Rozdział 20 „Ostateczne starcie” cz 1. „Różnice spojrzeń”

Wtorek; 16.04.2013

Obrzeża Londynu; dom Nialla
Po godzinie dwudziestej


       Wkroczyliśmy na próg werandy domu Nialla. Przystanęłam na chwilkę, by lepiej przyjrzeć się okazałości jego domu, przez co mijający mnie zewsząd ludzie zahaczali swoimi ramionami o moje, więc z trudem zdołałam utrzymać względnie pionową pozycję. Z momentem otwarcia mosiężnych drzwi willi, wydarzenia nabrały piorunująco szybkiego tempa. Na werandę wylała się lawina znajomych twarzy. Każda z nich coś do mnie mówiła, przytulała, pokrzepiająco poklepywała po ramieniu, a ja, jak ten kołek stałam cały czas w tym samym miejscu i zastanawiałam się nad tym, czy zwyczajnie pozostawałam jeszcze w stanie ogłupienia po locie, czy może nie umiem już sobie radzić z ludźmi...
Fakt był taki, że nie potrafiłam się do nich dopasować. Jakby całość zebranych osób tworzyła razem idealnie zgraną układankę, a mój niepasujący nigdzie kształt psuł cały efekt. Oni jakby z litości przymrużali oczy na odmienność, która nosiła całkowicie przeciętne imię „Kaja”, by oszczędzić mi przykrości, a ja nie mogłam zrobić nic innego, niż po prostu się na to godzić.
       Nim się obejrzałam, Niall z Liamem i Harrym zaprowadzili mnie i rodziców do pokoi gościnnych na pierwszym piętrze, po czym nabuzowany zdecydowanym nadmiarem pozytywnej energii Horan ogłosił, że mam się odświeżyć i stawić na dole najszybciej, jak tylko się da, gdyż czeka na nas uroczysta kolacja. Tak więc nie mając żadnego wyboru przebrałam się ze znoszonych, poczciwych dresów w najluźniejszą sukienkę [LINK], jaką spakowałam do walizki, rozpuściłam warkocz przerzucając jasno-brązowe fale na plecy i powolnym, nadal oszołomionym krokiem zeszłam na dół.
       Krocząc w tempie szczątkowo-udawanej gracji ogarnęło mnie dziwne poczucie izolacji. Głównie dlatego, że w domu Nialla już ze schodów widać było jadalnię – ogromną, skąpaną w blasku gustownego, lakierowanego drewna, beżu oraz złota – w której przy pięcio lub nawet sześciometrowym stole siedziała grupa dwunastu roześmianych, doskonale bawiących się ludzi, a pomiędzy nimi z pewnością nie było miejsca na posępną i totalnie zagubioną, pechową trzynastkę, taką jak ja. Poza tym rozmieszczenie towarzystwa w ogóle mi nie odpowiadało...

Chyba nie muszę mówić, dlaczego...
       Na przekór wszystkiemu wciągnęłam w płuca możliwie maksymalną dawkę powietrza, poprawiłam włosy spoglądając przy tym na swoje odbicie w gigantycznym lustrze powieszonym zaraz obok schodów i wreszcie wkroczyłam do jadalni połączonej z holem ogromnym łukiem w ścianie.
       Stopniowo spojrzenia wszystkich zaczęły spoczywać na mnie. Twarz Harrego momentalnie rozjaśnił uśmiech, obok którego tradycyjnie pojawiły się dwa urocze dołeczki. Odwzajemniłam go prawie szczerze. Gdy usiadłam, rozmowy wokół mnie się skończyły. Ludzie zamilkli, jak gdyby na coś oczekując. Wtedy jeszcze nie do końca byłam pewna na co.
       Spoglądając ukradkiem na Louisa siedzącego dokładnie naprzeciwko mnie, poczułam, jak serce zaczyna szaleć. Biło za mocno. O wiele za mocno.
       - Miło, że do nas dołączyłaś Kaju - odezwał się pozornie uprzejmym tonem menadżer chłopaków i wtedy też lustrując twarze pozostałej dwunastki zrozumiałam, po co tak naprawdę się tu znaleźliśmy. Nie wszyscy chętnie, lecz wszyscy przez jakieś umowy. Nawet Eleanor. Jej zadanie: zgrywać idealnie kochającą dziewczynę Tomlinsona na jutrzejszej rozprawie, bo przecież nie dało się zapomnieć, że ich związek nadal żył w mediach pełną parą... Przedstawienie oficjalnie się rozpoczęło.

***

       - Za rozprawę! - z lekka podpity menadżer One Direction wzrósł energiczny toast.
       - Za rozprawę! - odkrzyknęła z pełną werwą większa część towarzystwa. Ta część, która albo jeszcze ufała jego „genialnym pomysłom”, albo dorównywała mu poziomem upojenia alkoholowego oraz ilością pozytywnej energii.
       - Oby jutro wszystko poszło po naszej myśli - dodał mężczyzna, gdy cała reszta zaczynała pić szampana.
       Z racji tego, że ten trunek w ogóle mi nie zasmakował, odstawiłam prawie pełen kieliszek na stół i ponownie usiadłam na swoim miejscu. Nie byłam w stanie ukryć tego, że przez cały wieczór nachalnie gapiłam się na Louisa oraz tego, jak bardzo bolała mnie jego obojętność. Ani na sekundę jego oczy nie spoczęły na moich. Za to spojrzenie El czułam na sobie dosłownie bezustannie. Po zajęciu miejsca ponownie zagłębiłam się w wizerunku Tomlinsona, który tak potwornie różnił się od tego, jaki pamiętałam. To nie był ani Louis z Księżycowej Nocy, ani Louis-bohater rozplątujący więzy na moich rękach. Ten wydawał się... sama nie wiem jaki... Na jego twarzy nadal można było wypatrzeć blizny i coś w rodzaju ledwie widocznych zasinień, lecz uśmiech wydawał się szczery, niewymuszony, prawdziwy... Miałam wrażenie, że on o niczym nie pamięta, że wygrał z tym i żyje na nowo, bez ciężaru tamtego koszmaru. Patrzyłam na niego, na to, jak zwinnie omija mnie wzrokiem i cholernie mu zazdrościłam. Kiedy dzwoniłam do chłopaków pytając o to, jak on się czuje od dłuższego czasu odpowiadali, że dobrze. Jednak myślałam wtedy: mówią tak, żebym się nie martwiła, żeby mnie uspokoić... Myliłam się. Louis naprawdę miał się dobrze. Całkowicie dobrze. Cholera, za dobrze! Przez to i przez fakt, że zupełnie nie zwracał na mnie uwagi, poczułam się nikim. Najgorszym śmieciem. Odpadem, którego ludzkość powinna się pozbyć. Co myśleli o mnie ludzie wokół? Przecież widzieli Louisa. On sobie poradził. Potrafił. Ja nie. A to chyba mogło świadczyć tylko o jednym... i stuprocentowo upewniało we wszystkim, co stawiało mnie w złym świetle.
       - Kaja - poczułam szturchnięcie w prawe ramię.
       - Hmm? - automatycznie odwróciłam się w stronę Sila, który z bananem przyklejonym do twarzy szepnął mi na ucho:
       - Przestań, bo wypalisz mu wzrokiem dziurę w czaszce. - Nie odpowiedziałam. Jedynie przewróciłam lekceważąco oczami, po czym grzecznie skupiłam wzrok na swoim talerzu, a ściślej na przepysznie wyglądającym suflecie truskawkowym. Był całkiem smaczny... no dobra: nieziemsko smaczny. Tak smaczny, że gdy go jadłam pochłonął moją uwagę do stopnia, że zauważyłam jego niebiesko-zielone tęczówki dopiero wtedy, kiedy z zapchanymi ustami sięgałam po szklankę z piciem.
       Oczy Louisa przez kilka sekund znajdowały się na równi z moimi. W końcu złapałam z nim kontakt, o jakim marzyłam przez ostatnie miesiące i... sparaliżowało mnie. To spojrzenie. On. Tak blisko. Zamarłam z ręką w powietrzu. Miałam mu tyle do powiedzenia. Tak wiele chciałam się dowiedzieć...
       Chwila nieuwagi i dół brzucha stał się cały mokry.
       - Chryste! - mama od razu zaczęła ścierać wodę ze stołu oraz ze mnie. - Jak opatrunek? Przeciekł?
       - Nie - odpowiedziałam automatycznie. - Nie wiem... Tak.
       - Trzeba zmienić. Chodź na górę. - Kobieta wręcz ciągnęła mnie za sobą w stronę holu, a ja jak jakaś kompletna wariatka zamiast pod nogi spoglądałam do tyłu na oczy, które wreszcie mnie zauważyły i które nadal patrzyły...

       Gdy mama uporała się wreszcie z niemałym kawałkiem specjalnej, elastycznej opaski ciągnącej się od zapięcia stanika aż do górnej linii majtek, a ja wskoczyłam w coś suchego, w głowie miałam już tylko jedno: porozmawiać z Louisem.
Dzisiaj.
Teraz.
Zaraz.
Przed rozprawą.
Jeszcze przed rozprawą...
       Natknęłam się na niego w korytarzu zaraz po wyjściu z sypialni. Byliśmy zupełnie sami.
       - Cześć - uśmiechnęłam się nieśmiało zaciskając wargi.
       - Cześć - odpowiedział, lecz ku mojemu zdziwieniu, zamiast podejść do mnie, obrał stricte przeciwny kierunek.
       Może i powinnam wtedy po prostu stać nie reagując. Może i powinnam wybrać na tą rozmowę inny, lepszy moment. Może i on nie był w nastroju na poruszanie takich tematów. Może... Jednak cierpliwość oraz cała reszta typowo ludzkich cech wyparowała ze mnie, gdy traciłam człowieczeństwo i tak samo jak ono, nadal nie chciała powrócić.
       - Proszę - ruszyłam za nim chwytając za przedramię praktycznie w ostatniej chwili. Jeszcze kilka sekund i ot tak udałoby mu się zniknąć za dębowymi drzwiami jakiegoś pokoju, łazienki, czy Bóg wie czego.
       - O co? - odwrócił się chyba tylko dlatego, że przez mój uścisk stracił swoją szansę na ucieczkę.
       - Porozmawiajmy.
       - Słucham - oświadczył wręcz wyczekująco krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Takie tam niewerbalne „odwal się”.
       - Dobrze wyglądasz. Jak się czujesz? Boisz się jutra? W ogóle o tym myślisz? Jak sobie poradziłeś? Czemu się nie odzywałeś? Mam tyle pytań... - wystrzeliłam słowami jak z procy.
       - Jak człowiek ma właściwe priorytety, to może wygrać ze wszystkim.
       - A ty masz takie?
       - Skoro uważasz, że sobie poradziłem, to chyba tak.
       - A zdradzisz mi je?
       - One do ciebie nie pasują.
       - Skąd wiesz?
       - Znam cię. - Przy tym stwierdzeniu bacznie przyjrzał się mojej twarzy. Zrobiłam krok w jego stronę, lecz czując bijący od chłopaka chłód, od razu się cofnęłam.
       - To prawda, znasz - przytaknęłam mu. - Jak mało kto.
       - Jak nikt - zaznaczył stanowczo i wtedy kolejny raz tego wieczoru mnie zaskoczył.
W mgnieniu oka zrobił dwa kroki w moją stronę, a potem dokładnie otoczył silnymi ramionami odskakując tak szybko, że nawet nie zdołałam odwzajemnić tego gestu.
       - Nasza relacja to jedna wielka pieprzona sinusoida. Jest dobrze, jest źle. Dobrze, źle. Dobrze, źle. I wiesz co? Mam już tego dosyć. Kocham swoje życie i nie mam zamiaru go zmieniać. Jest dobrze tak, jak jest, a ty wcale nie jesteś mi potrzebna - powiedział na jednym tchu, po czym odwrócił się do mnie plecami i chwycił za klamkę. Miałam wrażenie, że mówił to bardziej do siebie, niż do mnie. Jakby chciał coś sobie udowodnić, albo wmówić.
       - Louis... - jęknęłam próbując go zatrzymać. Lecz ten zaskoczył mnie po raz trzeci...
       - Ed nauczył mnie tylko jednego. Nie warto być dobrym dla kogoś, kto docenia to tylko na pokaz, kiedy jest mu to na rękę. - Zamarłam, gdyż wydźwięk tego, co powiedział, miał dla mnie zdecydowanie zbyt bolesne znaczenie. Co gorsza właśnie wtedy dostrzegłam w jego spojrzeniu ból oraz pretensje, które wcześniej tak skrzętnie udawało mu się zamaskować.
       - Przepraszam... tak bardzo... - nic więcej nie byłam w stanie mu powiedzieć. Choć w głębi serca pragnęłam tylko tego, by całe jego cierpienie stało się moim. On na to nie zasłużył... Nie zasłużył.
       - Do jutra - pożegnał się i chwilę później na korytarzu nie było nawet najmniejszego śladu po jego obecności. Miałam gdzieś wszystkie przykre słowa, jakie od niego usłyszałam. Miałam gdzieś to, że nie chciał mnie znać i to, za kogo mnie uważał. Chciałam po prostu zrobić coś, dzięki czemu nie będzie go już bolało... nawet jeśli musiałabym zapłacić za to ceną całego szczęścia, jakie mi ofiarował.

Środa; 17.04.2013

Kuchnia w domu Nialla
Pierwsza trzynaście

       - Ciężka noc? - spytał Liam, gdy tylko stanęłam we framudze szeroko otwartych drzwi kuchennych. On natomiast siedział przy kuchennej wyspie trzymając w rękach kubek z jakąś parującą cieczą. Pachniało niesamowicie słodko.
       - Nawet nie wiesz jak... - odparłam siadając koło niego. W całym pomieszczeniu panował półmrok rozświetlany jedynie przez szereg maleńkich lampek pod górnymi szafkami przymocowanymi na ścianie. Promienie perfekcyjnie zgrywały się z otoczeniem, a sposób w jaki odbijały się od jasnych blatów wprawiał mnie w zachwyt. Piękno rzeczy martwych naprawdę potrafiło czarować...
       - Gorące kakao potrafi zdziałać cuda - uśmiechnął się nieznacznie wskazując wzrokiem na swój kubek, czerwony w białe kropki - a już szczególnie takie z piankami, bitą śmietaną i syropem czekoladowym. Mniam! Może skosztujesz?
       - Nie mogę - bezradnie wzruszyłam ramionami. - Uczulenie na czekoladę. Pamiętasz? - wytknęłam mu zadziornie język. - Ale skoro jesteś taki chętny do częstowania mnie, to napiłabym się herbaty.
       - Mówisz, masz.

***

       - Li? - odezwałam się nagle przerywając przyjemną ciszę między nami, a mój oddech zakłócił nieco strumień pary unoszący się znad kubka z resztką herbaty.
       - Hmm?
       - Mogę cię o coś spytać?
       - Jasne, pytaj - odparł wgapiając się w przestrzeń za oknem. Ja też się na nią gapiłam. Ten widok go uspokajał, lecz mnie wręcz przeciwnie: przerażał i stresował. Czerń drzew i krzewów poruszanych wiatrem w otoczeniu granatu nocnego nieba. Ten obraz zdawał się być zbyt niebezpieczny na to, by znaleźć w nim spokój... a jednak. Liam gdzieś go tam widział. Mi niestety kojarzył się tylko z jednym: z Edem.
       - Czym jest niezależność? - wypaliłam bez głębszego zastanowienia.
       - Niezależność? Hmm... Niezależność to dla mnie takie coś... To ustalenie sobie swoich własnych granic. A dlaczego chcesz to wiedzieć? - wydawał się być zdziwiony zarówno pytaniem, jak i swoją odpowiedzią, lecz mimo to nadal patrzył się w to samo niemożliwe do określenia przeze mnie miejsce.
       - Po prostu... W nocy nachodzą mnie takie filozoficzne pytania, ale przeważnie wszyscy śpią i nie ma mi kto na nie odpowiedzieć.
       - Polecam swoją bezsenność na przyszłość - kątem oka zauważyłam na jego twarz jakiś dziwny rodzaj zadowolonego, a zarazem rozbawionego uśmiechu.
       - Na sto procent jeszcze ją wykorzystam - uniosłam lekko kąciki ust ku górze, po czym dopiłam ostatni łyk gorącej herbaty i wstałam, by odstawić szklankę do zmywarki. - Dobranoc Li.
       - Dobranoc Kaju. Powodzenia jutro.
       - Dziękuję, przyda się...

Ten sam dzień
Siódma czterdzieści rano

       - Powtórzmy raz jeszcze - odezwał się formalnym tonem menadżer chłopaków. - Wy czterej pilnujecie Kai - wskazał ręką na mundurowych koło mnie - a wy Louisa - zasygnalizował czwórce wchodzącej do holu. Pozostała szóstka otoczy resztę zespołu. Pamiętajcie, że na miejscu może być mnóstwo ludzi i jeszcze więcej prasy, więc wszystko musi być pod kontrolą. W chwili naszego przyjazdu droga będzie zamknięta, a nasza trasa pilnowana przez policję, także o to i o korki nie musimy się martwić. Najważniejsze, żeby bez szwanku przeprowadzić wszystkich z aut do sądu, a później z sądu do aut. Nie zatrzymujcie się na żadne wywiady i najlepiej nawet nie patrzcie na prasę. Po prostu utorujcie im drogę... - mężczyzna mówił i mówił, a ja stałam niemalże nieruchomo patrząc się na swoje odbicie w tym samym lustrze, co zeszłego wieczoru. Z pełną uwagą sprawdziłam, czy koczek na mojej głowie trzyma się tak, jak powinien i czy strój [LINK] leży w miarę dobrze. Wszystko było okej. Oczywiście poza faktem, że bez tabletek uspokajających już dawno zeszłabym na zawał... Kompletnie nie byłam na to wszystko gotowa i nawet nie zdążyłam dobrze ogarnąć momentu, w którym wsiadłam do samochodu, gdyż sekundę później już z niego wysiadałam... Oczywiście tylko w moim umyśle, bo cała droga do Inner London Crown Court trwała grubo ponad dwie godziny. Jedynym idyllicznym punktem tego poranka była dłoń Harrego zaciśnięta na mojej. W sumie to chyba tylko ona powstrzymywała mnie przed myślami o ucieczce. Obawy przed tym wszystkim po prostu nie dawały mi spokoju...

       Wchodziłam do sądu zupełnie rozdygotana. Z początku nie za bardzo rozumiałam, co dzieje się wokół mnie. Flesze. Krzyki. Ludzie. Mnóstwo ludzi. Transparenty. Słowa. Kamery. Mikrofony przed moim nosem. Ktoś ciągnący mnie za ramię. Szybciej, szybciej. Nie patrz na nich. Nie zwracaj uwagi. Stało się. Znalazłam się w środku.
       Choć przyzwyczajałam swój umysł do tej chwili przez cały ostatni tydzień, to gdy w końcu gdybania stały się rzeczywistością, miałam wrażenie, że to wszystko stało się zbyt nagle, że otoczyło mnie z każdej możliwej strony i w ułamku sekundy wycisnęło ostatnie tchnienie z płuc. Powtarzam raz jeszcze: naprawdę nie byłam gotowa, by go widzieć!
       Jeden z policjantów przede mną pociągnął za klamkę gigantycznych drzwi z ciemnego mahoniowego drewna i popchnął je do przodu. Tłum w środku był niezwykle poruszony naszym pojawieniem się. Chociaż nie... Poruszenie to złe słowo... Większość z nich (bo nie wszyscy) wydawali się być niemalże podnieceni obecnością zespołu i mnie. Zupełnie jakbyśmy byli główną atrakcją w niskobudżetowym cyrku, gdzie za główną atrakcję uznaje się grubasa w sukience jeżdżącego na dziecięcym rowerku... Oni nie patrzyli na nas, jak na zwykłych ludzi. Byliśmy marionetkami w wielkim show, które miało rozpocząć się za kilka minut i które po zakończeniu miało być repetowane na świecie tysiące razy. A coś takiego wyraźnie nie pomagało mi w opanowaniu całej ciężarówki emocji wewnątrz.
       Jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy wiadome było, że ława oskarżonych, w której usiądzie Ed, będzie zabudowana przeźroczystym pleksiglasem pilnowanym przez strażników, a wszystko przez postawienie mu licznych zarzutów i obawę, że może stanowić niebezpieczeństwo dla ludzi znajdujących się na sali. Mimo tej wiedzy zobaczenie konstrukcji na własne oczy zrobiło na mnie potworne wrażenie.
       Zbiegowisko mediów wokół nas pojawiło się natychmiastowo, jednak policjanci w dość szybkim tempie rozgonili ich na miejsca, więc gdy powoli zaczęłam kierować się przejściem pośrodku sali tuż do lewego stołu z przodu, nikt nie tamował mi drogi... i nikt nie zasłaniał mi jego. Stał. Czemu on stał?!
       Więzienny uniform na nim przerażał mnie równie mocno, co sama świadomość jego obecności. Tutaj. W tym samym pomieszczeniu. Kilka metrów dalej. Przerażało mnie dosłownie wszystko, co się z nim wiązało. I to cholernie mocno. Poczułam, jak uginają się pode mną kolana. Nogi zrobiły się dokumentnie wiotkie. A w sercu zawrzało. Złapałam mamę za ramię, by przypadkiem nie fiknąć do tyłu i uwiesiłam się na niej chyba całym swoim ciężarem. Wtedy on się odwrócił. ODWRÓCIŁ! Patrzył prosto na mnie. Prosto na moje przerażone oczy. A co ja robiłam? Co ja do cholery jasnej robiłam?! PATRZYŁAM SIĘ NA NIEGO! Cały czas! Całą pieprzoną drogę do tego stołu! Jego oczy żłobiły nowe blizny w mojej psychice, a ja jawnie zalewałam jej kwasem, chyba po to, żeby zostały mi na dłużej. Nie wiem, czy ktoś, kto nie przeżył czegoś takiego, jest w stanie zrozumieć, co wtedy czułam...
       Mimo że całe przejście nie mogło zająć mi dłużej, niż trzydzieści sekund, to ja miałam wrażenie, iż nasz kontakt wzrokowy trwał co najmniej tysiąc razy tyle. Jego wzrok przeszywał na wskroś. Byłam pewna, że mógł wyczytać ze mnie, co tylko chciał. A ja tak rozpaczliwie bałam się tych dwóch brązowych punkcików na jego twarzy! Lecz patrzyłam. Patrzyłam, bo nie umiałam odwrócić wzroku gdzieś indziej, gdy byłam pewna, że on właśnie wodzi nim za mną. Miałam takie cholernie dziwne przeczucie... Jak gdyby w chwili, w której przestałabym patrzeć, dałabym mu wygrać. Jak gdybym z nim walczyła. Nasze ostateczne stracie. Jak gdyby mógł mi coś zrobić, gdybym tylko go nie kontrolowała. Patrzył na mnie nawet, gdy skręciłam w lewo do swojego miejsca. Ja też patrzyłam. A on ciągle stał! CIĄGLE! Dlaczego... dlaczego stał?



~~~~

Kochani, nie będzie mnie do środy wieczorem (tzn,jak uda mi się złapać gdzieś wifi, to dodam drugą część rozdziału, bo jest już prawie skończona, więc trzymajcie kciuki za polskie hotspoty ;p)

PS Dziękuję za 800 tysięcy i przypominam o konkursie :))