowa

może zorientować się, że piszę również o nim. I właściwie to właśnie
on stanowi najważniejsza część tego wszystkiego. On i to, co czuję.

24.09

Jest dziwnie. Cholernie dziwnie. Lou się nie odzywa.

Emmily ciągle mówi, że nie ma czasu gadać, bo jest zajęta.

Zayn zadzwonił raz. To była naprawdę krótka i bardzo

niezręczna rozmowa. Liam i Danielle piszą smsy. Dużo smsów.

Miłych. Pocieszających. Podnoszących na duchu.

To znaczy... pisali. Od tygodnia ich wcześniejsze dwadzieścia

wiadomości dziennie przerodziło się w trzy, no maksymalnie pięć.

Nie chodzi o to, że się pokłóciliśmy. Nie. Przynajmniej tak

mi się wydaje. Po prostu mam jakieś takie dziwne wrażenie,

że w ich związku źle się dzieje. Coraz częściej narzekają

na siebie nawzajem i strasznie często się kłócą.

A ja znowu czuje się potwornie bezsilna, bo nawet nie chcą

mi powiedzieć, o co dokładnie chodzi, więc nijak nie mogę

im pomóc. Natomiast Niall... Mój mały blondasek jest jedynym,

który jeszcze naprawdę utrzymuje ze mną kontakt.

Pisze, dzwoni, martwi się, rozśmiesza i zwierza z tego,

co czuje do Magdy. Horan naprawdę się w niej zakochał.

Niestety cały czas boi się jej tego wyznać. Namawiałam go już

nie raz i nie dwa. Tylko raczej tysiące, albo i nawet miliony razy.

Niestety ten chłopak jest zdecydowanie zbyt uparty!

Został mi jeszcze Harry. Ale co w ogóle mogę napisać o Harrym?

Sytuacja się nie zmieniła. Od telefonu z początku września

nie miałam z nim żadnego kontaktu. Czekałam. Naprawdę

długo czekałam na jakąkolwiek wiadomość od niego. Dalej czekam,

ale już chyba straciłam nadzieję. On zniknął z mojego życia

na dobre. Poza tym ma teraz ważniejsze sprawy na głowie

niż kontaktowanie się ze swoją byłą, która złamała mu serce.

Musi walczyć o Katie. Musi wygrać to starcie. Tylko tego

teraz chcę i naprawdę o niczym innym nie marzę.

Żeby tylko mu się udało. Żeby był szczęśliwy...
Dobrze, że chociaż Kuba pozwala mi wypłakiwać się sobie w ramię.

26.09
      Siedziałam przy biurku wytężając swój mózg do granic
możliwości przy zadaniu z matematyki rozkoszując
się przy tym smakiem aromatycznego kakao i nerwowo
stukałam długopisem o krawędź jasnego, drewnianego blatu.
Dochodząc do wniosku, że na nic zdają się moje

wszystkie wysiłki i starania, napisałam wielkimi,
drukowanymi literami na całe pół strony tego
przeklętego zeszytu: 

i już miałam zacząć stawiać obok niego
gigantyczne wykrzykniki, kiedy po całym pokoju
rozbrzmiał charakterystyczny pisk zwiastujący
nadejście nowej wiadomości. Ślamazarnie sięgnęłam
po urządzenie i wzdrygnęłam widząc treść smsa
od Nialla:

       „Liam i Danielle zerwali.”
      „O nie. Tylko nie to” - pomyślałam i zaraz wybrałam
numer blondaska, żeby podczas rozmowy z nim
dowiedzieć się czegoś więcej o tej całej sytuacji.

27.09

     
      Podczas popołudniowego spaceru z Johnem Locke'iem
w końcu nadarzyła się okazja, żeby zadzwonić do Danielle.
Wcześniej cały czas byłam albo z Patrycją, albo rodzicami,
albo w szkole i jakoś tak głupio było mi rozmawiać z nią
przy ludziach...
      - Cześć Kaju - odebrała już po pierwszym sygnale.
      - Cześć Danielle - przywitałam się łagodnym tonem.
      - Jak się trzymasz? - spytałam po chwili ciszy.
      - A no wiesz...jako tako - odpowiedziała półszeptem.
Wydawała się być taka przybita. Taka smutna.
      - Wiem, jak się czujesz... - dodałam pocieszająco,
a wtedy dziewczyna nagle wybuchła i zaczęła
na mnie krzyczeć:
      - No błagam cię Kaja! Ty nie masz bladego pojęcia o tym,
jak się czuję! Ile byłaś z Harrym? Miesiąc? Dwa? - zakpiła.
- A wiesz ile ja z Liamem?! Dwa lata! Dwa pieprzone lata!
Więc, nie masz prawa mi mówić, że wiesz, jak się czuję!
To przez takie wszystkowiedzące małolaty, jak ty
nasz związek się rozpadł, więc z łaski swojej za...
      Rozłączam się.
      Wiedziałam, że ona nie chciała tego wszystkiego powiedzieć.
Po prostu to ja okazałam się być tą osobą, na której musiała
wylądować swoją całą złość po rozstaniu. I pewnie
gdyby nie to, że wplątała w to mój związek z Harrym,
pozwoliłabym jej się na mnie wyżyć. Niestety tego
nie dałam rady znieść. Przyspieszyłam kroku i pociągając
mocniej za smycz zasygnalizowałam pieskowi, że ma
przestać się ociągać, a dosłownie dwie minuty później
dostałam smsa od Dan:
      „Kaja, przepraszam. To przez te emocje. Nie panuję
nad sobą. Nie chciałam tego powiedzieć. Przepraszam :(”
      Zatrzymałam się i wystukałam na ekranie telefonu odpowiedź
moimi przemarzniętymi od chłodnego wiatru palcami:
      „Wiem. Nic się nie stało. Trzymaj się i pamiętaj,
że zawsze możesz na mnie liczyć xx”

4.10
      - Włączę! - oznajmiłam stanowczo.
      - No to włącz! - odparła moja siostra
lekko poddenerwowanym tonem. Miała dość
mojej co-pięciosekundowej zmiany zdania.
I słusznie, bo to naprawdę było wkurzające.
      - A może nie powinnam? - spytałam z nutką
przerażenia w głosie.
      - Kaja! - krzyknęła Patrycja. - Do cholery jasnej
weź ty się wreszcie zdecyduj dziewczyno!
Chcesz go oglądać to włącz, nie chcesz, to nie!
Przecież i tak nikt nawet się nie dowie, że w ogóle
oglądałaś tego przeklętego twitcama!
      - No już dobrze, włączę! Skoro tak nalegasz...
      - Przecież ja nie...ehhh - dziewczyna westchnęła
ciężko i przystawiając sobie krzesło usiadła tuż obok
mnie.
      Kilka kliknięć myszką i...i znowu go zobaczyłam.
Tam - po drugiej stronie monitora. Był. Obaj byli.
On i Niall. Harry się uśmiechał. Wydawał się być szczęśliwy.
Jak gdyby w jego życiu nigdy nie zdarzyło się nic złego.
Jak gdyby nikt nigdy go nie skrzywdził. Naprawdę
potrafi tak dobrze grać, czy może zdołał zapomnieć?
Już? Tak szybko? Po niespełna pięciu tygodniach?
Ale... Pojedyncza łza spłynęła po moim bladym
policzku zaznaczając na nim przebytą przez siebie drogę.

Od razu starłam ją miękkim rękawem mojego obszernego
swetra. Nie chciałam, żeby Pati widziała, jak płaczę.
W zupełności wystarczyło jej już to, czego naoglądała się
przez ostatni miesiąc.
*
      Dwadzieścia jeden minut. Już całe dwadzieścia jeden
minut jak zaklęta wgapiałam się w monitor komputera
i słuchałam. To takie dziwne wiedzieć, że on w tym 
momencie siedział w pokoju Nialla i po prostu mówił do laptopa,
a ja widziałam to wszystko tu. W Polsce. 
Jakieś tysiąc pięćset kilometrów od niego... 
      Na całe szczęście Patrycja gdzieś poszła, przez co mogłam
pozwolić sobie na bezkarny płacz. Tak bardzo chciałam go dotknąć.
Utonąć w jego bezpiecznych ramionach i nie skupiać się
na niczym innym, niż bicie jego serca. Dosłownie miałam 
wrażenie, że słyszę je gdzieś pomiędzy ich głosami.
      - Od newdirection89: zaśpiewajcie jakąś piosenkę - po
przeczytaniu tego tweeta Niall od razu spojrzał na Harrego,
po czym spytał go z niezwykle rozbawiona miną: - To jak Harry?
Zaśpiewamy im?
      - Ale co? - dopytał radosny Styles.

      - Czy ja wiem...może niech oni zdecydują - blondyn 
wyszczerzył się wskazując wzrokiem na komputer.
      - Słyszeliście? - odezwał się Harry. - Niall chce, żebyście
to wy decydowali, więc napiszcie nam, co chcielibyście 
usłyszeć - uśmiechnął się delikatnie, po czym spojrzał 
prosto w kamerę tak, że dosłownie miałam wrażenie, 
iż patrzy właśnie na mnie. 
      Ten wzrok. Głos. Uśmiech. To wszystko sprawiło, 
że resztki rozsądku mieszkające w mojej głowie najprościej
w świecie wyparowały, a na ich miejsce wkradło się jakieś 
szaleńcze pragnienie, które od razu zrealizowałam.
      Palce same zaczęły wystukiwać kolejne litery na klawiaturze
zakańczając je tym potwornym przyciskiem wysyłającym moją
wiadomość chłopakom. "m5 just a feeling".

      Matko, Boże, Jezu i wszyscy święci, co ja najlepszego
zrobiłam?! Reakcja na mojego tweeta była natychmiastowa
i z początku chłopcy nawet go nie zauważali, bo po prostu
zniknął gdzieś pośród lawiny z tysięcy innych, ale kiedy
setki, albo nawet i tysiące osób zaczęły przesyłać go dalej,
byli zmuszeni go dostrzec.
      Pierwszy zauważył go Niall. Natychmiastowo wychwyciłam
w jego oczach olbrzymie zaskoczenie połączone z przerażeniem.
Chwilę później przeczytał go i Harry, który oczywiście od razu
musiał zbadać, co tak bardzo zainteresowało jego przyjaciela.
Chłopak najpierw spojrzał tylko na treść wiadomości,
która w ogóle go nie ruszyła, ale kiedy w końcu zorientował się,
że to ja jestem jej autorem...momentalnie zbladł, odsunął do tyłu
i zaczął nerwowo przygryzać dolną wargę.
      Natomiast ja widząc to, zaczęłam płakać jeszcze rzewniej.
Sparaliżowało mnie. Nie wiedziałam,co robić. Usunąć to,
czy lepiej nie? Tylko czy teraz jest jeszcze jakiś sens w usuwaniu?
Przecież już i tak on zdążył to zobaczyć. Serce biło mi tak
szybko, jakby dosłownie chciało wyrąbać dziurę w klatce
piersiowej i wydostając się na zewnątrz uciec jakiś tysiąc
pięćset kilometrów dalej. A wtedy zapewne na swój cel
obrałoby Londyn...
      - Skoro tak często powtarzacie „Just a feeling” - odezwał
się w końcu Harry - to będzie „Just a feeling”.
      I było. Zaczęli śpiewać. Właściwie to Harry zaczął,
bo Niall nadal był w zbyt wielkim szoku, żeby wydobyć
z siebie jakikolwiek dźwięk. Zresztą ja również.
Styles nas uratował. Dosłownie uratował, a kończąc
piosenkę nawet się uśmiechnął i powiedział:
      - Kaja ma dobry gust muzyczny, co nie Niall?
      - Mhm - zszokowany blondas jedynie mruknął
i pokiwał twierdząco głową.
      A ja na dźwięk swojego imienia wypowiedzianego
z ust Harrego dostałam minutowego zawału.
      Potem już wszystko wróciło do normy.
Chłopcy pozdrowili jeszcze kilka Brytyjek,
Włoszek i nawet jedną, czy dwie Polki,
po czym pożegnali się i zakończyli transmisję.

4.10
Ten twitcam to było...matko!

Ja...matko! Przecież...ale jak?!

Przecież on...a ja...

22.10

      - Dobra Kuba weź wreszcie ogarnij dupę

i zamknij się z łaski swojej, bo Niall dzwoni!

      - Ale to nie fair! Dlaczego to ja mam się 

zamykać? Może niech on zadzwoni później!

Teraz jestem smutny i będę płakać, bo bardziej

lubisz Horana ode mnie! - obwieścił płaczliwie

Kuba krzyżując ręce na klace piersiowej w ramach

potwierdzenia swojego oburzenia.

      - Przecież wiesz, że lubię was tak samo wariacie

- wystawiłam mu język, po czym dodałam: 

- napisał w smsie, że to nie może czekać,

więc muszę odebrać.

      - No dobra - odparł nadal lekko „obrażony”

Kuba rozkładając się wygodnie na moim łóżku.

- Obudź mnie, jak już skończycie nawijać.

      - Nie ma sprawy - uśmiechnęłam się

wciskając zieloną słuchawkę.

      - Co się dzieje?

      - Ufff - Horan odetchnął z ulgą - już myślałem,

że nie odbierzesz.

      - Przyznaję, że przez chwilę wystąpiła taka możliwość, 

ale na szczęście mi się udało, więc od razu mów,

o co chodzi.

      - Spytam prosto z mostu.

      - Pytaj.

      - Właśnie ustalamy ostateczną listę krajów

na trasę po Europie i chcę cię spytać, czy mamy

zrobić koncert w Polsce, czy zamiast tego w Berlinie?

      - Ooooo...um...hmm.... - byłam kompletnie skołowana.

      - Jak chcecie - wydusiłam w końcu.

      - Nie Kaja. Jak ty chcesz. Jesteś gotowa na oglądanie

reklam koncertu wszędzie przez najbliższe siedem

miesięcy? 

      - A co na to Harry? - spytałam niepewnie.

      - On.. no wiesz. Jak to on - zmieszał się.

      - To znaczy? 

      - Nie no nic. Nie ważne.

      - Ważne Niall.

      - No bo on tak jakby został przegłosowany...

      - Przegłosowany? - zdziwiłam się.

      - Tak. No bo głosowaliśmy kto jest za 

koncertem w Polsce i...

      - I on był przeciw, tak? - przerwałam mu.

      - Tak - odparł niemalże bezdźwięcznie.

      - W takim razie wybieram Berlin.

28.10
Właśnie zobaczyłam ostateczną listę. Zamiast Warszawy jest Berlin.
Ale...Ja naprawdę chciałam znowu ich wszystkich zobaczyć.
Szaleć z Emmily za kulisami na ich koncercie i śpiewać
na cały głos ich czasami beznadziejne piosenki, a potem
rzucić się Harremu w ramiona gratulując świetnego występu.
Tyle że on sam podjął tą decyzję, a ja nie chciałam się narzucać.
Czas leci. Przemija nieubłaganie, a ja z każdym kolejnym
dniem czuję się gorzej. Czasami budzę się z płaczem, bo mam
wrażenie, że zapomniałam już, jak to jest czuć jego dotyk,
jak brzmi jego głos i jakie miękkie są jego niesforne loki.
Od naszego rozstania minęły już dwa miesiące. A ja nadal
nie jestem w stanie się z tym uporać. Ale może już najwyższy
czas wziąć się w garść i spróbować zapomnieć, skoro
wspominanie aż tak bardzo boli? Może już czas pozwolić
mu odejść? Pozwolić sobie na rozpoczęcie nowego życia,
w którym musi go zabraknąć? Może to już czas ruszyć
na przód i skupić się na przyszłości, a nie bezustannie
oglądać się w tył i rozpaczać? Przecież mam dopiero
siedemnaście lat. I żyję. Mam tętniaka, który może zabić
mnie w każdej chwili, a mimo to żyję. Może naprawdę nadszedł
już najwyższy czas na wykorzystanie tego, co przecież jest
u mnie tak niepewną kwestią? Czas zacząć wreszcie żyć.
Muszę tylko odłożyć na bok smutki, wspomnienia i myśli o nim,
a wtedy może jakoś mi się to uda...



3.11
Dzisiaj Niall powiedział mi, że sprawa Katie nareszcie
została rozstrzygnięta. Harry i Nick podzielili się opieką
nad małą. Na razie na czas promocji nowej płyty chłopaków
Katie zostanie z Nickiem, a gdy zamieszanie wokół „Take me home”
trochę się uspokoi, weźmie ją Harry. Niall powiedział, że obie strony
są zadowolone z wyroku, no bo dziecko zamiast siedzieć z niańką,
kiedy jeden z nich pracuje, cały czas będzie miało opiekę drugiego.
Naprawdę bardzo się cieszę, że wszystko skończyło się tak,
a nie inaczej i chyba Harry nareszcie będzie mógł trochę odsapnąć
i zacząć w pełni cieszyć się z tego, co ma. Pewnie niedługo
ułoży sobie jakoś życie. Życie beze mnie, ale ja już chyba naprawdę
coraz lepiej radzę sobie z tą myślą, bo teraz, kiedy ją zaakceptowałam,
mogę skupić się na swojej pracy, szkole i kto wie, może pewnego dnia
ja również będę w stanie powiedzieć, że udało mi się poukładać
własne życie tak, że sama jestem szczęśliwą osobą?

10.11

      Przedzierałam się przez gęstą mgłę ograniczającą
pole mojej widoczności do totalnego minimum,
a lodowaty wiatr uderzał i rozbryzgiwał się
o moje ciało z każdej możliwe strony. Dookoła
panowały egipskie ciemności, ale przecież to
normalne o tej porze roku. Jesienne wieczory
w Polsce już takie są. Brzydkie, ponure i odbierające
chęć do czegokolwiek. Oczywiście jedynym 
powodem, dla którego o tej porze opuściłam mój
ciepły, przytulny domek była moczopędna
potrzeba Johna Locke'a. 

      Mały zafundował mi średnio-krótką rundkę
wokół pobliskich drzew, a raczej powinnam 
powiedzieć patyków bez liści, ale za to podczas
powrotu zachowywał się niezwykle spokojnie.
Co u niego naprawdę jest czymś dziwnym...
      Przed wejściem do domu zahaczyłam jeszcze o skrzynkę 
na listy i wyjmując z niej sporą stertę papierów weszłam
do mojego cieplutkiego domku. Czy to nie dziwne,
że jesienią i zimą kocham go jakoś tak bardziej?
Moją uwagę przykuła największa, dość gruma koperta
zaadresowana do mnie. Z racji tego, że nie spodziewałam
się żadnych listów w najbliższym czasie, moja 

ciekawość była podwojona.
      Bez dłuższych zastanowień rozdarłam biały, sztywny
papier, pod którym kryła się warstwa z mojej ulubionej
folii bąbelkowej i kiedy zobaczyłam, co jest w środku,
doznałam szoku.

      Nowa płyta chłopaków, a na niej liścik
z napisem: You should check „irresistible”.
Ale po co? Od kogo to? Uważnie przetrząsnęłam
rozdartą kopertę, ale oprócz płyty z liścikiem, nie było
w niej nic więcej. Na początku pomyślałam,
że to pewnie któraś z ich fanek wysłała mi to
chcąc narobić mi złudnych nadziei na nie wiadomo co,
ale wtedy uświadomiłam sobie, że przecież premiera
„Take me home” ma odbyć się dopiero za kilka dni,
więc w takim razie to musiał być któryś z nich.
      Szybko pobiegłam na górę i po włączeniu laptopa
natychmiastowo wsadziłam płytę do nośnika. Przesunęłam
do wskazanej przez tajemniczego ktosia piosenki
i słysząc już jej pierwsze dźwięki zamarłam...



__________________________________________________

Wywiad z 29.09.2012

Siedziałam pośrodku niezwykle pięknego nigdziesiowa i rozkoszowałam się idealnie pachnącym, jesiennym powietrzem. Mój ulubiony sweter w biało-czarne pasy był doskonały na panującą tego dnia pogodę. Czułam się trochę nieswojo, no bo w końcu nie codziennie udziela się wywiadów jednej z największych gazet w kraju, ale postanowiłam wziąć się w garść i jak najlepiej odpowiedzieć na każde z zdanych mi pytań. Wzięłam kilka głębokich oddechów, dzięki czemu w momencie zapalenia się tej małej czerwonej lampeczki w prawym górnym rogu kamery czułam się bardzo swobodnie. Stosunkowo młoda kobieta, która tego popołudnia miała zadawać mi pytania wydawała się nawet miła, dlatego też byłam dobrej myśli.

3

2

1

      - Zaczynamy - uśmiechnęła się i od razu rozpoczęła wywiad. - Wydaje mi się, że na początek powinnaś powiedzieć nam kim jesteś.

      - Kim jestem? Dobre pytanie. Szczerze mówiąc to sama chciałabym wiedzieć... Może żeby było łatwiej, zacznę od ogółów: nazywam się Kaja Makowska, mam już prawie osiemnaście lat (jakoś tak lepiej brzmi, niż siedemnaście, co nie?) i jakiś czas temu zrozumiałam, co to znaczy kochać. Na co dzień staram się dużo uśmiechać, bo to podobno pozytywnie wpływa na otaczających mnie ludzi, a w wolnych chwilach zajmuję się oczywiście pisaniem i szkołą, natomiast teraz dodatkowo ostatecznym przygotowaniem książki do wydruku. 

      - Skoro już wspomniałaś o miłości, to chyba od razu muszę zapytać cię o Harrego. Jak to było, kiedy cały świat interesował się twoim związkiem? 

Spojrzałam na kobietę, a uśmiech momentalnie znikł z mojej twarzy. Chyba jednak ten wywiad nie będzie taki przyjemny, jak myślałam. Naprawdę łudziłam się, że jeżeli już zgodzę się na coś takiego, to dziennikarz sobie odpuści. Przecież ta kobieta dobrze wie, że to pierwszy wywiad jakiego udzielam, a już przy drugim pytaniu wspomniała o Harrym... No ale co ja się dziwię? Nikogo nie obchodzi jakaś tam Kaja Makowska wydająca książkę. Liczy się tylko on. Tylko Harry.

      - Um...Kaja? - odezwała się cicho dziennikarka.
      - Momentami bywało ciężko - zaczęłam w końcu widząc jej ponaglający wzrok. - Media naprawdę potrafią skrzywdzić człowieka, jednak kiedy ma się przy sobie kogoś, kto cię kocha, o wiele łatwiej jest sobie z tym wszystkim poradzić.
      - A jak się poznaliście? To znaczy wszyscy, którzy interesują się życiem chłopców z One Direction, wiedzą o konkursie i twojej wygranej w nim, ale może zdradziłabyś nam, jak to wyglądało „od kuchni”?
      - Widzi pani... kiedy pierwszy raz ich spotkałam, byłam trochę inna niż teraz. Zamiast szkieł kontaktowych nosiłam takie wielkie, czarne okulary, moje trudne do okiełznania włosy traktowałam jako jakąś karę boską, a o mocniejszym makijażu i szpilkach nawet nie myślałam. Zmiany w wyglądzie szły oczywiście w parze z tymi w głowie...
      - Czyli pobyt w towarzystwie chłopców wpłynął na ciebie pozytywnie? - Przerwała mi nie dając nawet dokończyć odpowiedzi na poprzednie pytanie.
       - Tego nie powiedziałam - przycichłam i zrobiłam krótką przerwę, żeby zebrać myśli. - Pobyt w towarzystwie chłopców i Emmily, nie można zapominać o Emmily - zachichotałam cicho na wspomnienie o niej - na pewno odcisnął znaczące piętno na to, jakim człowiekiem się stałam. I jestem wdzięczna całej szóstce za wszystko, czego się przy nich nauczyłam. Podczas tych kilku miesięcy dostałam nie jednego mentalnego kopa. Było mi to potrzebne, żeby odkryć siebie i to, co chcę robić w przyszłości.
       - No to może teraz opowiesz nam coś więcej o swoich planach na najbliższy czas?

Muszę przyznać, że aura otaczająca przeprowadzającą ze mną wywiad kobietę była niezwykła. Wręcz niebezpieczna. Dzięki niej czułam się jakaś taka wyzwolona. Nie miałam żadnych zahamowań. Mówiłam to, co ona chciała usłyszeć i nie byłam do końca pewna, czy nie skończy się to dla mnie jakąś katastrofą...

      - A więc niedługo wydaję swoją pierwszą książkę. Premiera planowana jest na piątego grudnia w Polsce, natomiast w Wielkiej Brytanii odbędzie się dwa dni później. Co do USA... dokładny termin nie jest jeszcze ustalony. Poza tym już na początku listopada rozpoczynam wyjazdy zagraniczne w ramach promocji książki. Niedługo planuję też zmienić miejsce zamieszkania.
      - Czyli przez tobą bardzo pracowity okres.
      - Mhm - przytaknęłam.
      - No to teraz trochę z innej beczki - odezwała się kobieta, kiedy tylko zamilkłam, na co ja uśmiechnęłam się nieznacznie i wzięłam łyk stojącego koło mnie soku. - Jak wyglądał twój powrót do Polski? Koledzy w szkole dobrze cię przyjęli?

Przez chwilę nie miałam bladego pojęcia, co odpowiedzieć. Zaczęłam się denerwować, przez co na moich policzkach od razu zagościł siarczysty rumieniec. Co miałam powiedzieć? Że wszyscy mnie nienawidzą? Że po necie krąży filmik, na którym dziewczyna oblewa mnie sokiem, a ja w ramach odwetu rzucam w nią butem? Że gdzie się nie pojawię, tam mnie obgadują i życzą jak najgorzej? Fakt, mogłabym jej teraz to wszystko wyznać, ale czy miałoby jakikolwiek sens? Koniec końców postanowiłam ugryźć się w język i rzuciłam tylko szybkie:

      - Następne pytanie proszę - po czym od razu zatopiłam usta w szklance z sokiem.

Wywiad ciągnął się jeszcze jakieś dziesięć minut. Były to głównie wspominki z życia w trasie i miętowym pokoju. Oczywiście mówiłam tylko o tych pozytywnych chwilach. Na pytanie o to, jak wspominam Laurę, odpowiedziałam tylko, że gdyby żyła to teraz zapewne byłybyśmy w drodze na Machu Pihhu, albo Wielki Mur Chiński. Miałam w nosie to, że pewnie nikt nie zrozumie, o co mi w ogóle chodziło. Ważne, że ja wiedziałam. Bo co jak co, ale mojego spotkania z Laurą w samolocie nie zapomnę nigdy.

Zbliżałyśmy się już do końca wywiadu, kiedy kobieta zadała mi pytanie, którego bałam się najbardziej. Nie chodziło o to, że było aż takie straszne czy coś. Po prostu odpowiedź na nie wciąż jest dla mnie strasznie bolesna.

      - Jakim chłopakiem jest Harry Styles?
      - Hmm...Harry był...to znaczy jest...to znaczy jako chłopak... - jąkałam się.

Kompletnie nie wiedziałam, jak mam ubrać w słowa to, co czułam i jak go postrzegałam, żeby nie wyjść na tym źle. Chociaż w sumie, czy z tej sytuacji w ogóle mogę wyjść z twarzą?

      - Powiem tylko, że każdej dziewczynie życzę takiego chłopaka, jakim jest Harry i mimo że nie jesteśmy już razem, to nadal mam pewność, że zawsze możemy na siebie liczyć, a to naprawdę jest coś pięknego... - „...i niestety tak cholernie boli” - dodałam w myślach.

      - To było już ostatnie pytanie, jakie chciałam Ci zadać. Tak więc dziękuję bardzo za wywiad Kaju i życzę ci jak największych sukcesów w pisaniu i nie tylko - uśmiechnęła się przyjacielsko i podała mi dłoń.
      - Ja również pani dziękuję i życzę wszystkiego, co najlepsze.

Takim oto sposobem udzieliłam swojego pierwszego „solowego” wywiadu. Czy był sens mówić ludziom o tym wszystkim? Nie wiem. Jednak dzięki temu poczułam się jakoś tak lepiej. Mojej duszy zrobiło się lżej. Szkoda tylko, że serce nadal nie przestało krwawić...

__________________________________________________
Od tej niedzieli będą pojawiać się już normalne rozdziały :)
Wybaczcie błędy w tekście i niedopracowanie, ale skoro już tak bardzo dopytujecie się o nowe rozdziały, to nie mam czasu na poprawki ;p