Rozdział 33

        - Nic – odpowiedział mu Harry. - Nic nie możemy zrobić, bo to już koniec.

      Gdy tylko skończył mówić, wstał delikatnie wyswobadzając się z mojego uścisku i wyszedł z pokoju zostawiając nas w nim w jeszcze większym szoku, niż przed chwilą. Ku zdziwieniu wszystkich Harry zachowywał się niezwykle spokojnie. Był opanowany. Nawet nie trzasnął drzwiami, tylko zamiast tego zamknął je tak delikatnie, że praktycznie tego nie usłyszeliśmy. Kiedy zniknął za jasnymi drzwiami nikt z nas nie miał pojęcia, jak ma się teraz zachować. Przyznaję, że nasza bezczynność bardzo mnie irytowała, więc nie ma się co dziwić, że to ja odezwałam się jako pierwsza.
      - Nie możemy tak siedzieć. Musimy coś zrobić - mój niezwykle poważny i zarazem przerażony ton zdawał się nie robić wrażenia na pozostałych.
      - Przecież słyszałaś Harrego. To już koniec - rzucił Zayn bezradnie wzruszając ramionami.
      - Czy wy naprawdę nie macie zamiaru nic z tym wszystkim zrobić? - Spytałam.

      Przejechałam wzrokiem po przebywających w pokoju osobach i nic. Jedyną odpowiedzią na moje pytanie było gaworzenie Katie. Wkurzyłam się widząc zawstydzone miny, których nie dali rady zamaskować. Oni naprawdę się poddali. Było im głupio z tego powodu, ale to nie zmienia faktu, że najzwyczajniej w świecie się poddali.

      - Dobra, jak chcecie. Miejcie w dupie przyszłość waszego kumpla, która zapewne zaważy też na waszej. Nie obchodzi mnie wasza bezczynność. Ja tak tego nie zostawię! - Czerwona ze złości wybiegłam z pokoju.
      Pędziłam korytarzem, jak szalona. Wiedziałam, że Harry nie mógł odejść daleko. Po chwili zobaczyłam go na końcu ciemnoniebieskiego korytarza po prawej i odetchnęłam z ulgą.
      - Harry, stój! - krzyknęłam za nim.
      Wiedziałam, że mnie usłyszał, gdyż dzieląca nas odległość nie była zbyt duża, jednak chłopak nawet się za mną nie obejrzał.
      - Stój, słyszysz?! Karzę ci się w tej chwili zatrzymać!
      Przyspieszyłam i dosłownie po trzech sekundach byłam już na tyle blisko niego, że zdołałam złapać go za ramiona. Pod naciskiem moich dłoni zatrzymał się. Przez jakiś czas stał w bezruchu milcząc. Ja też milczałam i gdyby nie mój ciężki oddech, który był oczywiście konsekwencją tego jednoosobowego wyścigu, a raczej pogoni, jaką sobie urządziłam, panująca wokół cisza byłaby nie do zniesienia.
      - Nie możesz mi rozkazywać – powoli odwrócił się w moją stronę, jednak nie miał na tyle dużo odwagi, czy może nawet siły, by spojrzeć mi w oczy. Zamiast tego ciskał wzrokiem w jasne panele, którymi wyłożona była podłoga hotelowego korytarza.
      - Mogę i będę. Muszę ci rozkazywać, a ty musisz mnie słuchać Harry. Przecież wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej. Pozwól mi do cholery sobie pomóc!
      - Nie możesz mi pomóc. Już za późno na jakąkolwiek pomoc Kaju. Wszystko się skończyło. Zrozum. To już koniec. - Ostatnie zdanie wypowiedział niemal bezdźwięcznie. Widocznie myślał, że teraz odpuszczę, bo znowu obrócił się w przeciwnym do mnie kierunku i zaczął iść gdzieś przed siebie.
      - Koniec czego? - Spytałam, ale on znowu nie zamierzał reagować. Przez poczucie bezradności, jakie powoli zaczęło przepełniać każdą cząstkę mojego ciała, zaczęłam płakać. Nie mogłam patrzeć na to, jak on się poddaje. Jak odpuszcza. - Koniec czego? - Postanowiłam spróbować raz jeszcze. Nie wiem, czy to przez moje łzy, czy przez mój upór, ale udało się. Znowu się zatrzymał.
      - Koniec wszystkiego - zaczął. - Koniec marzeń, koniec kariery, koniec miłości fanów, a przede wszystkim koniec One Direction.
      - Że co?! Czy ty się w ogóle słyszysz Harry? Chcesz się poddać przez jakąś głupią aferę?!
      - Kaja, ja już nie mam wyboru. Myślisz, że którykolwiek z fanów będzie chciał mieć za idola kogoś takiego jak ja? Albo raczej jak ten ja, o którym mówią w telewizji?
      - No to zrób coś z tym!
      - Niby co mam zrobić? Myślisz, ze media uwierzą, kiedy wyznam całą prawdę? Znowu powiedzą, że chcę się tylko wybielić.
      - Czy prawdziwi fani Michaela Jacksona odeszli od niego, kiedy oskarżono go o molestowanie nieletnich? Nie! Oni stali pod sądem i krzyczeli, że jest niewinny! A wiesz dlaczego? Bo on tak powiedział, a prawdziwy fan wie, kiedy jego idol kłamie, a kiedy mówi prawdę! I jestem pewna, że każdy prawdziwy directioner będzie po twojej stronie Harry... Musisz im tylko pokazać, jak wygląda ta twoja strona!
      - Tylko jak mam im to pokazać?
      - Już wasz menażer coś wymyśli – uśmiechnęłam się nieznacznie i delikatnie go przytuliłam.
      - I ty naprawdę myślisz, że powiedzenie wszystkim prawdy ma jakikolwiek sens? - Mówił półszeptem wprost do mojego prawego ucha opierając swoją głowę na moim ramieniu.. - Przecież...
      - Oj, zamknij się już – nieznacznie się od niego odsunęłam i dodałam: - Prawda zawsze wygra z kłamstwem Harry. Zapamiętaj to. A ja zawsze będę koło ciebie i nie pozwolę ci zrobić czegoś równie głupiego, jak odejście z One Direction. To twoje marzenia, a marzeń nie można od tak wyrzucić do kosza!
      - Nie wierzę, że to mówię, ale masz rację - uśmiechnął się tym swoim magicznym, stuprocentowo szczerym uśmiechem. - Dziękuję Kaju - przytulił mnie, a później ucałował w czoło. - Jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało, wiesz?
      - Nie przesadzaj – zarumieniłam się, na co ten objął mnie jeszcze mocniej.
      - Nie przesadzam – zapewnił stanowczym, ale jednocześnie przepełnionym miłością tonem.

      Znowu poczułam się taka wyjątkowa, taka kochana i taka doceniana. Znowu poczułam się taka szczęśliwa. Byłam szczęśliwa. Najszczęśliwsza na świecie. Miałam go. Mojego Harrego. I to mi zupełnie wystarczało. Niestety jednocześnie czułam się też najpodlejszą osobą, jaka w ogóle ma czelność chodzić po tej planecie. Jak mogłam mówić mu, że prawda zawsze wygrywa z kłamstwem, jeżeli tak naprawdę cały czas go okłamuję? Dlaczego nie mogę być z nim szczera? Przecież on ma prawo wiedzieć, kto jest ojcem Katie. Tak samo jak i Nick. Kim ja jestem, żeby to przed nimi ukrywać? Ale czy mogę złamać obietnicę, którą złożyłam Laurze? I ile jeszcze zniosę to poczucie winy? Ile jeszcze będę patrzeć mu w oczy wiedząc, że go okłamuje? Muszę mu powiedzieć. Muszę. Tylko jak? I przede wszystkim kiedy?

      Następnego dnia około dziewiątej rano...

      - Haaaarry! Chodź szybko! Pokazują wasz wczorajszy koncert! - Krzyknęłam do chłopaka, który aktualnie przebywał w łazience robiąc jakieś bliżej niewiadome mi rzeczy.
      - Szybciej, bo przegapisz! - Ponagliłam go i już po chwili zza jasnych drzwi wyskoczył Harry, który podskakując na jednej nodze i próbując założyć spodnie na drugą, jakimś cudem zdołał dotrzeć w miejsce, z którego mógł zobaczyć ustawiony przed ogromnym łóżkiem telewizor. Natomiast ja siedziałam na jednej z wcześniej spakowanych już walizek i karmiłam Katie.
      - Daj głośniej – powiedział, kiedy już zdołał uporać się z dolną częścią swojego ubrania.

      Od razu wzięłam do ręki pilota leżącego na walizce po mojej prawej i wcisnęłam ten magiczny plus zwiększający liczbę decybeli, którą wydawało urządzenie.

* obraz na ekranie *
Mężczyzna w średnim wieku siedział za sporym ciemnobrązowym blatem, natomiast w lewym górnym rogu niebieskiego tła za nim pokazane było zdjęcie Harrego z wczorajszego koncertu One Direction w Denver.
- Reakcja Stylesa na wczorajsze plotki dotyczące jego związków i małej Katie była natychmiastowa! Na chwilę przed wczorajszym koncertem Harry pojawił się na scenie i poprosił fanów o to, żeby nie wierzyli w to, co mówią o nim media. Zapowiedział również, że w najbliższych dniach zostanie zorganizowana konferencja prasowa, na której przedstawi swoją, jak podkreślił, prawdziwą wersję wydarzeń. Po jego zejściu ze sceny fani skandowali: „We are with you, Harry”. Directioners kolejny raz pokazały, że słowa chłopaków są dla nich ważniejsze, niż plotki.

A teraz przechodzimy do...
* ~~~~~~~~*

      Gdy tylko prezenter porannych wiadomości skończył interesujący nas temat, wyłączyłam telewizor. Spojrzałam na Harrego i nie mogłam powstrzymać swojego uśmiechu.
      - Mamy najlepszych fanów na świecie - powiedział z dumą szczerzący się Styles, po czym do pokoju wpadł podminowany menadżer.
      - Patrzcie i płaczcie! - Rzucił na łóżko za mną całą stertę gazet. - A tak na poważnie to nawet nie wiecie, jak się cieszę z tej konferencji prasowej. Dziennikarze nie dają mi żyć! Harry - zwrócił się do stojącego pod oknem chłopaka - zdecydowałeś się już na jakiś termin?
      - Im szybciej tym lepiej - odparł natychmiastowo.
      - Racja. Dzisiaj już nie damy rady, bo sama podróż do LA zajmie nam pewnie cały dzień, ale mogę wszystko zorganizować jutro przed koncertem.
      - Dobrze - uśmiechnął się Harry.
      Niecałą minutę później menażer wyszedł z pokoju zostawiając nas z wcześniej rozrzuconą stertą gazet. Kiedy już skończyłam karmić Katie, wzięłam do ręki jedną z nich i przeleciałam wzrokiem po wyssanym z palca tekście. Na widok zdania „One Direction fans are disappointed” nieźle się wkurzyłam.

      - Niby jak wasi fani mogą być rozczarowani, skoro wczoraj przed koncertem... - zaczęłam mówić podniesionym tonem, na co Harry wybuchnął śmiechem.

      - Spokojnie Kaja – zabrał mi z ręki gazetę – w dzisiejszych gazetach piszą o tym, co się działo wczoraj w dzień, więc zapewne informacja o tym, co się działo na koncercie pojawi się w gazetach dopiero jutro. Poza tym, kto w dzisiejszych czasach czyta jeszcze gazety, skoro w internecie jest wszystko na bieżąco?
      - No w sumie...

      Następnego dnia – konferencja prasowa

      - Raz, dwa. Próba mikrofonu – zdenerwowany Harry stał przy mikrofonie ustawionym na samym środku podestu, pod którym tłoczyły się dziesiątki dziennikarzy i sprawdzał, czy urządzenie działa. Na jego szczęście lub nieszczęście działało.
      Już na pierwszy rzut oka widać było przerażenie w jego oczach. Biedactwo. Stał tam sam jak palec dosłownie wystawiony na pożarcie tym hienom. Nie miał żadnego wsparcia, a jego jedyną bronią było to, co miał zamiar powiedzieć. Stałam za kulisami nerwowo zaciskając dłonie, lecz gdy tylko Harry obrócił się w moją stronę, od razu przybrałam postawę typu nie-martw-się-wszytsko-będzie-dobrze i uśmiechając się do niego życzyłam mu bezdźwięcznie „powodzenia”. On tylko skinął do mnie głową i obrócił się w stronę „publiczności”. Starcie Harry kontra dziennikarze uważam za rozpoczęte...

      - Ekhm... - odchrząknął i wziął kilka głębokich wdechów, po czym zaczął czytać tekst zapisany starannie na niewielkiej białej kartce: - Byłem w związku z Laurą Johnson na długo przed oświadczynami. Przyznaję, że nasz związek nie był typowy. Mimo to kochaliśmy się. Tak, Laura była naszą tekściarką. Nie chcę się zagłębiać w to, jak wyglądała nasza relacja. Powiem tylko, że do jej upadku przyczyniła się głównie walka o ukrycie jej przed światem. Teraz już wiem, że była ona błędna. - Doskonale wiedziałam, co Harry ma powiedzieć (w końcu sama pomagałam mu to napisać), ale i tak bardzo się denerwowałam. - Moje oświadczyny były zwykłym impulsem. Nie przemyślałem ich. Co również było moim błędem. Zrobiłem to podczas przypadkowego spotkania jej w Berlinie po ponad roku od naszego zerwania. Nie miałem bladego pojęcia, że w tym czasie Laura zdążyła zajść w ciążę i urodzić dziecko. O Katie dowiedziałem się dopiero po pożarze. Wtedy też Laura poprosiła, żebym się nią zajął i zrobiłem to. Mimo że nie jestem biologicznym ojcem małej to strasznie ją kocham i mam zamiar ją dobrze wychować. Bardzo zabolały mnie insynuacje na temat tego, że zostawiłem narzeczoną na łożu śmierci. To nieprawda. Byłem przy niej do ostatniej chwili. Kłamstwem jest również to, że podczas związku z Laurą miałem romans z Kają. Fakt, właśnie wtedy zrozumiałem, że ją kocham, ale nie zostawiłem Laury. Po jej śmierci również nie mieliśmy zamiaru być razem, jednak nie ma na tym świecie siły, która zdołałaby wygrać z miłością. Zapewniam wszem i wobec, że nasz związek nie jest ustawiony. Był, jest i zawsze będzie czymś prawdziwym. Nigdy nie sądziłem, że kiedyś dojdzie do tego, że będę musiał tłumaczyć się z mojego prywatnego życia przed całym światem. Do wszystkich, który nie rozumieją co to prywatność i nie umieją uszanować ludzkiej śmierci: powinniście się wstydzić. O mało nie zniszczyliście życia nie tylko mi, ale i wielu innym ludziom. Nie życzę sobie, żeby ktokolwiek pisał o Laurze. Pozwólcie jej spoczywać w spokoju. Już wszyscy wystarczająco się nacierpieliśmy. Dajcie nam wreszcie święty spokój. I teraz najważniejsze: przepraszam wszystkich directioners za to, że musieli patrzeć na ten cały cyrk. Dziękuję. To wszystko co miałem do powiedzenia – odszedł od mikrofonu pozostawiając wykrzykujących dziennikarzy samych sobie.
      Nawet nie możecie sobie wyobrazić, jaka byłam z niego dumna. Dał radę. Zrobił to. Tylko skoro on dał radę przyznać się do prawdy przed całym światem, to ja powinnam znaleźć w sobie na tyle dużo odwagi, żeby zrobić to przed nim, prawda? Muszę mu w końcu powiedzieć...

      Kolejne dni upłynęły nam zdecydowanie za szybko. Ostatnie dwa koncerty z trasy po USA odbyły się w Los Angeles. Fani dopisali, a chłopcy byli pewni, że teraz będzie już tylko lepiej. Prasa trochę się uspokoiła, co wszystkim nam było na rękę. Z wiadomych względów musiałam przez te kilka dni zając się małą. Nie marudziłam, bo z każdą kolejną chwilą kocham ją coraz bardziej. I kto wie, może któregoś dnia zdołam ją pokochać tak, jak kochałabym własną córkę?

      Niestety przez cały ten czas biłam się z myślami. Nadal nie zdołałam zebrać się na odwagę, żeby wyznać Harremu prawdę. Tak, wiem. Jestem okropna, ale ja chyba naprawdę nie potrafię tego zrobić. Na szczęście druga z nurtujących mnie zagadek rozwiązała się podczas przedwczorajszej próby chłopców, podczas której zdołałam się wyrwać sama z Katie i Emmily.
      - W końcu możemy porozmawiać o Louisie - zaczęła gdy tylko zostałyśmy same.
      - Rozmawiajmy - odpowiedziałam od razu.
      - No więc, ostatnim razem mówiłam ci, że widziałam coś w jego telefonie - zaczęła dość nieśmiało, co było dla mnie czymś potwornie dziwnym. W końcu Emmily i nieśmiałość to anormalne połączenie. Właściwie nieśmiałość jest jej kompletnym zaprzeczeniem...
      - No i nie powiedziałaś mi, co w nim było!
      - Już mówię. Nie pomyśl, że jestem wścibska czy coś, ale przejrzałam jego esemesy i nie tylko...
      - Emmily – popatrzyłam na nią z politowaniem – przecież ty jesteś definicją wścibstwa – zaczęłam się śmiać.
      - Fakt – zachichotała – ale nie zaprzeczysz temu, że moje wścibstwo jest bardzo pożyteczne.

      - A czy ja zaprzeczam? Poza tym, to jest mało ważne. Mów wreszcie co było w tym telefonie! 

      - Jaka ty jesteś niecierpliwa...

      - Emmily! No mów wreszcie! - Ponaglałam ją.

      - No już mówię. Poza tym, że Louis miał w telefonie mnóstwo twoich zdjęć, które chyba najwidoczniej robił ci z ukrycia, to w dodatku natrafiłam na pewną rozmowę z nim i Eleanor. Ona napisała cytuję: Wróć do mnie, a wybaczę ci Kaje. A on na to: Nie masz mi czego wybaczać. Wyznałem ci prawdę, a ty powiedziałaś, że już mnie nie chcesz. Na co ona: A jak mogłam cię chcieć wiedząc, że zakochałeś się w innej? I teraz mój ulubiony tekst: Ona chociaż nie zdradza swojego chłopaka na prawo i lewo, jak ty. A Eleanor na to: Ile masz zamiar mi to jeszcze wypominać? Przecież ostatnio było dobrze. No i Louis: Było dobrze tylko w twojej głowie. A to, że wtedy ci wybaczyłem było największą głupotą w moim życiu. Na co ona odpisała: Przecież dobrze wiesz, że nie umiemy bez siebie żyć. Skończ tą szopkę i wróć. No i ostatni sms: Wolę żyć w tej szopce wzdychając do kogoś, kogo nie mogę mieć, niż być z kimś takim jak ty. Już nigdy więcej nie dam ci się omotać. Żegnam i dziękuję, że w końcu mnie zostawiłaś. To najlepszy prezent jaki kiedykolwiek od ciebie dostałem. Miłego życia z dala ode mnie.

      Chyba nie ma się co dziwić, że kiedy tylko dowiedziałam się, że Louis się we mnie... że się we mnie...no sami wiecie co, nasze kontakty się skomplikowały. Mimo że on nie wiedział, że ja wiem, to i tak starałam się spędzać z nim jak najmniej czasu. Co prawda to wszystko tłumaczy jego dziwaczne zachowanie wobec mnie, ale do jasnej cholery jak on mógł się we mnie zakochać?! Kim ja jestem, że już 3/5 One Direction coś do mnie poczuło?! Przecież to jest kurwa nienormalne! Dobrze, że chociaż Niall już sobie kogoś znalazł...

      Na szczęście od razu po powrocie do Londynu, który miał miejsce w sobotę nad ranem (mieliśmy małe opóźnienie) ja, Harry i Katie wyruszyliśmy do Holmes Chapel, gdzie miał się odbyć ten cały ślub, na który zaprosił mnie mój ukochany. Przyznam szczerze, że bardzo się cieszyłam na perspektywę spędzenia całego weekendu z dala od reszty chłopaków. Po trzech godzinach jazdy dotarliśmy pod dom Harrego. 

      Wysiadłam z samochodu lekko przerażona perspektywą spotkania z sami wiecie kim. 

      - Kaja, ile razy mam ci jeszcze powtarzać, że nie masz się czego bać? - spytał Harry wyjmując Katie z fotelika. 

      - A skąd ci w ogóle przyszło do głowy, że się boję, co? - Postanowiłam zgrywać głupka.

      - Spójrz na swoje ręce i sama mi odpowiedz - uśmiechnął się szeroko, po czym popędził w stronę swojej mamy, która właśnie wyszła z domu. Miała na sobie długaśny, puchaty szlafrok w kolorze zgniłej zieleni, a na nogach pluszowe kapcio-króliki. 

      Spojrzałam na swoje drżące ze strachu ręce i do razu jęknęłam:

      - Cholera... - Jednak starałam się być silna i chwiejnym krokiem ruszyłam na powitanie z panią Styles, która aktualnie zajęta była ściskaniem małej.

      - Mamo - zaczął Harry, gdy tylko zobaczył, że odważyłam się do nich podejść - to jest...

      - Kaja! - Krzyknęła kobieta, po czym oddała dziecko synowi i zaczęła mnie lekko podduszać. - Jesteś jeszcze ładniejsza, niż na zdjęciach! Harry opowiadał mi o tobie tyle dobrego! Cieszę się, że w końcu możemy się poznać!
      Co jak co, ale takiej reakcji to ja się nie spodziewałam. Kto wie, może moje obawy dotyczące jego mamy naprawdę były przesadzone?