Rozdział 34 cz.2

      Weszliśmy do kościoła. A raczej zostaliśmy wprowadzeni przez bodajże organizatora ślubu. Siedzieliśmy ni to z przodu, ni to z tyłu. Oczywiście wszystkie miejsca obok Harrego, który znajdował się po mojej lewej, od razu zostały zajęte. Tak samo, jak te przed nim i za nim. Na jedynym wolnym miejscu po mojej prawej usiadła jakaś starsza kobieta z niezwykle nieprzyjemnym i zarazem karcącym wyrazem twarzy. Zadarta do góry broda, jasnofioletowa garsonka bez jakichkolwiek zagnieceń i śmieszny mały kapelusik na jej idealnie ułożonych, siwych włosach były doskonałym uzupełnieniem całości jej postaci. Muszę przyznać, że zachowanie starszej pani bardzo mnie bawiło. Niby ukradkiem zerkała w moją stronę i uważnie lustrowała każdy element mojego ciała swoim pogardliwym wzrokiem. Nie wiem, czy ona naprawdę myślała, że jestem ślepa i tego nie widzę, czy po prostu było jej to obojętne, ale gdy tylko odwzajemniałam jej spojrzenie, od razu obracała głowę w drugą stronę. Czułam się, jakbym na tą chwilę cofnęła się do czasów przedszkola. Poważnie. Do tego kobieta nie szczędziła też sobie nieprzyjemnych komentarzy, które co chwila szeptała pod nosem... Co ona ma na sobie? Kim ona w ogóle jest, żeby tu być? Nie ma za grosz kultury skoro...

      Zastanawiacie się pewnie, gdzie zniknęła mama Harrego. Otóż Katie ze swoim wrodzonym wyczuciem chwili zaczęła płakać dosłownie centymetr przed drzwiami kościoła, toteż pani Styles postanowiła posiedzieć z nią na zewnątrz, żeby przypadkiem mała nie zakłóciła przebiegu ceremonii...

      A wracając do samego ślubu. Zgodnie z angielską tradycją matka panny młodej zajęła miejsce jako ostatnia. Potem w całym kościele rozbrzmiała melodia wygrywana na zabytkowych organach. Następnie przyszedł czas na wielkie wejście panny młodej. Przepiękna około dwudziestopięcioletnia brunetka dostojnie kroczyła środkiem kościoła. Oczywiście w asyście swojego ojca i kilku druhen ubranych w identycznie, liliowe sukienki. Później przyszedł czas na mowę pastora, zapytanie o ewentualny sprzeciw, błogosławieństwo, wymianę obrączek i rzecz jasna przysięgę. Jak to zwykle u mnie bywa - nie uroniłam ani łezki. Chciało mi się wręcz ziewać z nudów. Tak, tak. Słusznie zauważyliście, że nie jarają mnie śluby. Wybaczcie. Za to Harry wydawał się być niezwykle zaangażowany w całą tą ceremonię. Raz nawet zauważyłam, jak zaszkliły mu się oczy. Przyznaję, że trochę mnie to zdziwiło, bo w końcu który chłopak płacze na ślubach? No ale już chyba powinnam się przyzwyczaić do tego, że Harry jest inny. I to w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

      Kiedy nareszcie ceremonia zaślubin dobiegła końca i dojechaliśmy do miejsca, w którym miało się odbyć przyjęcie weselne, odetchnęłam z ulgą. Czemu? To proste. Ta przeklęta staruszka dała mi wreszcie święty spokój. A i na całe szczęście jakiś mądry człowiek zajmujący się rozsadzaniem gości ustawił karteczkę z jej nazwiskiem jakieś dziesięć metrów ode mnie.
      W całej sali dominowały dość jasne kolory. Żółto-kremowe ściany, podłoga wyłożona jesionowym drewnem i eleganckie, okrągłe stoliki z śnieżnobiałymi obrusami i jeszcze elegantszymi krzesłami ustawionymi po cztery przy każdym z nich idealnie kontrastowały z ozdobami z czerwonych kwiatów.

      Przy naszym stoliku siedziałam ja, Harry i jego mama z Katie, dla której również była przygotowana imienna karteczka. Za to przy stoliku obok – o zgrozo – siedziała ta cała Felicity. Wspominałam już, że na jej widok aż rzygam tęczą? Ta cała słodycz tryskająca z jej błękitnej sukieneczki, różowej torebuni (która nawiasem mówiąc była identyczna jak tak należąca do mamy Harrego -.-) i idealnie dopasowanych do niej bucik dosłownie przyprawiała mnie o mdłości. 

      Jakiś czas później...

      Z racji tego, że Harry chyba zapomniał, z kim przyszedł na to wesele, siedziałam przy stoliku sama jak palec. Pani Styles spacerowała gdzieś z Katie, a ja zastanawiałam się, jak w ogóle doszło do tej całej sytuacji. Fakt – kiedy tuż po wejściu i pożywieniu się w bufecie (co zajęło mi dość sporo czasu, bo nie wiem czy wiecie, ale na angielskich weselach poza tym bufetem na wstępnie nie ma nic więcej do jedzenia, tak więc musiałam się porządnie najeść...), Harry chciał mnie wziąć na parkiet, powiedziałam mu, że na razie nie mam na to siły (no bo niby jak miałam tańczyć będąc taką objedzoną?). Kiedy mu odmówiłam podeszło do nas kilka dziewczyn, które poprosiły Harrego do tańca. Co prawda chłopak spytał mnie o pozwolenie, którego mu niestety udzieliłam, ale kurde to było jakieś półtora godziny temu! I kiedy on zajęty był wywijaniem na parkiecie, ja dalej siedziałam przy tym cholernym stoliku i nie miałam bladego pojęcia, co mam ze sobą zrobić. Część mnie miała zamiar gapić się na Harrego i sprawdzać, czy aby przydatkiem na za dużo sobie nie pozwala, natomiast reszta w ogóle nie chciała go widzieć.

      To boli. Siedzieć tak samemu jak palec wiedząc, że w tym momencie twój chłopak zajęty jest imprezowaniem z kilkoma innymi naraz. A przecież jeszcze parę godzin temu mówił mi, że dzisiaj liczymy się tylko my i nasze szczęście. Taaa. Zapomniał tylko dodać, że w tym całym „my” znalazło się jeszcze miejsce dla - niech no tylko policzę...dwa, cztery, sześć... - dla sześciu innych dziewczyn. W tym dla jego byłej... Nie za bardzo rozumiałam, co się ze mną dzieje. Z jednej strony byłam wkurzona, za to z drugiej chciało mi się płakać.

I nagle widzę, że moja torebka zaczyna wibrować. 

Zaglądam do niej i dostrzegam świecący się ekran mojego telefonu. 

Ktoś dzwoni. 

Przyglądam się tym kilku literkom na ekranie i doznaję chwilowego szoku. 

To Lou. 

Zastanawiam się, czy odebrać.

Odebrać, nie odebrać, odebrać, nie odebrać, ode...a co mi tam. 

Wciskam zieloną słuchawkę i momentalnie podrywam się z krzesła. 

      

      Dosłownie po trzydziestu sekundach znalazłam się w drewnianej altanie nieopodal sali. Lekki, przyjemny wiaterek delikatnie muskał moją twarz i wprawiał w ruch perfekcyjnie proste tego dnia włosy. Rozsiadłam się wygodnie przy jednym z drewnianych stołów i przyłożyłam telefon do ucha.

      - Już mogę rozmawiać – oznajmiłam.
      - To dobrze – usłyszałam w słuchawce jak zwykle przesadnie radosny głos Tomlinsona.
      - Powiedz mi tylko, po co w ogóle do mnie dzwonisz Lou? - Nie wiedziałam czemu, ale rozmawiając z nim momentalnie poczułam się lepiej. Jakby za pomocą swojego głosu odgonił ode mnie wszystkie smutki.
      - Tak sobie. Stęskniłem się – powiedział jak gdyby nigdy nic.

      - Lou, przecież nie widzieliśmy się jeden dzień – zachichotałam.
      - No i co? Zresztą nie ważne. Opowiadaj lepiej co jest nie tak.
      - Czemu uważasz, że coś jest nie tak? - Zdziwiłam się.
      - No bo raczej gdyby wszystko było w porządku to teraz zamiast rozmawiać ze mną, byłabyś zajęta wywijaniem na parkiecie z Harrym. Więc co jest? Znowu się pokłóciliście?
      - Co? Nie. No coś ty. Nie pokłóciliśmy się, tylko jakoś tak nie mam dzisiaj humoru na zabawę.
      - Mała... Przestań ściemniać, tylko mów, co się stało – rozkazał stanowczym i zarazem roześmianym tonem.
      Nie wiedziałam, co mnie podkusiło, ale opowiedziałam mu o wszystkim. O mamie Harrego, o tej całej obietnicy, którą jej złożył, o jego byłej, o tym, że praktycznie na całe wesele zostawił mnie samą i nawet o tej wstrętnej staruszce z kościoła. Na ten cały czas po prostu wyłączyłam mózg. Zapomniałam o tym, czego dowiedziałam się od Emmily i nawet o tym, jak niezręcznie czułam się w obecności Louisa przez ostatnie dni. Miałam wrażenie, że on mnie rozumie, że doskonale wie, co czuje i co chciałabym teraz usłyszeć. Miałam wrażenie, że rozmowa z nim jest najprostszą rzeczą, jaka w ogóle może istnieć. Wszystko było takie normalne, takie swobodne i tak bardzo mi potrzebne, że nawet nie zorientowałam się, kiedy upłynęła mi ta cała godzina. On mówił – ja słuchałam. Ja mówiłam – on słuchał. Ku mojemu zdziwieniu wcale nie kazał mi od razu zrywać z Harrym, ani nic z tych rzeczy. Zachował się jak najlepszy w świecie przyjaciel. Doradził, uspokoił i dał nadzieję.
      - Nawet nie możesz sobie wyobrazić, jaka jestem ci wdzięczna za tą rozmowę Lou.
      - Nie. To ty nie możesz sobie wyobrazić, jak bardzo się cieszę z tego, że tak się przede mną otworzyłaś. Zawsze chciałem, żebyś mi zaufała i nawet nie wiesz jakie to szczęście wiedzieć, że w końcu to zrobiłaś. - Mówił to tak, jakbym naprawdę podarowała mu najcenniejszy na świecie skarb.
      - Zawsze ci ufałam wariacie – zaśmiałam się.
      - Może i tak, ale sama przyznasz, że nigdy aż tak bardzo.
      - Fakt – odparłam łagodnie, po czym zobaczyłam, że ktoś się do mnie zbliża. - Przepraszam Lou, ale muszę już kończyć. Harry tu idzie.
      - No dobrze. To pa, pa – wyszeptał smutno i rozłączył się, zanim zdążyłam jeszcze cokolwiek odpowiedzieć.
      Niechętnie podniosłam się z drewnianej ławki i powoli ruszyłam w kierunku Harrego. 

Spotkaliśmy się gdzieś w połowie drogi z altany do sali. Chłopak wydawał się być zmartwiony i jednocześnie rozdarty. Chociaż możliwe, że to mi się tylko wydawało, gdyż niebo robiło się coraz ciemniejsze uniemożliwiając mi tym samym dobre widzenie.
      - Szukałem cię – zaczął, gdy tylko znaleźliśmy się koło siebie. Staliśmy ze sobą twarzą w twarz, jednak zachowaliśmy pomiędzy sobą spory dystans.
      - Ahaaa – szepnęłam pod nosem kiwając twierdząco głową.
      - Czemu uciekłaś?
      - Nie uciekłam Harry. - Wszystko co mówiłam brzmiało zupełnie obojętnie. Nie chciałam, żeby widział, że mnie zranił. Niech i on zobaczy, jak to miło jest, gdy twój partner ma cię za przeproszeniem w dupie.
      - No jak to nie... - jęknął.
      - Normalnie – wzruszyłam ramionami i dodałam: - siedzę tu już od ponad godziny, więc gdybyś naprawdę chciał mnie znaleźć, to zrobiłbyś to już dawno. A teraz wybacz, ale muszę iść do łazienki – oznajmiłam chłodno i minęłam go nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź z jego strony.
      Pewnym krokiem szłam przed siebie zupełnie nie zwracając uwagi na jego: Kaja, stój, które oczywiście krzykną ze spóźnieniem. Byłam na niego zła. Naprawdę zła. Obudził się po tak długim czasie i nagle myśli, że wszystko będzie w porządku? O co to, to nie. Przykro mi, ale aż taka skora do wybaczania to ja nie jestem. Niech się chłopak trochę pomęczy.
      Już na samym wejściu do łazienki usłyszałam ten okropnie słodki głosik Felicity, która najwyraźniej rozmawiała z kimś przez telefon w jednej z kabin. Stanęłam przed lustrem i zaczęłam myć ręce, kiedy zauważyłam tą potworną różową torebkę stojąca na samiutkim krańcu zlewu. Przez „przypadek” nie zakręciłam wody do końca i popchnęłam pod nią to różowe coś. Opuściłam pomieszczenie z wielgachnym uśmiechem na twarzy, a następnie zajęłam miejsce przy swoim stole czekając na reakcję Felicity. Niestety mój ojciec chrzestny imieniem Pech chciał inaczej i jak się okazało zamiast zafundować kąpiel torebce Felicity, zafundowałam ją torebce należącej do matki Harrego. Kiedy tylko kobieta wybiegła z łazienki z Katie w jednej ręce i swoją mokrą własnością w drugiej, o mało nie zeszłam na zawał. Sparaliżowało mnie. Chciałam uciec. Mentalnie byłam gotowa wstać i spieprzać stamtąd jak najdalej to tylko było możliwe, ale niestety moje skamieniałe ciało nie pozwoliło mi na to. Musiałam więc siedzieć i czekać na niemalże pewną śmierć z rąk mojej niedoszłej teściowej. Jednak - głupia ja- zapomniałam o tym, że przecież mimo że moim ojcem chrzestnym jest wujek Pech, to przecież matką chrzestną jest moja ukochania ciotka Szczęście, która uchroniła mnie przed złością pani Styles.
      - Wspominałam już, że jestem nierozgarnięta? - Spytała gdy tylko podeszła do stolika, przy którym siedziałam. - Mogłabyś wziąć na chwilę małą? Bo ja jestem taka genialna, że właśnie wrzuciłam swoją torebkę do zlewu!
      - Ale jak to wrzuciła pani torebkę do zlewu? - Wydusiłam z siebie z ledwością biorąc od niej małą.
      - Nie pytaj Kaja, nie pytaj – pokiwała głową ze zrezygnowaniem, po czym zabrała się za wycieranie swojego telefonu i reszty stanowiącej zawartość torebki. Torebki, która dzięki mnie była w takim a nie innym stanie i która zdaniem pani Styles wyglądała tak przez jej własną głupotę. Dziękuję matko chrzestna. Uratowałaś mnie!
      Jakiś czas później zobaczyłam jak z łazienki wychodzi Felicity. W pełni szczęśliwa blondynka przyczłapała się do stojącego obok mnie stolika i kiedy już zajęła swoje miejsce, zaczęła uważnie się mi przyglądać.
      - A kim ty tak w ogóle jesteś? - Spytała tym swoim słodziutkim głosikiem wywołując tym samym szok u mnie i u mamy Harrego, który właśnie zmierzał w stronę swojego krzesła.

      Moje początkowe zdziwienie bardzo szybko ewoluowało w istną wściekłość wymierzaną z jeszcze większą ilością nienawiści i zdenerwowania.
      - Kim jestem? Dobre pytanie - uśmiechnęłam się tak sztucznie, jak chyba jeszcze nigdy. - Jestem jego dziewczyną - kiwnęłam głową w stronę siadającego obok mnie Harrego - przynajmniej w tym momencie jeszcze nią jestem - dodałam już nieco ciszej posyłając mu mordercze spojrzenie.
      - Aaaaaa. Już wiem. Kaja, tak? - Powiedziała, jakby co najmniej doznała jakiegoś olśnienia. - Na zdjęciach wydawałaś się dużo ładniejsza - dopowiedziała, jak gdyby nigdy nic i zaczęła szukać czegoś w swojej torebce.
      - Na szczęście Kaja na żywo i tak wygląda milion razy lepiej, niż ty na swoim najlepszym zdjęciu Felicity – wtrąciła mama Harrego.

      Normalnie kopara mi opadła. Nie wierzyłam w to, co słyszę. Pani Styles, która przecież miała być tą złą, okazała się moją wybawicielką.
      - Dziękuję – szepnęłam cicho w jej stronę, na co ta posłała mi tylko ciepły uśmiech i wzięła ode mnie małą.
      - Harry, idziesz tańczyć? - Spytała po chwili rozochocona blondynka, która najwyraźniej zupełnie olała to, co przed chwilą powiedziała jej pani Styles.
      - Dzięki, ale nie - odpowiedział jej z uśmiechem. - Teraz jestem zajęty kochaniem mojej najpiękniejszej na świecie dziewczyny - dodał, po czym sprawnym ruchem prawej ręki przysunął krzesło, na którym siedziałam do siebie i ucałował mnie w policzek.
      - Jak chcesz – warknęła Felicity, która po chwili zniknęła gdzieś w tańczącym tłumie.
      - Mogłeś iść – powiedziałam odsuwając się od Harrego. Nadal byłam zła. Cholernie zła. Co resztą było widać już na pierwszy rzut oka.

      - Ale nie chciałem - odparł stanowczo. - Wiem, że jesteś na mnie zła - zaczął po chwili - i jeszcze lepiej wiem, że sobie na to zasłużyłem, ale pamiętaj, że nikogo na tym świecie nie kocham bardziej niż ciebie.
      - I dlatego przez ten cały czas miałeś mnie w dupie? - Spytałam z kpiną.
      - I dlatego teraz cię przepraszam i zrobię wszystko, żebyś przestała się na mnie złościć – odparł stanowczo.
      Przez kilka następnych minut siedzieliśmy przy stole milcząc. Harry co jakiś czas starał się mnie zaczepić. Łaskotał mnie, bawił się moimi włosami, głaskał moje dłonie, jednak ja nadal była nieugięta. Co prawda widząc jego podłamaną minę z trudem powstrzymywałam się od śmiechu, lecz dzięki tej całej niewyzbytej złości jakoś dawałam radę. Zamiast na nim skupiałam wzrok na tańczących na parkiecie ludziach. Przyglądałam się temu, jak przy każdej kończącej się piosence jedni schodzili, a inni wchodzili na parkiet. Tym razem miało być podobnie. Gdy orkiestra przestała grać, od razu zaczęłam wpatrywać się w schodzących z parkietu ludzi.
      W tym momencie Harry wstał i gdy tylko muzyka (LINK) ponownie wypełniła każdy milimetr sali, zamknął mój nadgarstek w stalowym uścisku swojej prawej dłoni i pociągnął za sobą na parkiet. Ani przez chwilę nie zwracał uwagi na moje liczne sprzeciwy. Gdy w końcu doprowadził mnie na sam środek parkietu, przysunął mnie do siebie tak szybko i zwinnie, że nawet nie zorientowałam się, kiedy zdążył to zrobić. Prawą ręką objął mnie w pasie, a lewą złapał moją prawą dłoń i zaczął tańczyć. Co miałam zrobić? Również tańczyłam. Chłopak był bardzo pewny siebie. Prowadził mnie po parkiecie tak naturalnie, tak lekko, tak umiejętnie, jak jeszcze nikt inny. Ani przez chwilę nie spuszczał ze mnie wzroku. Jego zielone tęczówki cały czas wycelowane były w moje. Czułam się tak, jakby wszyscy wokół nas nagle zniknęli. Jakbyśmy byli tu tylko my. Jakby orkiestra grała tylko dla nas. Jego pewne kroki idealnie zgrały się z moimi. Nawet nie zauważyłam, kiedy chłopak zaczął przyspieszać i kiedy to nasza dwójka opanowała praktycznie cały parkiet. Sunęliśmy po nim tak swobodnie, że utworzył się wokół nas krąg gapiów. Jednak ani ja, ani on nie zwracaliśmy na to uwagi. Byliśmy tylko my. Tylko ja i on. Tylko nasze wpatrzone w siebie oczy. Miałam wrażenie, że się unoszę, że fruwam tuż nad tą drewnianą podłogą, a to wszystko dzięki skrzydłom, jakie podarował mi Harry. Harry i jego magiczne spojrzenie, które w tej chwili należało już tylko do mnie. Poruszaliśmy się z taką gracją, z taką elegancją i z takim wdziękiem, że aż dookoła słychać było pomruki zachwytu. Sama nie mogłam uwierzyć w to, jak idealnie, czysto i namiętnie ze sobą tańczyliśmy. Nasze perfekcyjnie zgrane kroki, ruchy, nasze nierozerwalne spojrzenie było czymś tak magicznym i niezwykłym, że gdy tylko muzyka ucichła, a my się zatrzymaliśmy, dostaliśmy owacje na stojąco. Uśmiech, który w tamtym momencie podarował mi Harry sprawił, że cała moja złość prysnęła niczym mydlana bańka. Zamiast niej w moim sercu zagościło uczucie tak odmienne, tak pięknie i tak wspaniałe, że dosłownie cały otaczający mnie świat przestał się liczyć. Zostałam tylko ja i moja chęć. Chciałam tylko jednego. Chciałam tylko jego.
      - Chodźmy stąd – szepnął mi na ucho.
      Czując jego ciepły oddech na mojej szyi kompletnie zgłupiałam. Stałam się jak marionetka, do której to właśnie on trzymał wszystkie sznurki i szczerze mówiąc w ogóle mi to nie przeszkadzało.
      Niecałe dwie minuty później siedzieliśmy już w jego samochodzie.
      - Dokąd jedziemy? - Spytałam widząc jego dłonie zaciskające się na kierownicy.
      - Gdzieś, gdzie będziemy sami – odparł całując mnie, po czym ruszył z miejsca tak gwałtownie, że aż wbiło mnie w siedzenie.
      Ku mojemu zdziwieniu Harry zawiózł mnie do swojego domu, a tuż przed wejściem do niego zadzwonił do swojej mamy i powiedział, że źle się poczułam i musiał mnie odwieźć. A i dodał, że przyjedzie po nią koło północy. Na początku nie miałam bladego pojęcia, dlaczego okłamał swoją matkę i do tego wciągnął w to kłamstwo mnie, ale gdy tylko zorientowałam się, co jest na rzeczy, zupełnie przestało mi to przeszkadzać.
      Tuż po przekroczeniu progu Harry zaczął mnie całować.

      Zachłannie. Namiętnie. Żarliwie.

      Oczywiście ani przez chwilę nie byłam mu dłużna. Potem wziął mnie na ręce i wnosząc po schodach nadal nie przestawał całować. Gdy już dotarliśmy do pokoju Harrego, czułam jego usta praktycznie na każdym milimetrze mojego ciała. Jego ręce były wszędzie. Moje ręce były wszędzie. Zapach naszych rozpalonych ciał unosił się w całym otaczającym nas powietrzu. Doskonale wiedziałam, do czego za chwile dojdzie. Wiedziałam i chciałam tego bardziej, niż kiedykolwiek czegokolwiek innego. Byłam gotowa pozwolić mu na wszystko. Pozwalałam mu na wszystko.

      W pewnym momencie przyparł mnie do ściany tworząc wokół mnie ochronną barierę ze swojego ciała. W tamtej chwili byłam pewna, że nic złego mi nie grozi. Nic złego nie ma prawa mi grozić, kiedy jestem przy nim. Przysunął się tak blisko, że pomiędzy ścianą, mną i nim nie było ani milimetra przerwy.
      - Jesteś pewna, że tergo chcesz? - Spytał patrząc mi prosto w oczy.
      - Żartujesz sobie? Nigdy nie chciałam niczego bardziej - odpowiedziałam od razu i bez jakiegokolwiek zastanowienia popchnęłam go na łóżko.

___________________________________________________________________
Wybaczcie, że dodaję dopiero teraz, ale jestem chora i dosłownie umieram, a do tego cierpię na chroniczny brak weny...