Rozdział 21 „Nowe skrzydła”

18.04.2013; Czwartek
W domu Nialla; Londyn
Wczesne godziny ranne

       Po wyjściu z łazienki od razu zajęłam się zmianą opatrunku na brzuchu, lecz nim do końca go założyłam, spojrzałam jeszcze w swoje odbicie w ogromnym lustrze wiszącym nad komodą ustawioną przy przeciwległej ścianie pokoju gościnnego. Wyłączyłam na chwilę bezustanne myślenie niedające mi spokoju przez ostatnie dni, i z uwagą zmierzyłam każdy milimetr mojej niegdyś ulubionej części ciała. Opuszkami palców musnęłam gojącą się powoli skórę. Zrobiłam to tak lekko, że praktycznie nic nie poczułam. Brzuch nie obrzydzał mnie już tak, jak wcześniej. Nie. Nie zaczął mi się podobać, ani nic z tych rzeczy, bo nadal był czymś paskudnie brzydkim, lecz tego ranka jakby stał się częścią mnie. Wcześniej stanowił jedynie pozostałość po Edzie i po tamtym koszmarze, a teraz, kiedy on w końcu znalazł się w więzieniu, mogłam wreszcie pogodzić się z tym, jak miałam wyglądać przez kilka, kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt najbliższych lat i nie przeszkadzało mi to. Rany zyskały w mojej głowie miano obrażeń wojennych. Takich, których nie należy się wstydzić, tylko którymi powinno się szczycić. Znalazłam się w piekle. Byłam tam. W samym jego centrum, ale... przeżyłam to i tego ranka, przez tym lustrem, patrząc na te zabliźniające się szramy pojęłam, że nic, dosłownie nic nie jest już w stanie mnie pokonać, że jestem silniejsza niż kiedykolwiek. Może jeszcze nie do końca czułam się w pełni człowiekiem, bo człowieczeństwa nie potrafiłam przywrócić sobie ot tak, lecz sama wygrana z Edem dodała mi tak przeogromnych skrzydeł, jakich dawno nikt i nic mi nie dodało. Teraz wystarczyło żyć jakoś z nadzieją, że żadnej osobie nie wpadnie do głowy „zabawa” nożyczkami i że mnie ich nie pozbawi.
       Z przedlustrowego transu wyrwał mnie zgrzytliwy dźwięk dobiegający zza pleców. Drzwi się otworzyły. Cholera! Drzwi się odtworzyły! A ja stałam na środku pokoju praktycznie naga i nadal nieco mokra po wcześniejszym prysznicu! Odruchowo zapięłam rzepem opatrunek na brzuchu, który w tamtej chwili stanowił moje jedyne ubranie.
       - Przepraszam, nie patrzę - powiedział Harry dokładnie w chwili, w której zdołałam zakryć rękoma swoje miejsca intymne. Chłopak odwrócił się lekko w stronę drzwi i przykrył oczy dłońmi.
       - Jaaaasne - przytaknęłam sięgając po kołdrę, a kiedy już się nią okryłam, dodałam: - Masz nieszczelne palce. Poza tym, co ty tu jeszcze robisz? Wychodź!
       - No jak to co? Ratuję cię! Przecież jakbym od razu wyszedł i otworzył drzwi, a ktoś przechodził by wtedy po korytarzu to ten... sama wiesz, jakby się to skończyło - mówił entuzjastycznie, a przestrzeń między jego palcami robiła się coraz większa wraz z każdą kolejną sekundą i kiedy w końcu zorientował się, że już dawno zdążyłam schować swoją prywatność za puchatą pierzyną, opuścił dłonie.
       - Jakbyś wreszcie nauczył się, że przed wejściem do czyjegoś pokoju trzeba pukać, to nie miałbyś mnie przed czym ratować - odgryzłam się zadziornie owijając się szczelniej kołdrą, gdyż ta co chwila nieposłusznie spadała z moich ramion.
       - Oj, skończmy lepiej tą bezsensowną rozmowę i zejdźmy wreszcie do kuchni, bo Niall już tam jest. Sam. Ze śniadaniem. - Ostatnie dwa zdania podkreślił ostrzegającym tonem.
       - A może tak najpierw pozwoliłbyś mi się ubrać?
       - Ale po co? Przecież wyglądasz dobrze - wyszczerzył się poruszając przy tym śmiesznie brwiami, na co w odzewie sięgnęłam po poduszkę, zamachnęłam się i już miałam rzucić, kiedy ten podniósł do góry otwarte dłonie i powiedział: - Dobra, poddaję się. Nie musisz się tak denerwować. - Chłopak powoli zaczął wycofywać się do tyłu, a gdy tylko odwrócił się, by chwycić klamkę, ja z całych sił rzuciłam w niego poduszką. Dostał prosto w tył głowy, która wspomagana siłą rozpędzonych pierzy uderzyła czołem o drewniane drzwi. O mało nie posikałam się ze śmiechu.
       - No nie! - krzyknął wielce oburzony Harry powoli odwracając się w moją stronę. Jego „groźne” spojrzenie rozśmieszyło mnie jeszcze bardziej. - Zabawa się skończyła. Pożałujesz! Słyszysz?! Pożałujesz!
       Kiedy Harry kroczył stanowczo w moją stronę, ja dosłownie umierałam ze śmiechu. Jego nastawienie było czysto bojowe, a pięści zacisnął do tego stopnia, że kostki aż mu zbielały. Matko! Darmowa komedia!
       Chłopak stanął za moimi plecami i zamknął górną część ramion w stalowym uścisku popychając przy tym lekko do przodu moje rozchwiane rozbawieniem ciało. Byłam całkowicie obezwładniona, jednak mimo to nie dałam rady przestać się śmiać.
       - Ała, Harry! To boli! - wrzasnęłam, na co chłopak odskoczył ode mnie jak poparzony, a wtedy, przebiegła ja, wykorzystałam chwilę jego nieuwagi i ścięłam go z nóg jednym kopnięciem.
       - Ty przebiegła małpo! - krzyknął, gdy usiadłam na jego brzuchu, by nie mógł się ruszyć.
       - Było ze mną nie zadzierać - zaśmiałam się w głos zakrywając jego wściekłą twarzyczkę rogiem kołdry. Niech ma za swoje.

Cztery godziny później...

       Kiedy wracałam z łazienki, w której zamknęłam się, by w spokoju porozmawiać z rodzicami, którzy jeszcze w nocy wsiedli w samolot z powrotem do Polski i dowiedziałam się, że dotarli bezpiecznie do domu, zobaczyłam Silviana siedzącego na ciemnobrązowej, skórzanej kanapie ustawionej tuż przy wejściu do gabinetu menadżera chłopaków, czyli naszego szefa. Szczerze mówiąc, chciałam wrócić do domu razem z rodzicami zaraz po wczorajszej rozprawie, ale niestety nie mogłam, gdyż musiałam w końcu wrócić do pracy, z którą nadal wiązał mnie ten cholerny kontrakt. Dlatego też gdy mama z tatą byli w drodze na lotnisko, ja razem z Silem, Harrym i Niallem oglądaliśmy maraton jakiegoś dziwnego serialu o nastoletnich matkach (nawet nie pytajcie...).
       Według planu przekazanemu mi przez mojego menadżera cały czwartek - czyli dzisiaj - miałam spędzić na załatwianiu jakichś durnych spraw biznesowych... Mimo że gdy (w końcu) się ubierałam [LINK], pogoda za oknem była cudowna, a na dworze panowała temperatura, o dziwo całych dwudziestu dwóch stopni Celsjusza, to przez klimę w biurze szefa nieźle zmarzłam i musiałam zakryć swoją pamiętną, białą koszulkę z napisem „I never liked you anyway” swetrem, który czasy swojej świetności przeżywał przy pierwszym spotkaniu z Silem, ale chociaż było mi cieplej.
       - I jak? Są już w domu? - spytał blondyn, gdy tylko usiadłam koło niego.
       - Tak - uśmiechnęłam się, a wtedy on nagle zaczął mnie dusić, to jest: przytulać.
       - Kurde, strasznie się stęskniłem. Harry jest o wiele mniej zabawnym towarzyszem, niż ty.
       - Ja też tęskniłam. Nie miał kto wybierać mi strojów i robić gofrów w nagrodę i w ogóle... - odwzajemniłam uścisk, przez co poczułam się o niebo lepiej. Przykro mi się do tego przyznać, ale przez ten cały czas, który Silvian spędził pilnując Harrego, bardzo mało o nim myślałam. W sumie do wczoraj o wszystkich myślałam mniej, niż zazwyczaj. Skupiałam się na koszmarze, Edzie i sobie, lecz koniec z tym. Od teraz zaczynałam wracać do siebie. Do dawnej, normalnej Kai. Do starego życia, którego rozpaczliwie łaknęłam.
       - Dobrze, że w końcu wracam do ciebie. Cholera, stęskniłem się nawet za dziurawymi drogami w Szczecinie i za tą wariatką z mieszkania naprzeciwko.
       - Ona też... - zaczęłam, ale nie dane było mi wtedy dokończyć, gdyż drzwi do gabinetu otworzyły się... a ja doznałam szoku.
       Ze środka wyszła Emmily. Tak, Emmily. Ta sama Emmily Jefferson, z którą rywalizowałam w konkursie i której oddałam wygraną walkowerem. Właśnie ona. Tylko co ta dziewczyna tu robiła?!
       - Co do szczegółów jeszcze się zdzwonimy - oznajmił jej menadżer, kiedy ta wymijała go w progu.
       - Nie ma sprawy - uśmiechnęła się z tą typową dla niej, udawaną słodyczą. Aż mnie zemdliło. - Do widzenia - pożegnała równie milutko i wtedy też, o zgrozo, zauważyła mnie. Momentalnie zrzedła jej mina. Przyznaję, że to mnie zdziwiło. Wydawało mi się, że będzie się zachowywać względem mnie tak, jak zazwyczaj, czyli tak, jak przed chwilą zachowywała się względem menadżera chłopaków, ale nie. Ona po prostu nie musiała już przede mną udawać. Nie byłam jej więcej do niczego potrzebna, dlatego mogła wreszcie mieć mnie gdzieś. Zresztą tak samo, jak ja ją.
       - Cześć - przywitałam się chłodno. Tylko proforma.
       - Cześć - odpowiedziała z równie dużym entuzjazmem co ja (czytaj: z żadnym) i wyminęła mnie z gracją wystukując przy tym rytm dumy swoimi jak zwykle niebotycznie wysokimi szpilkami. Kiedy wreszcie straciłam z oczu jej irytującą postać, a zapach perfum Emmily zniknął z wdychanego przeze mnie powietrza, doszłam do wniosku, że bardzo cieszy mnie taki przebieg sytuacji. Co prawda, od kiedy wygrałam konkurs 1D, nawiązałam wiele znajomość, które okazały się być czym cudownym, lecz ta z panną Jefferson zdecydowanie do takich nie należała. Była raczej jedną z tych, o których pragnęłam zapomnieć i jak najszybciej wymazać ze wspomnień. I nie powiem - jeśli chodzi o nią, to wychodziło mi to całkiem nieźle. Inne natomiast, albo zostały przerwane, albo się rozluźniły, lecz na szczęście przez cały czas doświadczałam też takich, które pojawiły się w moim życiu, trwały i pragnęłam, by zostały w nim na wieczność, bo ja bez tych ludzi... chyba nawet nie byłabym w stanie samodzielnie funkcjonować. Byli czymś potrzebniejszym niż tlen, również wtedy, gdy o nich nie pamiętałam. Bo to, że nie ma się kogoś non stop w głowie nie znaczy, że nie ma się go w sercu.
       - A tej o co chodzi? - szepnął mi na ucho Sil wymijający mnie w drzwiach, w głąb których zaprosił nas szef. Spojrzałam na niego i z pełnią nieporadności w oczach jedynie wzruszyłam ramionami.
       - Proszę, zapraszam. Usiądźcie - odezwał się menadżer chłopaków rozsiadający się wygodnie za swoim gigantycznym biurkiem… więc usiedliśmy.
I zaczęło się...
       Nie oczekiwałam, że ktokolwiek z nich będzie w stanie mnie zrozumieć. Przecież o tym marzyłam. Od zawsze. Chciałam pisać. Zarabiać na tym. Pragnęłam, żeby ludzie to czytali. Żeby było ich jak najwięcej. Nigdy nie chciałam z tym kończyć. Nawet wtedy. Nie chodziło o to, że nie mam pomysłów na następną książkę, albo że takie życie mi się po prostu znudziło. Nie. Niby mi się udało. Niby osiągnęłam wszystko, czego tylko pragnęłam. Niby stałam się w jakimś tam stopniu osobą rozpoznawalną, ale to... to nie miało być tak. Nie takim kosztem. Zwyczajnie nie miałam siły, ani choć krzty ochoty, by wznowić promocję książki i latać po świecie, by promować własną osobę i opowiadać ludziom, jak to było... wtedy, w koszmarze. A pytaliby. Sam szef powiedział, że teraz będzie ich interesowało tylko to.
       Przyznam szczerze: znienawidziłam swoją wymarzoną niegdyś pracę. Okej. Może i byłam skrajnym przypadkiem. Może i zaczynałam z przegranej pozycji i może zwykli pisarze nie pracują w taki sposób, ale ja musiałam. Bo w tym wszystkim tak naprawdę nie chodziło o to, co i jak napiszę, tylko o to, ile da się na tym zarobić... Byłam wkurzona na siebie za to, że podpisałam ten kontrakt i zobowiązałam się w nim do tych wszystkich rzeczy, że tak szybko zachciało mi się być dorosłą, a przecież do dorosłej było mi jeszcze bardzo daleko... Tylko z drugiej strony, kto mógł się na początku spodziewać, że ta sytuacja potoczy się tak tragicznie, jak się potoczyła? Przecież wszystko miało być jak z bajki... Przecież miałam być najszczęśliwszym człowiekiem na świecie...
       Praktycznie całe nasze czterogodzinne spotkanie z szefem polegało na mojej kłótni z nim. Chyba z pięć razy zagroziłam zerwaniem tego pieprzonego kontraktu i rzuceniem wszystkiego, lecz to wcale nie było takie proste, bo w takim wypadku straciłabym niemalże wszystko. Prawo do „Listów od Beaty” oraz dwa i pół miliona złotych. I tak - wiem, jak to zabrzmi, ale bardziej obawiałam się straty tego pierwszego. Bogactwo, przepych oraz reszta tych spraw już dawno przestały mi jakkolwiek imponować. Kłóciłam się z tym ważniaczkiem w garniturze, o każdy wywiad jaki zaplanował mi na najbliższe dni, o każde spotkanie promocyjne, a nawet o nastrój, jaki mi na nie narzucał. Poza tym bez przerwy porównywał mnie do Emmily, która perfekcyjnie wywiązała się z umowy, skończyła książkę i dosłownie aż się pali do jej promowania. Całe szczęście, że był wtedy przy mnie Silvian...
       Mimo wszystkich emocji, jakie włożyłam kłótnię z szefem, to całe spotkanie zdawało mi się być takie nierealne... Przecież minął zaledwie jeden dzień od posadzenia Eda za kratkami. JEDEN DZIEŃ. A ja zamiast siedzieć w szpitalu, czy moim szczecińskim mieszkaniu spierałam się z menadżerem One Direction o plan zajęć na najbliższe tygodnie. Czy tak właśnie miało wyglądać moje wracanie do życia? Jeżeli tak, to...

       - Pogadajmy - nabuzowany dawką jakiejś dziwnej, toksycznej energii Sil pociągnął mnie za sobą w stronę wyjścia. Kompletnie zdezorientowana spojrzałam na jego twarz i sama nie wiedziałam, co mam myśleć. Lekko przesunął moje ciało przed swoje, po czym zaczął popychać do przodu. Obie wielkie dłonie chłopaka spoczywały na moich plecach. Jedna zahaczała palcami o prawy bark lokalizując wnętrze dłoni na tylnej części żeber, a druga zadomowiła się na kręgosłupie. Miałam wrażenie, iż wciska mi je w plecy tak mocno, że jest w stanie poczuć każdy krąg i każdą kość z osobna. Coś było nie tak. Tym bardziej, że gdy chwilę wcześniej moje spotkanie z szefem dobiegło końca, on poprosił Sila o chwilę na osobności. Rozmawiali maksymalnie trzy minuty, ale jak widać to wystarczyło.
       Dopiero po wejściu do podstawionego dla nas auta chłopak odezwał się ponownie:
       - Mam plan. - Stanowczy ton. ZBYT stanowczy ton.
       - Jaki plan?
       - Pomogę ci się z tego wszystkiego wyrwać, tylko musisz mi zaufać.
       - Ale z czego wyrwać Sil? - On mówił coraz więcej, ja rozumiałam coraz mniej.
       - Z tego, w co chcą zamienić twoje życie.
       - Nie wiem, czym on cię tam naćpał, ale gadasz jak jakiś pieprzony wróżbita.
       - Hehe, spokojnie - zaśmiał się wrzucając swój luz na pierwszy bieg. Niby niewiele, ale lepsza już ta jedynka, niż wsteczny. - Wszystko dokładnie ci wyjaśnię, tylko musimy wrócić do Nialla - uśmiechnął się uspokajająco, po czym przysunął się bliżej mniej i wskazując wzrokiem na kierowcę dodał szeptem: - Tu jest za dużo postronnych osób.
       - Okej? - przytaknęłam bardziej pytająco, niż potwierdzająco, gdyż cały czas targała mną potworna dezorientacja.
       Do końca drogi trwaliśmy w ciszy, co również wprowadzało pomiędzy nas nieprzyjemne napięcie. Dziwnie było siedzieć koło Silviana, który milczał. Przetrząsałam w myślach wspomnienia poszukując innych momentów, gdy mój menadżer cichnął, lecz za żadne skarby świata ich nie odnajdywałam. Zawsze albo mówił do mnie, albo do kogoś w otoczeniu. Ewentualnie do telewizora, czy chociażby głupiej paczki chipsów, lub po prostu nadawał przez telefon. Zupełnie tak, jakby jego głowa była zbyt mała na wszystkie cisnące mu się do niej słowa, a jedyny sposób by dać im upust stanowiło mówienie. O wszystkim i do wszystkich. Zwyczajne mówienie. Jedyne szczęście, że wracaliśmy do domu Nialla w godzinach londyńskiego szczytu, który stopniowo okiełznał moje skołatane nerwy. Pogoda tak piękna, jak tamtego dnia, powinna panować w tym mieście po wieki. Niebieściutkie niebo poprzecinane złocistym słońcem idealnie wpasowywało się w jego magiczną aurę.

Piątek; 19.04.13
Londyn; Studio jednej ze stacji telewizyjnych
Czternasta pięćdziesiąt siedem.


       Wywiad miał rozpocząć się za niecałe trzy minuty. Czy się bałam? Nie. Byłam zbyt zajęta powtarzaniem w głowie planu: dwa pytania, dłoń na skroń, zmarszczyć czoło, jęknąć, powiedzieć, że wszystko okej, jedno pytanie, jęk, jedno pytanie, omdlenie. Tylko czy potrafiłam aż tak udawać?

* retrospekcja *fragment rozmowy Silviana z Kają
poprzednie popołudnie

       - Przecież słyszałeś szefa. Zerwę kontrakt, to odbiorą mi prawa do książki.
       - Dlatego trzeba go zmusić, żeby sam go zerwał.
       - I ty chcesz go do tego skłonić, tak?
       - Dokładnie.
       - Tylko jak? Przecież my nic na nich nie mamy.
       - I tu się mylisz. Zgodnie z kontraktem przez czas jego trwania, to oni odpowiadają za twoje bezpieczeństwo, a kto zadecydował o tym, żeby wtedy wysłać z nami Eda? Szef! A to do niego należy zatwierdzanie i sprawdzanie pracowników, więc jeżeli pozwałabyś ich o odszkodowanie zdrowotne...
       - ...to byłoby one milionowe.
       - Właśnie! Dużo kosztowniejsze, niż to, co są w stanie zarobić na twojej książce.
       - Zróbmy to. Sprawmy, żeby zerwali ten kontrakt.
[…]
       - A co z jutrzejszym wywiadem?
       - Nie martw się. To już też obmyśliłem. W umowie ze stacją jest ciekawy kruczek, który mówi, że jeżeli zostanie przerwany przez niespodziewany problem zdrowotny prowadzącej, albo twój, to żadna ze stron nie będzie obciążona kosztami, a wynagrodzenie nie zostanie cofnięte, więc moja droga Kaju, jutro zemdlejesz, a ja w tym czasie znajdę dobrego prawnika i rozmówię się z szefem.
       - Chwila... ale co z tobą? Przecież ciebie też zwolnią.
       - I o to mi chodzi.

* * *

       - Gotowa? - spytała grzecznie przeprowadzająca ze mną wywiad prezenterka, na co jedynie skinęłam potakująco głową.
       Gdy jakiś dziwny facet z czarnym clipboard'em w ręku przebiegał całe pomieszczenie odliczając czas do rozpoczęcia nadawania (bo wywiad był częścią programu nadawanego na żywo), ja przejeżdżałam wzrokiem po otaczającym mnie miejscu. Powoli. Zaczynając od beżowej kanapy, na której siedziałam, przez stonowane dekoracje w odcieniach brązu za mną, kilkanaście kamer poustawianych dookoła oraz publiczność, liczną publiczność przede mną, kończąc na jaskrawo niebieskim fotelu prowadzącej. Ta, nawiasem mówiąc, była energiczną blondynką w średnim wieku, ubraną w butelkowozieloną ołówkową spódnicę i białą koszulę. Mi natomiast kazano włożyć na siebie luźną sukienkę [LINK].
       - TRZY! DWA! JEDEN! - Czerwone lampki koło obiektywów zapaliły się, a prowadząca program kobieta od razu zaczęła mówić:
       - W dzisiejszym „TBS Star's Place” gościmy dziewczynę, o której ostatnio słyszy się codziennie. Panie i panowie, Kaja Makowska - wskazała na mnie dłońmi, po czym publiczność instruowana przez odpowiedniego człowieka zaczęła klaskać.
       - Witam - przywitałam się lekko speszonym głosem. Siedząc na tej kanapie przed setką ludzi na widowni i kilkunastoma kamerami nadającymi na żywo coraz mocniej utwierdzałam się w przekonaniu, że to nie była praca dla mnie, że ja tu najprościej w świecie nie pasowałam.
       - Kaju, pozwól, że zacznę od pogratulowania ci wygranej rozprawy - kobieta odwróciła się do mnie i ze stonowanym uśmiechem uścisnęła dłoń. - Wszyscy trzymaliśmy za was kciuki.
       - Dziękuję.
       - Nie da się ukryć, że twoje środowe zeznania wzbudziły w mediach ogromne zainteresowanie. Szczególnie te zdjęcia - prowadząca kiwnęła głową na ekran umieszczony w ścianie między nami, na którym w tamtym momencie pojawiłam się ja z podciągniętą do góry koszulką odsłaniającą brzuch, cała zapłakana, roztrzęsiona, przerażona ja. - Mnie jednak bardziej interesuje, co czujesz, gdy teraz na nie patrzysz.
       - Zwycięstwo - odpowiedziałam bez namysłu, lecz całkowicie stanowczo. - To trochę, jak namacalny dowód na to, że sprawiedliwość istnieje.
       - A co czułaś na rozprawie? Szłaś na nią z nastawieniem na wyrok skazujący, czy może nie byłaś go pewna?
dwa pytania, dłoń na skroń, zmarszczyć czoło, jęknąć
       - Do końca... - dłoń na skroni, zmarszczyć czoło - do końca obawiałam się, że go uniewinnią. - jęknąć - Ał...
       - Kaja? Wszystko w porządku, źle się czujesz?
powiedzieć, że wszystko okej
       - Tak, tak. Już dobrze.
       - Czyli możemy kontynuować?
jedno pytanie, jęk
       - Tak. Ał... - skrzywiłam się zaciskając kurczowo wargi.
jedno pytanie, omdlenie
       - Jesteś pewna? Może wezwać lekarza?
       - Nie, nie trze... - przymknęłam powieki bezwładnie opuszczając dłonie ku ziemi, zachwiałam się i osunęłam na kanapę.
       Słysząc jak narasta zamieszanie wokół mnie poczułam się trochę winna. Nigdy nie chciałam oszukiwać ludzi. Ba! Ja nawet nie umiałam ich oszukiwać, dopóki nie trafiłam do tego świata. To on mnie tego nauczył...
       Kiedy na noszach wynoszono mnie ze studia, za kulisami dostrzegłam podbiegającego do mnie Silviana. Za wszelką cenę starał się trzymać emocje na wodzy, by nikt nie domyślił się, że to wszystko było tylko i wyłącznie naszą ustawką, ale nie do końca mu to wychodziło.
       - Zrobione - powiedział pochylając się nad moją „emanującą bólem” twarzą, a jego uśmiech momentalnie odbił się na mojej twarzy. Mimo iż nikt inny nie miał prawa tego widzieć, to mogłabym przysiąc, że po obu moich stronach rozpostarły się skrzydła. Skrzydła, które symbolizowały moją wolność, prawdziwą, najprawdziwszą w świecie wolność.

~*~

Jak ktoś jeszcze nie oglądał to tu macie link do mojego filmiku na yt :)  http://www.youtube.com/watch?v=dsmAxllF42w

Miłego popołudnia!