Rozdział 1

       „Jesteśmy One Direction i potrzebujemy Twojej pomocy” - nie dało się ukryć, że tytuł filmiku zaintrygował mnie, ale przecież do tego właśnie służy bezpośredni zwrot do adresata. To już u mnie norma, że kiedy włączę komputer witają mnie uśmiechnięte twarzyczki chłopaków – taki urok posiadania wspólnego pokoju z młodszą siostrą. Nic więc dziwnego, że ten filmik pokazał mi się w propozycjach, gdy tylko włączyłam YouTube. Moja siostra słucha ich na okrągło. Wie o nich praktycznie wszystko, a ściana nad jej łóżkiem cała zaklejona jest ich plakatami. (Gdzie nie spojrzę One Direction -.-). Jest jedną z tak zwanych psychofanek. Ja w jej wieku (dodam, że moja siostrunia ma 13 lat) zachowywałam się dużo poważniej. Nigdy żaden boysband nie stał się sensem mojego życia. Chociaż patrząc na przeciętną 13-latkę to ja jestem ta dziwna, ale mniejsza z tym. Zaciekawiana tytułem włączyłam filmik i wtedy zaczęła się moja przygoda z zespołem. Postaram się opisać wszystko w skrócie.

       Około pierwszego marca chłopcy ogłosili konkurs. Szukali kogoś kto opisze rok z ich życia i zgrabnie umieści go w książce. Nie chcieli typowej biografii, którą nienaturalnie ubarwi za nich jakiś stary zmanierowany pisarz i pod którą będą musieli umieścić swoje nazwiska. Zresztą szukanie 'młodego talentu' było wg ich menadżera idealnym i zarazem tanim chwytem marketingowym. No bo po co płacić komuś kilkadziesiąt tysięcy za napisanie kilkuset stron, skoro można obarczyć (celowo użyłam słowa 'obarczyć', niedługo sami zrozumiecie dlaczego) jakiegoś zdolnego amatora, których na tym świecie od groma i zapłacić tylko za jego pobyt w hotelach, dojazdy itp.

       Jedynym co musiałam zrobić, by ubiegać się o główną nagrodę było wysłanie jakiejś bliżej niesprecyzowanej 'próbki' moich możliwości. Nastolatki na forach rozpisywały się, że wysyłały po kilka opowiadań a nawet książek (Tak. Sprawdzałam konkurencję, ale kto by tego nie zrobił? ;P). Ja w przeciwieństwie do nich postawiłam na kilkustronicowe opowiadanie (dodam, że napisane odręcznie), które powstało jakiś rok temu. To była historia mojego życia w pigułce. Nie było w niej happy endu, ani historii niczym z bajki Disneya. 

      Pragnęłam wygranej, jak każdy biorący udział w konkursie, jednak wyróżniał mnie fakt, że nie chciałam wygrać po to, żeby poznać chłopaków, spędzić z nimi czas lub - jak niektóre - rozkochać ich w sobie. Chciałam przede wszystkim się sprawdzić. Bałam się myśleć co by było, gdybym wygrała. Bałam się, bo wtedy przegrana bolałaby dużo bardziej. Tak więc dwa miesiące oczekiwania na wyniki spędziłam na zajmowaniu myśli przeróżnymi sprawami, głównie związanymi ze szkołą.

       Piętnastego(?) maja na oficjalnej stronie 1D pojawił się filmik z nazwiskiem zwycięscy, a raczej nazwiskami. Na całe szczęście przykładam się na angielskim i potrafię płynnie posługiwać się tym językiem. Zrozumiałam więc, kiedy mówili, że nie mogli wybrać pomiędzy dwoma najlepszymi tekstami. Jedną z wytypowanych była Emmily Jefferson prosto z UK, a drugą ja. Oglądałam nagranie chyba z milion razy, żeby upewnić się czy nie chodzi o jakąś inną Kaję Makowską z małej polskiej wsi o nazwie Lipki. Moja reakcja była, jakby to powiedzieć...żenująca, gdyż filmik oglądałam na notebooku siedząc w autobusie. Pierwsze pięć, albo sześć odtworzeń byłam jak zahipnotyzowana. Wybałuszone gały, otwarte usta i nerwowe stukanie o krawędź urządzenia sprawiły, że zwróciłam na siebie uwagę co najmniej połowy pasażerów. Zaś drugą z nich zainteresowałam moim szeptem, który już po kilkunastu sekundach zamienił się w przeraźliwy krzyk, którego nie byłam w stanie opanować.

      - Wygrałam! Wyyyyyyyyyyyyyyygraaaaaaaaaaaaaaaałaaaaaaaaaaaaaam! - darłam się jak szalona.

      Jakie szczęście, że w tym autobusie nie było nikogo znajomego, choć nie zdziwiłabym się, gdybym za kilka dni stała się gwiazdą YouTube, bo ktoś wrzuciłby całe zajście do netu.

      Tak czy inaczej nie byłam wtedy w stanie o tym myśleć. Następnego dnia otrzymałam telefon od menażera zespołu. Moją siostrunię zżerała zazdrość. Chyba zaczęła nienawidzić mnie jeszcze bardziej. Rodzice zagrozili mi, że jeśli przez tą całą zabawę w pisarkę (uważali, że to nie jest prawdziwy zawód i zmarnuje sobie życie, jeśli pójdę w tym kierunku) zawalę szkołę to uziemią mnie co najmniej do ukończenia studiów. Nie ma to jak wsparcie ze strony rodziny. Tak czy owak postanowiłam pojechać.

       W ostatnią środę maja znalazłam się w samolocie do Londynu. Przed wyjazdem postanowiłam sobie trzy rzeczy: po pierwsze – nie ulegnę urokowi żadnego z członków zespołu i nie zmienię się w moją siostrę (patrz: psychofankę); po drugie – jadę tam po to, żeby skupić się na pisaniu, a nie lataniu za chłopakami i załatwianiu autografów dla koleżanek z klasy; po trzecie: zrobię wszystko, żeby udowodnić wszystkim tym, którzy we mnie nie wierzą, że dam sobie radę. Skończę to co zacznę i postaram się, żeby wszystko wyszło najlepiej, jak tylko jest to możliwe (chodzi mi tu oczywiście o stworzenie jak najlepszej książki).

       Na pierwszym spotkaniu nie chciałam wyglądać jakoś nadzwyczajnie pięknie. Nie chodzi o to, że jestem brzydka. Po prostu nie można zaliczyć mnie do kategorii 'przyszła miss'. Nie mam nieskazitelnej cery, super zgrabnego tyłka i ogromnego biustu. Nie jestem niewiarygodnie uwodzicielska, zabawna i urocza. Nie mam tysiąca znajomych na Facebooku, ani dziesiątek przyjaciół. Jestem raczej niezdarna i nieśmiała. Za to mam całkiem ładne nogi, ciekawe rysy twarzy i płaski brzuch (nad którym pracowałam prawie rok!). Postanowiłam ubrać się w zwykły biały T-shirt, szorty i trampki. Na nosie miałam moje duże czarne okulary. Ciemne włosy zebrałam w koka, a przez ramie przewieszoną miałam torbę z Bobem Marleyem (Uwielbiam tego gościa!). 

      Po wyjściu z samolotu czekała na mnie czarna limuzyna, a bagażem zajął się chyba szofer. Z auta wysiadł Niall. Liam i Louis pomachali mi przez otwarte drzwi. Reszty nie widziałam. Blondyn nieznacznym gestem prawej ręki zaprosił mnie do środka, a gdy już zajęłam miejsce w limuzynie powoli zamknął za mną drzwi. Wiem o co chcecie teraz zapytać i odpowiedź brzmi tak. Na żywo są tak samo ładni, jak na zdjęciach i filmikach. W środku oprócz osób, które widziałam wcześniej były jeszcze trzy inne. Harry, Zayn, a między nimi długowłosa blondynka.

      - Witaj rywalko – zwróciła się do mnie. 

      - Emmily Jefferson? 

      - We własnej osobie, a Ty to Key?

      - Kaja – odpowiedziałam. 

      - Ach tak! Przepraszam nie zapamiętałam – zaśmiała się. Po czym zaczęła szeptać coś Harremu do ucha. Ten spojrzał na mnie w jakiś dziwny sposób. Nie wiedziałam o co mu chodzi, ale szybko zrozumiałam. Uważne przyjrzałam się mojej rywalce. Markowa kiecka, mega wysokie szpile (jak ona może na nich chodzić? Ja zabiłabym się po trzech krokach) i dość mocny makijaż. Mogłam jednak ubrać się w coś lepszego. Przy niej wyglądam niczym zabiedzone dziecko z Etiopii... Pewnie pomyślał: Boże co ona tutaj robi. 

      - Tak więc Kaju opowiedz nam coś o sobie – zwrócił się do mnie Niall. 

      - Jestem świeżo upieczoną siedemnastolatką, w wolnych chwilach trochę bazgram. 

      - Co? - spytał.

      - Bazgram – powiedziałam nieco głośniej. Nic dziwnego, że mnie nie usłyszał. Donośny śmiech Emmily, Zayna i Harrego opanował całą limuzynę. Kiedy już Niall usłyszał co powiedziałam uśmiechnął się lekko.

      - I dzięki temu otrzymałaś niezwykłą szansę przebywania w naszym towarzystwie – wtrącił się Louis. Wiem, że żartował, bynajmniej miałam taką nadzieję, ale to zabrzmiało tak egoistycznie i chamsko, że nie zdołałam wygrać z moją pyskatą naturą. 

      - Cóż za zaszczyt – podsumowałam chłodno, wręcz z pogardą. Naprawdę nie chciałam, żeby zabrzmiało to aż tak wrednie. Nie chciałam już na wstępie ujawniać moich wad, za które uważam nieprzemyślane wypowiedzi i bezgraniczną szczerość. 

      - Pyskata, lubię takie – zaskoczyła mnie wypowiedź Harrego. Pierwszy raz od mojego przyjazdu dobrowolnie okazał zainteresowanie moją osobą. Uśmiechnął się. Jaki on ma cudowny uśmiech...Niestety ten zaszczyt ze strony Harrego, jakim było zwrócenie na mnie uwagi trwał jedynie kilka sekund.

      - Dlatego wiedziałem, że się nada – zaczął Niall – nie jest jedną z tych szalonych fanek, które chciały wygrać tylko po to, żeby poderwać któregoś z nas.

      - Fakt – uśmiechnęłam się. 

      - W przeciwieństwie do Emmily – rzucił Louis. 

      - Chciałbyś. Za niskie progi jak dla mnie – odpowiedziała mu pogardliwie. 

      Boże jakie ta dziewczyna ma wysokie mniemanie o sobie. Już chciałam krzyknąć: widzę, że twoja skromność gdzieś się zgubiła, ale się powstrzymałam. Całe szczęście. Nie chcę już po pierwszych pięciu minutach mieć wroga.

      Przez następne pół godziny zrobiłam się niewidzialna. Emmily stała się centrum uwagi całej piątki, a ja? Ja siedziałam zdana sama na siebie, od czasu do czasu ktoś na mnie spojrzał. Łał...Zapewne gdybym wyglądała i zachowywała się jak ona nikt by nie zapomniał o mojej obecności.

       Około szesnastej znaleźliśmy się w ich londyńskiej posiadłości. Nigdy wcześniej nie byłam w tak wielkim domu, co prawda widywałam podobne na filmach, ale nic poza tym. Ponad trzy godziny spędziłam przy ustalaniu warunków kontraktu. Emmily zrobiła to dużo szybciej. Po prostu weszła, podpisała i wyszła. Ze mną nie było tak łatwo. Krótko mówiąc: menadżer zespołu chciał, żeby moja książka stała się, jak garnitur szyty na miarę. O co to, to nie. Pewnie nie sądził, że okażę się, aż tak problematycznym punktem w jego genialnym planie. Jak można żądać od kogoś napisania rozdziału w określonym czasie, stylu i ilości stron?! Skoro tak dobrze wie, jak ma wyglądać MOJA książka to niech sam ją napisze! W pewnym momencie miałam już nawet wyjść, ale nie mogłam tak szybko się poddać. Duma menażera nie pozwalała mu na przyznanie się, że coś nie idzie po jego myśli, a ja jestem totalną pomyłką, więc wolał pójść na kilka moich warunków, 

które jednak wejdą w życie dopiero jeśli moje rozdziały okażą się lepsze od Emmily. Umowa była taka: mamy trzy miesiące na napisanie trzech pierwszych rozdziałów, ta która okaże się lepsza zostaje i będzie mogła skończyć swoją książkę. 

Super...Musze rywalizować z panną idealną. Nie ma co, wdepnęłam w niezłe gówno.

__________________________________________________________________________

Z góry przepraszam za błędy, bo pewnie wiele przeoczyłam. Pierwszy rozdział trochę nudny, ale jakieś wprowadzenie musi być. Później się rozkręci, obiecuje :)