Rozdział 23 "Czternaste piętro"

               Wszystkiego najlepszego Klaudia! xx

       - Jesteś nienormalny! - zbulwersowałam się.
       - Tak, oczywiście - przyznał pełen ironii brunet. - Dla ciebie każdy z odmiennym zdaniem jest nienormalny!
       - Kurde... Harry... nie wnerwiaj mnie z łaski swojej!
       - Kto tu kogo wnerwia, ten wnerwia... - mruknął pod nosem tak, że nie byłam w stanie tego dosłyszeć.
       - Co?
       - Nic, nic. Tak tylko mówię do siebie, że jesteś wariatką.
       Posłałam chłopakowi ostry cios prosto w brzuch, a jeszcze ostrzej wbiłam mu się wzrokiem w oczy. Nie mogłam pozwolić, żeby dalej bezkarnie obrażał jeden z dziesięciu najpiękniejszych budynków, jakie kiedykolwiek widziałam. O co to, to nie.
       - Ał! - jęknął zginając się w pół.
       - Masz za swoje ty niedostosowany do życia w pięknie świata człowieku! - powiedziałam podniesionym i jakże dumnym głosem krzyżując przy tym ramiona na klatce piersiowej. To była moja kolej na dąsanie się. 
       Chłopak zaczął śmiać mi się prosto w twarz... Co za bezczelny typ! Bez zastanowienia zamachnęłam się, by walnąć go raz jeszcze, ale on okazał się szybszy. Chwycił moją wyciągniętą do góry prawą rękę w swoją prawą, a lewą przytrzymywał swoją lewą za moimi plecami tak, że stał przyklejony do mnie od tyłu, a jego głowa pochylała się tuż przy mojej. Zamarłam.
       - No ale zobacz... - wskazał naszymi wyciągniętymi do przodu dłońmi, nad którymi miał w tamtym momencie wyłączną kontrolę. - Popatrz dokładnie na tą wieżyczkę pośrodku - rozkazał przyciszając głos, po czym zetknął swój prawy policzek z moim lewym. Był taki ciepły... a mój oddech... za szybki. 

       - Ta wieżyczka jest po prostu paskudna. 
       - Sam jesteś paskudny! - zaprotestowałam wyrywając się z jego osaczenia, bo zwykłym objęciem nie dało się tego nazwać. - Przecież to jest Notre Dame! NOTRE DAME! 
       - Notre Dame z wieżyczką, która wszystko psuje. 
       - Ugh! Chodź! - chwyciłam go za rękę i zaczęłam ciągnąć za sobą w stronę mostu po naszej prawej, by przedostać się do tylnej elewacji ogrodowej katedry. - Pokażę ci, dlaczego ta wieżyczka jest piękna. - Wraz z tym zdaniem moja determinacja sięgnęła zenitu. 

       - Stań dokładnie pośrodku i patrz - rozkazałam popychając go nieco w lewo, by znalazł się w odpowiedniej pozycji.  
       - Kaja, nie trudź się, bo i tak mnie do niej nie przekonasz. 
       - Nie mów, tylko słuchaj. 
       Tym razem to ja stanęłam za jego plecami. Matko... jak on pachniał. Byłam tak niebezpiecznie blisko. Oboje mieliśmy tego świadomość, lecz zdecydowałam się podjąć to ryzyko, by w końcu otworzyć mu oczy. Patrzył, ale nie widział - to był jego największy problem. 
       - Teraz mówisz, że ta wieża jest brzydka i psuje cały efekt, ale...
       - Bo psuje!
       - Nie przerywaj mi! 
       Wzięłam trzy głębokie wdechy, by tylko nie pozwolić mu wyprowadzić się z równowagi, która w tamtej chwili stanowiła znaczącą część mojego planu. Musiałam być spokojna, by naprawdę zrozumiał. 
       - Teraz mówisz, że ta wieża jest brzydka - zaczęłam raz jeszcze - ale spójrz, co się stanie, gdy zrobię tak - stanęłam na palcach, by przełożyć swoje ręce nad jego barkami i zasłonić dłońmi sporny element. - Widzisz, co się stało? Widzisz, jak ciężka zrobiła się budowla bez tej wieży? Patrzysz na nią i masz wrażenie, że jej waga szkodzi ziemi i ta za moment rozstąpi się, by ją pochłonąć. Za to teraz... - zabrałam ręce, by znów odsłonić wieżyczkę - ...teraz ta katedra jak gdyby wzbiła się ku górze. Widzisz? Teraz dotyka nieba. 
       Nie musiał odpowiadać, bo w zupełności wystarczyło mi jego westchnienie, które wyrażało sobą gigantyzm zachwytu kryjącego się wewnątrz chłopaka. Byłam z niego taka dumna. Udało się. Zaczął nie tylko patrzeć, ale też widzieć. 



Plac de la Concorde;
Kilka godzin później



       Przyznaje szczerze, że nie wiedziałam, jak do tego doszło. Najprościej w świecie nie wiedziałam. W głowie tłumaczyłam sobie, że to przez zimno wieczora, że to dlatego, ale prawda była zupełnie inna. Gdzieś w głębi zdawałam sobie z wszystkiego sprawę. Zwyczajnie chciałam każdej takiej sekundy. Podobało mi się, gdy trzymał mnie za rękę idąc obok i co chwila ukradkiem na mnie zerkał. Podobało mi się, gdy wyciągnął z torby swoją zmiętoszoną kurtkę i okrył mi nią ramiona. Podobało mi się to wszystko tak cholernie bardzo...
       Powinnam wyrwać dłoń, gdy tylko pierwszy raz zacisnął ją w swojej, ale nie zrobiłam tego. Może nawet sprowokowałam go, by posunął się tak daleko? Przecież wiedziałam, że gdy machina uczuć ruszy, nijak nie zdołam jej zatrzymać... To przez ten Paryż. Zdecydowanie przez Paryż. Przez Paryż i jego magię, która miesza w głowie burząc w niej granice zdrowego rozsądku. Na pewno...
- Niesamowite - szepnęłam, gdy tylko odwróciłam wzrok od zielonych tęczówek Harrego i zlustrowałam dokładniej de la Concorde.

       Kroczyliśmy powoli jego obierzami zaczynając od strony mostu, za którym w oddali widać było większą część wieży Eiffela. Ominęliśmy jedną z fontann Hittorff'a, gdzie doświadczyliśmy magii rozbłyśnięcia Paryskich latarni, a potem trafiliśmy pod obelisk faraona Ramzesa dokładnie zasłaniający Łuk Triumfalny za sobą. Gdy tylko go minęliśmy, chłopak nagle się zatrzymał, a nasze splecione dłonie zadziałały jak sprężyna, która mnie do niego odbiła. 
       - A ja cały czas mam wrażenie, jakbyśmy spotkali się w Luwrze jakieś pięć minut temu - powiedział łagodnie obejmując mnie prawym ramieniem.
       - Czas zawsze płynie za szybko, gdy jest dobrze i za wolno, gdy jest źle. 
       Spojrzałam na niego głośno przełykając gulę stresu w moim gardle. Nie miałam pojęcia, jak się zachować, bo on ani trochę się nie krępował. Ani na sekundę nie spuszczał mnie z oczu i bezustannie się uśmiechał. Cholera, te dołeczki zaraz odcisną mu się w policzkach na zawsze! - pomyślałam.
       Przysunął się jeszcze o krok bliżej, chociaż nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to w ogóle możliwe i w efekcie nagłego napadu przytłaczającego napięcia zaczęłam nerwowo szarpać rękawy kurtki od Harrego. Nie możemy tego robić. Przecież to jest złe. Nie wolno nam. - powtarzałam sobie w myślach, gdy ten przysuwał się do mnie jeszcze bardziej. Nieświadoma swoich czynów przesuwałam się o krok w tył zawsze wtedy, gdy on stawiał krok w przód. Zorientowałam się, co robię dopiero, kiedy za plecami poczułam jakąś przeszkodę. To było wysokie, kamienne ogrodzenie.
       - Pamiętasz nasz pierwszy pocałunek? - spytał Harry opierając się dłońmi o mur zaraz za mną tak, że ja znajdowałam się dokładnie pośrodku nich. Zbliżył się na tyle, że gdy nieco pochylił głowę, niemalże stykaliśmy się nosami. - Kłóciliśmy się - stwierdził poważnym tonem nie dając mi dojść do słowa. Zresztą chyba nawet nie miałam odwagi, by je wtedy zabrać. Za bardzo przerażał mnie punkt, do którego zmierzał swoim jednoosobowym dialogiem. - Pamiętasz pierwsze „kocham cię”? Kłóciliśmy się. Pamiętasz związek? Kłóciliśmy się. Ciągle płakałaś, a potem mi wybaczałaś - urwał gwałtownie przyklejając swoje usta do mojego prawego ucha, a szybkim, nierównym oddechem połaskotał kark. - Pamiętasz to? - dopytał już półszeptem.
       - Y-yhym - zająknęłam się miętosząc w dłoni końcówkę rękawa. Denerwowałam się, jak cholera i mogłam winić za to tylko i wyłącznie ścisk w dolnej części brzucha bezczelnie zlewający się z donośnym biciem serca. 
       - To teraz zapomnij - rozkazał. - Zacznijmy wszystko od początku, bo tym razem chcę być dla ciebie kimś lepszym - dodał przesuwając swoją głowę tak, że jego oczy znajdowały się na równi z moimi, a nasze nosy muskały się czubkami.
       - Ale przecież...
       - Nie - przerwał mi przenosząc swój wzrok na moje usta, a wtem jego oczy zmieniły się w dwa półksiężyce z zielonymi tęczówkami pośrodku. - Nic nie mów. 
       Zrobiłam, o co poprosił. Zamilkłam. Jednak brak słów z moich ust został stopniowo zastąpiony wzmagającym się dźwiękiem uderzeń naszych serc i nierównościami w oddechu. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak na mnie działa. Ja doskonale wiedziałam, jak działam na niego i musiałam szczerze przyznać, że to mnie zadziwiało. To, że mimo iż znaliśmy się już długo, ba! - że kiedyś byliśmy razem, całowaliśmy się nie raz, kochaliśmy się ze sobą - on i ja czuliśmy dokładnie to samo, co w chwili pierwszego zauroczenia. N i e z w y k ł e. Ten moment, gdy w ciele gromadzi się taka masa emocji, że brakuje miejsca na rozsądek.
       Również spuściłam swój wzrok na jego usta i czekałam. Czekałam, choć wiedziałam, że nie powinnam. Czekałam, aż w końcu obejmie mnie szczelniej swoimi ramionami i skoro chce zaczynać od nowa - pocałuje tak, jakby to był nasz pierwszy raz... Jednak nie doczekałam się. 
       - Cześć - chłopak zrobił dwa kroki w tył wyciągając w moją stronę prawą dłoń. - Jestem Harry. Bardzo miło cię poznać.
       - Ka-kaja - parsknęłam śmiechem podając mu rękę.
       - Piękne imię dla pięknej dziewczyny - rzekł obdarzając mnie anielskim uśmiechem.
       - Banalny tekst kiepskiego podrywacza - odparłam zadziornie przygrywając przy tym dolną wargę. Flirtowałam z nim... a nie powinnam. Nie mogłam. Przecież...
       - Pyskata. Lubię takie. 
       - Powtarzasz się - zaznaczyłam czarująco.
       - Chyba mnie z kimś mylisz - chłopak zmarszczył z uwagą czoło. - Przecież widzimy się pierwszy raz.
       - Hahahaha, czyli serio chcesz się w to bawić Harry?
        - Ale w co bawić? Nie rozumiem. - Udawał kompletnego głupka. Postanowiłam więc także wziąć udział w tym przedstawieniu.
       - Okej. Niech ci będzie. Nie znam cię. 
       - Ale za to ja bardzo chętnie cię poznam. - W odzewie na te słowa odwróciłam się na pięcie i zaczęłam kroczyć przy krawężniku w stronę wejścia do metra. - Ej... chwila! Gdzie ty idziesz?! - krzyknął za mną zdezorientowany Harry. Gdy tylko zobaczył, że nie zamierzam się zatrzymywać, dogonił mnie blokując drogę. 
       - Chyba nie sądzisz, że powiem zupełnie obcej mi osobie dokąd idę, prawda? - spytałam z udawaną pogardą w głosie. - Może i jestem wariatką, ale nie do takiego stopnia. Na razie - pożegnałam się układnie i wymijając go zaczęłam kroczyć dalej. 
       - Ale stój! Kaja! - znowu zastąpił mi drogę. - Co z naszym poznawaniem się?
       - Wybacz, ale nie mam w zwyczaju zapoznawać się z pierwszą lepszą napotkaną na ulicy osobą. To nie w moim stylu.
       - W takim razie umów się ze mną.
       - Nie dzięki. Nie jesteś w moim typie. - Tak brutalnie skłamałam. Wiedział o tym.
       - Taaaa, jasne - zaśmiał się. - Nie ściemniaj mi tu.
       - Nie ściemniam - trzymałam się twardo swojej wersji. - To, że jesteś tym słynnym Harrym Stylesem z One Direction nie robi na mnie nawet najmniejszego wrażenia. Umawiam się tylko z tymi chłopakami, którzy dobrze się o to postarają. Zwykłe „umówisz się ze mną” mi nie wystarczy. - Z politowaniem zmierziłam go wzrokiem.
       - Tak? - dopytał z podejrzanie zadowoloną miną.
       - Tak.
       - Więc umów się ze mną, albo tu i teraz wskoczę pod auto, a jak widzisz ulica koło nas jest bardzo ruchliwa, więc z pewnością ktoś przejedzie po moim ciele, jak po worku ziemniaków, a ty będziesz miała mnie na sumieniu - powiedział przerażająco poważnie.
       - Nie zrobisz tego.
       - Zrobię.
       - Nie zrobisz.
       - Zrobię - upierał się. 
       - Nie zro... - Ja również. Tyle tylko, że zamilkłam w połowie zdania, bo nie wierzyłam w to, co widziałam. Od razu pobiegłam za nim. - Stój! - wydarłam się łapiąc go za rękę na sekundę przed wbiegnięciem na jezdnię. - Czy ciebie już do końca powaliło?! 
       - To umówisz się ze mną, czy nie? - spytał z niezwykle zadowolonym z siebie wyrazem twarzy. Wariat! Przecież chwilę wcześniej mógł zginąć!
       - Niech ci będzie... - westchnęłam ciężko. - Umówię się z tobą Harry.
       - A widzisz! Teraz umawiasz się z tymi, którzy się o to dobrze postarają, albo z tymi, którzy cię zaszantażują - stwierdził dumnie się prostując. 
       - Psychol z ciebie. 
       - A z ciebie psycholka.
       - Jeszcze większy psych...
       - Oh my god! This is Harry Styles! - Ciemnogranatowe auto z piskiem opon stanęło na ulicy obok nas momentalnie wywołując za sobą korek. - I don't believe it! It's really you! - krzyknęła dziewczyna zajmująca miejsce z przodu.
       - And Kaja! Jesus! Pink hair? So cool! - wrzasnęła druga zza kierownicy. 
       - A mówiłam ci wcześniej, że zdejmowanie okularów było złym pomysłem - szepnęłam do Harrego, na co ten jedynie przepraszająco wzruszył ramionami. 
       - Can you take a photo with us? Or... - lawina klaksonów uniemożliwiała dziewczynie dalsze mówienie.
       - Sure, but better not here - Harry uśmiechnął się pochylając w stronę otwartej szyby. - Może macie chwilkę, żeby zawieźć nas do hotelu? To niedaleko stąd. 
       - Tak! - krzyknęła od razu ta zza kierownicy.
       - Wsiadajcie!




Ten sam dzień,
La Défense,
Wieczór


       - I jak nowy pokój? - spytał Silvian stawiając w progu ostatnią z moich walizek. Należy dodać, że chłopak już ani trochę nie wyglądał na chorego. Wręcz przeciwnie: był chodzącym okazem zdrowia.  
       Nowy hotel cały utrzymany był w modernistycznym stylu. Mój, jak i pokoje chłopaków również. Białe meble, jasne ściany i podłogi, proste aczkolwiek przyciągające wzrok dekoracje oraz gigantyczne łóżko, naprzeciwko którego mieściła się komoda, a nad nią telewizor. Nowoczesność - słowo najlepiej opisujące to miejsce.
       - Pokój świetny, tylko szkoda, że nie widać stąd wieży. 
       - Ale za to jest bezpiecznie i żadna fanka nie zna tego adresu - uśmiechnął się wyglądając przez okno, by upewnić się, czy przypadkiem nie zaczęli się pod nim zbierać paparazzi, którzy oszaleli wiedząc, że Styles jest w Paryżu... ze mną. Nie ma co: directioners roznoszą wieści piorunująco. - Co odbiło Harremu, żeby prosić je o podwózkę? Nie rozumiem.
       - A ja za to nie rozumiem, co odbiło tobie, żeby knuć z nim za moimi plecami i udawać rano umierającego. Poza tym wyluzuj. To były jego fanki. Czasami należy im się chwila uwagi - powiedziałam lekko przemądrzałym tonem krzyżując ramiona na klatce piersiowej. 
       - Nie złość się na mnie. Czego się nie robi, by pomóc kumplowi? - Wzruszył przepraszająco ramionami.
       - Teraz to kumplowi, tak? A wcześniej: „Kaja, on nie jest dla ciebie, to dupek. Louis jest lepszy.” 
       - Bo zazwyczaj udaje mi się dobrze ocenić ludzi już przy pierwszym spotkaniu, ale muszę przyznać, że Harry naprawdę pozytywnie mnie zaskoczył i kurde... lubię go. Porządny gość. 
       - Taki porządny, że czepiał się mnie dzisiaj o chodzenie samopas po mieście, ale jakoś umknęło mu z głowy, że to był jego pomysł. 
       - Przecież wiesz, że tylko się z tobą droczył. 
       - To chyba jego hobby.
       - Nie udawaj, że go nie lubisz. - Sil odwrócił się w moją stronę posyłając gigantyczny uśmiech. Patrzył na mnie wyczekująco, przez co nie byłam w stanie dłużej utrzymywać mimiki twarzy w kompletnym niewzruszeniu. Kąciki ust powędrowały ku górze znacznie szybciej, niż się tego spodziewał. Miał racje: lubiłam to. - Rano uszykowałem dla ciebie strój. Jest we fioletowej walizce na wierzchu. Przebierz się i zrób lekki makijaż, a włosy zepnij w kucyka. Będzie wyglądało ładnie, ale niezobowiązująco - oznajmił blondyn kierując się w stronę wyjścia z mojego nowego lokum. 
       - Dzięki... ale jak to rano? On to wszystko zaplanował?
       Nie uzyskałam już żadnej więcej odpowiedzi. Chłopak jedynie zmierzwił mi włosy, które po ściągnięciu peruki i tak były jednym wielkim kołtunem i z zadowoloną miną wyszedł z pokoju zostawiając mnie samą. Niewiele myśląc pociągnęłam rzęsy czarnym tuszem, nałożyłam trochę podkładu, bronzera i naturalnej, różowej szminki, rozczesałam niesforne kosmyki, po czym sięgnęłam do walizki po przygotowany przez Silviana zestaw. [LINK] Słodki i zupełnie niezobowiązujący. Dokładnie taki, jaki obiecał. 

Pokój hotelowy Kai;
Kilka minut po dwudziestej trzeciej

       - Dłużej się nie dało? - jęknęłam z niezadowoleniem otwierając Harremu drzwi.
       - Zaraz zobaczysz, że było warto tyle czekać - uśmiechnął się szarmancko wyciągając przede mnie ramię, bym się go złapała. Tak też zrobiłam. 
       - Mam taką nadzieję. - Przeciągnęłam kartę od pokoju przez elektroniczny zamek w drzwiach i sprytnie wcisnęłam ją Harremu w prawą kieszeń czarnych rurek, które tego wieczoru skomponował z ciemnogranatową koszulą w urocze białe serca. Pasowała mu. I to bardzo.  
       Kiedy prowadził mnie do pokoju obok, miałam mętlik w głowie. Z jeden strony cieszyłam się jego obecnością, bo jak nikt inny potrafił oderwać mnie od rzeczywistości, której tak strasznie nie znosiłam, lecz z drugiej miałam wrażenie, że popełniam jakieś przestępstwo, że łamie prawo, które zamykało się w kręgach mnie i Louisa, co było przecież istnym absurdem. W końcu Tomlinson unikał mnie tak gorliwie, że gdyby nie wspomnienia, mogłabym uznać, że jesteśmy dla siebie zupełnie obcymi ludźmi. Dlaczego więc tak się czułam? To przez przyzwyczajenie, czy sumienie? A może tylko to sobie wmawiałam? Może zbudowałam w głowie przymus złego samopoczucia, by nie móc w pełni doświadczyć tego, jak działał na mnie Harry? By nie móc dopuścić do siebie myśli, że jednak nadal łączy nas coś więcej niż tylko przyjaźń? A może po prostu mi odbiło? 

       - Powiedziałaś, że do zobaczenia twojej lepszej strony wystarczy Big Mac i frytki, więc...
       Tego, co zastałam na tarasie jego pokoju nie da się opisać słowami. Jhsdlhsdahdsuhd! Harry zwariował. To było pewnie. Z racji tego, że nasze pokoje znajdowały się na najwyższym - czternastym piętrze hotelu, mieliśmy balkony prawie równej wielkości co one. Ten Harrego z dwóch stron, które sąsiadowały z innymi tarasami, osłonięty był ściankami o wysokości jakichś dwóch metrów, a z pokojem łączył się całkowicie przeszkloną ścianą, naprzeciwko której, przy krawędzi budynku znajdowała się metalowa barierka o wymyślnym kształcie. Wzdłuż wszystkich czterech krawędzi balkonu poustawiane były świeczki oraz wazony ze świeżymi kwiatami. I wierzcie, lub nie, ale pośrodku tego wszystkiego stał ósmy cud świata - zamek zbudowany z Big Mac'ów. Tak. Z BIG MAC'ÓW! Kartony ustawione były w budowlę na planie kwadratu, którą momentalnie obiegłam dookoła z rozdziawioną buzią. Całość miała co najmniej metr osiemdziesiąt wysokości, a cztery wieżyczki na rogach chyba nawet ponad dwa! A! I zapomniałabym dodać, że ich wierzchołki zrobione były z kartoników z frytkami... 
       - Jak ty to...? Kiedy ty do...? Skąd miałeś...? - Przyznaję: zabrakło mi języka w gębie. Chyba nigdy wcześniej nikt nie zrobił dla mnie czegoś równie szalonego, a zarazem tak cholernie romantycznego... Nie mogłam wyjść z podziwu. 
       - Jak ja to zrobiłem? - spytał sam siebie podchodząc bliżej mnie. - Tymi oto rękoma. - Wystawił obie dłonie do góry i pomachał mi nimi przed nosem. - Kiedy to zrobiłem? W ciągu ostatnich kilku godzin. Skąd miałem tyle jedzenia? Powiedzmy, że magia Harrego Stylesa miała pracowity wieczór w kilkunastu McDonalds'ach w okolicy. 
       - Dziękuję. - Przytuliłam go porywczo. Chłopaka widocznie zdziwiła moja reakcja, ale również widocznie ucieszyła.
       - To jeszcze nie koniec atrakcji na dzisiaj - oznajmił dumnie nieco się ode mnie odsuwając. 
       - Nie koniec? - spytałam z niedowierzaniem. - Jak mnie dzisiaj bardziej zaskoczysz, to z tych emocji bankowo zemdleję. 
       - Spokojnie, umiem robić usta-usta. 
       - Co za pocieszenie - zaśmiałam się. 
       Wtedy też chłopak zamilkł. Spojrzał na mnie tak przenikliwie, że aż miałam dreszcze. Jego zielone tęczówki emanowały skupieniem, które rozprowadzał stopniowo po całej mojej twarzy poczynając od oczu, poprzez nos, wargi i kończąc na lekko drżącej brodzie. To przez zimno - wmawiałam sobie. To przez zimno. Nie przez niego. Nie mogę przecież przez niego drżeć...
       - Um... Harry? - odezwałam się wreszcie, gdy ten nadal wgapiony w moją twarz bez powodu zaczął się uśmiechać. Obawiałam się myśli, jakie w tamtym momencie mąciły w jego głowie i jeszcze bardziej lękałam się przed tymi w mojej. 
       - Ta-tak? - potrząsnął głową automatycznie przenosząc wzrok najpierw na ziemię, a potem znowu na mnie, lecz tym razem już... um... bezpieczniej. 
       - Powiesz mi wreszcie o tej reszcie atrakcji, czy nadal masz zamiar stać tutaj, jak sparaliżowany i gapić się na mnie?
       - Jasne, jasne. - Harry się zarumienił. ZARUMIENIŁ! Zły znak. Bardzo zły, bo i ja... moje policzki... takie ciepłe... - Ekhm - odchrząknął, po czym iście poważnym tonem zaczął tłumaczyć: - A więc, w środku tej magicznej budowli kryje się nasza kolacja, radio i pudełko z niespodzianką. Zrobimy wyścigi w tym, kto pierwszy utoruje sobie drogę w ścianach z Big Mac'ów. Pierwsza osoba w środku będzie mogła wybrać piosenkę, no i przede wszystkim otrzyma pudełko z niespodzianką, które, możesz mi wierzyć, jest warte wyścigu, a przegrany spełnia jedno życzenie zwycięzcy. 
       - Hehe - zachichotałam cichutko. - To jest niesamowite! Ty... jesteś... niesamowity - wydukałam, po czym przeraziłam się, że zrobiłam to na głos. Na szczęście chłopak jedynie się uśmiechnął, przechodząc na drugą stronę zamku, dokładnie naprzeciwko mnie. 
       - Zajmij pozycję! - krzyknął zza masy kartoników.
       - Zajęta!
       - W takim razie: trzy! Dwa! Jeden! START!
       Przyznaję się, że przez moment mnie sparaliżowało. Dopiero, kiedy usłyszałam, jak Harry odkładał chyba trzecie już z kolei pudełko na ziemię, dotarło do mnie, że muszę zacząć działać, bo inaczej wyeliminuje mnie już w przedbiegach. 
       Zlustrowałam uważnie tą niebiańską konstrukcję i stwierdziłam, że powinnam zacząć od zdejmowania pudełek z góry, lecz gdy tylko dotknęłam się pierwszego, stała się katastrofa. Nie zauważyłam, że z jednej strony kartonik zahaczał o drugi kartonik i kiedy go ruszyłam, on po ciągnął za sobą następny, a tamten następny, a następny jeszcze następny i... lawina Big Mac'ów spadła wprost na mnie. Zburzyło się trzy czwarte ściany, którą ruszyłam i pół wieżyczki po mojej lewej. 
       - Matko... Harry.. tak strasznie mi przykro - powiedziałam zakrywając usta dłońmi. Nie dość, że cały przód swetra miałam wysmarowany sosem, to jeszcze przykleił mi się do niego kotlet, a całe otoczenie, w tym ja, zaczęło pachnieć jak McDonalds. Nie no po prostu rewelacja... Jednym ruchem zniszczyłam kilka godzin jego pracy.  
       Chłopak orientując się, co zrobiłam, w mgnieniu oka podbiegł do mnie, a gdy tylko zobaczył, w jakim jestem stanie, zwinął się w pół.  
       - Hahaha! Nic. Haha! - śmiał się tak głośno, że bałam się, iż się zapowietrzy lub zachłyśnie własną śliną. - Hahaha! Nic się nie stało! - wykrzyczał w końcu z trudnością i zaciskając szczelnie usta powrócił do pionowej pozycji, lecz gdy tylko zaczął jeździć po mnie wzrokiem, by ocenić poziom mojej niezdarności (hard, to mało powiedziane), kotlet odpadł od pudrowo-różowego swetra zatrzymując się plackiem na mojej lewej stopie, którą momentalnie zaczęłam potrącać, żeby tylko się go pozbyć, Harry nie wytrzymał i wybuchł śmiechem ponownie, tym razem jednak w przypływie napięcia uklęknął na ziemi powoli przecierając dłońmi zalaną łzami śmiechu twarz i co chwila rozszerzał palce, by zerknąć przez nie na mnie, lecz za każdym razem, gdy to robił, jego rechot stał się jeszcze donośniejszy. Tamtej nocy słyszał go bez wątpienia cały Paryż.
       - Wy-hahaha-wy-haha-wygrałaś! - Podniósł do góry białą chusteczkę i zamachał nią na znak kapitulacji. - Proszę, wytrzyj się. - Podał mi ją, gdy wreszcie wydał z siebie ostatni chichot. 
       - Dzięki. - Od razu zaczęłam pozbywać się sosu z swetra. 
       - Mmmmm... - Harry zbliżył się i zaczął mnie wąchać. Naprawdę! - Ładnie pachniesz. - To był sarkazm. 
       - Och - uśmiechniętym się do niego z udawaną słodyczą przechylając przy tym głowę w prawo, po czym zaznajomiłam jego policzek z sosem, który chwilę wcześniej starłam. - Teraz ty też. 


       Kiedy już w końcu udało nam się dostać do środka zamku, który wyglądał jak po rasowym bombardowaniu, ponownie zostałam oczarowana nadzwyczajną pracą Harrego. W środku stał niewielki, okrągły stolik dla dwóch osób, przykryty białym obrusem. Na jego środku w szklanym wazonie stały przepiękne ciemno-różowe tulipany, a talerze przykryte były srebrnymi półkulami, które do tej pory widywałam tylko na filmach. Obok był jeszcze stołek, a na nim radio. Dopiero teraz, gdy dokładniej się mu przedłużałam, zauważyłam, że czarny kabel ciągnął się przez cały balkon, aż do łączącego się z nim przedłużacza w pokoju. Nasze talerze ustawione były na niezbyt wysokich metalowych podkładkach, gdyż pod nimi paliły się malutkie świeczki mające za zadanie utrzymać nasze dania w odpowiedniej temperaturze. Harry zdecydowanie pomyślał tego wieczoru o każdym szczególe.
       Przyznam szczerze, że byłam niezwykle rozbawiona, jak i ucieszona faktem, że pod srebrną przykrywką znalazłam po prostu pizzę, a nie jakieś wymyślne, ekstradrogie danie, za które nawet nie potrafiłabym się zabrać. Harry doskonale wiedział, jak mnie oczarować. Znał mnie.
       - Zanim zaczniesz jeść, może wybierzesz jakąś piosenkę? 
       - Tak, wiem, że nie lubisz słuchać, jak przeżuwasz. Już włączam - oboje uśmiechnęliśmy się w tym samym czasie. Ja też go znałam. - Um... Harry, pomocy. Technika mnie przerosła. - Żałosne, wiem. Nie potrafiłam włączyć radia, które on uruchomił jednym przyciskiem, ale ono naprawdę było jakieś takie durne, no!
       - Czego chcesz posłuchać?
       - Czy ja wiem? Włącz pierwszą z brzegu.
       - Uff... - chłopak teatralnie odetchnął z ulgą. - Całe szczęście, bo na płycie jest tylko jedna, która będzie lecieć w kółko.
       - Jak to tylko jedna?
       - No co? Musiałem się jakoś ubezpieczyć na wypadek, gdybyś to ty wygrała, a zależy mi, żebyś tego posłuchała. Smacznego - uśmiechnął się wracając na swoje miejsce, nim zdołałam usłyszeć pierwsze dźwięki piosenki. 
       - Nawzajem - odparłam wpatrując się w to, jak Harry kulturalnie kroi pizze i nadziewa ją na widelec. Początkowo nie chciałam robić siary, więc próbowałam robić to samo, co on, ale kurde ser ciągnął się tak bardzo... nie umiałam go okiełznać... Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i to dosłownie.
        Z radia nareszcie zaczęły płynąć pierwsze słowa utworu (Parachute - Kiss Me Slowly [LINK]), w które wsłuchiwałam się aż tak uważnie, że prawdopodobnie straciłam w tamtej chwili jakiekolwiek połączenie ze światem. Prostolinijny tekst? To mało powiedziane.

Stay with me, baby stay with me - Zostań ze mną, Kochanie zostań ze mną

Tonight don't leave me alone - Dzisiejszej nocy nie zostawiaj mnie samego

Walk with me, come and walk with me - Chodź ze mną, przyjdź i chodź ze mną

To the edge of all we've ever know - Na granice wszystkiego, co znamy

I can see you there with the city lights - Widzę cię tam ze światłami miasta

Fourteenth floor, pale, blue eyes - Czternaste piętro, blada, niebieskie oczy

I can breathe you in - Mogę tobą oddychać

[…]

Well, I 'm not sure what this is gonna be - Cóż, nie jestem pewny, co to będzie

But with my eyes closed all I see - Ale z zamkniętymi oczami wszystko widzę

Is the skyline through the window - Panorama za oknem

The moon above you and the streets below - Księżyc nad tobą i ulice poniżej

Hold my breath as you're moving in - Wstrzymuję oddech, gdy się poruszasz

Taste your lips and feel your skin - Smakuję twoich ust i czuję twoją skórę

When the time comes, baby don't run - Kiedy czas nadejdzie, kochanie nie uciekaj

Just kiss me slowly - Tylko całuj mnie powoli

[…]

And it's hard to love again - I ciężko jest pokochać po raz kolejny

When the only way it's been - Kiedy jedyna droga, to ta przebyta

When the only love you knew - Kiedy jedyna miłość, którą znałeś

Just walked away - Po prostu odeszła

And it's something that you want - I to jest coś, czego pragniesz

Darling, you don't have to run - Kochanie, nie musisz uciekać

You don't have to go - Nie musisz odchodzić

Just stay with me... - Po prostu zostań ze mną...

***

       - Podoba ci się?
       - Emmm... ale co?
       - No piosenka, a co? - zaśmiał się wstając od stołu.
       - Tak, jasne. Bardzo ładna. - Nie skłamałam, lecz pozwoliłam sobie nie dodać, że przeraża mnie jej przekaz.
       - Bardzo trafna. - Wyciągnął w moją stronę dłoń, więc ją złapałam.
       - Yhyyyy... - wymamrotałam jedynie, gdy on ciągnął mnie w stronę dość sporego pudła, stojącego w rogu kartonowego zamku. 
       - Czas na niespodziankę - uśmiechnął się przykucając przy niej. 
       Również przykucnęłam, gdy po jednoznacznym spojrzeniu Harrego, zdjęłam pokrywkę z granatowego pudła. Na wierzchu leżał jakiś papier. Podniosłam go próbując przeczytać, ale nie zrozumiałam z niego ani słowa, gdyż cały był po francusku. 
       - To pozwolenie - wyjaśnił Harry, lecz nic mi to nie dało, bo dalej nie wiedziała, co jest granie. Pozwolenie? Ale jakie pozwolenie? Na co?
Wszystko rozjaśniło mi się dopiero, gdy wyjęłam z pudła pozostałe rzeczy.
       - Fajerwerki - wyszeptałam z podziwem przewracając w dłoniach sporawą petardę.
       Gdy Harry zajmował się ich odpalaniem, ja stałam kilka metrów dalej oparta o szybę łączącą taras z pokojem hotelowym. Nie byłam w stanie pojąć, dlaczego on tyle dla mnie zrobił. Kochał mnie. Musiałam to w końcu przyznać. Kochał nie jak przyjaciółkę, lecz bardziej. Tylko od kiedy? To nagły i niespodziewany przypływ emocji, czy może coś znacznie dłuższego i bardziej skomplikowanego? Po błyskawicznym podpaleniu wszystkich trzech, przygotowanych do wystrzału petard, Harry podbiegł do mnie znów chwytając za rękę. Tym razem pociągnął mnie krok do przodu, bym lepiej widziała niebo nad nami. Księżyc tej nocy był ogromny.
       Najpierw świsnął pierwszy. Wzbijał się ku górze w mgnieniu oka pozostawiając za sobą srebrzystą, powoli znikającą stróżkę. Oparłam swoją głowę na ramieniu Harrego, gdy drugi z fajerwerków rozbryznął się na miliardy skrzących się punkcików uświetniających sobą czarne, całkowicie bezchmurne niebo, a gdy ostatnie wspomnienie po trzecim zniknęło na dobre sprzed naszych oczu, chłopak objął mnie w pasie. Nie wiem, czy to te podniebne rewolucje, aż tak zawróciły mi wtedy w głowie, lecz odwzajemniłam jego uścisk, stykając niemal syjamsko nasze dudniące serca. 

Dwie, trzy, a może cztery(?) godziny później...

       Leżeliśmy na materacu zmontowanym z poduch, którymi wyściełana była kanapa w pokoju Harrego, ułożonymi wewnątrz naszego zburzonego zamku i przykrywaliśmy się ukradzioną z łóżka kołdrą, mimo obecności której potwornie marzliśmy. Oboje mieliśmy już zaróżowione nosy i policzki, a temperatura bezustannie spadała. Co, jak co, ale wiosenne noce nie należą do najlepszych na wylegiwanie się pod gołym niebem. Cały czas ze sobą rozmawialiśmy. O wszystkim i o niczym. Poważnie i żartobliwie. Byliśmy tak szczerzy, jak chyba jeszcze nigdy. Uśmiechaliśmy się co chwila odciągając wzrok od gwiazd, by tylko spojrzeć na siebie. To było zupełnie naturalne. Noc, kartonowy zamek i nas dwoje. Żadnych zobowiązań. Żadnych granic. Żadnych zakazów.
        - Kocham, gdy się uśmiechasz. - Na te słowa znowu się zarumieniłam.
       - Harry... - szepnęłam stukając go palcem wskazującym w udo, gdyż tylko tam byłam w stanie sięgnąć ręką przez wzgląd na moją leżącą pozycję.
       - Tak? - odwrócił swoją głowę w moją stronę. Czułam na sobie jego wzrok, lecz sama bałam się odebrać swojemu czerni z góry.
       - Powiedz mi, dlaczego nam się nie udało? 
       - Ale co się nie udało?
       - No wiesz... bycie razem. 
       - Ach... Wszystko działo się za szybko, za intensywnie, ale tego właśnie wymagało od nas otoczenie. Tylko, że wtedy nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że to nas zniszczy, bo miłość nie zgrała się z czasem.

***

       - I jak się czujesz bez Katie? Ale tak szczerze...
       - Tak szczerze, szczerze?
       - Yhym.
       - Paskudnie źle, ale wiem, że to najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjąłem.
       - Jestem z ciebie dumna Harry. Kochać i pozwolić odejść tylko dla tej dobra drugiej osoby, to najpiękniejsze, co możesz jej od siebie ofiarować.

***

       - Popełniłem w życiu tyle błędów...
       - A myślisz, że ja nie? Czasami aż się tego boję, bo skoro wiem, że nie raz już coś zawaliłam, to czy w ogóle mogę mieć jakąkolwiek pewność powodzenia? Może ja po prostu nie nadaję się do normalnego funkcjonowania? Albo przespałam w rozwoju ten etap, w którym uczą, jak nie niszczyć sobie życia.
       - Kochane dzieci, na dzisiejszych zajęciach zajmiemy się kształtowaniem osobowości. Proszę zapisać do zeszytów temat lekcji: Jak nie zrobić ze swojego życia śmietnika? Część pierwsza.
       - Dobrze profesorze, ale jak się pisze „życia”? Bo moje wygląda jakoś dziwnie.
       - Może to dlatego, że w słownie życia nie ma żadnego „g” Kaju?

***

       - I wtedy zobaczyłam go w drzwiach. Miałam wrażenie, że zaraz upadnie. Mimo to imponował mi. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo się cieszyłam gdy go zobaczyłam... ale jeszcze bardziej się cieszyłam, jak widziałam Eda... w tej krwi, gdy wychodziliśmy...

***

       - Boli mnie to, że przestał się do mnie odzywać. Po prostu skreślił Kaję Makowską ze swojego życia. Jakbym w ogóle dla niego nie istniała.
       - On... się zmienił, ale to tylko pozory. Tak właśnie się broni. Nienawiścią próbuje wypędzić z życia strach, ale wiem, że niedługo zrozumie i wróci do siebie. Przecież... to Lou.

***

       - Powiedz.
       - Nie. Nie zrozumiesz.
       - No powiedz. Nie muszę rozumieć. Ważne, że gdy się wygadasz, będzie ci lżej.
       - To jest tak, że... sama nie wiem. Ostatnio w większości los jest dla mnie łaskawy: wolność, Ed w więzieniu, zerwanie kontraktu, ale mimo to przez cały czas mam takie nieodparte wrażenie, że to, czego chcę, nie jest tym, czego naprawdę potrzebuję. Za wszelką cenę chcę ruszyć ze swoim życiem do przodu, przywrócić mu względny ład i uwierz, że robię wszystko, co w mojej mocy by to osiągnąć, ale gdy kładę się wieczorem do łóżka, wciąż nie mogę zasnąć, chociaż...
       - ...chociaż jesteś zmęczona. Potrzebujesz snu, ale on ma cię gdzieś...
       - ...bo mózg zamiast pomagać, jedynie gnębi wspomnieniami, a one jakby ciągle trzymały mnie na wstecznym biegu, więc gdy tylko zaczynam dodawać gazu, ląduję jeszcze bardziej z tyłu.


       Gdy Harry odprowadzał mnie do pokoju, za oknem wschodziło słońce, a hotelowy korytarz wypełniała wszechobecna pustka, która sprawiała, że chwila między nami stawała się wręcz intymna. 
       - Dobr... 
       - Nadal nie wykorzystałam mojego życzenia, prawda? Tego z wygranej - bezczelnie mu przerwałam.
       - Zgadza się. - Chłopak zaczął się uśmiechać, lecz szybko przykrył usta ręką, gdyż zmusił go do tego odruch przymusowy ziewania. 
       - Stay with me. - Może to przez tekst piosenki, której słuchaliśmy non stop przez całą noc, a może przez to, że bałam się z nim rozstać, bo nigdy w życiu nie dogadywaliśmy się lepiej niż tej nocy, a gdyby zniknął, wszystko mogłoby okazać się zwykłym snem? Nie wiadomo. Faktem było tylko, że w tamtej chwili łaknęłam jego obecności każdą komórką ciała, bo tylko ona była w stanie zagłuszyć w mojej głowie głosy o niesprawiedliwości wobec Louisa...
       - Now? Are you sure?
       - Tak, zostań. 
       Jedną ręką zamknęłam jego dłoń w szczelnym uścisku, po czym drugą sięgnęłam do kieszeni czarnych rurek chłopaka po kartę do mojego pokoju. Wydawał się być nieźle zaskoczony tym, że cały czas tam była, co mnie osobiście nieźle zaskoczyło, bo karta miała taki rozmiar, iż musiałby się bardzo wysilić, żeby nie wyczuwać jej obecności. Czym on mógł być aż tak zaabsorbowany przez całą noc? Ach, tak - mną.
       Przekraczając próg hotelowej sypialni równocześnie przekroczyliśmy próg Krainy Mówienia zamieniając ją na Krainę Milczenia. Za jedyne narzędzie porozumiewania się bezgłośnie wybraliśmy mimikę twarzy, która bez rozpraszającego myśli tła, samą sobą potrafiła krzyczeć. 
       Chłopak dokładnie rozejrzał się po pokoju i ku mojemu zdziwieniu zdjął z łóżka mleczną narzutę porywając przy tym jedną z mniejszych poduszek ozdobnych z przodu, po czym rozłożył je na na białej kanciastej kanapie pod oknem i usiadł na niej z widowiskowo zadowoloną miną. Nie pospieszał, nie zmuszał, nie wymagał. Bez większego namysłu skierowałam się do szafy, w której wcześniej zdążyłam poukładać swoje ubrania i wyciągnęłam z niej luźną piżamę w kucyki. W łazience, do której miałam wejście bezpośrednio z sypialni, przebrałam się w nią, zdjęłam z brzucha opatrunek, zdezynfekowałam go, zmyłam makijaż i nawet wysiliłam się, by dokładnie umyć zęby, co - zważając na porę - było nie lada wyczynem.
       Po powrocie do pokoju zastałam Harrego dokładnie w tej samej pozycji, w jakiej go zostawiłam. Siedział nawet z tym samym zadowolonym z siebie uśmieszkiem. Wyminęłam go z gracją usadawiając się na zadziwiająco wygodnym łóżku. Popatrzyłam na niego, on popatrzył na mnie. Skinęliśmy do siebie uśmiechając się jeszcze szerzej - zastępstwo za zwyczajowe „dobranoc”. Wstałam jeszcze na momencik, żeby odwinąć z łóżka kołdrę, położyłam się i już miałam szczelnie się nią zakryć, gdy dostrzegłam, że koszulka na brzuchu się podwinęła, a Harry stanął nieruchomo gapiąc się na niego z rozdziawionymi ustawi. Błyskawicznie poprawiłam ubranie chowając ciało pod puszystą pierzyną, a spojówki zaszkliły się od łez.  
       Zareagował na to natychmiastowo. Podbiegł do łóżka, na którym leżałam całkowicie sparaliżowana obecną sytuacją, przykucnął przy nim, powoli odwinął przykrycie, potem podkasał rąbek piżamy, pochylił się i złożył na moim paskudnym brzuchu szereg powolnych, delikatnych pocałunków. Nie omijał już prawie zabliźnionych ran. O nie. Całował właśnie w nie, a ja czułam, jak rozpadam się przy tym na miliardy mikroskopijnych kawałeczków, które on łapie i swoimi malinowymi wargami łączy z powrotem w całość. Potem zwyczajnie poprawił mi ubranie, przykrył kołdrą po sam czubek nosa i posyłając niesforny uśmiech wrócił na kanapę.  

Niedziela; 28.04.2013
Paryż; La Défense
Godzina szósta trzydzieści dwa

       Z łóżka zgoniło mnie „Fix you”, które niezmiennie zwiastowało nadchodzące połączenie. To było dziwne, bo raczej rzadko zdarzało się, by ktoś telefonował do mnie o wpół do siódmej rano. Do tego z numeru zastrzeżonego. Harry spał jak zabity na kanapie pod oknem i chyba nawet dźwięk tłuczonego szkła tuż przy jego uchu by go nie obudził, więc nie krępowałam się odebrać przy nim. Tyle tylko, że ten telefon naprawdę nie był zwyczajny. Ani odrobinę zwyczajny. 
       Połączenie zostało nawiązane, ale po drugiej stronie się nie odezwał. 
       - Halo? - spytałam nieco zachrypniętych po śnie głosem. - Halo? - powtórzyłam się. - Jest tam ktoś? - Był. Oddech, który towarzyszył mi przy każdym wspomnieniu tamtych czarnych dni. Pamiętałam go. Ba! Nie byłam w stanie go zapomnieć. Przemieszczając się z sypialni do łazienki obok, przelotnie rzuciłam okiem na Harrego. Dalej spał, jak gdyby nigdy nic. Całe szczęście. - Louis? - dopytałam zamykając za sobą magiczną barierę łazienkowych drzwi, choć wcale nie musiałam tego robić. Miałam stuprocentową pewność, że się nie mylę. - Louis wiem, że to ty. Słyszę. Znam twój oddech... odezwij się. Lou... - Nic. Zero odzewu. Zero reakcji. A także zero Louisa, którego odebrał mi dźwięk przerwanego połączenia. 
       Czy ja śniłam? Nie. Kategorycznie nie. Upewniły mnie w tym ponowne dźwięki „Fix you” i jarzący się ekran urządzenia w mojej dłoni.
       - Lou, proszę... - odebrałam od razu.
       - Ćpasz coś? - Roześmiany damski głos. - Przecież to ja. 
       - Marta? 
       - No Louis raczej nie dzwoniłby z mojego numeru geniuszu. 
       - Jejku, wybacz... mój mózg ostatnio um... szwankuje.
       - To żadna nowość. Dzwonię, żeby powiedzieć, że wylatuję za pół godziny, więc po śniadaniu możecie się po mnie zbierać na lotnisko. - No dalej mózgu, do dzieła. Szybkie przetworzenie informacji... Marta, lotnisko, Paryż, zaproszenie na moje urodziny. Jeszcze nie było ze mną najgorzej.
       - Okej. Bezpiecznego lotu.
       - Dzięki. Postaram się nie wysadzić samolotu w powietrze, ale wiesz.. niczego nie obiecuję, bo znasz moje terrorystyczne zapędy - zażartowała częstując mnie drobną dawką dobrego humoru. 
       - Haha, kto by nie znał. 
       - No to pa i... albo nie. Powiedz mi, gadałaś z Lou? Bo to przywitanie było... hmm... dziwaczne.
       - Co? - Zmieszana? Mało powiedziane. Zagubiona w labiryncie wstydu przeplecionego smutkiem. - Um... Tak. To znaczy nie. To znaczy nie wiem... Nie wiem Marta. Gubię się w tym. Przylatuj szybko, bo bardzo cię potrzebuję. Musisz mi doradzić.

~*~
PROSZĘ O PRZECZYTANIE

Kochani, mam do Was dwie ważne sprawy :)

Po pierwsze: po prawej stronie pojawiła się ankieta, w której możecie wybrać, z kim ma być Kaja :) Od tego ściśle zależy, jak skończy się opowiadanie, więc zanim zagłosujecie, dobrze to przemyślcie. Wiem jednak, że jeden głos w ankiecie to mało, dla osób które zaangażowały się bardziej w jeden lub drugi związek, więc UWAGA!!! MOŻNA GLOSOWAĆ RÓWNIEŻ PRZEZ TT, ASKA I W KOMENTARZACH! Jak? To proste: do tweetów, pytań na moim asku i komentarzy na tym blogu dopisujcie: #KajaiHarry albo #KajaiLouis (każdy hashtag to jeden głos i nie ma limitu oddawania głosów przez jedną osobę). Jeżeli bardzo zależy Wam na którymś ze związków, to wszystko w Waszych rękach :) Przed dodaniem ostatniej części 24 rozdziału (będą dwie) podliczę wszystkie głosy i według nich zakończę opowiadanie :)

Po drugie: Poszukuję kogoś, kto przejmie pieczę nad projektem SWK. Chodzi o osobę, która będzie pilnowała terminarzu, przesyłała i odbierała nowe rozdziały i zajmowała się Listą Zapasową, jeżeli będzie taka potrzeba itp. Nie musi to być osoba, która zajmuje bierze udział w projekcie. Jeżeli znajdę kogoś od zajmowania się stronką, to zorganizuję drugą edycję projektu. Musi to być osoba, która będzie miała czas, żeby jeden/dwa razy na trzy tygodnie aktualizować stronkę i zajmować się rozdziałami. Zainteresowanych proszę o kontakt mailowy (i_and_1d@wp.pl). Jeżeli macie jakieś pytania, to zadawajcie je w komentarzach, albo na asku xx

Kocham Was wszystkich :) Miłej nocy/dnia, czy coś tam i pamiętajcie o głosowaniu :)

#KajaiHarry
#KajaiLouis