Rozdział 37

      Tych dni jakby w ogóle nie było. Właściwie, to w mojej głowie naprawdę ich nie ma. Nie mam bladego pojęcia, gdzie podział się miniony wtorek, środa, czwartek, piątek, sobota i ta nieszczęsna niedziela. Równo tydzień temu widziałam go po raz ostatni. Ich wszystkich widziałam po raz ostatni. Jednak chyba nie na tym powinnam się teraz skupiać. Jest poniedziałek - pierwszy dzień szkoły. Dzień, w którym po prostu muszę wstać, ubrać się i wyjść do tych przeklętych ludzi. Na szczęście tata wykazał się dzisiaj dobrym sercem. Już z samego rana zaproponował, że podwiezie nas (mówiąc nas mam oczywiście na myśli mnie i moją siostrę Patrycję) do sąsiedniego miasta, w którym mieściły się nasze szkoły, no bo oczywiście w mojej jakże „nowoczesnej” wsi oprócz osiedlowego sklepiku, w którym rzadko kiedy było to, czego akurat potrzebowałam, no i oczywiście kilkunastu domków mieszkalnych, nie było niczego innego. Wracając do sprawy szkoły: jakoś nie uśmiechało mi się półgodzinne przesiadywanie w autobusie pełnym gapiących się na mnie osób. Doskonale pamiętam, jak zachowywali się po powrocie z mojej pierwszej wizyty w Londynie. Wtedy jakoś to zniosłam, bo jedyne o czym mogli plotkować to to, że poznałam chłopaków i utknęłam z Harrym na samolocikach. Natomiast teraz...t e r a z to zupełnie inna bajka. Teraz mają wprost idealny temat do obrabiania mi dupy przynajmniej przez trzy najbliższe miesiące. Na moje nieszczęście Kuby - czyli aktualnie mojego jedynego przyjaciela w Polsce - nie będzie na dzisiejszym rozpoczęciu, przez co jestem skazana na samotne stawienie czoła całemu światu. Smoliński wraca dopiero po południu, bo jak pamiętacie lub też nie wyjechał na wakacje do brata...

      Wciskając się rano w znienawidzony przeze mnie biało-czarny strój (LINK), myślałam tylko o tym, żeby nie zapomnieć okularów. Nie miałam innego wyjścia, niż ukrycie się za przyciemnianymi szkłami, gdyż nie chciałam, żeby wszyscy dookoła oglądali moje spuchnięte od tygodniowego płaczu oczy. Co prawda tego dnia miejsce słońca zajęły nieprzenikliwe, ciemne chmury, z których co rusz spadało kilka kropel zapowiadających ulewę w przeciągu najbliższych godzin. Ale ja i tak wolałam zwracać na siebie uwagę okularami, niż zapłakanymi oczyma. Ot, taka moja osobista zbroja.

      - Kaja - zaczął z politowaniem mój ukochany tatusiek, gdy tylko zdołaliśmy wsiąść do jego czarnej terenówki - dziecko, zdejmij te okulary. Ludzie pomyślą, że do końca sfiksowałaś.
      Siedziałam z tyłu tuż za nim. Powoli podniosłam swój wzrok do góry i spojrzałam w przednie lusterko, w którym dokładnie widziałam odbicie zatroskanej twarzy mojego ojca. Niestety nie ważne, jakby się o mnie martwił, ja i tak byłam nastawiona do niego wrogo, swoją drogą podobnie było z resztą świata. Drażnili mnie wszyscy i wszystko, a najbardziej ja sama.
      - Daj jej spokój tato - szepnęła mu na ucho Patrycja siedząca z przodu. - Teraz naprawdę lepiej, żebyś w ogóle się do niej nie odzywał i jeśli chce chodzić przy deszczu w okularach, to niech sobie chodzi.
      Ojciec najwidoczniej wziął sobie do serca radę Pati, bo już do końca drogi nie odezwał się do mnie ani słowem. Chociaż bardzo prawdopodobne jest również to, że po prostu tego nie usłyszałam, gdyż włączyłam sobie „Not Strong Enough” tak głośno, jak to tylko było możliwe. 

      Słuchawki w uszach dosłownie rozdzierały moją głowę od środka - szczególnie podczas refrenu - jednak dla mnie był to nawet przyjemny ból, który wraz z tekstem piosenki potęgował moje wątpliwości odnośnie rezygnacji z konkursu na książkę i powrotu do Polski. Wyjeżdżając z Londynu naprawdę byłam pewna swojej decyzji, ale teraz...sama nie wiem...

      Spostrzegając, że tata zaczyna parkować, poczułam nieprzyjemny dreszcz przemierzający każdy milimetr mojego ciała. Nogi miałam jak z waty. Nic dziwnego - pierwszy raz po tym wszystkim miałam pokazać się ludziom. Niechętnie wyłączyłam muzykę i powoli rozejrzałam się dookoła. Zza szyb widziałam kilka wpatrzonych we mnie par oczu, które sprawiały, że łagodnie ujmując: czułam się niekomfortowo, a przecież to dopiero parking...

      - Przyjechać po ciebie? - spytał tata.
      - Tak - odpowiedziałam od razu. - Odwieź Pati i zaraz tu wracaj - rozkazałam z lekka przyciszonym tonem i dodałam: - to do później - po czym wysiadłam z auta.
      Stając na ziemi wzięłam kilka głębokich oddechów starając się jakoś okiełznać moje walące jak dzwon serce. I w sumie nawet trochę mi się to udało. Przynajmniej do czasu.

      Szłam przed siebie nie zwracając uwagi na otaczających mnie ludzi. Czułam na sobie ich spojrzenia, jednak starałam się nie reagować. Kiedy już znalazłam się na boisku, na którym jak co roku miało odbyć się rozpoczęcie i zdołałam odnaleźć moją klasę, odetchnęłam z ulgą. Przywitałam wszystkich krótkim cześć i wdałam się nawet w pogawędkę na temat tego, że nasz nauczyciel od wuefu założył jeszcze bardziej gejowski garnitur niż zwykle, ba! Nawet kilka razy się uśmiechnęłam!
      - Witamy wszystkich po wakacjach... bla bla bla... rozpoczęcie roku...bla bla bla... nowi nauczyciele...bla bla bla - Dyrektor mówił i mówił, a wszyscy uczniowie dzielnie udawali, że go słuchają. Ja rzecz jasna również.
      I w którymś momencie poczułam coś mokrego na prawym rękawie i nogawce, po czym już po chwili przebiegło uczucie przeraźliwego chłodu. Momentalnie rzuciłam okiem na swoje ubranie i zauważyłam, że zostało oblane czymś czerwonym. Spojrzałam w prawo, a widząc grupkę roześmianych plastików wśród których znalazło się kilka nagrywających całe zajście, aż się we mnie zagotowało.
      - Brawo Dominika! - krzyknęła jedna z nich, na co ta tamta posłała mi pogardliwe spojrzenie i wybuchła donośnym śmiechem.
      Niewiele myśląc schyliłam się i zdjęłam z nogi prawego buta, którym rzuciłam w winowajczynie. Mocno. Naprawdę mocno. Trafiłam ją w ramie, które podeszwa mojego buta uroczo pobrudziła błotem. Dziewczyna od razu złapała się za obolałe miejsce i jęknęła, a jej koleżanki nadal nie przestawały nagrywać.
      - Dziewczęta! - Sam dyrektor wbiegł pomiędzy nas i krzyknął: - Co to miało być?!
      - Wet za wet - mruknęłam pod nosem.
      - I dlatego rzuciłaś w nią butem? - Zdziwił się, co nie zmienia faktu, że był nieźle wkurzony. - Dlaczego właśnie butem?
      - Bo nic innego nie miałam pod ręką - odparłam bez większego namysłu.
      - Widział dyrektor co ona mi zrobiła?! Przecież ta dziewczyna jest nieobliczalna! Trzeba ją zamknąć w jakimś wariatkowie czy coś! - wykrzykiwała Dominika.
      - A proszę bardzo - wyciągnęłam obie ręce przed siebie - zamykajcie mnie.
      - Kaja! - zganił mnie dyrektor.
      - No co?! - oburzyłam się.
      - Zamiast wdawać się w dyskusje, lepiej przeproś Dominikę.
      - HAHAHAHA! Niby za co ja mam ją przepraszać? Sama się tym sokiem nie oblałam - powiedziałam gdzieś pomiędzy moim sarkastycznym śmiechem.
      - Ja chociaż nie kurwiłam się na prawo i lewo będąc z Harrym - burknęła pod nosem Dominika. Chyba myślała, że tego nie usłyszałam. Ale usłyszałam. Wtedy też odeszłam kawałek od tej szmaty oraz dyrektora w poszukiwaniach mojego buta. Co prawda wyglądałam komicznie w połowie zalana czymś czerwonym i tylko w jednej drugiej obuwia na nogach, jednak miałam to gdzieś. Kiedy już znalazłam zgubę szeroko się uśmiechnęłam. Wszyscy patrzyli na mnie ze zdziwieniem, a ja tylko podniosłam go z ziemi, podeszłam z powrotem do Dominiki i ponownie w nią rzuciłam.
      - Uważaj na słowa dziwko - warknęłam dosłownie sekundę później.
      - Widzi dyrektor jak ona się zachowuje?!
      - Obie do mojego gabinetu - rozkazał stanowczo facet w średnim wieku. - Już dzwonię po waszych rodziców!
      - Ależ nie trzeba, tata i tak zaraz tu będzie - odparłam nieco spokojniej, na co dyrektor od razu zganił mnie wzrokiem.

      Po wyjściu z gabinetu dyrektora w asyście mojego wściekłego ojca myślałam, że już gorzej być nie może. Pomijając fakt, że Dominika dostała jedynie upomnienie i musiała mnie przeprosić, a ja zostałam zawieszona na cały pierwszy tydzień szkoły, co było oczywiście jawnym przejawem niesprawiedliwości, i tak najbardziej bałam się reakcji moich rodziców. I słusznie. Okazało się, że może być gorzej. Jeszcze nigdy nie usłyszałam z ust mamy i taty aż tak bolesnych słów. Pozwólcie, że nie będę ich wam powtarzać, bo nie ma sensu do tego wracać. Nie dostałam szlabanu ani nic z tych rzeczy. Świadomość, że ich zawiodłam i że teraz będą się za mnie wstydzić była o wiele gorsza. Od dziecka wymagali ode mnie Bóg wie czego. Nigdy nie mówili, że są ze mnie dumni, ani nic z tych rzeczy, a mimo to zawsze starałam się sprostać ich wymaganiom, co naprawdę nie było łatwe. Czasami mi się nie udawało. Wtedy byli rozczarowani. Jednak nigdy wcześniej nie doprowadziłam do tego, żeby musieli się za mnie wstydzić. Okropne uczcie wiecie? Porażka wymieszana z wyrzutami sumienia i zawodem własną osobą, a to wszystko tylko przez to, że nie umiem zapanować nad własną złością. Tak, wiem. Jestem żałosna.


      Czas leciał, a ja zamknięta w pokoju gapiłam się w sufit i myślałam. Nas sobą. Nad Harrym. Nad rodzicami. Nad wszystkim. Moim paradoksem było to, że im więcej snułam rozmyśleń, tym mniej rozumiałam samą mnie i świat. Uświadamiając sobie jak bezsensowne jest to, co właśnie robię, wstałam i rozejrzałam się dookoła.

      Mój pokój wyglądał tak, jak zazwyczaj. No może poza tym małym szczególikiem, jakim było brak plakatów One Direction nad łóżkiem mojej siostry (od razu zaznaczam, że nie kazałam jej ich ściągać. Przeciwnie! Zrobiła to jeszcze przed moim powrotem do Polski, za co jestem jej oczywiście niezmiernie wdzięczna, bo kto chciałby 24/h być skazanym na widok swojego byłego chłopaka? No właśnie. Nikt). Nie mogąc znaleźć sobie zajęcia włączyłam komputer i weszłam na Twittera. Tradycyjnie zaczęłam od sprawdzenia profilu Harrego, przed czym nie umiałam się powstrzymać, a skończyłam na czytaniu interakcji. Hejty po polsku, hejty po angielsku, o i nawet w językach których nie znam. Zabawne, nie? Chociaż nie powiem - zdarzały się i komentarze typu: szkoda, że się rozstaliście, jednak stanowiły one jedynie nieliczny odsetek wszystkich wiadomości.
Nagle natrafiłam na coś, co od razu wywołało na mojej twarzy niemały uśmiech. Tweet od Nialla: I miss @jestemKaja :(, na który oczywiście od razu odpisałam: @NiallOfficial I miss U too!      

      Później postanowiłam oczyścić myśli. Przebrałam się - w końcu nie mogę cały dzień chodzić w zalanym sokiem ubraniu - i wzięłam do ręki pierwszą z brzegu torbę. Wrzuciłam do niej telefon, długopis i mój duży czarny zeszyt z milionem wspomnień, po czym bez słowa opuściłam dom. 

      Doskonale wiedziałam, dokąd powinnam się udać. Polana. Moja polana, na której na pewno nie spotkam żadnego niepożądanego osobnika. Wiatr rozdmuchujący moje ciemne loki nie był ani ciepły ani zimny. Był taki nijaki. Wszystko wokół było nijakie. Nijakie chmury. Nijakie światło. A nawet nijakie dziury w ulicy. Ni to małe ni to duże. Ni głębokie. Ni płytkie. Masakra jakaś. 
      Kiedy w końcu dotarłam na polane, świat wydał mi się jakiś taki piękniejszy. Zza ciemnych obłoków w końcu wyjrzało jaśniutkie Słońce przywracające światu ciepłe barwy. 

      Zieleń w końcu była tak zielona, jak być powinna. Niebieski był niebieskim, a nie blado-szarawo-błękitnym i nawet moja skóra przybrała bardziej rumianego odcienia. Zaciągnęłam się zapachem mokrej trawy tak bardzo, że wypełniła chyba całą objętość moich płuc i wtedy też poczułam nieodpartą potrzebę napisania czegoś. Nie wiedziałam czego. Czegokolwiek. Musiałam pisać. Słowa zaczęły pęcznieć w mojej głowie i za wszelką cenę próbowały ją opuścić. Wyciągnęłam z torby niebieski długopis oraz czarny zeszyto-pamiętnik, po czym usiadłam na niej, żeby nie zmoczyć sobie tyłka. Niestety przez moją wrodzoną niezdarność zeszyt wyleciał mi z rąk prosto na przemoczone podłoże, a z niego wypadły dwie koperty, o których prawdę mówiąc już zapomniałam. Listy od Beaty. Podniosłam je i na widok napisu „jeżeli się zakochałaś”, coś ukłuło mnie w serce. Wiedziałam, że to właśnie tą kopertę powinnam otworzyć. Nie mogę przecież okłamać Beaty. Nie mogę przecież okłamać samej siebie! Od razu zabrałam się za rozrywanie z lekka przemoczonej koperty i kiedy już wydostałam z niej list, zaczęłam czytać.

WŁĄCZ - [LINK]

      Kochana Kaju!
      Wiesz czym jest miłość? Miłość jest zwieńczeniem wszystkiego. To coś, do czego bezustannie dążymy i czego bezustannie potrzebujemy, a gdy już znajdujemy, jedyne co się tak naprawdę liczy to to, żeby nigdy nie poddawać się w walce o TĄ MŁOŚĆ! Tą jedyną i prawdziwą! Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że w końcu go/ją (jeżeli coś mnie ominęło ;p) znalazłaś. Potwornie żałuję, że nie będę mogła poznać tego, kto nareszcie zasłużył na twoją miłość. Na pewno jest jej wart. Pamiętaj, żebyście nigdy nie przestali się o siebie starać. Bądźcie dla siebie wszystkimi. Szanujcie się i wspierajcie. Zawsze bądźcie wobec siebie szczerzy i nigdy nie zapomnijcie, że to właśnie ta wasza miłość jest najważniejsza. Wiedz, że teraz stoję koło siebie. Czujesz ten dziwny podmuch za swoimi plecami? To ja. Twoja Beatka. Ta Beatka, która wreszcie może cieszyć się twoim szczęściem. Pamiętaj, że nigdy nie przestanę cie kochać i zawsze słucham, kiedy do mnie mówisz. Do zobaczenia za rok Kochana Kaju! Walcz o swoją miłość i bądź szczęśliwa!
      PS – po napisaniu tego czuję się jak jakaś ciotka dobra rada.
      PS2 – właśnie ugryzł mnie komar! No wiesz ty co? Skubany ma wyczucie chwili!
      PS3 – nigdy nie zapominaj, jak bardzo cie kocham!
                                                                                     Beata

      I...i...i...nie umiałam jakkolwiek zareagować. Nie mogłam płakać - choć chciałam. Nie mogłam się śmiać – choć też chciałam. Mogłam pozwolić sobie tylko na cisze, bo to właśnie w niej słowa Beaty były w stanie najlepiej do mnie dotrzeć. Miała racje pisząc, że trzeba walczyć o miłość, trzeba się starać, trzeba być szczerym. A ja? A ja postąpiłam dokładnie tak, jak nie powinnam. Straciłam Harrego na własne życzenie. I pewnie gdyby Beata się o tym dowiedziała, nieźle bym od niej oberwała. Matko, dlaczego jej już nie ma? Dlaczego muszę przez to wszystko przechodzić sama? Dla...
      Głośny dźwięk „Fix you” nie pozwolił mi nawet na skończenie myśli.
      - Haloooooo - jęknęłam na powitanie do słuchawki.
      - Jesteś na polanie? - spytał męski głos po drugiej stronie. Doskonale wiedziałam, do kogo należy.
      - Kuba? - dopytałam tylko proforma. - Skąd wiesz, że tu jestem?
      - No a kto inny wariatko? Będę za dziesięć minut. Nie ruszaj się stamtąd - rozłączył się.
      Czysty Kuba. Nigdy nie odpowie na twoje pytania, a zamiast tego będzie rozkazywał. Ech... Mimo wszystko cieszyłam się, że w końcu go zobaczę. Ostatnio wdzieliśmy się bodajże wtedy na premierze. Czyli jeszcze zanim zaczęłam być z Harrym. A teraz spotykam go już po tym, jak ze sobą zerwaliśmy. Chore. Tak, to zdecydowanie jest chore.
      Przez cały czas wypatrywałam jego sylwetki gdzieś w oddali. Równo po dziewięciu minutach pojawiła się na horyzoncie i wtedy też pojedyncze łzy zaczęły spływać po mojej twarzy. On był coraz bliżej. Nie sam. O nie. Prowadził do mnie kogoś jeszcze.

Jedna łza. Jedno szczeknięcie. Jedna łza. Jedno szczeknięcie. 

Łza. Szczeknięcie. Łza szczeknięcie. Łza szcze...

      - JOHN LOCKE!!! - wydarłam się i ocierając łzy zaczęłam głaskać malutkiego, białego pieska.

      - A mnie to już nie przywitasz? - spytał oburzony blondyn.
      - KUBA!!! - krzyknęłam równie głośno, co przed chwilą i od razu przytuliłam chłopaka tak mocno, jak tylko mogłam.
      Już miałam zacząć snuć wykład na temat tego, jak bardzo się za nim stęskniłam, kiedy znowu mój telefon zaczął dzwonić.
      Spoglądając na wyświetlacz bardzo się zdziwiłam. Co ja gadam! Dosłownie dostałam zawału! Ręce zaczęły mi się trząść, a w gardle pojawiła się gula nie do przełknięcia.
      - No odbierzesz wreszcie czy nie? - ponaglił mnie Kuba.
      - Co? A...t-tak - wydukałam, a następnie mokrymi od potu dłońmi wcisnęłam zieloną słuchawkę.
      - Um...coś się stało? - spytałam orientując się, że w słuchawce słychać tylko nierówny oddech chłopaka.
      - Nie! Wszystko dobrze - słysząc zachrypnięty głos Harrego byłam naprawdę bliska zawału, bo prawdę mówiąc od pożegnania na lotnisku nie mieliśmy ze sobą jeszcze żadnego kontaktu. - Dzwonię, bo mamy dla ciebie propozycję, a tak właściwie to nasz menadżer ma - wyjaśnił po chwili. - Już ci go daję – powiedział, po czym w słuchawce rozbrzmiał ten jakże dyplomatycznie poważny głos menadżera chłopców.
      Mężczyzna zaproponował mi coś, co naprawdę bardzo mnie zdziwiło, a mianowicie kontrakt. Kontrakt na zupełnie nową książkę. Nie o chłopakach, tylko o czym sobie sama zapragnę. Odmówiłam. Jednak ten kazał mi to jeszcze przemyśleć i poprosił o ostateczną decyzje wieczorem.
      - Czy ciebie do końca pojebało? - spytał Kuba od razu po tym, jak się rozłączyłam. - Czemu odmówiłaś?
      - Bo on na pewno zaproponował mi to tylko i wyłącznie przez namowę chłopaków, a ja nie potrzebuję łaski. Albo dlatego, że uważa, że może na mnie dużo zarobić, bo kto nie będzie chciał przeczytać książki byłej dziewczyny Harrego Stylesa. - Usiadłam z powrotem na torbie i krzyżując ręce na klatce piersiowej skupiłam wzrok na Kubie, który wydawał się być kompletnie zdezorientowany.
      - Ile zraz marudziłaś, że chcesz zostać pisarką? Że chcesz wydać własną książkę? - spytał przykucając naprzeciwko mnie.
      - Oj, daj spokój.
      - No powiedz mi ile. Ile razy mówiłaś, że niczego więcej nie chcesz od życia? Jesteś głupia! Trafia ci się taka okazja, a ty rezygnujesz? Bo co? Bo to z łaski? No nie żartuj sobie! Doskonale wiesz, że nie każdemu trafia się taka szansa. Teraz cie nienawidzą. To fakt. Ale nigdy nie będzie o tobie głośniej niż w tym momencie. Zrozum to. Nigdy więcej nie trafisz do tak dużej grupy odbiorców. A chyba tego chce każdy pisarz, prawda? Żeby jak najwięcej osób poznało jego twórczość. Jestem pewien, że kiedy w końcu przeczytają coś twojego, to ta cała nienawiść zniknie. Przecież ile można nienawidzić kogoś przez głupie zerwanie?
      - Długo - zachichotałam blado, jednak gdzieś w głębi serca czułam, że Kuba ma racje. Już nigdy mogę nie dostać lepszej szansy niż teraz. I jeżeli jej nie wykorzystam, będę tego żałować. Ale...ale z drugiej strony...z drugiej strony ludzie zawsze będą postrzegali mnie jako tą, która zdobyła sławę przez Harrego.
      - Kaja - Kuba zaczął potrząsać moim bezwładnym ciałem. - Zgódź się, albo ja zadzwonię i zrobię to za ciebie.
      - Daj mi to wszystko przemyśleć. Proszę - wyszeptałam, po czym wzięłam od niego smycz, ucałowałam chłopaka w policzek i bez słowa zaczęłam kierować się w głąb lasu.

Na szczęście Kuba zrozumiał, że jedyne czego w tej chwili chce, to chwila ciszy. Dał mi ją ruszając w przeciwnym kierunku.
      Niebo robiło się coraz ciemniejsze, a Słońce nieuchronnie zbliżało się do linii pozornego horyzontu. Przechadzałam się leśnymi ścieżkami, które ku mojemu zdziwieniu wcale mnie nie przerażały. Wręcz przeciwnie: dawały ukojenie. Uspokajały. Pozwalały myśleć. Co rusz schylałam się by pogłaskać mojego białego pieska lub coś do niego powiedzieć. Pytałam go o różnie rzeczy. W gruncie rzeczy był nawet rozmowny, niestety ja nie do końca rozumiałam, które szczeknięcie oznaczali tak, a które nie. Koniec końców doszłam do domu, kiedy wokół zrobiło się już zupełnie czarno. Wtedy też zorientowałam się, że czas najwyższy zadzwonić do menadżera chłopaków, którego numer Harry przesłał mi sms'em zaraz po zakończeniu naszej rozmowy.
      Jeden sygnał. Drugi. Trzeci. Czwarty i …
      - Hallo - odebrał.
      - Przemyślałam wszystko i podjęłam decyzję. Tym razem już ostateczną - oznajmiłam stanowczo.
      Rozważyłam wszystkie za i przeciw. Dokładnie. Bardzo dokładnie. I wiedziałam. Po prostu wiedziałam, że moja decyzja jest słuszna. Zamknęłam oczy. Chłodny wiatr otulał moje wyziębione ciało, a do uszu dobiegało cichutkie dreptanie Johna Locke'a gdzieś na drugim krańcu chodnika prowadzącego do mojego domu. Wiedząc, że właśnie zamykam pewien etap w swoim życiu poczułam wielką ulgę. Dumnym krokiem wkraczałam w nowe, lepsze jutro, w którym wszystko wokół miało się zmienić.
      - Zgadzam się. Ta książka jest tym, czego teraz potrzebuje i czego już nikt mi nie odbierze.


_______________________________________________________________________
Rozdział z dedykacją dla Nicol :)

We wtorek w godzinach 16-20 blog zostanie zamknięty. Oczywiście nie na zawsze. Jedynie na czas wprowadzania zmian (: