Rozdział 20 „Ostateczne starcie” cz.2 „Świadomość śmierci pobudza do życia”

[NASTRÓJ]
       Patrzyłam na Louisa siedzącego obok, ale on nie patrzył na mnie. Przez cały czas zachowywał stoicki spokój. Nawet nie drgnął. Jak gdyby był przyklejony do krzesła. Wodził pustym wzrokiem po mahoniowej podłodze i oprócz jednego, krótkiego spojrzenia na sędziego koronnego, nie zwracał uwagi na nic więcej. Ani na odgłos, jaki wydawały podeszwy moich butów wprawione w ruch przez trzęsące się ze zdenerwowania nogi, ani na Eda. Wiem, jak to zabrzmi i naprawdę nie chcę, żeby to zostało źle odebrane, ale w tamtej chwili miałam jakieś takie dziwne wrażenie, że on wcale nie jest ode mnie silniejszy, że to we mnie kryło się więcej odwagi, bo przecież to ja spojrzałam na niego, to ja pokazałam siłę - co z tego, że udawaną, ale to ja... ja. Nie on. Ja.

* * *

       - Oskarżam Eda Woodland'a zamieszkałego przy […] o to, że w okresie od osiemnastego stycznia dwutysięcznego trzynastego roku […] działając samodzielnie dopuścił się przestępstwa porwania, ograniczenia wolności osobistej Kai Makowskiej, lat siedemnaście […] oraz Louisa Tomlinsona, lat dwadzieścia dwa […] wyrządzenia im obrażeń psychicznych oraz fizycznych, kolejno: Kai Makowskiej: naderwanie obu powiek w wyniku […], które bezpośrednio zagrażały ich życiu, a będą rzutować na nim przed wiele kolejnych lat […] Ed Woodland dopuścił się również popełnienia świadomego morderstwa Barneya Torrensa, którego zastrzelił dnia osiemnastego stycznia dwutysięcznego trzynastego roku pomiędzy godziną dwudziestą trzecią, a dwudziestą trzecią trzydzieści w […] dwoma pociskami wystrzelonymi z broni modelu […] będącej częścią jego wyposażenia zawodowego […] Oskarżony dopuścił się więc czynów określonych w artykułach... - Po odczytaniu aktu oskarżenia, sekretarz sądowy spytał Eda o jego stanowisko odnośnie każdego z zarzutów. Kiedy jako jedyny na sali stał, gapiła się na niego cała masa ludzi. Praktycznie wszyscy zebrani. Wszyscy oprócz Louisa. Ja też się patrzyłam, choć serce nadal waliło bez opamiętania. Odpowiedział na wszystko jednym, jedynym zdaniem:
       - Nie przyznaję się. - Znacząco i totalnie zbyt widocznie wzdrygnęłam się na dźwięk jego głosu. Mimo że wtedy na mnie nie patrzył, miałam wrażenie, iż się uśmiechnął, przez co poczułam się jeszcze bardziej nieswojo. Nieposkromiona groza wisiała w powietrzu zagęszczanym dociekliwymi spojrzeniami dziesiątek ludzi bezapelacyjnie biorąc górę nad emocjami każdej z żyjących jednostek. Nikt oprócz niego nie był w stanie z nią wygrać... n i k t.
       Potem nastąpiło zaprzysiężenie członków ławy przysięgłych i Oskarżenie, czyli my, a ściślej nasz adwokat zaprezentował stanowisko. Był to dość niski, tęgawy mężczyzna, o bujnej, czarnej fryzurze z wieloma siwymi prześwitami zaczesanej na bok i prawdziwie pewnym siebie wyrazem twarzy. Zdaniem menadżera chłopaków był najlepszym z najlepszych, więc mieliśmy być spokojni... 
       Od chwili obudzenia bałam się momentu, w którym przyjdzie czas na stanowisko Obrony. Nasze znałam przecież doskonale: skazać tego psychopatę za to, co zrobił. Lecz patrząc na równie nieprzyjemny co Eda wyraz twarzy jego adwokata nie miałam pojęcia, co mogę za chwilę usłyszeć i jaką bajeczkę będą próbowali oboje wcisnąć ławie przysięgłych. Bałam się, że mogą być zbyt wiarygodni... że ta niczego nieświadoma dwunastka przypadkowych ludzi może im uwierzyć... że on może wyjść z tego w...w...wolny.
       Kiedy przyszło co do czego, całkowicie przestałam kontaktować, gdyż najprościej w świecie zamurowały mnie słowa mężczyzny z „drużyny Eda”... 
       Wrobiony.
       Niczego nieświadomy.
       Porwanie i nagrania częścią umowy marketingowej.
       Pozwany dla większej wiarygodności.
       Ofiara brutalnych zagrań show-biznesu.
I zdanie, które uderzyło mnie najbardziej:
       Kaja i Louis dobrowolnie zgodzili się na udział w całym przedsięwzięciu, gdyż chcieli zarobić na dramatycznym rozgłosie, a Ed Woodland nie mógł odmówić szefowi, ponieważ ten zagroził mu zwolnieniem z pracy będącej jedynym źródłem jego utrzymania.
       Jeżeli ten człowiek był w stanie nazwać moje piekło „przedsięwzięciem, w którym wzięłam udział z własnej woli” to... 
       Siedziałam tam i miałam wrażenie, że zaraz zemdleje. Jakby w całym tym gigantycznym pomieszczeniu zabrakło nagle tlenu, albo jakby dookoła mnie rozciągała się niewidzialna bariera, która go nie przepuszczała... Przez moment obraz przed oczami zrobił się zamglony. Czułam się trochę tak, jak przy „atakach Boba”, lecz tym razem jednym powodem zamazanego świata przede mną było zdenerwowanie i strach. Patrzyłam na tych dwunastu członków ławy przysięgłych, na to jak z uwagą słuchają tych bredni, jak obserwują Eda, mnie, Louisa i bałam się. Naprawdę się bałam. Moja przyszłość, wyrok, sprawiedliwość... wszystko było w ich rękach... Skąd mogłam mieć pewność, czy tak jak Ed nie są skończonymi wariatami, albo że wyczytają prawdę ze skrajnych zeznań? No jak?

       Czas rozprawy mijał ni wolno, ni szybko. Wszystko zależało od danego momentu. Obrona skończyła wygłaszać swoje stanowisko, a zaraz po niej obie strony zaczęły powoływać świadków. Na pierwszy ogień z naszej strony poszedł Louis.
       - Oskarżenie wzywa na świadka Louisa Tomlinsona - powiedział donośnie mężczyzna wstający od naszego stołu. 
       Chwilę później Lou siedział już w specjalnym miejscu tuż przy zabudowanym blacie sędziego. By było go dobrze słychać, na drewnianym ogrodzeniu siedzenia przymocowano mikrofon. Kiedy brunet składał przysięgę, ja przymknęłam nieco powieki, by zniwelować rozpraszające obrazy i skupić się na tym, co powie. Prawdę mówiąc nigdy nie rozmawiałam z nim o tamtych dniach i nigdy nie poznałam w pełni jego wersji wydarzeń. A chciałam je znać... Chciałam, żeby wreszcie wszystko zrozumieć. Żeby zrozumieć, dlaczego mnie nienawidzi.
       - Panie Tomlinson, proszę, niech opowie pan o wydarzeniach z dnia osiemnastego stycznia bieżącego roku począwszy od godziny dwudziestej trzeciej.
       - Siedziałem wtedy z Kają na plaży - zaczął Louis nieco speszonym tonem. - Mieliśmy rozpalone ognisko. Ed i Barney kilka godzin wcześniej poszli na kolację do swojego domku, więc byliśmy wtedy sami. - Przez przymknięte powieki dobitniej dotarły do mnie wspomnienia z tamtej nocy. Na samo wyobrażenie pełni poczułam w sercu serię mrowiących ukłuć. Ja. On. Plaża. „Dancing in the moonlight” i „Kocham cię Harry”...
       - A Silvian, menadżer Kai? - zapytał z udawaną dociekliwością czarnowłosy mężczyzna. 
       - On musiał wrócić do Londynu - wyjaśnił szybko Louis.
       - I kiedy dokładnie to zrobił?
       - Jakoś przed południem.
       - Rozumiem... więc niech pan kontynuuje - mężczyzna wykonał ręką owalny, charakterystyczny dla takich momentów ruch, po czym zamyślony Lou znów zaczął mówić:
       - Więc siedzieliśmy przez jakiś czas, rozmawialiśmy, trochę śpiewałem... a potem wróciliśmy do naszego domku. Ja pierwszy. Kaja chwilę później. - Zaszkliły mi się oczy, gdy zorientowałam się, jak wszystko spłycił. Wiedziałam, że nie może powiedzieć nagle całemu światu, że wyznał mi wtedy miłość, a ja nieświadomie złamałam mu serce, bo przecież on cały czas miał tą swoją „idealną dziewczynę”, ale i tak chciało mi się płakać... Gdzie się podziały tamte uczucia? Tamto „kocham cię Kaju”? Głupia... przestań się łudzić. Odeszły razem z „kocham cię Harry”... - Wtedy usłyszeliśmy pierwszy strzał. Szliśmy za dźwiękiem. Po drodze usłyszeliśmy jeszcze jeden z domku ochroniarzy... - Louis na chwilę zamilkł. Widocznie przywoływał we wspomnieniach tamte momenty, żeby niczego nie przeinaczyć. - Barney błagał o pomoc... Pobiegliśmy na górę, ale jakoś w połowie schodów Ed znowu strzelił i podszedł do schodów. Zaczęliśmy uciekać i wtedy zgubiłem Kaję, bo wszędzie było ciemno. W którymś momencie poczułem ukłucie w szyje i obudziłem się dopiero w tamtym miejscu... Cała reszta jest na nagraniu...
       - Wysoki sądzie, wnoszę o odtworzenie fragmentu taśmy, by sędziowie przysięgli mogli zapoznać się z tym dowodem, lecz proszę o wyłączenie jawności - odezwał się nagle czarnowłosy. 
       - Dopuszczam dowód w formie nagrania z monitoringu i proszę publiczność o opuszczenie sali na czas odtworzenia wybranego fragmentu...

* * *

       Nie jestem w stanie opisać tego, jak się czułam widząc Eda polewającego mój brzuch kwasem i tego, co rozbrzmiewało w głowie podczas mojego krzyku... Zupełnie czym innym było przeżycie tego, niżeli oglądanie. Pewnie to powinno wstrząsnąć mną bardziej, albo chociaż zmusić do płaczu, lecz tak się nie stało. Patrzyłam na swoją szamotaninę, jak na coś absurdalnie niemożliwego. Zupełnie tak, jakby mózg nie był w stanie dopuścić do siebie, jak to wyglądało z boku, nie moimi oczami. Wtedy jednak zdarzyło się coś niesamowitego. Louis zacisnął swoją dłoń na moim prawym barku, a gdy odwróciłam się w jego stronę patrzył. Po prostu patrzył. Nic więcej. Tyle tylko, że dla mnie to znaczyło potwornie dużo.

       Nie chciałam dać Edowi tej satysfakcji. Naprawdę. Jednak nie byłam w stanie powstrzymać łez wylewających się na zaognione policzki na widok tego, jak wbijał w Louisa to przeklęte ostrze. Mimo że na filmie nie było pokazane, co zdarzyło się chwilę przed tym, czyli to, jak Ed przyłapał mnie na wysłaniu smsa do Silviana, doskonale wiedziałam, że to ten moment. Tego krzyku nie dało się zapomnieć. Przecież to właśnie on dudnił mi w uszach przez tyle tysięcy mrugnięć... i wracał do mnie nie raz... w tych najgorszych sennych koszmarach. Nie zwracając uwagi na to, kto mnie obserwuje i czy Louis sobie tego życzy, przytuliłam go z całych sił. Potrzebowałam powrotu jego opiekuńczych ramion, lecz nie dostałam go. Chłopak jedynie kilka razy przejechał dłonią po moich włosach i lekko odsunął mnie od siebie jednocześnie odsuwając siebie ode mnie. To było jak znak: jestem przy tobie, ale już nie tak, jak kiedyś i jedynym, co mogłam wtedy uczynić, było pogodzenie się z tym.

* * *

       - Louis, bo mogę się tak do ciebie zwracać, prawda? - zaczął lekko aroganckim tonem adwokat Eda, który wezwał Tomlinsona na świadka zaraz po tym, jak nasz zadał mu ostatnie pytanie. 
       - Tak, oczywiście - odparł chłopak ze sztuczną grzecznością. 

       - Więc powiedz nam Louis, jakie stosunki łączyły cię z oskarżonym przed porwaniem?
       - Był ochroniarzem naszego zespołu. To wszystko. Spędzaliśmy razem dużo czasu, ale nigdy nie nawiązaliśmy jakiejś specjalnej więzi. Po prostu pracowaliśmy razem. Pan Woodland jeździł z nami w trasy, na wywiady i tak dalej, ale to była tylko część jego pracy - wyjaśnił dość spokojnie. Na tyle spokojnie, że zdołał opanować nawet zdenerwowanie wewnątrz mnie. Przynajmniej na kilka sekund. 
       - Mimo że łączyły was tylko stosunki zawodowe, to jednak spędzaliście ze sobą dużo czasu - stwierdził mężczyzna. - Czy oskarżony kiedykolwiek zachowywał się podejrzanie? 
       - Co rozumie pan przez „podejrzanie”? - Już wtedy Louis zrozumiał, jak ten typ ma zamiar z nim pogrywać. Nie podobało mu się to. I mi też. 
       - Czułeś się w jego towarzystwie niebezpiecznie? Groził ci lub dawał jakieś inne oznaki chęci wyrządzenia ci jakiejś krzywdy? 
       - Nie.
       - W razie takim ta zmiana zaszła w nim nagle?
       - Tak.
       - I nie wydaje cię się to dziwne? Jakim cudem ktoś, z kim spędziłeś tak dużo czasu, mógł z dnia na dzień zmienić się nie do poznania? Od razu chciałbym zaznaczyć, Wyskoki Sądzie - adwokat Eda zwrócił się w stronę sędziego koronnego - że do dokumentacji dowodowej dołączone jest orzeczenie biegłego psychiatry, który uznał pana Woodland'a za w pełni zdrowego umysłowo człowieka. Prosiłbym sędziów przysięgłych o zapoznanie się z tym dowodem... - uśmiechnął się taktownie, po czym znowu spojrzał w kierunku miejsca dla świadka - a wracając do ciebie Louis, to czy ta cała sytuacja nie wydaje ci się podejrzana?
       - Do czego pan zmierza? - Zauważyłam, jak Tomlinson ze wściekłością zaciska pięści, a tętnica na jego szyi zaczyna widocznie pulsować. Koleś przeginał... i to ostro.
       - Do ustalenia prawdy oczywiście... - zwrócił się do niego niezwykle mile. - W takim razie powiedz nam, czy taka nagła zmiana u człowieka nie wydaje ci się dziwna?
       - Wydaje mi się.
       - A widzisz! Sam przyznałeś, że coś takiego nie jest normalne... 
       - Co nie zmienia faktu, że prawdziwe. - Wtedy naprawdę miałam wrażenie, że Louis zaraz wstanie i najprościej w świecie przywali temu facetowi prosto w twarz. Na szczęście jednak chłopak potrafił nad sobą zapanować. 
       - Powiedz mi Louis, czy ty aby na pewno mówisz nam prawdę? Może po prostu zeznajesz to, co kazał ci szef, bo jak w przypadku zachowania Eda jest to częścią umowy? - spytał adwokat Obrony, na co zszokowanie wcisnęło mnie w krzesło. 
       - Wysoki sądzie wnoszę o oddalenie tego pytania! - krzyknął w pełni oburzony, czarnowłosy mężczyzna.
       - Podtrzymuję - Sędzia Koronny zmierzył tego przeklętego typka ostrzegawczym wzrokiem, co ten jednak zbagatelizował. Bezczelny palant!

* * *

       Usiadłam. Nie do końca przytomna, ale jednak... Siedziałam. Miejsce świadka okazało się być dla mnie czymś skrajnie traumatycznym. Przestało już nawet chodzić o to, że cała sala nie spuszczała ze mnie wzroku i o to, że Ed siedział zaledwie kilka metrów ode mnie, albo że od tych zeznań zależał werdykt sędziów przysięgłych. Najważniejszym w tamtym momencie było tylko to, że ten przeklęty adwokat Obrony za wszelką cenę chciał mnie pogrążyć, a co, jak co, ale chyba wszyscy wiedzą, że odpornym na tego typu zachowania człowiekiem nigdy nie byłam... 

       Złożyłam przed sądem przysięgę mówienia samej prawdy i ...zaczęło się. Nie było już odwrotu. Ja kontra stres. Runda pierwsza...

       - Pani Makowska, proszę opowiedzieć o wydarzeniach z osiemnastego stycznia dwutysięcznego trzynastego roku. Chodzi mi o wszystko, co miało miejsce po godzinie dwudziestej trzeciej - zaczął w pełni profesjonalnym tonem czarnowłosy mężczyzna. Na szczęście ta cześć rozprawy nie była aż tak trudna, jak mogłoby się wydawać.

       - ... kiedy zbiegaliśmy ze schodów, Louis i ja oddaliliśmy się od siebie. To wszystko działo się tak szybko... Uciekałam, ale kiedy usłyszałam, jak coś za mną upadło i że ktoś idzie w moją stronę, dosłownie mnie zamurowało. To było takie uczucie sparaliżowania... Ułamki sekund później poczułam ukłucie w szyję i momentalnie nogi się pode mną ugięły. Jak upadałam, zobaczyłam Louisa. Leżał na ziemi. Nie ruszał się. 
       - I wtedy straciłaś przytomność? - dopytał czarnowłosy.
       - Tak. 
       - A co się stało, kiedy ją odzyskałaś?
       - Pamiętam, że strasznie piekły mnie oczy... Całe pomieszczenie było zadymione i... - moje zaznania trwały naprawdę długo. Mówiłam i mówiłam, a otoczenie milczało. Nie zwracałam uwagi na nikogo oprócz czarnowłosego mężczyzny zadającego mi pytania, które naprawdę okazały się czymś nieocenionym. Miałam wrażenie, że wtedy jedyne one były w stanie jakkolwiek mnie uspokoić i umożliwić sensowne opowiadanie... 
       Po ponad dwudziestu minutach zeznania dobiegły końca. Powiedziałam wszystko, co tylko mogłam i byłam z siebie prawdziwie dumna. Dałam radę. Przebrnęłam przez to. A gdy wracałam na swoje miejsce obok Louisa, modliłam się już tylko o jedno...

       - Obrona wzywa na świadka Kaję Makowską. - Moje błagania poszły na nic... Nie zdążyłam nawet dobrze usiąść, bo znowu musiałam tam wrócić. Jeszcze bardziej niechętnie, niż za pierwszym razem. 
       Ponownie zajęłam miejsce świadka, rozprostowałam dłońmi dół bluzki, po czym podniosłam wzrok, by ponownie zapoznać się z otoczeniem. Niby nic się nie zmieniło. Niby tylko jeden szczegół, jedna osoba... a jednak. Wszystko stało się potworniejsze. Oczy widowni wpatrzone we mnie jeszcze bardziej nieprzyjemne, a obecność Eda bardziej przytłaczająca... do tego ten jego adwokat... Totalnie zabójcza mieszanka. 
       - Możemy zaczynać? - spytał z lekką niepewnością przedstawiciel Obrony widząc kompletną dezorientację na mojej twarzy. Na sam dźwięk tego pytania przygryzłam nerwowo dolną wargę i spoglądając błagalnie na pierwszy rząd publiczności zaraz za Louisem i czarnowłosym, który zajmowali nasi bliscy, pokiwałam lekko głową i szepnęłam niemal niesłyszalnie:
       - Tak. 
       Ja kontra stres. Runda druga...

* * *

        Zaczął bezczelnie, kontynuował bezczelnie, a po jego minie widziałam, że skończy też bezczelnie. Podtrzymanych wniosków o uchylenie pytań było tak wiele, że nawet nie byłam w stanie ich wszystkich zliczyć. Co około trzecie, czwarte z kolei kończyło się zbulwersowanym wystąpieniem czarnowłosego, przez co sędzia koronny dał adwokatowi Eda ostrzeżenie. Ten jednak miał to gdzieś. Byleby tylko pokazać, jak bardzo kłamię... Byleby tylko mnie zniszczyć i zrobić z tej rozprawy jak największe show... Wyprowadził mnie z równowagi do tego stopnia, że już kompletnie przestałam myśleć o tym, co mówiłam. Cała się trzęsłam. Co kilka chwil praktycznie ryczałam. To było coś potwornego. Najpierw oskarżał mnie o tą całą niedorzeczną współpracę z menadżerem chłopaków, potem o to, że bezpodstawnie oskarżałam Eda o zabójstwo Barneya, bo przecież w kwaterze ochroniarzy było ciemno, a ja go nawet nie widziałam... Tyle tylko, że on nie rozumiał, iż po tym wszystkim jestem w stanie rozpoznać go już nawet po rytmie kroków... A kroki z tamtej nocy zdecydowanie należały do niego...

       - A może po prostu tak bardzo chciałaś zostać kimś, że ukartowałaś całe to porwanie, by świat w końcu usłyszał o Kai Makowskiej? - spytał poddenerwowanym tonem obrońca Eda. Miał już mnie serdecznie dość. I vice versa.       - Być kimś to być sobą, proszę pana - odparłam starając się wykrzesać z siebie jeszcze choć trochę opanowania. Było ciężko. Cholernie ciężko. - Nie obchodzi mnie, czy ktokolwiek wierzy, w to co mówię i nie oczekuję, że pan mi w to uwierzy.... Nikt nie musi mi wierzyć.... - Spojrzałam na jego minę i aż się we mnie zagotowało. Ten facet chichotał pod nosem! Bezczelnie się ze mnie nabijał! Nie wytrzymałam. Moja cierpliwość do tego typa się skończyła. Dalszą część odpowiedzi wykrzyczałam wprost do niego. - ...ale to nie pan budzi się w nocy w ataku paniki i to nie pana boją się najbliżsi! Nie wie pan, jak to jest nienawidzić siebie! Nie wie pan! I zdecydowanie nie wie, jak to jest nie czuć się człowiekiem! - Słony płyn polał się ciurkiem po moich rozgrzanych do czerwoności policzkach. 
       - Czyli właśnie mówisz nam Kaju, że jesteś niepoczytalna, tak? Skoro boją się ciebie nawet najbliżsi? - Znowu wyciągnął z mojej odpowiedzi nie to, co powinien... Znowu mi to robił... Znowu!
       - Nie! Mówię tylko, że on obdarł mnie z człowieczeństwa! - kiwnęłam głową w stronę Eda znajdującego się teraz po mojej lewej gestykulując przy tym rękoma jak szalona. - I nie ważne, czy teraz go skażą, czy nie, bo ja i tak już go nie odzyskam! 
       - Kochanie, nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego, ale plączesz się we własnych zeznaniach!
       - Oczywiście! Najłatwiej powiedzieć, że się plączę! Ale proszę pomyśleć.... czy byłabym zdolna.... czy byłabym zdolna zrobić sobie to?! - wrzasnęłam przez łzy lewą ręką zadzierając elegancką bluzkę do góry, a prawą rozrywając rzep opatrunku na brzuchu. Flesze błysnęły natychmiastowo. Odruchowo rozluźniłam lewą dłoń wypuszczając z niej bluzkę i przysłoniłam nią oczy, przed którymi pojawiło się mnóstwo kolorowych punkcików. Mój wybuch wywołał na sali ogromne poruszenie. Nic dziwnego... Rany nadal były paskudne. 
       Kiedy tłum się uspokajał, ja bezwładnie opadłam na drewniane krzesełko. Zdezorientowana. Zagubiona i maksymalnie wyprowadzona z równowagi... Jak widać wcale nie byłam silniejsza od Louisa. On wytrzymał to z godnością. Ja nie dałam rady...
       - Ludzie są zdolni do różnych rzeczy - rzucił bardziej do siebie, niż do mnie adwokat Eda, na co mój wstał i donośnym głosem powiedział:
       - Wysoki sądzie, wnoszę o przerwę. 
       - Zasądzam dwudziestominutową przerwę. Proszę o wyprowadzenie oskarżonego. 

* * *

        Nim zdążyłam się porządnie otrząsnąć i poskromić burzę emocji wewnątrz, dwudziestominutowa przerwa minęła. Mama poprawiła mój opatrunek, czarnowłosy mężczyzna ponarzekał na swojego przeciwnika, a Harry znowu zaczął przepraszać, że przez niego muszę przez to wszystko przechodzić. Zaraz po tym Ed został wprowadzony na salę, a ja ponownie zajęłam miejsce świadka. Ja kontra stres. Runda trzecia...

       - Wiesz Kaju, co mnie ciągle zastanawia? - zapytał adwokat Eda wstając, choć po mojej minie od razu musiał uznać to pytanie za czysto retoryczne. - To, jakim cudem Louis był w stanie zaatakować pana Woodlanda.... Skoro oboje utrzymujecie, że Ed torturował Louisa przez tak długi czas... Przecież człowiek to nie maszyna, a wszyscy usłyszeliśmy listę domniemanych krzywd wyrządzonych temu chłopakowi. Tak więc, jak on mógł zadać dorosłemu, w pełni sprawnemu mężczyźnie szereg ciosów, które pozbawiły go przytomności? Nie muszę mówić, że to brzmi absurdalnie - powiedział i ucichł czekając na moją reakcję. Tyle tylko, że takowej nie było. Nie byłam w stanie pojąć podtekstu tych słów, choć rozumiałam go aż za dobrze... - Kaju? - ponaglił mnie pytającym tonem, a ja wtedy jakby się ocknęłam i spoglądając kolejno na niego, publiczność i Louisa odpowiedziałam jedynie:
       - Świadomość śmierci pobudza do życia. - Inaczej po prostu nie dało się tego wytłumaczyć. Adwokat Eda spojrzał na mnie ze zdziwieniem. Pewnie myślał, że i tym razem uda mu się wyprowadzić z równowagi tą „niebezpieczną dla otoczenia Kaję Makowską, której boi się nawet własna rodzina”, lecz nie tym razem. Choć względne opanowanie się kosztowało mnie niewyobrażalnie dużo, to miałam świadomość, że nie mogę pozwolić sobie na więcej takich scen, jak ta sprzed dwudziestu-kilku minut i dawać prasie kolejne powody do mówienia o mnie.
       - Gdy tak patrzę na ciebie Kaju, to robi mi się przykro - odezwał się po chwili zastanowienia mężczyzna przede mną. - Naprawdę. Widzę tutaj skrzywdzoną przez los dziewczynę, która dała się wciągnąć w coś, czego nie była w stanie udźwignąć i przez to jestem jeszcze bardziej pewny, że jesteś podatna na manipulację, co właściwie sama niedawno udowodniłaś. Wystarczyło, żebym zadał ci tylko kilka nieprzyjemnych pytań, a ty już wpadłaś w histerię, więc jak ława przysięgłych może mieć pewność, że jesteś wiarygodna? A może tobie po prostu wmówiono pewną wersję wydarzeń, a ty na chama się jej trzymasz? Bo wiesz Kaju... czasami bywa tak, że człowiek odgórnie jest nastawiony do czegoś zbyt jednostronnie i nie jest w stanie trzeźwo dostrzec każdego aspektu zaistniałej sytuacji.
       - A może w tej sytuacji to pan jest zbyt jednostronny i nie potrafi dostrzec każdego aspektu? - Zadałam to pytanie ostrym tonem, na co mężczyzna nie odpowiedział. Jedynie uśmiechnął się nerwowo pod nosem i zmienił temat na Laurę.

* * *

       Moje zeznania nie ciągnęły się już zbyt długo. Lecz ta końcówka była co najmniej dwa razy dłuższa, niż większość zeznań pozostałych świadków. Wezwano Harrego, Nialla, Liama, Zayna, Sila, menadżera chłopaków, kilku funkcjonariuszy związanych ze sprawą, moich rodziców, rodziców Louisa, w międzyczasie przedstawiono jeszcze kilka dowodów, a na samym końcu poproszono na świadka żonę Barneya, Dianę Marie Torrens. Kiedy kobieta ubrana cała na czarno kroczyła dumnie w stronę miejsca dla świadków wystukując swoimi niezbyt wysokimi obcasami żałobny rytm, mało kto w ogóle zwrócił na nią uwagę. Publiczność i ława przysięgłych zdawała się być totalnie znużona i znudzona kolejnymi, niewiele wnoszącymi do sprawy zeznaniami. Tak samo było, gdy zaczęła mówić. Z początku powiedziała trochę o pracy jej męża, o tym jak wyjechał z nami do Peru oraz o tym, jak bardzo bała się, gdy milczał przez tyle dni i jak poinformowano ją o jego śmierci.

       Słuchając jej chciało mi się płakać. Tak bardzo jej współczułam... Tak bardzo czułam się winna temu, że odebrałam jej rodzinie męża i ojca... Tak bardzo chciałam przeprosić...
       Szmery na sali zaczęły stopniowo cichnąć dopiero, gdy przeszła do drugiej części swojej wypowiedzi niesamowicie mnie przy tym zadziwiając:
       - Wysoki sądzie - odezwała się, gdy obie strony skończyły zadawać jej pytania. 
       - Słucham pani Torrens.
       - Czy mogłabym jeszcze coś dodać? Nie chcę niczego przeciągać, ale myślę, że to co chcę powiedzieć jest potrzebne. 
       - Jeżeli strony nie mają nic przeciwko to proszę bardzo - odezwał się sędzia koronny.
       - Nie mam nic przeciwko - oznajmił czarnowłosy.
       - Ja również.
       - A więc proszę pani Torrens, nich pani mówi. 
       - Dziękuję - uśmiechnęła się uprzejmie kobieta, po czym zaczęła mówić patrząc wprost na Eda. - Nie było mnie tam, więc nie mogę mieć pewności, kto zabił mojego męża. Wiem jedynie, że już nigdy go nie odzyskam. - Na jej tęczówkach utworzyła się przeźroczysta ścianka, najprawdopodobniej z łez. - Pewnie powinnam winić jego zabójcę i winię go, ale już nie za mojego męża, tylko za tą dwójkę. Boże... przecież to są jeszcze dzieci. Proszę na nich spojrzeć... Nikt nie powinien przez coś takiego przechodzić. To, co zrobił im ten człowiek jest niepojęte i nic nie jest w stanie tego usprawiedliwić. Nie mówię już nawet o ranach fizycznych, bo i te najgorsze da się jakoś leczyć, ale o tych w ich głowach... Przecież to taka trauma... A ta dwójka musi z tym żyć... Moim zdaniem to, w jaki sposób potraktowała ich dzisiaj Obrona jest nie do przyjęcia. Rozumiem, że w tej branży coś takiego, jak rozprawa sądowa jest wielką sensacją, ale na Boga, dlaczego przez to musieliście zmuszać tą biedną dziewczynę do łez?! A najbardziej przeraża mnie, że teraz prasa zrobi z niej atrakcję i będzie żerować na tej tragedii... Kaja, Louis - pani Torrens spojrzała na nas - tak strasznie mi przykro, że musieliście przez to wszystko przechodzić... To naprawdę niesprawiedliwe i mam nadzieję, że ława przysięgłych ukarze tego człowieka za wszystko, co wam zrobił. Dziękuję, nie mam już nic do dodania - zakończyła i wstała z taką samą dumą, z jaką przed chwilą kroczyła do tego miejsca, tyle tylko, że tym razem już każda para oczu na sali była skierowana w jej stronę. 
       Nie wytrzymałam i gdy była nieopodal wejścia w strefę dla publiczności, podbiegłam do niej po prostu się przytulając. Łzy pociekły bezwiednie. 
       - Przepraszam - wszeptałam, na co ta objęła mnie odrobinkę mocniej wprawiła nasze ciała w nieznaczne kołysanie.
       - Nie masz za co kochanie, naprawdę nie masz za co...

* * *

       - Proszę strony o zaprezentowanie mów końcowych.

       […]
       - I jak już wspominałem, zeznania świadków, które tylko ujawniły nieścisłości w stanowisku Oskarżenia jednoznacznie opowiadają się za uniewinnieniem mojego klienta oraz […] Wnoszę o uniewinnienie Eda Woodlanda...
       […]

       - Ed Woodland bez cienia wątpliwości jest winny zarzucanym mu czynom i choć Obrona podstępem próbowała wmówić moim świadkom kłamstwo […] Wnoszę o jak najwyższy wyrok dla oskarżonego, gdyż dopuścił się on przestępstw tak okrutnych...

* * *

       Po wygłoszeniu mów końcowych, sędzia koronny dokonał podsumowania przebiegu postępowania dla ławy przysięgłych, a po tym jej członkowie udali się na retires, czyli naradę. Oczekiwanie na wydanie przez nich wyroku było zadziwiająco krótkie. Podejrzanie krótkie... I ja i Louis siedzieliśmy, jak na szpilkach. Serce biło mi tak głośno, że chyba ludzie siedzący z pięć rzędów za mną byli w stanie je usłyszeć. Zaciskałam kciuki błagając w głowie o sprawiedliwość... Niczego więcej nie pragnęłam. Jedynie sprawiedliwości. Tempo przyspieszyło zdecydowanie za bardzo i kilkugodzinna rozprawa skurczyła się nagle do tych paru sekund, podczas których przedstawiciel sędziów przysięgłych zaprezentował werdykt ławy sędziemu koronnemu, po czym ten postanowił o rodzaju i wysokości kary. To, co usłyszałam było niewiarygodne... Naprawdę niewiarygodne. 

* * *

       Gdy wychodziliśmy z sali miałam gdzieś mur policjantów wokół broniących mnie przed natarczywymi atakami prasy i głośnych wrzasków zupełnie nieznanych mi ludzi. Bez głębszych namysłów wybrałam na telefonie odpowiedni numer i rozdygotaną dłonią wcisnęłam zieloną słuchawkę na ogromnym, dotykowym ekranie. Nadal trwałam w nieskończenie wielkim szoku.       - Marta? Słyszysz mnie? - odezwałam się podniesionym tonem, gdy tylko odebrała połączenie. Wsiadałam wtedy do auta.
       - Tak, Kaja! Mówi szybko, jak wyrok! - krzyknęła do słuchawki totalnie poddenerwowana, a kilka bezbarwnych kropel ponownie przyozdobiło moje policzki.
       - Winny... - szepnęłam ścierając płyn spod oczu i wtedy też przysięgłam sobie, że nigdy więcej nie będę musiała tego robić, że już nigdy więcej nie będę musiała płakać. Nigdy... - Uznali, że jest winny. Dwadzieścia pięć lat za zabójstwo Barneya i siedemnaście za mnie i Louisa, bez możliwości ubiegania się o wcześniejsze zwolnienie warunkowe... - mówiłam nadal nie dowierzając w to wszystko. 
       - Mówiłam ci! No przecież cały czas mówiłam ci, że tak będzie! Matko, Kaja! Tak strasznie się cieszę!

________________________________________________________
Jeszcze tylko cztery rozdziały JSHADGHSDDXHJASVB! Kiedy to tak szybko zleciało? :))


PS Pamiętajcie o głosowaniu (ankieta u góry po lewej, wierszyków szukajcie w zakładce “Konkursy”)