Rozdział 2 "Kiss You" cz. 2

Wtorek

13.11.2012; Przedpołudnie

Nowy Jork

      Ku mojemu zdziwieniu adres, który podała mi Emmily nie był wcale adresem do żadnego lokalu, ani hotelu i właściwie nawet nie do konkretnego budynku, tylko do parku. Parku, który już przecież znałam. Byłam w nim podczas pierwszej wizyty w Nowym Jorku, tylko że to było zanim całe moje życie wywróciło się do góry nogami. Wtedy razem z Emmily i Danielle zabawiałyśmy malutką Katie i plotkowałyśmy na tysiąc jeden tematów odrzucając od siebie wszystkie nieprzyjemne sprawy. Natomiast teraz...teraz szłam przed siebie czując się zupełnie inną osobą. Nie byłam już nawet w stanie przypomnieć sobie jak to było, kiedy myśląc o Emmily na usta od razu cisnęło mi się słowo „przyjaciółka” i kiedy bez jakichkolwiek konsekwencji mogłam obwieścić światu, jak bardzo kocham Harrego, który jest mój i na zawsze będzie tylko mój. Oczywiście w chwili obecnej wszyscy wiedzą, że to całe „na zawsze” miało niestety swój określony termin przydatności, który upłynął zanim jeszcze wakacje dobiegły końca. Nadeszła dla mnie nowa era. Era, w której obecnie tkwię. Era samotnej wieczności. Tylko czy to naprawdę tak bardzo mi przeszkadza? Tęsknota za Harrym i owszem, ale co do samotności... nie byłam do końca przekonana.
      I ja i Pati milczałyśmy. Siostra chyba zdołała wyczuć, że całe to spotkanie z Jefferson'ówną jakoś wcale nie było dla mnie powodem do szczęścia. Zresztą, jak miałam się cieszyć widokiem kogoś, kto przez ostatni czas z osoby o mianie przyjaciela stał się dla mnie kimś zupełnie obcym? No właśnie - nie mogłam.
      - KAJA!!! - usłyszałam za sobą radosny pisk Emmily, która biegła w moją stronę jedną ręką przyciskając dużą, czarną torebkę do ciała, żeby przypadkiem jej nie zgubić, a drugą sprytnie balansowała starając pomóc sobie zachować resztki równowagi. W końcu te niebotycznie wysokie botki naprawdę mogły stanowić zagrożenie dla jej życia...

      Widząc pędzącą w moją stronę - idealną jak zawsze - blondynkę, przez chwilkę poczułam się tak, jak tego pierwszego dnia w limuzynie - byłam zazdrosna. Nie tylko o jej wygląd, ale również o to, że ona dalej mogła kontynuować to, z czego ja musiałam zrezygnować dla dobra Harrego. W gruncie rzeczy blondynka właśnie była w trakcie realizacji moich wakacyjnych marzeń. Jednak widząc zdumienie na jej lekko opalonej twarzy zauważyłam coś, co dodało mi największego przypływu pewności siebie ever...
      - Wow! Kaja! Jak ty świetnie wyglądasz! Od zawsze wiedziałam, że jesteś ładna, ale nigdy nie sądziłam, że wystarczy odrobina makijażu, żebyś stała się taką laską! Przyznaj się, schudłaś? - uśmiechnęła się do mnie mierząc moje ciało dosłownie od koniuszków palców u stup, aż po sam czubek głowy. - O! Widzę, że rozjaśniłaś też włosy!
      Wiedziałam, że jej entuzjazm spowodowany zmianą mojego wizerunku nie był wcale taki szczery, na jaki miał wyglądać. Bardzo łatwo jest rozpoznać u Emmily prawdomówność. Wystarczy spojrzeć na jej oczy podczas uśmiechu, bo kiedy robi to szczerze, ich zewnętrzne kąciki marszczą się leciutko i nieznacznie kierują się ku górze. Natomiast kiedy wymusza uśmiech - dokładnie tak jak teraz - to jej tęczówki pozostają zimne, a kąciki nawet nie drgną. Naprawdę nigdy w życiu nie sądziłam, że to powiem, ale najwyraźniej Emmily Jefferson była o mnie zazdrosna! Czaicie? Była zazdrosna o mnie!

      - Tak, troszkę schudłam, ale to przez ten ciągły bieg i brak czasu na zjedzenie porządnego posiłku. No a włosy mam już takie od września. Poza tym to cześć. Miło cie widzieć - odwzajemniłam uśmiech, który był równie sztuczny, co ten jej.
      - Ekhm... - chrząknęła stojąca obok mnie Patrycja, o której prawdę mówiąc, na chwile kompletnie zapomniałam. - Może byś mnie tak przedstawiła - upomniała się trzynastolatka.
      - Gdzie ja mam głowę! Emmily - zwróciłam się do blondynki - to jest moja młodsza siostra Patrycja, Patrycja to jest Emmily - dziewczyny przywitały się podając sobie dłonie, a dosłownie pół sekundy później Emm zaczęła mówić:

      - Za chwilę powinien zjawić się tutaj Silvian. On zabierze Patrycję prosto na koncert, a wtedy my sobie na spokojnie porozmawiamy... O i zapomniałabym - dodała blondynka energicznie poszukując czegoś w swojej torebce i dosłownie moment później wyciągnęła z niej dwie wejściówki VIP, które dała mi i Pati. - Najlepsze miejsca - wyszczerzyła się, a ja widząc na zalaminowanym kawałku papieru napis: One Direction, poczułam serię nieprzyjemnych ukłuć prosto w moje i tak dobite już serce, natomiast moja siostra zaczęła skakać i piszczeć, jak typowa trzynastoletnia fanka 1D...
      Chwilę później Silvian rzeczywiście do nas dołączył. Był jeszcze bardziej zdziwiony tą sytuacją, niż ja. Wyjaśnił, że zjawił się tu, bo zadzwonił do niego szef i nakazał pilnie się ze mną spotkać, a kiedy Emm uświadomiła go, że gnał przez pół miasta tylko po to, żeby zająć się Pati, chłopak z lekka się zdenerwował, jednak starał się w żaden sposób tego nie okazywać. Bez jakichkolwiek protestów ruszył razem z moją młodszą siostrą we wskazane przez blondynkę miejsce koncertu, jednak odchodząc odezwał się do mnie stanowczym tonem: z tobą porozmawiam sobie później. Muszę przyznać, że to zabrzmiało trochę jak groźba.

      - No to Kaja, opowiadaj jak tam z twoją książką - zaczęła Emm, kiedy tylko zostałyśmy same.

      Usiadłyśmy na jednej z pobliskich ławek. Niby było tak jak kiedyś. Niby rozmawiałyśmy ze sobą bez oporów, ale jednak coś się zmieniło. Ona się zmieniła. W moich oczach. A może zawsze taka była? Może po prostu ja nie dostrzegałam tego, jaka naprawdę jest?
      - Z książką, jak to z książka. Premiera już ustalona, więc pozostaje mi tylko czekać na reakcję ludzi... - odparłam niezbyt głośno.
      - Na pewno wszystkim się spodoba. Nie musisz się martwić - uśmiechnęła się, po czym od razu zmieniła temat. - No a tak przy okazji to muszę ci powiedzieć, że tej całej Hannah totalnie odwaliło!
      - To znaczy? - zdziwiłam się marszcząc przy tym brwi.
      - To znaczy pozwała mnie!
      - Pozwała? Ale za co?

* retrospekcja *
      Nagle usłyszałam jakieś krzyki dobiegające z korytarza. Od razu wstałam i postanowiłam sprawdzić, o co chodzi. Cały zespół wydzierał się na zalaną łzami Hannah, a Emmily trzymała na rękach Katie, z którą po chwili udała się do pokoju.
      - Jak kurwa mogłaś to zrobić?! - wydarł się rozwścieczony Liam. O nie. To musi być coś poważnego, skoro on przeklina...
      - Ale to nie ja! Przysięgam! - krzyczała przez łzy Hannah.
      - Dziewczyno, na twoim Twitterze pojawiło się zdjęcie z Katie, którą trzymasz na rękach podpisane: ja i córka Harrego Stylesa! - wydarł się Zayn.
      - Że co ty zrobiłaś?! - podbiegłam do niej. - Zwariowałaś?! Wiesz, co się teraz będzie działo?!
      - Ale przysięgam, że to nieporozumienie! Ja tego nie zrobiłam!
      - Ty bezczelna suko! Jeszcze śmiesz się bronić?! - wydarłam się na nią.
      - W tej chwili usuń to zdjęcie i wynoś się stąd! Niedługo otrzymasz pozew od naszego adwokata - powiedział już nieco spokojniej Liam.
      - Ale...
      - Żadne ale! Wynoś się stąd, zrozumiałaś?! - wydarł się Harry.

      Dziewczyna poddała się i poszła do pokoju po swoje rzeczy.
* * *
(dalszą część wydarzeń z tamtego dnia znajdziecie w 32 rozdziale)

      - Oj, bo zrobiła jakieś tam badania i się okazało, że na jej telefonie, tym z którego poszło zdjęcie z nią i Katie, są moje odciski palców i kamery na korytarzu w hotelu zarejestrowały, jak coś na nim wciskam w czasie, kiedy to trafiło na Twittera i teraz nagle zaczęła mnie pozywać. Suka, nie?
      - Chwila, moment. Przecież Niall wczoraj mi powiedział, że chłopcy poszli z nią we wrześniu na ugodę...
      - No tak poszli, ale ona potem się obudziła i zrobiła te całe badania i mnie suka pozwała - blondynka była wyraźnie wkurzona. Dziwiło mnie jednak, że Niall nic o tym fakcie nie wiedział.
      - A co na to chłopacy?
      - Nie wiedzą i mam nadzieję, że tak zostanie - posłała mi porozumiewawcze spojrzenie, a ja tylko niepewnie się uśmiechnęłam i rzuciłam cichutkie:
      - Jasne.
      - Ich menadżer obiecał mi dyskrecję, chociaż i tak się dziwię, że ta cała Hannah postanowiła nie robić z tego afery i jeszcze nie oznajmiła tego całemu światu, ale ona chyba od zawsze była jakaś inna...
      - Um... - przyznam szczerze, że w tamtym momencie naprawdę byłam lekko zakłopotana, bo skoro cała ta sprawa jest „utajniona”, to dlaczego ona tak właściwie mi o niej opowiada? - Ale wysłałaś to zdjęcie, czy nie?
      - No tak - rzuciła jakby od niechcenia - ale przecież taki był nasz plan. Wykurzyć ją stamtąd, co nie? No więc pstryknęłam im tę fotkę mówiąc jej, ze to tylko na pamiątkę, a potem wrzuciłam na tego całego Twittera i miałyśmy ją z głowy. Tylko, że teraz ta jędza wróciła i mnie pozywa! Przecież to jest jakiś absurd!
      - I zrobiłaś to tylko dlatego, żeby ją stamtąd wykurzyć? - zdziwiłam się.
      - No taaa - odparła, jakby to od początku powinno być dla mnie całkowicie oczywiste.
      - I to ty sprzedałaś prasie te wszystkie informacje o życiu Harrego? O Laurze, Katie i o mnie? - te słowa z ledwością zdołały przecisnąć się przez moje szczelnie ściśnięte szokiem gardło.
      - Mniejsza o to, przecież i tak wszystko skończyło się dobrze, co nie? Hannah zniknęła, Harry podzielił się z Nickiem opieką, a chłopcy wreszcie się usamodzielnili. Za to my obie wydamy książki. Poza tym ściągnęłam cię tu, bo mam do ciebie przyjacielską prośbę.
      Byłam jak odcięta od rzeczywistości. Nie wierzyłam w to, co ona mówi. Fakt - zawsze była egoistką i dbała bardziej o własne paznokcie, niż bezpieczeństwo innych, uwielbiała intrygi i często narzekała na ludzi, a nawet się przy mnie z nich naśmiewała, ba! Przecież dobrze pamiętam, jaka była dla mnie na początku! Jak usunęła początek mojej książki, jak mnie traktowała, ale potem... potem naprawdę myślałam, że ta jej cała „złość” to tylko bariera ochronna i że będąc dla mnie miłą po prostu się przede mną otwiera. Ale się myliłam. Potwornie się myliłam. Ona cały czas była zła. Knuła i krzywdziła, a ja i Danielle dałyśmy się jej w to wszystko wciągnąć. Wszyscy daliśmy się złapać na jej przyjacielską troskę, jednak teraz zrozumiałam, że całe jej zachowanie było tylko na pokaz. Ona najprościej w świecie wykorzystywała naszą przyjaźń, a kiedy moja przestała jej być potrzebna, najzwyczajniej w świecie mnie olała. I nagle potrzebuje mojej pomocy... Czy ona naprawdę myśli, że po tym, czego się dowiedziałam, naprawdę zrobię to, o co śmie mnie prosić? Ale czy w chwili obecnej mam prawo ją tak oceniać? Przecież sama nie byłam lepsza. Od kiedy poznałam chłopaków powoli zaczęłam przeistaczać się w zarozumiałą paniusię, która gardziła przebywaniem w byle jakim lokalu, która spiskowała za plecami własnego chłopaka i okłamywała go. Jakim cudem mogłam stać się kimś takim? Czy to przez nią? Czy może po prostu jestem taka jak ona? A może nawet i gorsza?
      - Kaja? - blondynka pomachała mi ręką przed oczami. - O czym tak myślisz?
      - Wybacz, zastawiałam się, co u Pati - skłamałam, bo co innego mogłam jej powiedzieć? „Najpierw zaczęłam oceniać cię w myślach, ale potem doszłam do wniosku, że wcale nie byłam lepsza”?
      - Na pewno już zajmuje miejsce pod sceną - uśmiechnęła się. Znowu sztucznie. - A co do mojej prośby...
      - Słucham - odpowiedziałam nieznacznie unosząc kąciki ust do góry, a z nerwów zaczęłam przygryzać język.
      - Poleciałabyś ze mną na rozprawę? Bo jakoś tak głupio mi iść samej, bez żadnego wsparcia, a tylko tobie jestem w stanie na tyle zaufać, żeby o tym powiedzieć. Zresztą tylko ty jesteś w stanie rozumieć moje zachowanie i to, że wszytko robiłam dla naszego wspólnego dobra, żeby ta suka przestała uwodzić naszych chłopców.
      - Kiedy i gdzie? - spytałam. Wiem, jak to teraz może dla Was wyglądać, ale wtedy byłam gotowa pójść z nią do tego sądu. A to dlatego, że po części czułam się za to wszystko odpowiedzialna. Przecież i ja i Danielle pomagałyśmy jej w realizacji tego całego „genialnego planu”. I kto wie, może nawet w pewien sposób ją do tego napędzałyśmy?
      - Londyn, piąty grudnia. - Nawet nie wyobrażacie sobie, jaką ogromną ulgę poczułam słysząc tą datę.
      - Wybacz, ale tego dnia mam premierę w Warszawie.
      - Oh... - uśmiechnęła się blado, a w jej oczach pojawił się strach. I to nie byle jaki. Wiedziała, że teraz jest zmuszona sama zmierzyć się z gównem, w które wdepnęła. Ale czy aby na pewno cała wina leżała tylko i wyłącznie po jej stronie? I czy przypadkiem któraś z nas (na przykład ja) przez swoje namowy nie skłoniła ją do tego, żeby to wszystko zrobiła?

      Niedługo później byłyśmy już w drodze na koncert. Entuzjazm Emmily widocznie się zmniejszył i w sumie można by nawet powiedzieć, że zupełnie wyparował. Dziewczyna prawie cały czas milczała. Była zamyślona. Chyba jeszcze nigdy nie widziałam na jej twarzy aż takiego skupienia. Wyraźnie nad czymś główkowała. Rozważała. Rozmyślała. A ja kompletnie nie wiedziałam, jak mam się zachować, ani co powiedzieć. Po prostu szłam za nią i skupiałam się na analizowaniu jej twarzy, oczu, postawy, a także wszystkich gestów, jakich mogłam się u niej dopatrzyć. Naprawdę żal było mi przerywać jej wewnętrzny monolog, ale kiedy byłyśmy już tylko kilkanaście metrów od miejsca koncertu, który ku mojemu zdziwieniu miał się odbyć na świeżym powietrzu na jednej z wielu ulic Nowego Jorku, musiałam, naprawdę musiałam zapytać:
      - Emmily, a mogłabyś mi wytłumaczyć, o co chodzi z tym, że Louis wariuje? No bo jakoś nie daje mi to wszystko spokoju...Przed wyjazdem między nami wszystko było w jak najlepszym porządku, a kiedy tylko wróciłam do Polski, on przestał się ze mną kontaktować i...
      - On wie, że ty wiesz, że ja się dowiedziałam, że on jest w tobie zakochany - powiedziała najnormalniej w świecie.
      - Aha - odparłam tylko.
      Doskonale wiedziałam, że na te słowa powinnam zareagować inaczej, ale nie mogłam. Powinnam była się wydrzeć, wypytywać, skąd on o tym wszystkim wie i skąd Emmily bierze te wszystkie informacje, ale nie zrobiłam tego. Nie byłam w stanie. Te wszystkie wydarzenia, które miały miejsce od mojego przylotu do Stanów za bardzo mnie przytłoczyły. Zginęłam gdzieś przysypana ich ciężarem i już nie miałam siły się przez nie przekopywać. To nie miało sensu.
      - Pogadaj z nim, bo od tamtego czasu nie idzie z nim normalnie funkcjonować. Po koncercie są wolni, więc... - nie dokończyła. Nie musiała. Spojrzała na mnie i nawet bez mojej odpowiedzi wiedziała, że to zrobię. Wszystko miałam wypisane w oczach, a ona najwidoczniej znała mnie na tyle, że bez problemu potrafiła to z nich wyczytać.

      Później wszystko potoczyło się bardzo szybko, lecz niestety niezwykle problematycznie, gdyż przy wejściu dla VIP'ów okazało się, że ktoś wszedł już na nasze nazwiska, więc jeden z ochroniarzy poszedł to sprawdzić. Niestety wszystko trwało zdecydowanie za długo. Za pięć minut mieli otworzyć bramkę dla fanów, a wtedy z pewnością nie dałybyśmy już rady przecisnąć się na nasze miejsca, tak więc postanowiłyśmy zaryzykować i wcisnąć się gdzieś na początek kolejki dla tzw „zwykłych” fanów. Jednak to nie było takie proste, jakby się mogło wydawać, bo gdy jedna z dziewczyn mnie rozpoznała, zaczęła wyzywać mnie od dziwek i szmat. Miała mi za złe, że skrzywdziłam Harrego, więc musiałyśmy stamtąd uciekać, gdyż tęgawa blondynka była już niezwykle bliska do tego, żeby rzucić się na mnie z pięściami.

      Na szczęście kawałek dalej zdarzył się cud. Jakaś rudowłosa dziewczyna skończyła właśnie rozmawiać przez telefon, który chwile później roztrzaskała o chodnik wydzierając się na stojącą razem z nią brunetkę. Rzuciła się na nią i wykrzykiwała, cytuję „jak mogłaś puścić się z moim chłopakiem dziwko?! Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami”. Ja i Emmily od razu podbiegłyśmy do nich i zaczęłyśmy je rozdzielać. 
      - Ona nie jest tego warta - szepnęłam do rudej przytulając ją na pocieszenie. Nie odpowiedziała mi. Zamiast tego zaczęła cicho łkać i powtarzać w kółko:
      - Jak ona mogła? Byłam z nim pół roku! Jak mogła? Przecież była z nim już pół roku! - Cała drżała. Była zrozpaczona. Łzy zaczęły lać się z jej oczu niszcząc misternie wykonany makijaż. Nie było w tym niczego dziwnego. W końcu właśnie zawalił jej się świat. Rozumiałam ją, jak mało kto. Pogłaskałam jej długie, aksamitne włosy i znów szepnęłam do ucha:
      - Popatrz na to z drugiej strony. Może ona właśnie zaraziła go chorobą weneryczną i za dwa tygodnie lekarze będą musieli amputować mu penisa?
      - O - zachichotała - to by było fajne - po czym nieznacznie się ode mnie odsunęła. Na jej twarzy pojawił się dziwny grymas. - Ty jesteś Kaja? Ta od Harrego? - zdziwiła się ścierając łzy ze swojej lekko zaróżowionej twarzy.
      Wtedy jeszcze tego nie wiedziałam, ale w tym czasie zrobiło się wokół nas niezłe zbiegowisko, a niektóry nawet zaczęli pstrykać zdjęcia i nagrywać.
      - Yhy - pokiwałam twierdząco głową marszcząc przy tym czoło. - Jeśli ty też chcesz mi przywalić, to proszę - uśmiechnęłam się nieznacznie.
      - Nie mam zamiaru bić kogoś, kto zdołał uchronić mnie przed więzieniem, do którego z pewnością bym poszła, po zabójstwie tej suki... a skoro już o niej mówimy - rozejrzała się dookoła - to gdzie ona jest? - zapytała z lekka zdezorientowana.
      - Już się jej pozbyłam - oznajmiła dumnie Emmily podchodząc do nas.
      - W takim razie dziękuje wam bardzo - uśmiechnęła się ruda. Jednak zdecydowanie nie było jej wtedy do śmiechu... - Jak mogę się wam odwdzięczyć?
      I takim oto sposobem zajęłyśmy w kolejce miejsce rudej i jej byłej ździrowatej przyjaciółki, gdyż ta uznała, że nie jest w stanie iść na koncert. Co prawda dziewczyny z tyłu nie były z tego faktu zbytnio zadowolone, ale szczerze mówiąc miałam to w dupie. 

      Scena miała kształt litery T, a mi i Emm udało się zając miejsce w jakimś piątym rzędzie po lewej stronie jej „nogi”. 

      Prawdę mówiąc, niewiele pamiętam z początku koncertu. Gdyż przed nami stała dziewczyna mająca jakieś 190 cm wysokości i chyba tyle samo szerokości, przez co zasłaniała mi i Emm dosłownie wszystko. Tym samym zasłaniała również nas, więc chłopcy pewnie nie mieli bladego pojęcia, że znajdowałyśmy się tak blisko nich.

      Wszystko zmieniło się w momencie, w którym zapowiedzieli, że za chwilę zaśpiewają piosenkę „Kiss You” z ich nowego albumu. Dokładnie wtedy dziewczyna przed nami najprościej w świecie zemdlała. Nie wiem, czy było to spowodowane nadmiarem wrażeń, czy małą odpornością na ścisk, który był tak duży, że momentami uniemożliwiał nam wszystkim oddychanie, ale ona nie wytrzymała. Sanitariuszom sprawującym pieczę nad tym wydarzeniem udało się jakimś cudem przecisnąć przez tłum i wynieść ją poza barierki. Oczywiście zamieszanie wokół mdlejącej było się tak duże, że wzrok wszystkich - również chłopców - zwrócony był w jej kierunku. Jednak gdy tylko dziewczyna przestała nas zasłaniać, oni skupili się na czymś innym. Mimo że wtedy stali na drugim końcu sceny i byli zajęci popijaniem wody, to i tak zdołali rozpoznać w tłumie mnie i Emm. Niall od razu zaczął machać i się szczerzyć. Liam i Zayn tak samo. Natomiast Lou i Harry wyglądali, jakby właśnie dostali zawału. Centralnie. Styles zbladł i momentalnie odwrócił się do nas plecami. Przyznaję - to zabolało. Za to Lou po postu spuścił wzrok i zaczął uważnie lustrować swoje trampki, jak gdyby bał się spojrzeć mi w oczy. Po jakiejś chwili Liam złapał się za ucho, w którym miał coś czarnego - najprawdopodobniej słuchawkę - po czum podszedł do reszty i po krótkiej wymianie zdań ogłosił publiczności, że przyszedł czas na „Kiss You”.

FILMIK Z KONCERTU:

      Pierwszy śpiewał Zayn. Wydawał się być dość wyluzowany. Natomiast Harry i Lou byli potwornie spięci. Po nim wszedł Styles. Niby stał przodem do mnie, ale jego wzrok utkwiony był gdzieś zupełnie indziej. Mimo to od razu zauważyłam, że zaczął się bardzo starać. Dosłownie się popisywał. Śpiewał z takim zapałem, że miałam wrażenie, że zaraz zedrze sobie gardło. Ale muszę przyznać - był niesamowity, a słysząc tą jego charakterystyczną chrypkę, którą tak często szeptał mi do ucha, po moim ciele przemknął co najmniej tuzin dreszczy. Natomiast za plecami Harrego Niall i Lou wyraźnie próbowali coś sobie nawzajem powiedzieć. Tomlinson wydawał się być wkurzony, a Horan chyba próbował mu coś wytłumaczyć, albo go uspokoić. Kiedy tylko Harry skończył śpiewać i wszedł Liam, Styles od razu odwrócił się do mnie plecami i odszedł kawałek dalej. Na solówkę znowu odwrócił się do nas i znowu usilnie starał się śpiewać najlepiej, jak tylko potrafił. Wychodziło mu to. Natomiast gdy tylko zaczęli śpiewać razem, znowu widziałam tylko i wyłącznie jego plecy. Lou zachowywał się tak, jakby był kompletnie pozbawiony energii i niby starał się uśmiechać, ale w ogóle mu to nie wychodziło. Za to radosny Niall zaczął podchodzić bliżej nas szczerząc się jak jakiś wariat. Harry i Lou starali się patrzeć w naszą stronę, jednak i mnie i Emm omijali szerokim łukiem. Jak gdyby po jednym spojrzeniu na nas mieli od razu zginąć. Styles dalej się popisywał. Starał się szaleć na scenie i zachowywać tak, jak na każdym innym koncercie, ale w każdym jego ruchu widać było stres. I już nawet pominę fakt, że co chwila nerwowo poprawiał swoje włosy, a doskonale wiedziałam, ze robi to tylko wtedy, kiedy chce dobrze wyglądać. Ulubionym punktem widokowym Tomlinsona były jego buty. Chłopak był tak spięty, że stracił jakąkolwiek płynność w wykonywanych przez siebie ruchach.

      Kiedy chłopcy zaczęli się zbliżać „nogą litery T” w moją stronę, o mało nie umarłam. Widząc ich tak blisko siebie czułam, że zaraz się rozpłaczę, a mimo to nie mogłam opanować uśmiechu, który cisnął się na moją twarz. W końcu ON był tylko kilka metrów ode mnie. Mogłam przysiąc, że pomiędzy tymi wszystkimi dźwiękami dookoła byłam w stanie usłyszeć walenie jego serca, a w powietrzu czułam zapach jego ulubionych perfum.

      Kiedy już cała piątka znalazła się na samym koniuszku sceny, od którego dzieliły mnie dokładnie cztery osoby, Harry znowu zaczął się strasznie popisywać. Skakał, krzyczał i zachęcał ludzi do wspólnej zabawy. Po chwili ciągłego „na na na nanana naaa naaa” Harry pochylił się lekko do przodu i znowu poprawił fryzurę. Nie wiem, co w tamtym momencie robili pozostali, gdyż sama byłam zbyt zaabsorbowana poczynaniami Stylesa. Chwile później zaczął śpiewać Lou, a następnie już cała piątka. Wtedy też Harry po raz pierwszy na mnie spojrzał i … i pomachał mi! Dziewczyny przede mną najwyraźniej myślały, że to im dostał się ten zaszczyt, ale myliły się. Machał do mnie. Wiedziałam, bo przez ten moment nasze oczy patrzymy tylko na siebie nawzajem. Cała reszta przestała się liczyć. Na jego twarzy od razu pojawił się szeroki uśmiech, tak samo jak i na mojej, ale chłopak po chwili odwrócił się w prawo i śpiewał z takim zapałem, z jakim chyba jeszcze nigdy. Popisywał się. Wyraźnie się popisywał.

      Kiedy nadszedł moment zmiany miejsc, chłopak powędrował w lewo, natomiast przede mną pojawili się Lou i Niall. Tomlinson nadal na mnie nie patrzył, natomiast Horan robił to nie raz i nie dwa. Harry zakończył piosenkę z taką werwą, że aż moje serce na chwilę stanęło, po czym zaczęło bić ze strojoną prędkością.

      Dopiero pół godziny po zakończeniu koncertu udało nam się przecisnąć z powrotem pod wejście dla VIP'ów i po okazaniu przepustek wzeszłyśmy do środka już bez żadnych większych przeszkód. W budynku obok, w którym mieściła się garderoba chłopaków czekali na nas Pati i Silvian. Byli nieźle wkurzeni, ale kiedy wytłumaczyliśmy im, co się stało, ich złość uleciała w niepamięć. Następnie pożegnałyśmy się z Silvianem, który musiał iść coś załatwić i ruszyłyśmy w stronę garderoby, w której nadal przebywali chłopcy. Przed wejściem moja siostra o mało nie padła na zawał. Ciągle powtarzała, że jestem najlepszą siostra na świecie i że do końca życia będzie mi dziękować za ten dzień i ciągle prosiła, żebym zrobiła jej zdjęcia z chłopakami, a ja tylko jej przytakiwałam. Nie byłam w stanie wydusić z siebie ani słowa. Moje dłonie zaczęły się pocić, a nogi drżeć.
      - Jak wyglądam? - spytałam niepewnie Pati, na co ona od razu zapewniła, że cudownie.
      Weszłyśmy.

      Ku mojemu zdziwieniu w środku było tylko czterech z pięciu członków One Direction. Zgadnijcie, kto się zmył?... Niall widząc mój zdezorientowany wyraz twarzy od razu wyjaśnił:
      - Harry musiał pojechać do Nicka, bo jest z Katie w NY i chciał ją zobaczyć.
      - Aha - posłałam mu sztuczny uśmiech.
      Potem zaczęliśmy się witać. Pomijając Lou, który tylko podał mi rękę (drżała jeszcze bardziej niż moja) i przywitał się prawie niesłyszalnym „cześć”, z resztą wyściskałam się tak, jakbym co najmniej nie widziała ich przez pięć lat. Pogadaliśmy chwilę, Pati zrobiła sobie zdjęcie z każdym z nich. Louis nawet wysilił się na uśmiech. Po czym ja i Niall postanowiliśmy pójść do mnie do hotelu poplotkować, a z pozostałymi umówiliśmy się na wieczorny wypad do jakiegoś tam klubu.

      Wychodząc podeszłam do Tomlinsona i już miałam się odezwać, kiedy on zaczął mówić wymijając mnie i idąc w kierunku drzwi:
      - No to ja też będę się zmywał, bo muszę zadzwonić do Elea...
      - Nie! - powiedziałam stanowczo stając przed nim i uderzając wskazującym palcem prawej ręki prosto w jego mostek. Chłopak był widocznie zakłopotany i dalej nawet na ułamek sekundy nie spojrzał mi w oczy. Jednak ja postanowiłam kontynuować - Ty jedziesz ze mną i Niallem. Musimy pogadać.
      - Ale ja nie naprawdę nie mogę, bo... - zaczął się wymigiwać błądząc wzrokiem po swoich butach.
      - O nie. Pojedziesz z nami i pogadamy - oświadczyłam, po czym szczególnie podkreślając dodałam: - MUSIMY - a następnie zsunęłam swój palec nieco niżej i dźgnęłam go nim prosto w brzuch. Mocno. Bardzo mocno. Tak mocno, że aż jęknął i zgiął się w pół.

      Jeszcze zanim zdołał wrócić do normalnej pozycji, ja i Niall już zaczęliśmy go ciągnąć w stronę taksówki. Pati szła tuż za nami i ku mojemu zdziwieniu zachowywała się całkiem znośnie. Nawet przestała się odzywać. Chociaż ja nie zwracałam na nią zbytniej uwagi. Teraz liczyło się tylko to, że mam pogadać z Louisem.